Свака окупација има свој крај, а њихове слуге мјесто на историјској депонији
1 min read
Пише: Лука Спасојевић
Свака окупација је са собом доносила искушења која су сламала оне најслабије појединце правећи од њих највеће непријатеље свога народа и своје земље.
Такви ,,људи“ су увијек били спремни на безгранична самопонижења, губили су осјећај за достојанство, а у непознавању морала и части су често одлазили даље и од самих окупатора. Тако је и у НАТО окупацији Црне Горе, а последњи примјер тога смо могли видјети од стране тзв. ,,Атлантског савеза Црне Горе“ који су скрнавећи црногорско светилиште Ловћен, на коме се налази гроб највећег српског пјесника Петра II Петровића-Његоша, обиљежили годину дана од како је НАТО пакт окупирао Црну Гору. Није случајно одабран Ловћен. Сви окупатори који су жељели да поробе овај простор увијек су покушавали да обесчасте гроб владике Рада, пјесника и владара, који је свој читав живот посветио борби за слободу и борби против тираније и поробљавања. Тако су радили Аусторугари, али и безвриједни титоистички комесари који су сматрали да ће рушењем Његошеве капелице на Ловћену успјети да сруше његову бесмртну мисао и дјелатност која је градила и изградила духовно биће и морални кодекс нашег народа. Међутим, сви су они пролазили и нестајали у забораву.
Свака окупација је имала свој крај, а слуге окупатора и домаћи издајници су своје мјесто добијали на историјској депонији која је, суштински, и једино њихово право станиште. Да су квислинзи из ,,Атланског савеза Црне Горе“ умјесто тридесет Јудиних сребрењака одабрали да упознају лик и дјело Петра II Петровића-Његоша знали би да је ,,крв људска рана наопака“ и да ,,тирјанству стати ногом за врат, то је људска дужност најсветија“. Поред тога, уочили би да НАТО пакт у суштини представља крвожедну окупациону империју коју је Његош у ,,Горском Вијенцу“ представио кроз Отоманско царство, а самим тим би схватили да су својим односом према НАТО савезу преузели неславну историјску улогу ренегата из ,,Горског Вијенца“.
Такође, ми бисмо хтјели да их упитамо какав је разлог њиховог славља? Да ли је то можда чињеница да је Црна Гора насилно угурана у НАТО савез без консултовања народне воље? Или је разлог за славље можда то што су крвави НАТО џелати убијали нашу дјецу? Да ли су разлог за славље срушени мостови, уништене цркве, разорени домови и сузе на лицима унесрећеног народа? Сваки окупатор је на овом простору имао исти крај, а такав крај ће доживјети и ово глобалистичко друштво злочинаца које представља највећу опасност по мир и стабилност у свијету.
(аутор је члан Предсједништва клуба младих НСД)
Придружите нам се на Вајберу и Телеграму:
Kakva ogavna slika, kakva blasfemija, čak i u ovakvom „faraonskom“ mauzoleju! Žalosno je kako su duše ovih mladih ljudi već otrovane zločinačkom i kanibalističkom NATO ideologijom!
17 titogoraca doslo da skrnave grob “genocidnom piscu”. Njegosu ne mogu nauditi, a sebi Bogami jesu. Svaka krstena osoba osjeca gnijev, prezir i gadjenje prema ovakvim bezobraznim obrljanim gubavcima.
“Mi smo Srbi narod najnesrecniji, svaki Srbin koji se prevjeri, prosto vjeru sto zagrli drugu, no mu prosto nebilo pred Bogom sto ocrni obraz pred svijetom te se zvati Srbinom nehoce. Ovo ti je Srbe iskobilo, robovima tudjim ucinilo.” Njegos
Ovo je kao kad bi Srbi dosli Aliji Izetbegovicu na grob sa srpskim i ruskim zastavama.
Оне потурице из Његошевог времена барем неби долазиле на Његошев гроб да се сликају, што говори да су имале неко достојанство. А ове савремене НАТО по(д)турице су још поганије и огавније – па трунке образа немају кад са НАТО заставом долазе Његошу, у чијем је Горском Вјенцу друга најчешће коришћена реч – Косово, (прва је Бог)
Да није смијешно било би жалосно…
А не људи ово само земља треба да се отвори и прогута ове сподобе, другог лијека нема!
Neki istoricari tvrde odmah 12.07.Dakle,svi se podigli na ustanak.A sada ?Ne mislim na takav vid otpora sada,koji bi napravio veci haos od ’41–’45.Vec na izbore,na ljude koji bi bili voljni da narodnu volju 80%/protiv NATO a,I priznanja Kosova*/.pretvore u rezultat smene vlasti.
Petrovdanski Sabor proglasio Nezavisnu Krajevinu Crnu Goru a njen prestolonasednik Princ Mihajlo odbio da primi presto pod patronatom Fasista i radje pristao da ode u Koncentracioni Logor.Moze te misliti kakva je to obnova krajevine bila kad je ni Princ Petrovic nije prihvatio.
Pertovdanski Sabor je bio 12 jula 1941 a na progasenje nezavisne kraljevine Crne Gore ,narod te iste Crne Gore se digao na ustanak odma sjutri dan 13 jula i ponistio tu odluku.
Na taj Ustanak digao se cijeli Narod Crne Gore i Monarhisti i Komunsti i Vjernici i Atesti i sav slobodoljubivi narod ,e onda mozete misliti kakav je to bio Sabor.
Zna se ko je uvijek sluzio okupatoru i bio protiv drzave Crne Gore .
Zna se ko je uvijek sluzio okupatoru i bio protiv drzave Crne Gore .
Zna se i uvjek se znalo,evo ti pa citaj:
1. Ko su bili učesnici Petrovdanskog sabora
O učesnicima Petrovdanskog sabora postoje brojni i oprečni podaci i izvori. Jedan od poslanika Petrovdanskog Sabora komandir Todor Milov Borozan, s Bokova, u svojim Memoarima (u manuskriptu) objavljuje spisak lica koji su dobili poziv da učestvuju u radu Petrovdanskog sabora i daje ga po azbučnom redu. Prema Todoru Borozanu »članovi crnogorskog Petrovdanskog sabora« bili su:
Adžić Mihailo, narodni poslanik, Adžić Radivoje, barjaktar, Anđelić Živko, advokat, Anđelić Milosav, advokat, Aleksić Aleksa, oficir, Bulatović Bećir, kapetan, Bulatović Mihailo, komandir, Božović Batrić, Bojović Miloš, advokat, Banović Vaso, trgovac, Borozan Todor, komandir, Belović Hasif Sulejman, Vučinić Dušan, advokat, Vujačić Ilija, komandir, Vučković Stanko, profesor, Vojvodić Ljubo, poštanski činovnik, Veljić Mileta, oficir, Vukosavović Marko, učitelj, Vuksanović Savo, činovnik, Vučković Blažo, posjednik, Vujović Jovan, komandir, Vuković Vidak, pravnik, Grujović Đorđije, predsjednik opštine, Drljević dr Sekula, ministar, Drecun Đoko, komandir, Debelja Niko, načelnik sreza, Drljević Vučeta, advokat, Damjanović Ilija, komandir, Đurišić Đuro, učitelj, Đenilagić Mula Mustafa, Ivanović Mihailo, ministar, Jovićević Miloš, Jovićević dr Ivan, konzul, Kašćelan Niko, komandir, Kapičić Milo, profesor, Krivokapić dr Božo, advokat, Kovačević Petar, plemenski kapetan, Kršikapa Tomo, advokat, Koprivica Filaret, komandir, Lekić Stevan, komandir, Laković Mitar, komandir, Martinović proto Simo, Martinović Arso, apotekar, Mitrović Miro, novinar, Milić Đorđije, Mećikućić Hasan, Martinović Blagota, komandir, Mučalica Staniša, učitelj, Muzurović Ajro, trgovac, Niković Krsto, pravnik, Popović Jovo, ministar, Popović dr Stevan, ljekar, Pekić pop Luka, Perović Tunguz Danilo, profesor, Pejović M. Petar, plemenski kapetan, Radonjić S. Ivo, vojvoda, Radović Danilo, komandir, Saičić Milovan, penzioner, Turčinović Jovan, penzioner, Tomović Anto, profesor, Čelebić Savo, komandir, Čermak Marko, Šaranović Sulja, advokat, mitropolit Joanikije Lipovac, sekretar Barske biskupije.
U svojim memoarima (koji se u manuskriptu čuvaju u posjedu porodice, a koja ih je piscu ovih redova ustupila na korišćenje) komandir Todor Milov Borozan navodi i da su od učešća na Petrovdanskom crnogorskom saboru odustali slijedeće ličnosti: Kažanegra Niko, oficir, Luketić Petar, Nikčević Luka, profesor, Petrović Pero, Petrović Krsto, Pavićević Vojin, potpukovnik, Radović dr Novica, Šćekić Radoje, trgovac.
Ovaj spisak, koji je ostavio komanidr Todor Milov Borozan, koji je, inače, bio učesnik Petrovdankog sabora, 12. jula 1941. godine na Cetinju, pa prema tome i neposredni svjedok svega što se tamo zbilo, trebalo bi da je prilično pouzdan, s obzirom na činjenicu da je on bio dobro obaviješten o tadašnjim prilikama i brižljivi hroničar tih događaja. Međutim, kako je i dr Novica Radović o tim zbivanjima bio minuciozno obaviješten, a kako on daje u izvjesnom smislu i nešto drukčije podatke o ličnostima koje su učestovale na Petrovdanskog saboru, onda treba i imati minimalnu korektivnu rezervu u odnosu na pojedine ličnosti, sudionike Sabora, koje pominje Todor Borozan.
Naime, u svojim zabilješkama Novica Radović navodi da su Deklaraciju odbili da potpišu: Petar Plamenac, dr Novica Radović, dr Krsto Niković, profesor Luka Nikčević, pravnik Pero Petrović, činovnik Krsto Petrović, major Ivan Pavićević, komandir Niko Kašćelan, Kosta Popović, posjednik iz Berana, i jedan Radojičić, isto posjednik iz Berana. Na osnovu ovoga da se zaključiti da poslanici Petrovdanskog sabora 12. jula 1941. godine nijesu bili dr Krsto Niković i komanidir Niko Kašćelan, koje pominje Todor Borozan kao učesnike.
Na temelju komparacije različitih izvora može se, ali ne sasvim sigurno, već uslovno, zaključiti da su ličnosti koje su odbile da učestvuju u radu Petrovdanskog sabora (iako su dobile poziv, pa su blagovremno zamijenjene) bili: Popović Krsto, general, Radović dr Novica, profesor i akademik, Petar Plamenac, pravnik i bivši ministar, Petrović Pero, pravnik, Petrović Krsto, činovnik, Nikčević Luka, profesor, Kašćelan Niko, komandir, Niković Krsto, doktor prava i sociologije, Kažanegra Niko, oficir, Luketić Petar, Pavićević Ivan, potpukovnik, Šćekić Radoje, trgovac, Rajković Vukale, komandir, Kosto Popović, posjednik, ? Radojičić, posjednik, Velić Mileta (?), oficir Saičić Miladin (?), penzioner Kapičić Đuro, Vuletić Savo, profesor i bivši minitar, te Đoko Račić (?).
Prema nekim drugim podacima, manje pouzdanim, u čiju vjerodostojnost treba sumnjati, na petrovdansko zasjedanje Crnogorskog sabora stigli su i učestovali u radu kao njegovi poslanici i ove ličnosti: Mirko Dragović, profesor i teolog, Radoje Radojević, učitelj, Miloš Vučinić, oficir bivše crnogorske vojske i bivši predsjednik podgoričke opštine, Mihailo Vicković, član Crnogorske stranke i predsjednik ćeklićke opštine, Savo Dubovičanin, penzioner, Pejović J. Andrija, bivši poručnik crnogorske vojske, Mitar Popović, bivši komandir crnogorske vojske i ađutant kralja Nikole, Bogdan Šaković, činovnik, Luka Jovanović, bivši oficir crnogorske vojske, Boško Agram, bivši oficir crnogorske vojske, Luka Adžić, učitelj i bivši oficir crnogorske vojske, Vlado Kusovac, bivši oficir crnogorske vojske i činovnik, Gavro Orlandić, član Crnogorske stranke, Raško Bešić, pretsjednik cetinjske opštine, Risto Hajduković, bivši oficir crnogorske vojske, Petar Kovačević, bivši oficir crnogorske vojske, Novica Vujović, mesar, Pero, Niko i Bećo Dubovičanin, Vido Vuksanović, radnik, Milo Čelebić, radnik, Marko Ivanović, pekar, Luka Ivanović, mesar, Bogdan Ivanović, inžinjer, bivši načelnik banske uprave i član bivšeg Privrmeneog Administativnog crnogorskog Komiteta i Andrija Živković, član Crnogorske stranke.
Ove ličnosti kao učesnike Petrovdanskog Sabora pominje Stevan Vučetić (pseudonim Stevana Rajkovića) u knjizi »Građanski rat u Crnoj Gori 1941-1945», koja je objavljena u SAD, 1947. godine.
Vjerovatno je da, sa spiska kojeg je dao Todor Borozan, u zasjedanju Petrovdanskog sabora nijesu uzeli učešća: dr Krsto Niković, komanidir Niko Kašćelan, Saičić Milovan i Veljić Mileta. Moguće je pretpostaviti da su umjesto njih kao poslanici određeni da budu Mirko Dragović, Mihailo Vicković, Radoje Radojević i Risto Hajduković, ali to ostaje u sferi oborive pretpostavke. U svakom slučaju, konačan spisak svih učesnika Petrovdanskog sabora nije moguće sa sigurnošću utvrditi, na osnovu dosad raspoloživih izvora i literature.
Sabor proglasio nezavisnu Kraljevinu Crnu Goru
Rano izjutra 12. jula 1941. godine organizatori i učesnici Petrovdanskog sabora su istakli na Dvoru kralja Nikole crnogorsku državnu zastavu, a njoj su »činile počast« sa desne i lijeve strane dvije italijanske zastave. Sviralo je 120 italijanskih muzičara. Sabor je počeo rad u 10 sati, u zgradi Crnogorskog Kraljevskog pozorišta »Zetski dom« na Cetinju.
»Glas Crnogorca«, br. 9 od, 13. jula 1941. godine, u članku pod naslovom »Crnogorski Sabor proglasio je slobodnu i nezavisnu Kraljevinu Crnu Goru«, opisuje čitav tok svečanog zasjedanja Crnogorskog sabora, 12. jula, u dvorani Zetskog doma, navodeći slijedeće:
»Crnogorski narod je danas doživio dan, koji će ostati nezaboravan, a možda i najznačajniji, u njegovoj nacionalnoj istoriji. Vjerni svojim tradicijama, ti ponosni i gordi gorštaci, koji su vjekovima znali, junačkim srcima, da se suprostave neprijatelju, u nejednakoj borbi, umjeli su da sačuvaju vjeru u bolju sudbinu, koja ih je danas podarila najvećim danom: slobodom, pravdom i nezavisnošću.
Crna Gora, iščaurena iz jedne kolijevke satkane vrlinama, dostojih najvećeg priznanja i najveće muškosti, stupa danas visoka čela, svjesna svoje sigurne budućnosti, sigurna da ima uzase iskrena, moćna i plemenita prijatelja, veliku Fašističku Italiju, koja danas oružjem u ruci vodi svetu borbu za prava naroda.
Slobodna Crna Gora novi je dokaz iskrenosti te borbe, koju je Duče pokrenuo pred dvadeset godina, da bi uništio sramne plodove Vesalja. Oslobođena od neprijateljskog jarma, juče, svečanim činom udarila je osnove obnovi svoje države i izrazila želju stupanja crnogorske Nacije u akcionu sferu Rima.
Vaskrsla Crna Gora obnovila je ovim istorijskim svečanim činom ostavštinu svoga prvoga Kralja.
Cetinje, istorijska prijestolnica crnogorske države, ustala je danas, zorom, uz zvonjavu zvona. Zastave su se vile na svim kućama i nadleštvima, i мada je jutro bilo kišno zeleno-siva uvala podno cetinjskih gora, oživjela je nobičnim šarenilom boja. Narod, koji se okupio oko pozorišta, stare zgrade u kojoj je zasijedao Sabor, ozarena lica iščekivao je početak svečanosti.
Tačno u 10 sati, u pozorištu, u kome su već bili sakupljeni pretstavnici cijelog crnogorskog naroda, izabrani između književnika, umjetnika, naučnika i ljudi koji su dali mnogostrukih dokaza za ideju crnogorstva, započelo je svečano zasijedanje Sabora.
Pred pozorištnom zgradom nalazile su se dvije komanije Crnih košulja, 18. divizije »Mesina« sa muzikom. U času kada je Nj. E. Visoki Komesar za Crnu Goru, grof Serafino Macolini, silazio sa svojom partnjom iz zgrade bivše Banovine, kompanije u stavu mirno, odavale su počast, a u isto vrijeme muzika je intonirala »Đovinecu«. Visoki Komesar pošto je izvršio smotru počasnih četa i pošto je pozdravio emblem kompanija, uputio se u pratnji brigadnog generala, komandujućeg jedne divizije, g. Tuči-ja, u pozorišnu zgradu, pozdravljen aklamacijom sabora i naroda, koji je, uz pretstavike italijanskih vojnih i civilnih ličnosti dupkom ispunio pozorište.
Crnogorske i italijanske zastave prekrivale su ložu i pozornicu, koje su, uz ponosne nošnje narodnih pretstavnika, davale raskošni izgled bogato rasvijetljenoj dvorani.
Ulazak ekselencije Macolinija pozdravljen je produženim aplauzima i poklicima Italiji i Crnogorstvu. Zasjedanje Sabora, koje je odmah zatim otvoreno, započelo je objavljenjem rada Sabora od strane pretsjednika g. Mihaila Ivanovića, velikog crnogorskog patriote, starog i vjernog saradnika Kralja Nikole.
Riječ je zatim uzeo zvanilčni saborski govornik, isto tako stari saradnik kralja Nikole i dva puta Ministar Kraljevine Crne Gore g. Sekula Drljević«, piše, uz ostalo, »Glas Crnogorca« u svom izvještaju na prvoj stani.
Zasjedanju Petrovdanskog crnogorskog sabora su bili prisutni civilni komesar grof Serafino Macolini, komandant italijanske divizije »Mesina« general Karlo Tući, kao i drugi italijanski vojni predstavnici i civilni funkcioneri.
Predsjedništvo Petrovdanskog crnogorskog sabora činjeli su: dr Sekula Drljević, Jovo Popović, prota Simo Martinović, Dušan Vučinić, Tomo Kršikapa, dr Ivo Jovićević i Mihailo Ivanović, koji je izabran za predsjednika Sabora. Sekretar Sabora bio je Staniša Mučalica. Za dva posebno postavljena stola sjeli sui italijanski fuknkcioneri, Macolini i ostali.
Na zasjedanju Petrovdanskog sabora grof Macolini je sa svitom sjedio na desnoj strani od Predsjedništva Sabora, koje su sačinjavali članovi Savjetodavnog vijeća (Consulta), odnosno Komiteta za nezavinost Crne Gore.
Za predsjednika Petrovdanskog crnogorskog sabora izabran je Mihailo Ivanović, a »zvanični saborski govornik« bio je član Predsjedništva sabora i Savjetodavnog vijeća Crnogoraca, ideolog i faktički vođ Crnogorske stranke i bivši crnogorski ministar, dr Sekula Drljević. Kratak pozdravni govor održao je i Mihailo Ivanović.
Besjeda Sekule Drljevića
Dr Sekula Drljević održao je na Saboru dužu besjedu, u kojoj je istakao:
»Crnogorski Sabore! Počevši od vladike Danila, do kralja Nikole crnogorski sabori donosili su odluke o svima pitanjima, koja su bila od životnoga značaja za crnogorski narod i njegovu slobodu. Onaj, u istoriji Crne Gore, najpoznatiji Sabor, koji je održavao svoje sjednice pod vođstvom vladike Danila, kada se je uvjerio da nema drugoga izlaza, odlučio je da u krvavi povoj povije maloga Boga i priredio je Badnje veče, koje je Crnoj Gori i crnogorskome narodu dalo život, slobodu i slavu.
Sabor pod Ostrogom u planini donio je odluku, koja je crnogorskome narodu dala Vučedolsku slavu, a Blaženopočivšem Kralju Nikoli titulu, ljepšu od svih na svijetu, titulu cara junaka.
Znamo, da je vazda bila misao i da je danas nepokolebljiva odluka crnogorskoga naroda, da svoju budućnost veže neposredno i čvrsto za tu svoju najslavniju prošlost. Vjerni toj misli i toj odluci mi smo sazvali ovaj Crnogorski sabor i otvaranjem njegovih sjednica omogućili mu, da da izjavu, koja će biti vjeran tumač želje i volje crnogorskoga naroda.
Crnogorski Sabore,
Nema nikoga u Crnoj Gori, ko ne zna, kome pripada prva riječ ovoga Sabora. Nema nikoga u Crnoj Gori ko ne zna, čija je zasluga, da su se krajem prošloga stoljeća natjecali najveći pjesnički geniji Evrope, koji će ljepšim stihovima pozdraviti Crnu Goru i njena djela. Svi Crnogorci znaju, kome se ima zahvaliti poznata izjava ondašnjega moćnoga Ruskoga Imperatora, da je mala Crna Gora u slavi veća od carske Rusije. Stvaraoc crnogorke slave, otac crnogorske Kraljevine, prvi crnogorski Kralj, umro je van svoje domovine boreći se do potonjeg časa za Crnu Goru i njenu slobodu, prvo sa ratnim neprijateljem, a kasnije sa nekim nevjernim saveznicima. Umro je kao mučenik, kao žrtva izdajstva i nevjere. Ne odrekavši se nikada Crne Gore i njene slobode danas, kroz ovaj Sabor, postaje pobjednik.
Pozivam Vas, da odamo poštu uspomeni Velikoga Kralja ustajanjem i usklikom: Slava Mu!
Jednako nam je dužnost sa pijetetom sjetiti se vjerne saputnice besmrtnoga Kralja, Kraljice Milene, i odati poštu njenoj uspomeni usklikom: Slava Joj!
Ne bismo bili vjerni tumači osjećaja crnogorskoga naroda, kada se ne bismo sa poštovanjem i pijetetom sjetili svih vitezova, koji ostadoše do kraja crngoorstvu vjerni i dadoše svoje živote u borbi za Crnu Goru i njenu slobodu. Neka im je vječna slava!
Crnogorski Sabore! Rado ispoljavam časnu dužnost, da pozovem Sabor, da svoj rad počne zahvalnošću onima, koji omogućiše sazivanje ovoga Sabora i uspostavu nezavisne Crnogorske Države.
Neka je hvala Njegovom Veličanstvu slavnome Kralju i Caru moćne i prijateljske italijanske Imperije Viktoru Emanuelu III.
Neizmjerna je naša sreća i radost što sa slavnim Kraljem i Carem dijeli sjaj prijestola Vječnoga Grada Vila naših gora Njeno Veličanstvo Kraljica i Carica Jelena.
Crnogorski narod je ponosan što je uspostava slobodne Crne Gore spojena sa besmrtnim djelima Dučea, genijalnog stvaraoca Fašističke Imperije i sa djelima slavne i pobjedonosne italijanske vojske.
Naročito ističem da se Duče od početka borio protivu nepravde učinjene Crnoj Gori uništenjem njene državne egzistencije i da nije prestajao boriti se protivu te nepravde do uspostve Crne Gore svojim pobjedonosnim mačem.
Svojim djelima stekao je pravo na našu trajnu zahvalnost.
Duče i njegov vjerni saradnik, njegova Ekselencija grof Ćano, specijalno su nas obavezali, što su za Visokoga Komesara u Crnoj Gori izabrali Njegovu ekselenciju konta Macolinija. Mi hoćemo da vjerujemo, da je njegova i njegovih uvaženih saradnika dokazana ljubav prema Crnoj Gori vjerni izraz ljubavi italijanskog naroda prema crnogorskome narodu.
Crnogorski Sabore! Crnogorski narod, kao i svi narodi na kugli zemljinoj, istorijska je tvorevina. Cnogorstvo su stvarali i stvorili daleki vjekovi. Njegova država i njena vjekovna pobjedonosna borba izgradili su političku i kulturnu izrazitost njegovoga lika. Tako izgrađeno i samo zbog toga, što je tako izgrađeno, crnogorstvo je moglo voditi onu nejednaku borbu, kojoj je teško naći takmaca kod ostalih naroda. Crnogorstvo nije zaziralo od borbe sa Stambolom, čak ni onda, kada su se pred njegovom silom tresli zidovi carskoga Beča. Tu borbu crnogorstvo je izdržalo, jer se nikada nije htjelo odreći sebe i svoje državne slobode.
Uvjeren sam, da govorim iz duše cijelog naroda, kada ped ovim saborom ponovim stihove besmrtnoga Kralja: »Ko crnogorstvu ne bio vjeran, Bogom i ljudima svud bio tjeran«.
Biti crnogorstvu vjeran znači imati crnogorsku nacionalnu svijest i biti vjeran crnogorskoj državnoj ideji. Tu misao besmrtnoga Kralja crnogorski narod danas preko ovoga sabora uziđuje u temelje svoga narodnoga i državnoga života za sve buduće vjekove.
Crnogorski Sabore! Ugodno je govoriti o slavnoj prošlosti. Ali današnji istorijski trenutak nameće mi obavezu, da nešto kažem i o našoj jučerašnjici, koja je ne samo teška nego i neslavna. Infandum me iubes regina renovare dolorem. Govoriti o nemiloj prošlosti znači malo ne nanovo ju preživljavati.
Godine 1914. Austro-ugarska Monarhija napala je Srbiju. Zna se zbog čega. Srbija je pozvala u pomoć Crnu Goru. Vjerna svojoj vjekovnoj gotovosti na borbu za slobodu Crna Gora joj je protekla u pomoć ne postavljajući nikakve uslove za ulazak u rat. Ne samo to, nego je udovoljila i zahtjevu Srbije, da vrhovnu komandu nad crnogorskom vojskom preda srpskim oficirima.
To Srbiji i tim njenim oficirima ipak nije smetalo da za vrijeme cijeloga rata pripremaju uništenje crnogorske države. Kako su to pripremili poznato je. Nakon rata, pri kraju godine 1918, srpska vojska pod komandom ondašnjeg pukovnika a današnjeg generala i potonjeg pretsjednika jugoslovenske vlade okupirala je Crnu Goru. Pukovnik, komandant okupacionih trupa pozvao je izvjestan broj srpskih agenata u Podgoricu i proglasio ih Velikom Narodnom Skupštinom. Među njima je bio ne mali broj srbijanskih državljana. Oni su izglasali rezoluciju, koju je napisala srpska vlada na Krfu i kojom se prihvaća okupacija Crne Gore proglašenjem pripojenja Crne Gore Srbiji. Podvlačim, da je u tom trenutku postojala redovna crnogorska narodna skupština, koja je po crnogorskom Ustavu jedina, u zajednici s Kraljem, mogla raspolagati sudbinom Crne Gore. Nakon te okupacije nastalo je mučenje Crne Gore, kome nema ravna u istoriji. Popaljeno je na hiljade crnogorskih domova i poubijeno, po podacima beogradske vlade, preko 2000 Crnogoraca, vjernih crnogorstvu i njegovoj državnoj slobodi. Desilo se je i nešto, što istorija nije zabilježila da se desilo za vrijeme 500 godina vladavine turske nad Balkanom. Spaljena je majka sa đecom u svojoj kući u Cucama. Taj zločin izvršili su službeni organi, žandarmerijski major sa 12 žandarma.
Stojeći na zgarištima svojih domova, stojeći skamenjeni pred zločinima u Cucama i drugim bezbrojnim teškim zločinima, mi smo ipak, do zadnjega trenutka, bili gotovi na zajednicu zemalja južnih Slovena, ali samo pod uslovom, da ta zajednica bude tako organizirana, da sve zemlje ostanu slobodne i ravnopravne. Kroz svih prošlih 22 godine taj uslov su jendodušno odbijale sve srpske stranke i svi srpski političari. Time su pokopali misao zajednice zemalja južnih Slovena, i balkanskih zemalja uopšte. Time je nametnuta dužnost svakoj pojedinoj od njih, da se sama brine, kako može i umije, o svojoj sudbini.
U takvoj situaciji sastao se je ovaj Crnogorski Sabor, da se brine o sudbini Crne Gore i da obnovi temelje njene narodne i državne budućnosti.
Crnogorski Sabore,
Prošli svjetski rat završen je Versajskim diktatom. Kao njegova neminovna posljedica nastala je pometnost političkih i moralnih pojmova u prvim godinama nakon rata, koju je prekinuo dolazak na čelo italijanskog naroda genijalnog tvorca i vođe fašizma Benita Musolinija. Kasnije, uzeo je u svoje čvrste ruke vođstvo njemačkog naroda Adolf Hitler identifikujući poglede na Evropu i na nužnost njene reorganizacije sa pogledima Benita Musolinija. Oba Velika Evropljanina nijesu prestajali upozoravati na nužnost stvaranja nove Evrope. Nijesu ih shvatili oni, na čiju su adresu njihove opomene bile upućene. I tako je došlo do današnjeg rata.
Tvorevine Versajskog Diktata srušile su jedna za drugom pobjedonosne armije Sila Osovine. Nestalo je i Jugoslavije, i time je stvorena mogućnost, da bude ispravljena nepravda učinjena Crnoj Gori godine 1918. i da Crna Gora, kao nezavisna država, bude ukopčana u novi evropski sitem koji izgrađuju dva evropska genija savremnika i njihove nepobjedive armije.
Crnogorski Sabore! Politička i kulturna orijentacija pojedinih naroda određena je u najvećem stepenu njihovim geopolitičkim položajem.
Petrovdanski Sabor proglasio Nezavisnu Krajevinu Crnu Goru a njen prestolonasednik Princ Mihajlo odbio da primi presto pod patronatom Fasista i radje pristao da ode u Koncentracioni Logor.Moze te misliti kakva je to obnova krajevine bila kad je ni Princ Petrovic nije prihvatio.
Pertovdanski Sabor je bio 12 jula 1941 a na progasenje nezavisne kraljevine Crne Gore ,narod te iste Crne Gore se digao na ustanak odma sjutri dan 13 jula i ponistio tu odluku.
Na taj Ustanak digao se cijeli Narod Crne Gore i Monarhisti i Komunsti i Vjernici i Atesti i sav slobodoljubivi narod ,e onda mozete misliti kakav je to bio Sabor.
Taman tako!
Samo što ovo nije njihova dukljanska kurtonistorija.
Imaju oni svoju, dalje pameti!
zasto je u ovijeh crnogorskijeh patriJota , nato barjak veci od crnogorskog ? je li to zbog crnaca iz natoa sto ih ove patriJote/tkinje docekuju ?
Zapisavanje Njegosevog spomenika,obicno kerovi kada se primaknu nekom zbunu drvetu ili cosku neke kuce, urinisu iste.Savo Knetrea ima potrebu posto nije rodjen u tursko doba da Njegosu promijeni vjeru ,ali da se pomokri svojom idejom na slonodarski duh ovog vizionara.
Kad covjek izgubi razum a nema dostojanstva ovo se desava,dace Bog da im se to na isti nacin vrati,da li je ovo pocetak okupacije i nava ulazak u hramove treba pricekati,nije daleko dan kadace i Ostrog ovo pokusati,stoka je to jedna kojoj nista nije sveto,nije ovo slucajno,spremajmo se na odbranu a i moguci sukob sa bracom inovjernoma.
Sava Kntera je samo probni baoln i prdhodnica jahaca zla ,upamtimo ove likove i zabiljezimo njihova imena ,jer su se javno pomkrili na Lovcen i Njegosa!
Браво!
Следује их депонија.
Bravo decko! Svidjas mi se, samo tako nastavi!
Samo što na žalost noviji okupator samo zamijeni starijeg… Takva nam je sudbina da smo svoji samo na nivou pojedinaca ne i društva.
…. Svaka okupacija ima svoj kraj!
Ima.
Samo što svaki kraj nije isti kraj.
Različite okupacije, različiti njini krajevi!
A konac, on djelo krasi.
Kakav će kraj biti, to je pitanje!!!
Lako ćemo mi za okupaciju.
Не знам момка лично, од скоро је почео да пише сапоштења, али сваки пут све бољи и бољи! Свака част младићу!
Bravo Luka!!!
Mogu reci da dok je ovakve mladosti i ovakog razmisljanja mozemo biti mirni. Bravo Luka sjajan si.
Bravo momak. Sjajan si.
Што прочитах прије неки дан –
„Какав маузолеј, такав и народ – лажан.“
Свака част на тексту! Браво!
Malo ko zna da napise tekst kao ti. Bravo Luka!