O pravu na život začetog a nerođenog čovjeka (IV)

Piše: o. Jovan Plamenac

Tzv. kontraceptivnim sredstvima i vantjelesnom oplodnjom biva ubijeno daleko više ljudi nego abortusom
Ako kroz čovjekov život pođemo unazad, pa i od njegove duboke starosti, i idemo sekund po sekund tražeći trenutak kada je postao živ, doći ćemo do njegovog rođenja, zaći u majčinu utrobu i ići dalje – sve do njegovog začeća. Na svom tom putu nećemo naići ni na jedan drugi trenutak kada ćemo moći da kažemo: evo, sada je postao živ.
I nauka je ustanovila da čovjekov život počinje njegovim začećem. Spajanjem spermatozoida i jajne ćelije definisano je novo ljudsko biće. A kad je tako, onda je svaki neprirodni, nasilni prekid čovjekovog života od trenutka njegovog začeća ubistvo, bez obzira na aboliranje tog čina pravnom regulativom. To je ubistvo koje nikoga ko je u njemu učestvovao neće strpati na robiju.
Problem se umnožava kada se priča o ubijanju začetog a nerođenog čovjeka završi na abortusu, što u praksi biva skoro uvijek. U opštem nepoimanju razmjera i težine zločina ubijanja nerođenih ljudi, tzv. abortus postaje dimna zavjesa koja zaklanja daleko brojnije ubijanje nerođenih ljudi tzv. sredstvima za kontracepciju i vantjelesnom oplodnjom. Tako borba protiv abortusa, nehotice, postaje tiha propaganda daleko masovnijem ubijanju nerođenih ljudi drugim načinima.
Žena, spoznavši da je abortus u stvari grijeh ubistva sopstvenog djeteta, da ne bi u njega upala, pribjegava korišćenju takozvanih sredstava za kontracepciju, za sprječavanje trudnoće. Ali, ta sredstva, uglavnom, nijesu kontraceptivna, nego su upravo – abortivna; ne sprječavaju da dođe do spajanja spermatozoida i jajne ćelije, nego sprječavaju da se začeto dijete, taj mali čovjek, usadi u matericu gdje će od majke primati hranu i on, u stvari, „umire od gladi“. To biva još prije izostanka prve naredne ovulacije te majka i ne zna da je bila trudna. Što duže koristi ta sredstva i u isto vrijeme ima seksualne odnose sa muškarcima, izvjesnije da će više puta začeti i svoje sićušno dijete umoriti. Na taj način biva ubijeno mnogo više ljudi nego samim činom abortusa kada žena zna da je trudna. Stoga, govoriti samo o abortusu kada žena već zna da je trudna, a ignorisati abortivno djejstvo takozvanih kontraceptivnih sredstava, navođenje je žena (kao i muškaraca) na daleko učestaliji zločin ubijanja sopstvene djece. Svođenje borbe za pravo začetog a nerođenog čovjeka na život samo na borbu protiv abortusa donosi joj mnogo više štete nego koristi. A probir na dopušteni i nedopušteni abortus je sasvim obesmišljava.
U posljednje vrijeme veoma mnogo ljudi biva ubijeno vantjelesnom oplodnjom. Dijete biva začeto van majčine utrobe i potom usađeno u njenu matericu. Kod vantjelesne oplodnje često biva začeto više, katkad i mnogo više ljudi nego što ih biva usađeno u matericu. Oni bivaju zamrznuti u tečnom azotu (za slučaj da njihova majka odluči da ponovo na taj način zatrudni), nad njima se vrše naučni eksperimenti ili bivaju bačeni kao medicinski otpad. Mnoga djeca vještački začeta a unijeta u matericu umru, „ne prime se“.
Planeta lipti u krvi ljudi koji su ubijeni prije nego su rođeni, kojih je daleko više nego ubijenih u ratovima, stradalih u saobraćajnim i prirodnim nesrećama, umrlih od svih bolesti…, od svih ljudi koji su rođeni i na bilo koji način skončali.

Na toj krvi, uzrasla je civilizacija kojoj pripadamo. Civilizacija, vjerovatno, nikada nije bila urušena kao ova koju svijet slavi kao najnapredniju, jer je poistovjećuje sa tehnološkim razvojem. Upravo taj tehnološki razvoj doprinio je nesagledivom umnoženju ubijanja nerođenih ljudi, ne toliko abortusima koliko tzv. sredstvima za kontracepciju i vantjelesnom oplodnjom.