Marković: Rešenje za Kosovo i Metohiju po primeru čeških Sudeta

Piše: Dimitrije Marković

Minhenski sporazum, ili kako ga još Česi nazivaju Minhenski diktat ili Minhenska izdaja, je ugovor potpisan 30. septembra 1938. godine na osnovu koga je Čehoslovačka ustupila Nemačkoj pogranično područje naseljeno pretežno Nemcima – Sudetsku oblast.

U Češkoj se ovo navodi kao najveći izraz politike appeasement-a, odnosno politike ustupaka u svetu do tada. Tako bi verovatno i ostalo da sadašnja Vlada na čelu sa Dačićem i Vučićem nije 19. aprila 2013. godine potpisala Briselski diktat. Ovo naravno nije sprečilo Nemačku da konačno, 15. marta 1939. okupira preostali deo Češke, baš kao što ni ustupanje teritorije Kosova i Metohije ne znači i kraj rasparčavanju Srbije.

Pitanje Sudetske oblasti je rešeno nakon završetka II Svetskog rata, 1945-1946 godine deportacijom Nemaca iz Čehoslovačke. Početkom 1947. godine predsednik Čehoslovačke Edvard Beneš je primio dokument od poverenika za deportaciju u kojem je pisalo da je do 1. novembra 1947. godine iseljeno ukupno 2.170.598 Nemaca, međutim na drugom mestu se navodi podatak da je tokom 1945-46 godine Čehoslovačku moralo da napusti VIŠE OD TRI MILIONA LJUDI.

U stvari je tačan broj od preko tri miliona Nemaca, a razlika se javlja zbog toga što je u prvom slučaju reč o zvaničnom spisku (između ostalog spisak sadrži i tačan broj lokomtiva, vagona itd. kojima je izvršen transoprt) koji ne sadrži imena onih koji su se samostalno iselili ili pobegli.

Deportacija je smatrana za čin pravedne osvete za stav sudetskih Nemaca prema predratnoj Čehoslovačkoj, za kolaboraciju i neprijateljski odnos prema češkim građanima pre rata i u toku njega (ne treba svakako zaboraviti i na deportacije Nemaca iz Mađarske, Poljske, Holandije, Francuske, Italije, Belgije i Luksemburga). Moglo je da ostane oko 250.000 Nemaca i to sa ograničenim građanskim pravima. Na osnovu Benešovih dekreta bila je sva pokretna i nepokretna imovina nemaca konfiskovana i pripala je državi a izgubili su i državljanstvo.

U razgovoru (intervju kako to obično kažu oni kojima srbski jezik nije dovoljno dobar) za Nikad granica, gospodin Vaclav Dvoržak, češki režiser i intelektualac, autor zabranjenog filma Češke televizije “Oteto Kosovo”, je između ostalog rekao: “Mislim da nekada u budućnosti nešto slično čeka i Kosovo i Metohiju – iseljenje fašizovanih Albanaca koji ne budu mogli da dokažu da su pomagali Srbima i drugim nealbancima u vreme divljanja ekstremista. Jednom će jednostavno morati da spakuju svoje prnje i odu”.

Ako pomislite da ovakvo rešenje nije primenjivo kada je u pitanju Kosovo i Metohija jer se ovo ipak dogodilo davno, i da danas živimo u drugačijem vremenu, bićete verovatno iznenađeni podatkom da je pitanje sudetskih Nemaca dobilo svoj epilog tek prilikom pristupanja Republike Češke Evropskoj uniji, tačnije prilikom usvajanja Lisabonskog ugovora.

Naime, češka skupština je Lisabonski ugovor usvojila 20. februara 2009. ali je istovremeno, iz straha da je možda time dala Evropskom sudu pravde pravo da ekstenzivno tumači pravo o nediskriminaciji, i na taj način dovede u pitanje primenu tzv. Benešovih dekreta pri zahtevima za restituciju imovine, usvojila propratnu rezoluciju da “pravni status koji se priznaje Povelji o osnovnim pravima Evropske unije, bez ikakve sumnje osigurava, da ova ne može delovati retroaktivno i na taj način dovesti u pitanje pravne i svojinske odnose koji proističu iz čehoslovačkog zakonodavstva, pre svega iz godina 1940 do 1946, kao ni dosadašnje procese evropskih i domaćih sudova, koji ova pravna i imovinska pitanja rešavaju”.

Dakle tako Česi, a mi? Ovde još samo treba dodati da ovde nije suština deportacija, odnosno iseljenje kao takvo, već način na koji je to urađeno,da li je urađeno na human način ili ne, setimo se samo deportacije Roma iz Francuske pre nekoliko godina. Dakle, predlažemo kao jedino ispravno i trajno rešenje ono što je predložio i g. Dvoržak, dakle ISELJENJE KOSOVSKIH ALBANACA u matičnu zemlju, NA HUMAN NAČIN.

Nije tačno da su Albanci osvojili Kosovo i Metohiju natalitetom, ovo je netačan i štetan pristup, nemojmo zaboraviti i na njihovo dosaljevanje iz Albanije. Međutim, bez obzira na to krajnji rezultat je bio isti, pa se obično priznavanje prava na otcepljenje Kosova i Metohije pravdalo rečima “Čije ovce, onoga i livada”.

DA LI JE VREME DA ISTERAMO OVCE IZ NAŠE LIVADE? Jeste li bili nekada u selu kod dede i babe? Šta se radi kada stoka uđe u tuđe?

Pomera li se međa do onde dokle je stoka ušla, ili se istera i od vlasnika stoke traži nadoknada štete? Zašto bi sa Kosovom i Metohijom bilo drugačije? Zašto da pomeramo među na sever? Je li Kosovo naše ili nije?

Setimo se, ukoliko mislite da ovo nije ispravan stav jednog hrišćanina, priče iz Svetog Pisma o izgonjenju trgovaca iz hrama: “… i otide Isus u Jerusalim. I nađe u hramu one što prodaju goveda i ovce i golubove, i mjenjače novca gdje sede. I načinivši bič od uzica, izagna sve iz hrama, i ovce i goveda; a mjenjačima prosu novac i stolove ispretura”. Je li vreme da isteramo trgovce drogom i našim organima iz hrama?

Kao osnov za iseljenje kosovskih albanaca u matičnu zemlju bi poslužio i novi zakon o državljanstvu, za koji imamo primere i u zakonima zemalja Evropske unije. Državljanstvo bi između ostalog izgubili svi koji imaju i državljanstvo Albanije, bivši pripadnici tzv. OVK (ali i OVPBM!) i oni koji su ih pomagali. „Slovački predsednik Ivan Gašparovič danas je potpisao zakon o državljanstvu na osnovu koga će slovačko državljanstvo izgubiti svako ko zatraži državljanstvo druge zemlje. (…)

Ova pravna korekcija je odgovor na Zakon o mađarskom državljanstvu, koji je prošle srede usvojio mađarski parlament. Zakon snižava kriterijume za dobijanje mađarskog državljanstva i pojednostavljuje proceduru njegovog dodeljivanja. U Slovačkoj se mađarski zakon može ticati čak pola miliona ljudi mađarske nacionalnosti.“ (E15.CZ/ZPRAVY 31. 5. 2010)

Žitelji Austrije, Nemačke i drugih država NE MOGU da imaju dvojno državljanstvo, jednog moraju da se odreknu.

“Nakon oštrih kritika zbog deportacije Roma iz Francuske, vlasti te zemlje sada pripremaju novu, ali oštriju verziju zakona o strancima.(…) Prema predlogu zakona koji je juče obrazložio francuski ministar za imigraciju Erik Beson, predviđene su brojne kazne i oduzimanje državljanstva u više slučajeva, javile su agencije. Pored ostalog, naturalizovani Francuzi mogu da izgube državljanstvo ukoliko se utvrdi da je ono stečeno lažnim brakom ili ako je reč o licima koja svojim ponašanjem predstavljaju pretnju francuskom društvu ili životno ugrožavaju pripadnike francuskih vlasti i policije, na primer ako rane ili ubiju policajca.“ (29.09.2010. Radio Talevizija Vojvodine)
„Kopenhagen – Danski parlament je usvojio pooštavanje zakonskih odredbi o strancima, koje predviđaju mogućnost proterivanja stranaca koji su osuđeni na zatvorsku kaznu. (…) Prema novom zakonu, svaki stranac koji u Danskoj bude osuđen na zatvorsku kaznu treba da bude automatski proteran.(…) Pind je povodom usvajanja njegovih mera rekao listu “Informacion” da sudovi u zemlji treba promenom zakona da budu ‘animirani za ofanzivniju praksu proterivanja’.“ (B92 25. 6. 2011). I tako dalje.

Kada je reč o Srbima, odnosno povratku na Kosovo i Metohiju, treba misliti ne samo na povratak izbeglih i prognanih od 1999 godine do danas, njih oko 250.000, već i onih koji su sa Kosova i Metohije izbegli ili su prognani u toku Drugog svetskog rata i nakon toga, ali i DOSELJAVANJE STANOVNIŠTVA SRBSKE NACIONALNOSTI bez obzira da li su poreklom sa Kosova ili ne, i u tom cilju je neophodno osmisliti i sprovesti različite mere kojima bi se njihovo naseljavanje na ovim prostorima podstaklo.

Da ovo nije ništa neizvodljivo primer je povratak srpskog i ostalog hrišćanskog stanovništva, koje je počelo nakon oslobođenja Kosova i Metohije u Prvom balkanskom ratu. U početku je srpsko stanovništvo počelo da se samo vraća na ove prostore, a nakon toga je počelo i plansko naseljavanje po Uredbi o naseljavanju Južnih krajeva donete 20. novembra 1920 godine, i po Zakonu o naseljavanju Južnih krajeva donetog 11. juna 1931 godine. Da ovakva politika ne samo da nije neizvodljiva već da daje rezultate govori podatak da je 1921. godine na Kosovu i Metohiji od ukupnog broja stanovnika 69% stanovništva bilo albanske nacionalnosti i 26% srpske, a već 1939. godine 34% srpskog stanovništva i 60% albanskog.

Naseljavanje vršiti na prvom mestu u južnim krajevima na liniji Vitina – Kačanik – Brezovica – Prizren – Dragaš – Velika Kruša – Đakovica – Dečani – Peć.

Moramo, međutim, imati u vidu da je povratak i plansko naseljavanje srpskog stanovništva na Kosovo i Metohiju mera koja dugoročno može imati uspeha samo ukoliko je praćena merama opšteg demografskog oporavka srbskog naroda, odnosno podizanja nataliteta.

Kada je reč o imovini situacija je jednostavnija. „Svaku porodicu, njivu, građevinski posed, livadu, šumu, treba pravno obraditi. (…) Ja mislim da sva ta premeravanja treba da radi Vojni geografski institut koji je i vojna i građanska institucija kompletno opremljena za to i on treba da dobije od države taj zadatak i neophodna finansijska sredstva.“ (Prof. dr. Nenad Mileusnić, član odbora za ekonomske nauke SANU, objavljeno u Srpskoj reči 2004. godine.)

Nakon reintegracije Kosova i Metohije u teritorijalne okvire Republike Srbije, treba merama fizičkog obezbeđenja, savremenim tehničkim sredstvima i na druge načine svesti na minimum poroznost granice prema Republici Albaniji na celoj dužini od 113,4 km i na kopnenom i na vodenom delu (113 km na kopnu i 410 m na vodi) kako bi se sprečila ilegalna migracija, i kako se neke buduće generacije ne bi ponovo suočavale sa istim problemom.

Dakle, iz svega gore navedenog je jasno da rešenje uvek postoji, samo je pitanje imamo li lične i političke sposobnosti i hrabrosti da ga sprovedemo?

(http://www.vaseljenska.com)