Velika laž crnogorskog Pontija Pilata

Piše: Mišo Vujović

Jednom prilikom mi je visokoprepodobni prota Jovan rekao da čovek može prevariti sve osim Boga.
“Jedino ako nije gospodar Crne Gore”, uzvratio sam u šali, dodajući da ničija laž nije bila prijemčivija za narodne mase od Đukanovićeve.

O fenomenu njegovih metamorfoza, ideologija, identiteta, galeriji bivših saveznika i prijatelja, pri čemu je sve počivalo na obmani, manipulaciji,laži i pragmatizmu bez i najmanje moralne primese, verovatno će se multidisciplinarno baviti eksperti iz raznih oblasti.
U novije vreme tri diktatora – kralj Nikola, J.B.Tito i Milo Đukanović, vladali su bezmalo 120 godina. Polovinu kralj Nikola, dok se aktuelni suveren Crne Gore po dužini vladarskog staža ozbiljno približio Josipu Brozu, ali po načinu vladavine – uzurpiraj, prisvoji, zavadi – implementirao je kombinovani model vlasti poslednje krunisane glave Kraljevine Crne Gore i komunističkog diktatora za koga su Crnogorci strasno žrtvovali braću i prijatelje.
I po brutalnosti takođe se primakao Brozu, sa razlikom što je Broz eliminisao političke, dok Đukanović, uz političke “odstreljuje” i poslovne konkurente.
Ipak, Nikola Petrović nije huškao svoju vojsku da srlja u pogibije, nije stvarao naciju po svojoj meri, nije se odricao srpstva i slavne istorije na kojoj je počivala etička i duhovna matrica Srpske Sparte. Kralj Nikola je osvojio, ali nije uspeo da zadrži Skadar, staru srpsku predstonicu. Sa tom ranom je otišao u grob. Ali je mačem oslobodio Metohiju koju je Đukanović velikodušno alalio Albancima, priznajući takozvanu državu Kosovo.
Kraljev naslednik na tronu samostalne Crne Gore bio je glavni agitator osvajanja Dubrovnika, nekada srpskog pravoslavnog, zatim srpskog rimokatoličkog i sada ekstremno hrvatskog grada, u kome su najpre spaljene srpska biblioteka i arhiv kao dokaz kome je, čak i u bliskoj prošlosti, pripadao Dubrovnik.
Groteskno je da je u najnovijem obraćanju majstor zamene teza te devedesete u kojima je učestvovao definisao kao pokušaj da se u drugim državama uređuju prava srpske nacionalne manjine:
“Kako se to završilo, mogli smo da vidimo”, podseća i dodaje:
“Neodmereno, nedovoljno pažljivo bavljenje tim pitanjima, sa pozivom na brigu o pravima Srba gde god da oni žive, može odvesti u neprimereni parternalizam i opasno ugrožavanje suvereniteta drugih država u regionu”.

Zaboravio je nekadašnji ratni jastreb šta je činio u Konavlima, kako je sokolio rezerviste iz Crne Gore. Preumio je pod čijom su se zaštitom nalazili lideri DOS-a spremajući prevrat u Beogradu.

Ni tada, ni u vreme granatiranja Dubrovnika, ni kada je kao predsednik Vlade 1992.godine naredio preko MUP-a vraćanja izbeglih muslimana u BIH (većina je streljana),Đukanović se nije mešao u unutrašnje stvari suseda?! Zanimljivo je da su Muslimani u Crnoj Gori obeležavali Štrpce i Severin, gde su oteti i svirepo ubijeni njihovi sunarodnici, ali Đukanovićevo deportovanje u ratno grotlo odakle se gotovo niko nije vratio skoro da se i ne pominje.

Svoje pokajanje ovaj amoralni političar manifestovao je drakonskom presudom kuvaru u logoru Morinj, koji je deklarisanom ustaši opalio šamar i pre desetak godina od crnogorskog suda osuđen na četiri godine robije.
O zamenama teza, kako ocenjuje proteste verujućeg naroda, ne samo Srba, arhimajstor zamene teza apostrofira sledeće:
“Žao mi je što je deo nacionalnog srpskog korpusa u Crnoj Gori zaveden, upornom, veoma grubom, a u suštini inferiornom političkom manipulacijom lidera prosrpskih partija, nezadovoljnih što su kontinuirano trideset godina doživljavali poraze”.
Nemački i italijanski mediji su u više navrata pisali o “regularnosti” izbora, o krađama, fantomskim biračima, mrtvim glasačima, glasanju jedan za sto po selima naseljenim isključivo muslimanskim i albanskim stanovništvom. Upućeni u crnogorsku scenu su ubeđeni da od raspada jedinstvenog DPS-a nijedni izbori nisu regularni, a da je “državni udar” osmišljen kao paravan za najbrutalniju izbornu krađu.
Suštinski model aktuelnog vladara je nastavak projekta njegovog duhovnog oca Josipa Broza po kome Crnu Goru treba u potpunosti odvojiti ili iščupati iz korena, nakalemiti na unijatsku granu i mržnjom ograditi od Srbije i ostalog srpskog naroda. Ono u čemu je Đukanović prevazišao Kralja Nikolu i Josipa Beoza, briljantne demagoge i manipulatore, suptilne špekulante hedonističko- hazardnih sklonosti je – laž.
Laž jeste osnovni alat politike, ali u Đukanovićevom slučaju ona se kreće od sitnog arsenala ili pešadijskog oružja do teškog artiljerijskog oruđa.
Veliki majstor laži do sada je uspeo da prevari i jače i slabije od sebe. Slabije je bacao pod noge, od jačih bežao u zaklon moćnijih. Čovek čije je glavno oružje manipulacija i zamena teza danas povodom Zakona o slobodi veroispovesti etikitira narod i protivnike tog brutalnog akta o otimanju imovine Mitropoliji crnogorsko- primorskoj, kao manipulatore čija je osnovna strategija lažno tumačenje akata ili potpuno izmišljanje činjenica.
Njegova prva i najveća laž, a laž je najopasniji vid manipulacije, naročito plasirana sa pozicije moći, je da je crkva i njena imovina do 1918.godine bila u vlasništvu države Crne Gore. Istina je da se Crna Gora sve do Knjaza Danila nalazila u vlasništvu Crkve.

Vlasništvo Crkve nad svojom imovinom potvrdila je i Kraljevina Crna Gora. Velika laž crnogorskog diktatora je da je srpska crkva bilo šta uzurpirala u Crnoj Gori. Sva imovina crkve pripada Mitropoliji crnogorsko – primorskoj kao jedinom i isključivom nosiocu prava i kontinuiteta. Sama mitropolija svoj kontinuitet crpi iz Zetske episkopije koju je osnovao Sveti Sava još pre 800 godina.
Veštom manipulacijom i čupanjem iz konteksta pojedinih delova Ustava Sinoda u Knjaževini Crnoj Gori iz 1903. godine, gde se decidno vidi da Crkva nije odvojena od države, Đukanović pokušava da kod širokih masa stvori utisak da je u to vreme imovinom crkve raspolagala država, što je notorna laž zbog činjenice da je postojalo jedinstvo crkve i države.

Nije isključeno da Đukanović, kao doživotni pretendent na crnogorski presto ubuduće, kao u vreme Knjaževine, potvrđuje članove budućeg Sinoda koji bi i zakletvu polagali u njegovom prisustvu kao nekada u prisustvu Knjaza Nikole. Štaviše, Ustav Svetog Sinoda u Knjaževini Crnoj 1903 godine potpisao je Knjaz Nikola a ne mitropolit, dok su mitropoliti rukopolagani u Sremskim Karlovcima ili Rusiji. U Petrogradu je 1885.godine po nalogu Knjaza Nikole rukopoložen i poslednji mitropolit crnogorski, pre obnove Pećke patrijaršije Mitrofan Ban, Srbin iz Grblja rođen u porodici Georgija i Anastasije Ban.

Upravo hirotonija na strani crnogorskih mitropolita potvrđuje da crkva u Crnoj Gori i pored samostalnog delovanja, poput svake eparhije pomesne crkve, nije imala autokefalnost. Njena samostalnost u Rangiratu Ruske Crkve i Sintagmi Vaseljenske patrijaršije iz 1885 godine upravo se vezuje za srpsku crkvu odnosno Pećku patrijaršiju, što potvrđuje da je Mitropolija crnogorsko- primorska jedina očuvala kontinuitet srpske crkve i svetosavlja u vreme otomanske dominacije.
Milo Đukanović je danas krenuo na Boga noseći u prtljažniku pun kofer svojih nedela. Narod je obogaljio, građane zavadio, braću omrazom podelio, dobra rasprodao ili oteo, mladost navukao na opijate i međusobne obračune, medije ućutkao privodeći na prepad novinare, nasrnuo je na imovinu srpske crkve, sledeći korak je imovina srpskog naroda. Nije isključeno da okupacijom i otimačinom crkvene imovine Đukanović počne da progoni Srbe i pljačka njihovu imovinu što se pre manje od veka dogodilo Jevrejima pod sličnim izgovorom.
Crna Gora je jedina zemlja u kojoj se nakon sto godina vrši revizija vlasništva na otomanski način – kadija te tuži, kadija ti sudi.