Arija

Piše: Batrić Babović

Velikim Novomučenicima

Do Patrijaršije se sa jedine obojene strane
Najlakše stiže preko vrha Čakora
Onoga sela što se još svo kroz rane
Ogledalo u reprizama nekoliko ratnih strahora

Tamo su Jokići, Paunovići, Tomovići, Gojkovići
Neka oproste oni što su nepomenuti i nenapisani
Svakoga su časa u svakoj ruti i maršruti
Za Peć i Dečane kao za luku i za Hristov pramac vezani

To parče nebesa najljepše sija kad padne snijeg
U njegovom centru ima osamsto i kusur zvijezda
Poletjelih na nebo u julu kad je krvav bio brijeg
Kad su ptice utekle od Sodoma i Gomora iz gnijezda

Neznani putniče oprosti što se ovo piše prekasno
Do Patrijaršije niko više ne ide putem otuda
Poezija je plakanje na malo zvono ali preglasno
Zvijezdama koje su se izlegle iz pologa Strašnog Suda

I one sada pišu najstrašniju poemu i sagu
O istinama koje su osam decenija kao osam vjekova ćutale
Kad je znanac na ognjištima trudnice i kolijevke prinosio vragu
Čije su nas vještine vještije od nas samih progutale

Molimo oproštaje za svako slovo u bolnom stihu
Tebi prestonice Krsnog Jerusalima – Pećaršije
Koju sada nalazimo jedino u onom ljetnjem kriku
Sa one strane Nebesa i zvjezdarnika Velike – Arije