ДСС: Сви у уторак на Михољску превлаку, да бранимо светињу!

3 thoughts on “ДСС: Сви у уторак на Михољску превлаку, да бранимо светињу!”

1. Ima neke zle zice u svemu ovome ,prvo Saraceni pa ko jos ne sve, do ovih beskucnika lopova i izroda.narod se stitio od gusra iz Ulcinaj gardnjom velikih i visokoh kamenih zidova zvanih avlija koji su bili fizicka prepreka lopovima,danas je to sasvim drugacije ,razni pikhameri bageri dizalice ,sve savremenom covjeku na usluzi da gardi,ali ida rusi,ali tako izgleda mora bit,ghdje god Srbi zive na udaru su uvjek bili,nije sve kuca na rskarsnica ,nego zlo ljudskoig pada i sve sto iz toga pada proizilazi.tako nijesmo postedjeni sedmice evo pocese u dnevnom taktu bagra nekrstena i na zlim tvarima vaspitana,iskaljuju svoj bijes na ckvama crkvicama hramovima kstrionicam,kaludjerima svetenicma do samog Mitropolita,sve u jednoj stranci vlast i jednoj zloj dusi,zlo mu posred doma i srece .Neka se prisjeti kletve Svetog Vasilije i onih koji rusahu njegovu muku,ili je potpuno zastranio,mada nebi trebalo,a kzu da su Sarici prodavali najcistiji kokain,ili su i njemu uvalili prask za parnje pa mu razori i sinuse i mozak ,kad ovo radi!
   Narode samo se okupite ,a sve drugo nije vazno,i gledajte sto rade osobe u koje je usao necastivi duh, kako rece Djikan ,i jeste NECASTIVI,a mali kao Zejak i drustvo su samo mali necstivi …….,tako su zene vikale na nemirnu djecu,ada jesu bas ……. ali u pravom smilsu te rijeci!

   Одговори

2. Pored sedamdeset monaha od otrova je umro i Druško. Da li nije popio onaj drugi prašak, ili je od providura dobio “rog za sveću”, kako bi sa njim umrlo što je učinio, ostaće zauvek nerazjašnjeno. Uglavnom, Druško nije stigao do Kotora, a njegove naslednike stiglo je prokletstvo, mada su po rušenju manastira postali vlasnici ostrva.

   Sveto miro iz moštiju

   Ova priča o trovanju (mnogi su je osporavali) nedavno je dobila i zvaničnu potvrdu, zahvaljujući savremenoj nauci (toksikološkim analizama na VMA). A od 1996. godine, kada je prevlački manastir počeo da obnavlja jeromonah Ilarion Đurica, ponovljeno je i Božije čudo – mosti velikoprevlačkih mučenika mirotoče sveto miro. Iz otkopanih kostiju vrlo često pojavljuje se prijatan miris poput borova ili majskih ruža. Istovremeno događa se da iz mošti izlazi voda izuzetno prijatnih mirisa (lavande, bosiljka, limunovog cveta, šafrana, cimeta …) O ovoj čudotvornoj pojavi svoja svedočanstva ostavilo na stotine hodočasnika (iz gotovo svih kraja naše zemlje, ali i Grčke, Palestine, Nemačke…), kao i više arheologa, sveštenika i arhijereja. Knjiga znakova o čudotvornoj pojavi mirotočenja u

   manastiru je iz dana u dan sve bogatija svedočanstvima o prikazu ovog čuda, okolnostima pod kojima se događa i dejstvima na one koji su ga videli i osetili.

   U početku na mirotočenje mošti velikoprevlačkih mučenika sa nepoverenjem su gledali gotovo svi, pa i arhijereji SPC, ali posle obilaska Prevlake i uvidom na licu mesta sve sumnje bi otpadale.

   Pravoslavni teolozi objašnjavanju da je u pitanju Božije čudo koje svedoči da je Bog živ i jači od prirodnog poretka. Prema rečima mitropolita Amfilohija to je ujedno i Božiji znak i podsetnik ljudima. Ovakvo mirotočenje objašnjava se i kao Božija poruka narodu “da ne gubi nadu i da ne treba zaboraviti vrline kao što su podvig i mučeništvo

   brat Zoran Vuković

   Boka Kotorska

   04.05.2008.

   Одговори

3. Nekada je na ovom portali pod komentarima bio i Ribar ,tako se potpisivao,evo sto On ukratko napisa o Prevlaci.

   ribar
   Члан
   119
   975 порука
   Пријави поруку
   Написано Јун 11, 2009
   Manastir svetog arhangela Mihaila nalazi se na ostrvcetu Prevlaka u Boki Kotorskoj. To je ostrvce u jedinstvenom nizu ostrva u Tivatskom zalivu Boke Kotorske. Ovo ostrvo se poslije pet metara širokog i plitkog mora nadovezuje na poluostrvo Brda. Stotinjak metara dalje je školj Stradioti, a još toliko je udaljeno Bogorodičino ostrvo. Na ovaj dio zaliva prostirala se metohija manastira svetog arhangela Mihaila. Ove oblasti podno Lovčena, okupljene oko manastira, prastaro su srpsko uporište. Istočna strana Boke (od rta Oštra do Perasta) bila je dio Travunije, odnosno Hercegovine, a grad Kotor sa Bokom i Grbljem, u srednjem vijeku poznat kao “kraljevski grad”, bio je posebna oblast sa dvorcima srpskih vladara.

   Miholjska Prevlaka kod Tivta, jedno od najljepših mjesta na Crnogorskom primorju, na karti se krije pod novokomponovanim imenom “Ostrvo cvijeća”. To je tridesetak godina bilo odmaralište bivše JNA. U njemu već godinama više nema turizma, jer tu su svoj dom našli prognanici iz Slovenije i Hrvatske.

   Miholjska Prevlaka je imenovana po manastiru svetog arhangela Mihaila, danas u ruševinama, koji je sveti Sava Nemanjić 1219. ustanovio kao sjedište Zetske episkopije.

   Kakav je bio prvobitni izgled manastira, još uvijek nije ustanovljeno. Neki do danas sačuvani ukrasi mogu pripadati hramu tog vremena. Primjerci od bijelog mermera obilježeni su grčkim slovima. Međutim, ova stara svetinja obnavljana je više puta, pa kameni ukrasi, prema mišljenju arheologa, mogu poticati i iz nekog od susjednih hramova koji su ranije zapustjeli. Prvu veliku obnovu, koliko je poznato, manastir je doživio u prvoj trećini devetog vijeka. To je bilo vrijeme kad su u Boki izgrađene mnoge crkve. Velika izgradnja crkava uslijedila je poslije franačkih osvajanja vizantijskih oblasti u Dalmaciji i Istri, koje su već odavno bili naselili Srbi. Na te teritorije Franci su naselili Guduščane, Hrvate i Licike. To je prinudilo Vizantiju da učvrsti svoj položaj u Boki i da se tako suprotstavi širenju

   Franačke crkve.

   Manastir svetog arhangela ponovo je stradao sredinom devetog vijeka, u napadu Saracena (Arapa) iz Barija, koji su opustošili Boku. U vizantijskoj ofanzivi Arapi su odbijeni, a oslobođen je i Bari. U borbi za Bari učestvovala je i srpska flota. Zbog teških posljedica arapskog napada nije bilo uslova da se manastir obnovi, kao ni druga mjesta u Boki. Ne zna se tačno kad je manastir ponovo obnovljen, ali se to vrijeme može lako utvrditi na osnovu činjenice da je ovdje sveti Sava početkom trinaestog vijeka osnovao jednu od prvih episkopija tada samostalne Srpske crkve. Sveti Sava je, pošto je postavljen za arhiepiskopa u Nikeji 1219, uspostavio Arhiepiskopiju u Žiči sa još deset episkopija. Među njima je, prva po časti, bila Zetska episkopija, sa sjedištem u manastiru svetog arhangela Mihaila. Prije toga su sveti Sava i Simeon Nemanja obnovili Hilandar na ruševinama manastira iz devetog vijeka, koji su takođe srušili Arapi. On se na osoben način prožimao sa manastirom

   na Prevlaci. Za vrijeme cara Dušana Zetska episkopija je uzdignuta na stepen mitropolije.

   Nakon raspada srpskog carstva Kotor se svojevoljno osamostalio, te je prihvatio vrhovnu vlast Mađarske i Bosne, a od 1420. postao je mletački grad. Vlasništvo nad Metohijom postalo je glavni cilj kotorskih plemića. Ubrzo započinje otimanje manastirskih imanja. Prevlački manastir i zetski mitropoliti predstavljali su najveću prepreku ostvarivanju mletačkih osvajačkih namjera. Manastir je stradao 1420. godine ili nakon florentinske unije, 1439. godine. Uticaj prevlačkih monaha na despota Đurđa Brankovića u njegovom stavu prema saboru u Ferari, kao i kasniji manastirski otpor u sprovođenju unije bili su, nesumnjivo, glavni razlozi uništenja manastira. Poslije ugušenja Grbaljske pobune, 1452. godine, Prevlaka je prešla u ruke kotorske vlastele. O ovim teškim vremenima svjedoči rušenje hrama svetog arhangela Mihaila i, kasnije, podizanje manje crkve unutar njega, od koje se danas vidi dio oltarske apside. Kako predanje svjedoči, prevlački kaluđeri su otrovani, a

   život u manastiru se ugasio.

   Sedamdeset prevlačkih monaha mučenički su postradali svjedočeći pravoslavlje i tako se uvrstili u kalendar svetitelja srpskog primorja.

   Sjedište Mitropolije tada je premješteno na Cetinje, a na Prevlaci je zavladala pustoš. Početkom devetnaestog vijeka pored ruševina manastira napravljena je crkvica Svete trojice, što je dalo novu nadu za obnovu ove svetinje. Novim arheološkim istraživanjima potvrđen je veći dio predanja o trovanju i rušenju. Šira javnost je za časne mošti prevlačkih monaha čula po jednoj čudnoj pojavi. Ove kosti toče miro. Tu činjenicu potvrđuju svi koji su bili na Prevlaci.

   Vraća se stara slava s dolaskom visokopreosvećenog mitropolita Amfilohija na tron Mitropolije crnogorsko-primorske, počela je obnova i ponovno uzdizanje decenijama gaženog svega što je srpsko i pravoslavno u Crnoj Gori. Tada je počela i obnova ovog drevnog srpskog duhovnog centra na Jadranu, a u avgustu 2000. godine na Sabor svetog arhangela Gavrila – na tradicionalni datum narodnog okupljanja na Miholjskoj Prevlaci – u manastiru je zamonašen i prvi monah poslije pet vijekova otkako je monaštvo potrovano a manastir razoren. Zamonašen je tada mladi arheolog Dragan Bogosavljević dobivši monaško ime Nikodim. Počela je trajna obnova ove svesrpske svetinje, a kod srpskog naroda Crne Gore i njegovog monaštva i sveštenstva opet se rodila želja da se stolica pravoslavnog mitropolita vrati tamo gdje ju postavio sveti Sava. Mitropolit crnogorski Amfilohije ujedno je i iguman manastira svetog arhangela Mihaila. Nadstojatelj je otac Varnava, koji sa još dvojicom mladih monaha rukovodi dalju obnovu i izgradnju manastira, u kojem je sada i sjedište pravoslavnog omladinskog bratstva svetih arhangela, Mitropolije crnogorsko-primorske. Mada obnova zbog nedostatka finansijskih sredstava dosta sporo teče, ona danas svim pravoslavnim vjernicima daje nadu u obnovu starog sjaja i stare slave Srpske crkve u Crnoj Gori, čiji su mitropoliti u prošlosti bili ujedno i njeni vladari poput svetog Petra cetinjskog i njegovog sinovca – slavnog vladike i pjesnika Petra II Petrovića Njegoša.

   Mitropolija crnogorsko-primorska uputila je apel za pomoć manastiru svetog arhangela Mihaila, gdje se kaže:

   “Ono što je za Srbiju Žiča, to je za Crnu Goru manastir sv. arhangela Mihaila na Prevlaci. “

   U njemu je kolevka pravoslavne Mitropolije crnogorsko-primorske. Naime, 1220. godine prvi arhiepiskop srpski sv. Sava osnovao je Zetsku episkopiju i u našem manastiru joj odredio sedište postavivši Ilariona za njenog prvog episkopa. Obnavljajući ovu drevnu svetinju mi želimo da, osim njene duhovne vrednosti projavljene kroz mirotočive mošti prevlačkih mučenika, arheoloških istraživanja njene prošlosti i obnavljanja manastirskih konaka i samog bratstva, Prevlaci omogućimo da ponovo postane duhovni i književno-naučni centar, da ponovo bude mlada, zapravo, tehnički osavremenjena.

   Zato molimo sve pravoslavne hrišćane i ostale dobronamerne ljude i ustanove da nam u tome pomognu time što bi pomogli u tehničkom opremanju našeg centra odgovarajućom opremom (kompjuter, skener, štampač..)

   Od kraja sedamnaestog do kraja devetnaestog vijeka u Risnu je djelovala ikonopisna škola sa izvrsnim pozlatarima i duborescima. Ikonopisci u ovoj školi bili su članovi porodice čuvenog Dimitrija Daskala. Prva datirana Dimitrijeva ikona jeste iz 1689. godine i nalazi se u crkvi svetog Luke u Kotoru. Zatim se kroz pet generacija prati rad jedanaest zografa. Poslije Dimitrija pominju se: Gavrilo, Rafailo, Đorđe, Danilo, Petar, Vasilije, Hristofor.

   Dimitrije, rodonačelnik kuće i škole, radio je i freske. Do danas su sačuvana njegova izuzetna zografska ostvarenja u srpskim crkvama Boke Kotorske. Boka je bila pogodna za ovu školu, koja je održavala vizantijski stil, jer ta sredina, duboko pravoslavna, nadahnuta svetomiholjskim, prevlačkim duhom, nije željela ni za jotu da promijeni bilo šta jer joj je glavno bilo da sačuva pravoslavnu dušu.

   Trovanje i razaranja

   Kao ključnu godinu istoričari, ali i narodni pripovedači zabeležili su 1441. i činjenicu da je kotorska starica, mati dućandžije Marina Druška, na samrti ostavila sinu sto dukata i amanet da za njih kupi dva zvona za manastir na Prevlaci. Starica je želela, da joj u ovom središtu zetske eparhije, ali i arhimandrije sa oko 40 pravoslavnih hramova, ostavi pomen na sebe, tj. zvona koja će zvoniti kad budu čitane molitve za njenu dušu.

   Ali, osorni sin potroši pare družeći se sa kotorskom gospodom. Za neispunjenje majčinog amaneta poče da krivi majstore zvonolivce. Tu priču ponavljao je pune tri godine, a onda mu prevlački kaluđeri pripretiše i sudom. Dalje, prema narodnom predanju, ali i čuvenoj pripoveci “Prokleti kam” Stefana Mitrova Ljubiše, prokleti Marin Druško, krenu da opanjkava prevlačke monahe. Uspeo je ubedi svog prijatelja Vraćena, “vlastelinskog pronjara”, da kaluđeri rade protiv vlastele i navodno nagovaraju kmetove da ne plaćaju dažbine. U prvi mah Druško ne ostvari svoje planove, jer sud presudi u korist manastira. (Ne)očekivanu pomoć Druško, međutim, dobi od kotorskog providura, koji mu dade zvona da odnese na Prevlaku i još pride obeća mu plemstvo i vlasništvo nad četvrtinom ostrva.

   “Naravno nije Latin bio tako širokogrud bez neke…”, objašnjava dalja zbivanja Jovan Plamenac, poznati publicista iz Bara, i dodaje: “Druško je trebalo za dobijeno da učini jednu malu protivuslugu, da na dan manastirske slave , na svetog arhanđela Mihaila, u manastirski kazan sa čorbom – uspe kesicu otrova. I sipnuo je Druško, malo, samo malo, arsena ili kakvog drugog praska u riblju čorbu spremljenu za slavsko obedovanje monaha. Providur je Drušku dao još jednu kutijicu, navodno sa praskom koji je trebao ublaži dejstvo otrova. I Druško je malo jeo, srknuo čorbu i izbiskao malo ribljeg mesa, tek toliko da monasi nešto ne posumnjaju. Kada su, nakon pola sata-sat, kaluđeri počeli da se stropoštaju pod sto, Druško skoči i, kao sto ga je providur naučio, poče da viče: “Kuga! Čuma!” U to mletački brodovi zaspu manastir topovskim đuladima, navodno, da bi se tako odbranili od kuge”.

   Pojava kuge bila je providurova zamisao, koja je poslužila kao psihološka priprema za zatiranje manastirske bratije na Prevlaci, u okviru koje je bio i velelepni hram.

   Одговори