Pederski moral zapada

Dana 20. oktobra 2011. godine grupa psihopata i narkomana sadistički je ubila Moamera el Gadafija. Taj gnusni čin, kojim je ujedno srušen u istoriji ljudskog društva jedinstveno pravedan socijalni sistem i država sa najravnomjernije raspoređenim nacionalnim bogatstvom, silno su hvalili zvaničnici SAD i ostalih zapadnih demokratija. Dvije godine kasnije otprilike jednako brojna i od istih jednako hvaljena grupica marširajući podgoričkim ulicama pokušala je da uruši neprikosnovenost crnogorske porodice, poslednje žive vrijednosti u nekadašnjoj zemlji čojstva i junaštva.

Upućeni kažu da je među učesnicima prvog pederskog marša u glavnom gradu Crne Gore najmanje bilo stvarnih homoseksualaca. Naše profesionalne dukljanske pederčine, njihove radioaktivnim CIA dolarima finansirane ljubitelje iz NVO, službenike nekadašnjeg anti-ratnog profitera, nekoliko stranih ambasadora i zvaničnika domaćeg režima čuvale su približno 20 puta brojnije policijske snage.

Tog 20. oktobra u crnogorskom MUP-u proglašena je opšta mobilizacija. Ispostavilo se da za obezbjeđenje ovako “značajnog“ skupa postoji priličan deficit u opremi i kvalifikovanom ljudstvu. U iz Srbije isprošenoj policijskoj opremi, na brzinu su obučene MUP-ove daktilografkinje sa specijalnim zadatkom da ispaljuju gumene metke, dok su kafe kuvarice umjesto rešoa i kafemata tog dana rukovale pištoljima za suzavac.

Upućeni takođe kažu, da dukljanskog pederskog marša uopšte ne bi bilo da Milo nije poželio da ide u Evropsku uniju i da kroz partnerstvo sa licemjernim zapadnim silama sačuva stotine miliona evra, koje su on i njegovo okruženje teškom “mukom“ sticali tokom poslednje dvije i po decenije. Pošto briselske pokrovitelje crnogorskog režima neće zadovoljiti puka organizacija pederskih marševa, pročulo se da uskoro slijedi poseban zahtjev za ispunjavanje obavezne evropske pederske kvote u Vladi Crne Gore. Na poslednjoj sjednici, u namjeri da preduhitri briselske naloge i za državu održi mjesto apsolutnog lidera evropskih integracija, premijer Đukanović je svoje ministre stavio pred izbor: “ili mijenjajte seksualnu orjentaciju, ili slijedi rekonstrukcija vlade.“ Po toj projekciji u rekontruisanoj vladi mjesto ministra turizma pripalo bi Zdravku Cimbaljeviću, policije Aleksandru Zekoviću, a vanjskih poslova i evro-atlantskih integracija Stevanu Milivojeviću. Kako upućeni takođe tvrde, crnogorski ministri na zadovoljstvo premijera potpuno su odbacili mogućnost bilo kakve rekonstrukcije vlade, izrazivši punu spremnost da masovnom promjenom seksualne orjentacije ne samo ispune već i značajno prebace evropsku pedersku kvotu.

Nastojanja SAD i EU da od Crne Gore i Srbije stvore pederski raj nikako nijesu saglasnosti sa njihovim odnosom prema mogućnosti nametanja takvih vrijednosti u Sarajevu, Prištini, Tirani i Skoplju. To na čemu se insistira da bude bezuslovno prihvaćeno u Srbiji i Crnoj Gori, prostoru nastanjenom u tradicionalnom i konzervativnom duhu vaspitanim ljudima, licemjerna Evropska unija nije u stanju nametnuti u pet svojih država članica. Pederski marševi i slične manifestacije najstrožije su zabranjeni u Republici Irskoj, Slovačkoj, Grčkoj, Kipru i Malti. Zabrinutost za prava homoseksualaca kod briselskih i vašingtonskih zvaničnika javlja se jedino izgleda kada Rusija usvoji zakonska rešenja analogna onim važećim u pet punopravnih članica EU, odnosno kada mladi ljudi u Srbiji i Crnoj Gori javno izraze svoje neslaganje sa nametanjem duhu ovog prostora neprihvatljivih vrijednosti.

Nijesu zvaničnici zemalja zapadne demokratije, ti beskompromisni i silni zaštitnici ljudskih prava i sloboda, zabrinuti što se danas u Saudijskoj Arabiji čitanje Biblije sankcioniše odsijecanjem ruke, što se silovane žene u Ujedinjenim arapskim emiratima kažnjavaju strožije od njihovih silovatelja, što se udovicima za koje se utvrdi da upražnjavaju seksualne odnose po automatizmu izriče smrtna kazna. Ista sankcijama u šerijatskim neofeudalnim monarhijama rezervisana je i za homoseksualce.

Nažalost, izgleda da istovjetan obrazac ponašanja primjenjen na vladajuće dinastije Bliskog istoka, zapadne sile praktikuju i u slučaju crnogorskog režima. Sve dok Milo Đukanović bespogovorno sprovodi njihove naloge, njegovom režimu je garantovana blanko abolicija za kriminal, korupciju, izborne krađe i stvarnu diskriminaciju nepodobnih društvenih grupa. Priznanje lažne države Kosovo i organizovanje pederskog marša su tek povremeni testovi koliko je režim Mila Đukanovića sposoban da sluša i u djelo sprovodi njihove zapovijesti.

Najvažnije je ipak da se ovaj dukljanski pederski marš u pokušaju završio bez tragičnih posljedica. Na kraju režim je pokupio pohvale od svojih zapadnih naredbodavaca, profesionalnim dukljanskim pederčinama i njihovim ljubiteljima iz NVO biće isplaćeni “zarađeni“ bonusi radioktivnih CIA dolara, a privatni biznis bivšeg anti-ratnog profitera  ponovo će se kvalifikovati za Soroševe donacije. Jedini gubitnik biće osiromašeni crnogorski građanin – poreski obveznik, koji će pored doživljene odvranosti, poniženja i stresa morati da plati materijanu štetu na javnim i privatnim objektima, dopunsko angažovanje policije tokom neradnog dana, zakup pozajmljene policijske opreme i druge troškove odvratne povorke srama.