Raković: O opsesijama Željka Ivanovića i strahu od Srba

Piše: dr Aleksandar Raković

Željko Ivanović je ekstremna pojava medijske scene geografskog prostora Jugoslavije, nekadašnje zajedničke države u čijem je razbijanju Ivanović aktivno učestvovao. Stoga se Ivanoviću mora priznati razaračka delatnost usmerena protiv dostojanstvenih država (SFR Jugoslavija i SR Jugoslavija) i integrativnih ideja (srpstvo). Pritom, Ivanović svojim primitivnim i uličarskim diskursom, dometa koji je za njega jedino moguć, nastavlja da opterećuje prostor – zvani region – države koju je uspešno razbijao zajedno sa ostalim kulturološki inferiornim separatistima.

Nemam ništa protiv što se Ivanović ponaša kao srpski opozicionar jer je Vasojević s Morave i Ibra. S tim u vezi Ivanović ima svako pravo da se bavi i Srbijom kao temom, kao i predsednikom Aleksandrom Vučićem koji je postao Ivanovićeva opsesija. Pored toga, činjenica da su i Srbija i Crna Gora istorijske države srpskog naroda daje Ivanoviću dodatno pravo da sanja i Srbiju, ali i Njegoševu „svu Srbiju od Dunava do mora sinjega“ (Gorski vijenac, Beč 1847, strana 3).

Te opsesija Vučićem, koja očigledno nije stavljena pod brigu, razgranala se kod Ivanovića u nove opsesije srpskim patrijarhom Porfirijem i mitropolitom crnogorsko-primorskim Joanikijem. A na tim stabljikama rascvetale su se i nove opsesije koje su od Ivanovićevog uma napravile buket raznovrsnih boja, posebnu psihodeliju koju Ivanović pretače u svoje uličarske tekstove.

Među junacima Ivanovićeve opsesije našao sam se i ja. Ivanović je time nastavio da me popularizuje, kao što su radili i rade Pobjeda, Dnevne novine, Antena M, Slobodna Bosna, zagrebački Jutarnji list i druga antisrpska glasila. Stoga imam čak i lični razlog da Ivanoviću budem zahvalan i tolerantan prema tim opsesijama. Međutim, njegov višemesečni totalni primitivizam prevazišao je sve pragove svačije tolerancije, čak i moje, pa sam povukao svoje reči da je Ivanović „simpatičan mladić“ koji samo ima strahove od Srba.
Opterećen svakojakim fantazmagorijama Željko Ivanović 6. septembra 2021. sugeriše u Vijestima da smo načelnik Uprave za bezbednost BIA Marko Parezanović i ja kolovođe delovanja Srbije u Crnoj Gori („Ne može se Crna Gora voditi ni na antisrpstvu ni na anticrnogorstvu, ni na popovićima i andrijaševićima, ali ni na rakovićima i parezanovićima“).

Ivanović ne može da razume da je kolovođa promena srpski narod Crne Gore a da je javnost Srbije i Srpske bila nesebična u naporima da ih do kraja podrži. Stoga srpski narod Crne Gore sada ima jasnu svest da nije sam i da u Beogradu i Banjaluci ima brata i saveznika koji ga nikada neće ostaviti niti na cedilu niti na milost i nemilost crnogorskim separatistima.

Ivanović se, nadalje, očito ponet unutrašnjom frustracijom i opsesivnim slabostima, u tekstu za Vijesti od 28. septembra 2021. besprizornim rečima obrušio i na neke osobe iz Srbije: „Imaju i braća Srbi konje za trku.

Recimo onaj tamo (daleko) Raković, ili hepi Marić, da ne govorim o mula Aleksandru (Vulinu)“, „da bi sad, naš dragi Porfirije, završio kao mula“, a nije sam već je s njim i „đilkoš od Joanikija“. U ovom tekstu, kao i u ostalim, Ivanović izbacuje iz sebe frustraciju zbog toga što mu je propala namera da Srbe u Crnoj Gori stavi u kavez dualnog identiteta, na čemu su Vijesti posebno insistirale. Dualni identitet je sam po sebi nedostojan ličnosti, jer svaka dostojanstvena osoba teži jasnom i čvrstom identitetu, a ne gnjecavim kompromisima poznatim u Crnoj Gori kao „možʼ ovako a možʼ i onako“.
Nažalost, Ivanovićevoj opsesivnoj teskobi tu nije kraj.

Stoga zbog podrške Vučića srpskom narodu Crne Gore, Andriji Mandiću, Milanu Kneževiću i Demokratskom frontu, Ivanović 7. oktobra 2021. piše: „Vučić treba da zna da time preuzima ogromnu odgovornost jer bi svaka destabilizacija Crne Gore ili eventualni sukobi i žrtve išli na njegov račun. I tu mu ne bi pomogli ni Perica Đaković, ni Vlado Pavićević, ni Boris Raonić – a još manje Marić, Raković, Vučićević i slična propagandna kamarila iz Beograda. Nakon što se više od godinu dana brutalno i svakodnevno miješa u unutrašnje stvari Crne Gore, vrijeme je da predsjednik Srbije odustane. Dok ne bude kasno. I za njega i za region“.
Ivanović, dakle, nastavlja da sanja psihodelične snove u kojima mu se priviđaju Srbija, sukobi, konji, žrtve, đilkoši, mule, službe. Sve mu se to smešalo. To se dešava kada je problem zapušten i ne rešava se na vreme. U Ivanovićevom umu odvija se prava Kopolina „apokalipsa danas“. Niko se, naime, ne meša u unutrašnje prilike u Crnoj Gori. Srbi su jedan i nedeljiv narod koji trenutno dele nametnute granice upostavljene nasiljem i razbijanjem Jugoslavije. Kulturološka superiornost srpskog naroda je toliko izražena da te nametnute granice već postaju administrativni prelazi koji će u bliskoj budućnosti takođe nestati.
Iako je na istom tragu, Ivanovićeva desna ruka Srdan Kosović ipak je vaspitanija ličnost i ne iskazuje uličarske manire, makar i ako ih krije. No, dok me je Ivanović prikazivao kao nosioca propagadne mašinerije Srbije, BIA i srpskih medija prema Crnoj Gori, Kosović nastavlja tim putem i predstavlja me kao portparola Svetog arhijerejskog sinoda Srpske pravoslavne crkve.
Kosoviću je, kao i velikom verniku Ivanoviću, jako teško zbog toga što je ukinuto štetno ime tzv. Pravoslavna crkva u Crnoj Gori i on 13. septembra 2021. o tome piše: „Upravo je taj naziv bio jedan od najspornijih za vrh Beogradske patrijaršije, što je javnosti povremeno otkrivao istoričar Aleksandar Raković koji se pozicionirao kao neformalni portparol Sinoda, najavljujući odluke od kojih se izvršna vlast SPC nije ograđivala, a koje su se posle i realizovale“. Dalje, „Sabor SPC u maju ove godine, na kom je izabran novi mitropolit MCP Joanikije, ukinuo je sve Episkopske savjete, a novi mitropolit nije dobio i titulu arhiepiskopa cetinjskog koju je imao Amfilohije, kao ni titulu egzarha sveštenoga trona pećkog“, a „Raković je sve te elemente, a od njegovih izjava se niko iz vrha SPC nikada nije ogradio, označio kao separatističke i zbunjujuće“.
Kada je o ovoj temi reč, Kosović bi morao da ima u vidu da jake institucije, kakva je Srpska pravoslavna crkva, gledaju da isprave svoje greške ako su se pojavljivale u prošlosti. Jedna od tih grešaka bilo je i odluka iz 2006. o tzv. Pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori – nazivu za eparhije Srpske pravoslavne crkve u avnojevskim granicama Crne Gore – koje je bilo defanzivno i pokazalo se kao sasvim štetno. Argumenti za ukidanje te „tvorevine“ bili su neporecivo ubedljivi i srpski arhijereji su odluku o tome doneli za samo nekoliko minuta.

Ivanović i njegovo okruženje bi trebalo da razumeju da su tekuće prilike u Crnoj Gori plod, pored ostalog, i mog dvadesetogodišnjeg promišljanja o tome kako Crnu Goru do kraja vratiti njenom istorijskom srpskom identitetu. To moje promišljanje, očito je, prihvatile su u ovoj ili onoj meri državne, crkvene, političke i medijske instance u Srbiji kako bi se zaštitili interesi srpskog naroda Crne Gore, Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, kao i interesi Republike Srbije u Crnoj Gori.
Stoga bi Ivanović i društvo iz Vijesti trebalo da imaju u vidu posebno moj stav da Srbija, Crna Gora i Srpska treba da stvore jedinstvenu srpsku državu. Crnogorski separatisti su nedorastao protivnik a takozvana crnogorska nacija se samorazgrađuje isto kao i protektorat BiH jer obe veštačke tvorevine imaju nezdrave osnove.
Sve što sam do sada imao nameru da ostvarim – ostvario sam. Divićete se Srbima. Gledaćete stvaranje ujedinjenog srpstva ili s lica mesta ili na televiziji. Srpski svet je realnost.