Dukljanski Montenegrini od Cetinja napravili eksperimentalnu pozornicu za izvođenje prljavih projekata
1 min read
Jovan Markuš
Otkuda toliko mržnje danas na Cetinju? Šta se dogodilo sa Cetinjem, oltarom Srpstva, kako su ga u devetnaestom veku nazivali pesnici i misleći ljudi?
Mržnja je teško breme za onoga ko je nosi, jer u medicini je poznato da onaj ko mrzi – pati. Moji sugrađani, normalno oni koji pate od te bolesti, očigledno su pogrešno izabrali objekat mržnje i zato bi samo trebalo da poređaju činjenice da bi im stvari postale jasne. Vidjeće da je komunizam i neo-komunizam, koji je danas na sceni, uništio Cetinje.
Nije teško dokazati da je Cetinje, dok se držalo srpstva i pravoslavlja, napredovalo kao administrativni, kulturni i vjerski centar Knjaževine, Kraljevine i Zetske Banovine. Kada je prevedeno, ili bolje reći, silom vlasti prevedeno na ateizam i antisrpstvo, kada se odvojilo od svoje prirodne matice, ono u svakom pogledu nazaduje.
Sunovrat građanskog Cetinja otpočeo je njegovim oslobođenjem na kraju Drugog svetskog rata, 13. novembra 1944. U noći „dugih noževa“ bez ikakvog suđenja pobijeno je, da se zna, 28 građana Cetinja. Među njima su bili profesori: Ilija i Mihailo Zorić, Joko Grujičić, dr Jovan Petrović-Njegoš i Nikolaj Doriamedov, upravnik pozorišta Marko Dragović, predsjednik opštine Tomo Milošević.
Za ovih 50 godina jedino je gen. pukovnik JNA i narodni heroj, ing. Blažo Janković o ovome progovorio i objasnio razlog likvidacije sljedećim riječima: „Njih su ubili đaci-ponavljači“. Ovakvi postupci su uprljali oslobođenje zemlje od neprijatelja i predodredili našu sadašnjost, jer zemlja u kojoj ubijaju ugledne i pametne mora propasti i doći na dno civilizacijskog progresa.
Dovoljno je pogledati činjenice da bi se shvatio odnos militantnog boljševizma prema građanskom Cetinju. Odluka da više ne bude prestonica nikada nije donesena, već je ova otimačina „provučena“ kroz član Ustava gdje se konstatuje „glavni grad NR CG je Titograd“. Ubijanje tzv. građanskog i monarhističkog duha Cetinja ne očitava se samo kroz preseljenje državnih i kulturnih institucija, već i kroz pljačku muzejskih eksponata. Cetinje počinje da tavori, drugi mu kroje kapu, drugi, često i polupismeni, odlučivali su mu o sudbini. Degradirano je čak i od strane mnogih Cetinjana koji se nešto pitahu.
Nekada sjedište mnogih vladika i vladara crnogorskih, prestonica jedne male, ali hrabrošću i duhom velike države, dika Crne Gore i svekolikog Srpstva, Cetinje se našlo u ritama, ideološki osuđeno da postane rezervat.
Od Cetinja je stvorena policijsko-politička pozornica čije konce i dalje povlače iz Titograda (Podgorice), a mlade i nedovoljno informisane usmjeravaju protiv svoje braće i svoje Crkve. Čak i površna istorijska analiza pokazuje da ideolozi separatizma, neokomunizma i dukljanstva nijesu sa Cetinja (Štedimlija, Drljević, Milatović…)
Ne znam da li dobro vide moji Cetinjani da im je dodijeljena uloga političke i „vjerske“ pozornice od koje korist ubiru drugi van Cetinja. U gradu praktično ništa ne radi, novca nema, grad tavori, a od društvenih objekata za dvanaest godina u gradu je izgrađena policijska stanica i osam stanova za policiju. Podgorica, iz koje se povlače svi konci, napreduje i raste u svakom pogledu. Nije mi žao što Podgorica napreduje, ali mi je žao da Cetinje i dalje tone a Cetinjani ćute.
Podgorički Dukljani i novokomponovani Crnogorci uživaju sve privilegije, dok se riskantne političke i „vjerske“ avanture velikodušno prepuštaju Cetinjanima.
(dio intervjua g. Markuša, za časopis Duga).
Antisrpsko Cetinje danas, najbolji je dokaz srpskog Cetinja juče!
M. Elijada tvrdi da kod plemenskih društava, pod naletom modernog, najbrže propada, urušava čitav sistem tradicionalnih vrjednosti!
… Što su skuplje plaćene, najeftinije su prodate!
Njegov je zaključak da su “ tradicionalna društva “ najmanje otporna na spoljne uticaje i svakovrsne konverzije!
Još ta i takva društva nijesu u stanju da se u potpunosti socijalizuju i sažive sa “ novim “ vrjednostima i socijalnim normama … U stalnom raskoraku između “ starog “ i “ novog „, nigde!
… Nekud pošli, niđe došli!
U proputovanju.
Monarhizam na Cetinju i vizija Srpstva koja je tamo vladala (iako neki ovde tvrde da po prvi put čuju da je Cetinje bilo srpski grad) , uništavano je dugo, sistematski i sa mnogo strana, ali ne zato što je Cetinje po prirodi anti-srpsko, već zato što je po prirodi srpsko. Naprosto, Cetinju je svojstveno Srpstvo kao kultura i to Srpstvo u svom najvišem poetskom, njegoševskom zamahu, sa vidovdanskom etikom, kosovskim zavetom i sukcesijom srednjevekovne, nemanjićke krune (bilo na glavi Petrovića, Karađorđevića i sl.)
To se moralo uništiti, to nije smelo opstati, nije smela nastaviti da radi ta žila kucavica Srpstva, koja vodi od Jadrana, preko Cetinja do Dečana i Prizrena.
Nikad u svojoj istoriji, Cetinje nije pronašlo neki uzvišeniji oblik kulture za sebe i zbog toga su sa Srpstvom skopčani zvezdani trenuci grada pod Lovćenom, kad je on postao prisutan na mapi duhovnih centara čovečanstva.
Pa čak se i Danilo Kiš napajao srpskom narodnom poezijom iz usta svoje majke, iz roda Dragićevića.
Šta to drugo ima Cetinje da ponudi čovečanstvu?.Produženi s mlijekom?
I niko ne može da ospori da, kako se Srpstvo na Cetinju gasilo, tako se ono, a i cela Crna Gora sa njim, pretvarala u provinciju bez duha i prizvanja.
Da, da monarhisticko Cetinje je unisteno komunizmom,a ne 1918te.Da li se vi gospodine Markus razumate sta pisete?
Ideologije su svakako prolazne! … I ona komunistička koja se biše najbolje primila na Cetinje! I ona. Brzo će i ona sa Cetinja!
… Države?
I one, manje više, prolazne …
Narodi … Oni traju, ovako ili onako.
…. Novi, e, oni brže propadaju od starih, brzo će se pokazati!
Oni falsifikovani, izmišljeni, oni još brže.
… Najbrže!
Kada govorimo o stanju Cetinja danas, želio bih da znam po čemu su u boljem duhovnom stanju Pljevlja ili Berane. To jesu gradovi koji su u ideološkom smislu suprotnost Cetinju, ali samo u ideološkom. Prošle nedjelje smo dočekali Vaskrsenje Hristovo. Da smo kojim slučajem obišli Crnu Goru i pitali ljude šta im znači Vaskrs i da li ih za taj praznik vezuje nešto dublje od jedenja vaskršnjih jaja, većina odgovora bi bili poražavajući. Vraćanje izvornom identitetu znači za nas hrišćane vraćanje Hristovom jevanđelju, a ne nekakva priča o ideološkim podjelama koja se ne može završiti. Ideologije su prolazne, baš kao i narodi i države, i one nikada nisu bile u stanju sabrati ljude i dati im bilo kakvu vječnu i održivu zajednicu.
Crnogorci su imali svoj hriscanski put, nista nalik svetosavlju koje im se jos od 1918 na silu pokusava nametnuti. Crnogorski popovi su sa jataganom u rukama jurisali prvi, velika vecina njih nije znala pisati (lise uvezenih) niti sluziti, Rusi su Svetog Petra bili dosli robiti i povesti u Sibir optuzujuci ga sto ne radi sluzbu Boziju, Petar Drugi je cesto govorio/ pisao da bi rado skinuo crkvenu odezdu itd itd… sto nam samo govori da je nase pravoslavlje izvorno autohtono u svome postovanju vjere hriscanske i pravoslavne.
Posrbljavanje nase vjere, obicaja, sakralnih objekata i hriscanske istorije od strane Amfilohija i njegove crkve u Crnoj Gori nam je poznato.
Nego neka svako radi svoj posao po svom nahodjenju i savjesti a Onaj gore ima olovku i sve vidi, zar ne Krsto?
Ličnost svetog Save niko ne pokušava nametnuti, već je on u Crnoj Gori daleko prije 1918 godine. Pravoslavlje na način kako Vi govorite nije pravoslavlje, nego paganstvo. Svetosavlje kakvo se danas propagira je takođe nešto što je potpuna suprotnost svetom Savi. Upravo zbog svega toga mi smo danas tu gdje jesmo.
‘I u sumi i u gori istinu zbori’ – veli se Krsto.
Kult Svetog Save je u Crnu Goru importovan 1856. godine: Tanjug i Beta su 27. januara 2014. objavili, u nauci dobro poznate činjenice: „Sveti Sava je ustanovljen za školsku slavu 1840. godine, na predlog Atanasija Nikolića, rektora Liceja u Kragujevcu. U odluci tadašnjeg Popečiteljskog prosveštenija, predstavnici državne i crkvene vlasti propisali su da se Sveti Sava proglašava za „patrona svih naših škola i da se najsvečanije proslavlja“
Tako je odlukom malog broja ljudi Sava počeo da se u Srbiji proslavlja, međutim, on je srpskom narodu i 27 godina kasnije bio – ne puno važan svetac. Akademik SKA (preteča SANU) Milan Milićević je 1867. godine objavio knjigu „Život Srba seljaka“ u kojoj je na strani 53 kazao: „Sv. Savi mnogi poste. Taj se post zove savica, a inače sv. Sava nije veliki svetac za seljake. No od kako je naređeno da se taj svetitelj slavi kao patron školski, gotovo svaka opština školska mesi taj dan kolač i kuha koljivo kao na krsno ime što se radi.“ Sveti Sava nije osnovao nijednu jedinu školu, a proslavlja se kao školska slava. Naravno, cilj elite (novo)Srba koja je odlučila da se Sava proslavlja kao školska slava bio je da se đeci već od djetinjstva Sava nametne kao najveći Srbin u istoriji.
O uvođenju kulta sv. Save u Crnu Goru pisali su Radoslav Rotković, Danilo Radojević, Novak Adžić i drugi naučnici. Novak Adžić piše: “Arhimandrit Nikanor Ivanović bio je uključen i u politiku koja se ticala školskog sistema u Crnoj Gori. On je, prvi put, pod uticajem Karlovačke mitropolije i patrijaršije, uveo proslavu Save Nemanjića, čime je importovano širenje dotad nepoznatog i nepostojećeg kulta u Crnoj Gori, što je predstavljalo osnov za njegovu kasniju ideološko – političku promociju i instrumentalizaciju, koju je knjaz Nikola eksploatisao i promovisao kao dio svoje dinastičke i ideološko-političke platforme i programa. Nikanor odmah uvodi u program cetinjske osnovne škole proslavu Save Nemanjića (1856), pa je tu, prvi put u Crnoj Gori, otpjevana pjesma ‘Uskliknimo s ljubavlju’. Pjesmu ‘Usliknimo s ljubavlju’ napisao je neki kaluđer (oko 1810), u jednom od fruškogorskih manastira, u Srijemu; prvi put je otpjevana u crkvi u Segedinu (Mađarska) 1839.“ (Novak Adžić,Izvanjac iz Dalmacije mitropolit Crnogorske crkve, “Pobjeda”, 10. maj 2011)
Tako je i ideja o sv. Savi kao najvećem čoeku u istoriji pravoslavaca zapadnog Balkana importovana u Crnu Goru, uostalom, kao i kompletna srpska nacionalna ideologija.
Ma što nam napriča dični Montenegrinu?Nu nas prosvijetli sa tom tvojom dukljanštinom.Je li ti poznato da se u crkvenom kalendaru još u vrijeme Crnojevića nalazi Savin dan ?Je li i to „importovano“ ?Možda i jeste ali još u 15.vijeku ili prije.Još mi kaži ko li vam je „importovao“ Obilića medalju i Obilića poljanu ?Što vam ne importovaše Ljudevita Posavskog ili Zrinjskog ?Kad su vam toliko mrski,ti „izvanjci“ i sv.Sava i Miloš Obilić,te ih nijeste e’sportovali još davnija dana ,mnogo prije te famozne 1918 godine ??
Za @Milosa Bar – Hvala na lijepim rijecima.
U crkvenom kalendaru Djurdja Crnojevica (lijepo je sto znas svoju istoriju) se zbilja pojavljuje taj srpski svetac ali Sveti Sava je bio samo jedan od stotina svetaca u kalendaru Crnojevića: Svještenici SPC i razni publicisti okupljeni oko SPC, često ushićeno govore kako su Crnojevići i Crnogorci slavili Svetog Savu. Međutim, kad predstavnici SPC kažu da su Crnojevići proslavljali Sv. Savu – ne kažu da im je Sava bio jedan od običnih svetaca, samo jedan od stotina svetaca u godini. Da prema Sv. Savi Crnojevići nijesu imali nikakvo posebno poštovanje, takođe nam pokazuje crkveni kalendar Crnojevića za 1494. godinu. Sava se po starom kalendaru obilježavao 14. januara i obilježen je crnim slovima (prvo slovo crvenim), dok je npr. Veliki Antonije obilježen crvenim slovima i to ponosno na svom sajtu reklamira i mitropolija gospodina Amfilohija Radovića linku. Vidimo, Crnojevićima i Crnogorcima Veliki Antonije je bio važniji od Svetog Save.
Za Velikog Antonija danas u Crnoj Gori zna samo grupica teologa, a za Savu, htjeli ne htjeli, svi moramo da znamo, toliko nam ga SPC agresivno nameće.
Sveštenici koji jurišaju u bojeve su bili iznudica i izuzetak, Vasojevići su čak takve terali da briju brade i skidaju mantije. I nije ih bilo samo u Crnoj Gori, Nićifor Dučić je bio Trebinjac, pa je komandovao vojskama. Rovčani su se utvrđivali oko manastira Morače da brane sećanje na ideal svetosti, a ne zato što je to njihov „hrišćanski put“. Kad je nastupilo vreme mira i izgradnje, takvi istorijski modeli su se prevazilazili i, kako su se prevazilazili, kako se utvrđivalo Svetosavlje, tako je Crna Gora napredovala i javljali su se sveti ljudi podvižničkog tipa.
I svetogorski monasi su često uzimali mačeve i branili manastire od pirata.
Koliko je poznato istoriji Svetosavlje je krenulo iz Crne Gore.
Poslije dobijanja autokefanosti SPC 1219 Ratsko Nemanjic Sv.Sava osnovao je Zetsku Eparhiju na Prevlaci kod Tivta koja je kasnije preseljna na Cetinje.
Koliko samo porodica slavi Sv.Savu kao krsnu slavu u Crnoj Gori .Nije niko menjao Slavu poslije 1918 to se vjekovima prenosi sa koljena na koljeno.
Srpska slava je zasticena Uneskom kao nematerijalno kulturno blago jer niko od ostalih pravoslavnih naroda nema taj obicaj.U Crnoj Gori svaka porodica ima svoju tradicionalnu slavu .Porodica Petrovic Njegos slavi Durdjev Dan (Sv Djordja) vjekovima prije 1918.
Rastko je napravio privatnu crkvu dinastije Nemanjić: Sava je tako napravio samostalnu crkvu, prije i iznad svega radi svoje dinastije i odmah je otpočet proces kanonizacije (proglašavanje svetiteljima) samih Nemanjića jer su Nemanjići sada imali svoju vlastitu, privatnu crkvu, nije se više van Srbije odlučivalo ko je među Srbima svetitelj. Samostalna crkva koja je bila u rukama Nemanjića gajila je kult te dinastije i među vlastelom i među običnim narodom i to je jedan od važnih razloga zašto je dinastija Nemanjića potrajala skoro dva vijeka. Akademik SANU Miloš Blagojević piše: “Istovremeno sa ‘lozom’, likovi pojedinih članova dinastije Nemanjića, naročito Nemanje i Save, bili su živopisani po svim značajnijim hramovima srednjovjekovne Srbije. Srpski narod je tako mogao uvijek da vidi Nemanjiće zajedno sa likovima starozavjetnih proroka, careva i najvećih hrišćanskih svetitelja. Bila je to za ono vrijeme i najefikasnija vjersko-državna propaganda.“ (Miloš Blagojević, Uloga crkve u istoriji srpske državnosti, ”Dan”, 14. decembar 2011) I još Blagojević objašnjava političke motive za kanonizacije: “Poslije kanonizacije Stefana Prvovjenčanog sužene su mogućnosti srpskoj vlasteli da bira i dovodi nove kraljeve. . . Kanonizovanje Stefana Nemanje, Stefana Prvovjenčanog, kralja Milutina i Stefana Dečanskog, u periodu od 130 godina, učinilo je dinastiju Nemanjića nezamjenljivom i nepomjerljivom.” (Miloš Blagojević, Uloga crkve u istoriji srpske državnosti, ”Dan”, 15. decembar 2011) Akademik SANU ne kaže da su Nemanjići proglašavani svetima zato što su bili sveti, već da bi se dinastija Nemanjića učvrstila na vlasti.
Pa neka nvo cpc proglasi mila za sveca da vidimo koliko ce imati vjernika posle 10g…..
Bravo, g. Ivanoviću!
Na Cetinje treba podici fabriku cokolade i onu zicaru do Kotora… he he he
Tuzno je i jadno Cetinje sad…
Gospodine Markuš, Cetinju će sve to što je oduzeto biti “nadoknađeno“ održavanjem skupštine za prijem u NATO.
..sigurnim korakom.. ne postoji ,,junačko Cetinje.. ko iz njega ne uteče spava
Gospodine Markuše nažalost sve ste u pravu, volio bih da nijeste ali činjenice već više decenija to potvrdjuju.Veliki pozdrav.
Istina. Po Cetinju se govorilo, doduše pod glas, pričali su mi rođaci koji tamo žive, da je poslije oslobođenja Cetinja bila naredba da partizani imaju 24 časa da ubiju koga god hoće: đaci su strijeljali tada svoje profesore iz osvete za lošu ocjenu. Cetinje je malo, pravi razlozi su uvijek bili jasni.
Imamo tu nesreću da stalno ubijamo najbolje među sobom, i u krvnim osvetama i kasnije. Zato se ne dižemo iz pepela, zato smo sa sviješću uvijek na stepenu praistorije.
Nikad nije suđeno ljudima koji su pobili viđenije Cetinjane, ljude koje su svi poštovali, i koji su bili krivi jer su se trudili oko tuđeg djeteta koje nije ni bilo za školu no da neđe kanal za telefon kopa. Ovo je naša tragedija.
Kako se neko ne nađe da napravi reportažu o Srbima na Cetinju. Da vidimo ko su ti ljudi, kako žive, tj opstaju, koliko ih ima, kakva je njihova priča.
Naši preci su bili Bjelasa i zelenasi kojima nije bilo sporno ko su
E, ako je narodnoj miliciji dobro, onda ni vama poštovani g. Markušu ne može biti loše!
… Cetinjani, jadi vas znali!
Otac „postovanog“ (ko ga postuje sem velejsrpskih kvislinga?) g. Markusa, je bio jedan od vodecih komunistikih lidera na Cetinju. Sto ne spasi Cetinje kada je trebalo da se spasava?
Po prvi put cujem da je Cetinje bilo „srpski“ grad?
Cetnicicu, ogrezao si u neznanju.