Robert Hodel: Crnjanski me doveo u Srbiju

Na promociji svojih prevoda na nemački jezik, pre nekoliko dana u Matici srpskoj, profesor Robert Hodel govorio je o srpskoj književnosti sa puno uvažavanja – i sa pokrićem, jer je ovaj rođeni Švajcarac studirao u Novom Sadu, Pragu i u Sankt Peterburgu, a doktorirao je 1992, sa temom „O skazu N. S. Ljeskova i Dragoslava Mihailovića“.

Danas je Hodel i predavač srpske književnosti na hamburškom Institutu za slavistiku, i jedan od njenih najboljih znalaca među stranim slavistima. Iz njegove dugogodišnje posvećenosti našoj literaturi, 2009. proizašla je vrlo značajna knjiga „Diskurs srpske moderne“, u izdanju Filološkog fakulteta i Instituta za književnost i umetnost u Beogradu. U knjizi su objedinjeni autorovi prilozi o značajnim srpskim stvaraocima – od Dositeja Obradovića, Laze Lazarevića i Bore Stankovića, preko Momčila Nastasijevića, Miloša Crnjanskog i Ive Andrića, do savremenih autora, Dragoslava Mihailovića i Davida Albaharija.

– Interesovanje za slavistiku i srpsku književnost usadio mi je nekadašnji profesor Jan Peter Lohor – kaže Hodel u razgovoru za „Novosti“. – On mi je skrenuo pažnju na Crnjanskog, konkretno, na njegovu knjigu „Seobe“, i ja sam 1988. godine došao na studije u Novi Sad.

Za razliku od nekih domaćih „evropejaca“, profesor Robert Hodel nema nikakvih problema sa ćirilicom – naprotiv: – Tečno čitam ćirilicu, i smatram je specifičnom obeležjem srpskog identiteta, koje svakako treba negovati.

O našem piscu, koji ga po spisateljskom senzibilitetu podseća na Rilkea, govori sa ushićenjem:

– Crnjanski je čist liričar koji svet upija emocijama, a onda te iste emocije čudesno pretače na papir – ističe Hodel, koji je puno uradio i na predstavljanju srpske književnosti i kulture u zemljama nemačkog jezičkog prostora.

Tako je 2012. u Nemačkoj objavio dvojezičnu antologiju o 28 savremenih srpskih pesnika, rođenih između 1940. i 1960. godine – „Sto deka duše“ (Hundert Gramm Seele). Knjiga je predstavljena na Lajpciškom sajmu knjiga.

Godinu kasnije, na nemačkom se pojavila knjiga prevoda poezije Momčila Nastasijevića, njegova priča „Darovi moje rođake Marije“ i programski esej „Za maternju melodiju“. Obe knjige prate obimni predgovori, u kojima nemački čitalac dobija pune i kompetentne informacije o srpskim piscima.

– Raspadom one velike Jugoslavije, u književnosti ovog regiona nije se mnogo toga promenilo – smatra Hodel. – Kroz književnost Srbije, Hrvatske i BiH, prelama se raznovrsnost kultura što se uočava kod Andrića, Nastasijevića i još nekih pisaca. A, svaki pisac koga možete da čitate u originalu, vaš je pisac.