I Njemci su bili zgroženi!

Piše: Jovan Lakićević

Znam da se mnogi urbani građani groze morbidnih tema poput Jasenovca. Ti susreti sa destilisanim zlom ostavljaju u ljudima neizbrisive traume. Zato će ih mnogi radije zaobići. Bilo da je riječ o novinskim tekstovima, ili dokumentarnim snimcima o stradanju srpske nejači u neizbrojenim ustaškim logorima. Znam to iz ličnog iskustva na ovom Portalu. Uz nekoliko mojih tekstova o stratištima i masovnim gubilištima mojih sunarodnika u NDH, gotovo da nije bilo nikakvih komentara.
Stoga sam dugo bio u dilemi da li, uopšte, da spominjem nekoliko detalja iz svakodnevnih ustaških krvavih orgija i da mojim rijetkim zemljacima, koji zalutaju na ovaj Portal, kvarim raspoloženje. A i tu je onaj „sveti“ Brozov zavjet – da se ne bi narušilo „bratstvo-jedinstvo“, zbog čega smo ovo danas i dočekali!
Prelomila me je okolnost da je ovo zlo vrijeme shvaćeno od aktuelnih zapadnih monstruma, u ulozi tvoraca i protagonista Novog svjetskog poretka, kao prilika za svakovrsno falsifikovanje istorije i punu rehabilitaciju nacifašizma, koji „nije umro, no se ućutao“ (Oprostićete mi na nepriličnom poređenju sa stihom iz „Malog Radojice“!)
Savremena Nezavisna država Hrvatska se samo uklopila u projekat potpunog i bezočnog prekrajalja istorijske nauke i lobotomiranja sopstvenog življa.
Pojava izvjesnog, dobro plaćenog, „istoričara“ Loze, koji, veselnik, tvrdi da Jasenovca nije ni bilo, ali je zato bilo „genocida Srba nad Hrvatima“(!), uopšte nije usamljena. Riječ je o ozbiljnom državnom projektu, koji je odavno potpomognut i podstaknut od moćnog hrvatskog zaleđa – Vatikana i negdašnje Firerove imperije, skupljene u današnjoj Evropskoj uniji, kojoj mi, kukala nam majka, i dalje „sijedimo bez alternative“!
Opšta, neoustaška histerija u NDH, kojoj smo svjedoci, a povodom neostvarene posjete AV Jasenovcu, prilika je da konačno shvatimo da u krvniku nikad nećemo naći brata. I da je neophodan ozbiljan reset naše „dobrosusjetske“, „miroljubive“ i tome slično, politike.
Kad bih se ja pitao, nikad se više u životu ne bih družio a, vjerovatno, neću imati ni prilike) sa „NAJGORIM SRBIMA“, kakav sam „epitet“ za Hrvate nedavno pročitao na jednom beogratskom grafitu!
Najzad, da se vratim pravom razlogu za pisanje ovog teksta.
Negdje tamo, osamdesetih godina, kad su naši tužni istoričari bili sigurni da se Broz neće povampiriti, izbile su nakon poluvjekovnog potpunog mraka prve iskre istine o Jasenovcu, a i drugim nebrojenim ustaškim stratištima. Iz tog vremena pozajmio sam i naslov od tadašnjih hroničara, da su se i Njemci, kao okupatori, zgražavali nad ustaškim zločinima.
I ne samo zbog 57 maštovito smišljenih načina za likvidaciju srpskih zatočenika, oba pola i svih uzrasta.
Ovo je nešto što bi svaki Srbin i svako srpsko dijete moralo da upamti za sva vremena!

Jedne prilike, ustaški Poglavnik Ante Pavelić banuo je u kancelariju ondašnjeg Hitlerovog opunomoćenika za Hrvatsku, generala Edmunda fon Hosternaua, sa pozamašnom korpom u rukama. Kad je domaćin upitao Pavelića o čemu se radi, ovaj je, gotovo sa ushićenjem, rekao: „Ovo je Fireru za rođendan, u pitanju su oči srpske djece!“
General mu je, sav zgrožen, odmah pokazao vrata!
Grof Hosternau je više puta pokušao da Hitleru skrene pažnju na bezumne zločine Pavelićeve kamarile, ali to je ostalo bez rezultata. Pavelić je od Firera imao apsolutnu podršku, kao i od Čerčila (čiji je agent bio od 1926. godine,) baš kao i Broz, a oba su svojski i veoma uspješno radili na masovnom uništavanju Srba! (O tome je još 1936. godine napravljen Dogovor između ustaša i komunista, u Lepoglavi, koga su potpisali Mile Budak i Moša Pijade“.

Od tada se, sve vrijeme, uključujući i ono ratno, u NDH, gdje je Broz sa svojim lauferima nekolike godine boravio „na sigurnom“, radilo po zajedničkom planu. A plan Pavelićeve vrhuške bio je, po svjedočenju Firerovih predstavnika u Zegrebu i Beogradu, da se pobije milion i 800 hiljada Srba! Ne može se reći da u tome nijesu imali uspjeha!
Ne znam da li je J. Broz, inače srpska , pa i moja „ljubičica plava“, imao na umu samo ove, zadate i ostvarene brojke, kada se pred sinom vajara Meštrovića (čiji faraonski samar bez krsta Lovćen već 50 godina „junački“podnosi), Matom, uz flašicu viskija na Brionima, pohvalio po svjedočenju ovog potonjeg: „Srbima sam j…. majku, neće se povratiti za sto godina!“
Zahvaljujući grofu Hosternau, sačuvan je i jedan njegov zapis ilustrativan za ono vrijeme, koji mi je doskora bio nepoznat. U jednom koncentracionom logoru nadomak Slavonske Pošege, kaže Hosternau, formiran je ustaški logor, čiji je upravnik bio bivši katolički fratar, čuveni ustaša Klaić. Tokom uobičajenih mučenja, jedan od zatvorenika pokušao je da otme pušku od svog mučitelja. Kad je to čuo spomenuti Klaić, naredio je da se svi zatvorenici pobiju – iz mitraljeza. Paljba je trajala više od sat vremena.
Negdje sam našo brojku da je samo tu, pobijeno 4.000 srpskih mučenika, o čemu nema ni slova u našoj istoriografiji.
I, da se još jednom na ovom Portalu vratim na Stari Brod, nadomak Višegrada, gdje je u zimu 42. pobijeno 6.000 srpskih nevoljnika, čija su sva imena, zahvaljujući pregnuću naše Svete Crkve i počivšeg Vladike Nikolaja, popisana na zidovima skromne kapelice. I to užasno stratište, zahvaljujući našoj teškoj i sramnoj nebrizi, „otkriveno“ je tek prije pet-šest godina!
Činim to iz dva razloga. Prvi je što svjesna žrtva 356 srpskih djevojaka prevazilazi sve ono što smo mogli naći u grčkim (a i drugim, poznatim) tragedijama. Kada su ih ostrvljene ustaše opkolile, srpske djevojke, da ih zlotvori ne galate, zagrlile su se u tri reda na stijenama iznad Drine i zapjevale, poslednji put u svom kratkom vijeku: „Drino, vodo, kad budemo mrtve, čuvaj spomen na nevine žrtve!“ I u jednom trenu sve su skočile u svoju neslućenu i preranu grobnicu, mutnu i valovitu Drinu…
Ovoga puta, kao i u mnogo prilika prije i poslije, ustaše su bili – muslimani, danas Bošnjaci. Ili, tačnije, hrvatske sluge, koje su ovi iz milošte, a podvaldžijski, zvali – „hrvatsko cvijeće“. Pa ko je hvatao i transportovao srpsku nejač do Stare Gradine i Jasenovca? Mnoge jame na području današnje BiH, u sastavu ondašnje NDH, napunili su „braća muslimani“! I to se nikako, niti može, niti smije zaboraviti.
Bio bi red da se, nakon dosta vremena, odgovornost za varvarske zločine nad više od milion Srba, u Drugom Vekom ratu,(Prvi je posebna priča) makar sa neoprostivim zakašnjenjem, onako bratski podijeli na ustaše Hrvate i ustaše-muslimane! Ne zbog nečije utjehe, jer tu utjehe nema, već zbog toliko neophodne, i ljekovite, a predugo čekane istorijske istine!