Poruka Lukašenku: Izdrži brate!

Mnogo šutog i rogatog se poslednjih nekoliko nedjelja okomilo na našeg brata Aleksandra G. Lukašenka, jedinog svjetskog lidera koji je 1999. godine došao u bombardovani Beograd, da nas podrži. Poslednjih dana u svjetskim medijima naveliko se priča o navodnom početku bjeloruskog Majdana i masovnim protestima u Minsku.

Na ulicama Minska nosi se zlokobna pesnica kolonijalizma, ista ona pod kojom je našoj zemlji 5. oktobra 2000. nametnut neokolonijalni status. Za razliku od beogradske crno-bijele, pesnica iz Minska obojena je u crveno-bijelu boju, boju zastave nacističkih kolaboranata iz II svjetskog rata. Zaista idilično na izgledaju pomiješane zastave EU i nacističkih kolaboranata Bjelorusije, izmiješane na protesnim povorkama po ulicama Minska.

Prvo što je Aleksandar Lukašenko uradio nakon trijumfa sa 80% podrškom u drugom izbornom krugu daleke 1994. godine, bilo je vraćanje crveno-bijele zastave kolaboracije na smetlište istorije. Njegovi prethodnici su upravo ovu zastavu neposredno po osamostljenju Bjelorusije 1991. proglasili za državnu.

Zastava kolaboracije nije jednima sličnost sa tadašnje Bjelorusije i današnjeg Montenegra, sličnost je sprovedena pljačkaška privatizacija i postojanje svemoćnog mafijaškog sistema. Pljačkašku privatizaciju Lukašenko je po dolasku na vlast proglasio nezakonitim, a za nekoliko mjeseci odlučnom akcijom mafijaški sistem je uspješno iskorijenjen.

Formalni povod protesta međutim ne pominje niko. Zvuči nevjerovatno, ali to je Zakon o oporezivanju „tuneяdstv“ – u prevodu dobrovoljne nezaposlenosti. Dakle, ovi što protestuju protiv Lukašenka to rade, jer ukoliko odbiju poziv sa biroa da rade u struci, moraće da plate porez. Uvođenjem ovog zakona bjeloruska vlast nastoji da obezbijedi ravnomjeran regionalni razvoj, da oni koji ne mogu da se zaposle u Minsku i velikim gradovima, budu motivisani da svoja egzistencijalna pitanja riješe u manjim mjestima.

Nametanje ovakvog zakona indirektna je potvrda da nezaposlenost ne predstavlja kategoriju u Bjelorusiji. Tamošnje stope kriminala i korupcije najniže su u Evropi, čak ni ovi što protestuju Lukašenka ne optužuju za korupciju. Bjelorusi imaju najniže troškove života u Evropi, a dostupan im je i najeftiniji benzin na kontinetu. Školstvo i zdravstvena zaštita stanovništva zadovoljavaju svjetske standarde. Slično je i sa ekologijom, Minsk je nedavno proglašen za najčistiju prestonicu Evrope.

Najveći kvalitet tamošnjeg društva predstavlja činjenica što sve bitne fabrike otvorene u vrijeme SSSR-a i dalje funkcionišu. Proizvodi poput traktora Belarus i teških kamiona Maz i Belaz, konkurentni su na svjetskom tržištu. U Bjelorusiji je razvijen je i IT sektor, baš tamo je konstruisan “Viber“. Poljoprivreda iz godine u godinu povećava svoje prinose, a ova zemlja je danas jedan od svjetskih lidera u izvozu hrane, u odnosu na broj stanovnika.

Preko 1500 km autoputeva, 1200 je izgrađeno u vrijeme Lukašenka, besplatno je za domaće građane. Velika sredstva vlast je poslednjih godina usmjerila na borbu protiv bijele kuge. Za prvo dijete država obezbjeđuje 10.000, za drugo 20.000, a za treće 30.000 dolara podrške u periodu odrastanja. Majkama je takođe garantovano porodiljsko odsustvo u periodu od tri godine.

Nameće se pitanje kako je sve to gore navedeno moguće? Moguće zato što u Bjelorusiji ne postoje oligarsi, tajkuni i milijarderi. Tamo praktično nema multinacionalnih kompanija, a one malobrojne moraju da poštuju stroge bjeloruske socijalne zakone. Moguće je, jer je društvo koje stvorio predsjednik Lukašenko podređeno potrebama malog čovjeka, a ne biznis eliti, što bi rekao naš premijer Duško Marković.

Bjelorusija je danas praktično jedina nezavisna mala zemlja u Evropi. Pored dvodecenijskog neprijateljstva Zapada, Lukašenkom u poslednje vrijeme nijesu zadovoljni ni u Kremlju, jer Bjelorusija vodi potpuno nezavisnu spoljnu politiku. Bjelorusija nije priznala Abhaziju i Južnu Osetiju, a po pitanju Krima je neodređena. Odbila je takođe da određene fabrike i resurse proda ruskim oligarsima. Zbog toga poslednjih mjeseci protiv Lukašenka vodi se slična kampanja, kao i protiv Viktora Janukoviča u oktobru i novembru 2013. Prebacuje mu se, kao svojevremno i Janukoviču “neiskrenost“ u odnosima sa Rusijom. Šta je alternativa “neiskrenom prijatelju“, imali smo prilike da vidimo u Ukrajini.

Zato izdrži brate! Izdrži zbog tvog naroda, koji 80% uz tebe. Izdrži i zbog nas malih ljudi, koji širom svijeta sanjamo da jednog dana dočekamo društvo socijalne pravde!