Backović: Oteli nam glavu, a onda i srce kad su nam uzeli Kosovo
Gornjogrbaljski paroh i veteran 63.padobranske brigade Miajlo Backović je u besjedi vjernicima podsjetio na osamnaestu godišnjicu NATO agresije na Srbiju i Crnu Goru. On je istakao da su nam svjetski moćnici uz pomoć plahih domaćih vlastodržaca „oduzeli glavu da njom ne razmišljamo a onda 1999. i srce otimajući nam Kosovo i Metohiju pa tako Srbin danas hoda i bez duše i bez glave i bez srca“.
„Pokušavaju srce da nam uplaše, da plašljiva srca ćutimo i ne ispovijedimo ko smo i šta smo i čiji krst na sebi nosimo. Takav čovjek je zapadni čovjek, takav čovje zaboravlja poslije samo 18 godina da nas je NATO ubijao i ubijao našu djecu. Takav čovjek priznaje nekakvu državoliku tvorevinu ka Kosovu, takav čovjek priznaće sve što mu poture da potpiše. To je čovjek obezglavljen, obezdušen, uplašen srca. Kako reče Lovćenski Tajnovidac „Poturči se plahi i lakomi, mlijeko ih srpsko razgubalo“. Do dan danas ta njegova kletva sa Lovćena stoji i upire prstom prema nebu. Zato imamo ovakvu vlast, ovakvu državu koja ukida jezik, priznaje najveću sramotu, oduzimanje srca iz Crne Gore i Srbije, vlast koja pušta majke, žene da gladuju na trotoaru pod policijskom prismotrom i uopšte ne okreće glavu niti vodi brigu a slave 8.mart. Slave prava žena i za 8.mart pune kafane. Niko ne posti, svi jedu pečenje, izvode svoje žene po skupim klubovima, hotelima, turističkim destinacijama. A istina je kad se pogleda pločnik ispred Skupštine, to je tužna i tmurna istina. Tmurna je istina je dana i na Kosovu i Metohiji, tmurna istina je ponajviše u Crnoj Gori, a nažalost i u Srbiji. Tmurna i tamna istina, obezglavljenih, obezdušenih, bez srca, uplašenih, plahih vladara kojima zakon leži u topuzu a tragovi smrde nečovještvom. Zato mi danas kad slavimo Krstopoklonu nedjelju moramo da se molimo Gospodu da oprosti prvo nama što ponekad osuđujemo a imamo zašta“, istakao je Backović.
Svakako, da se psihološki mehanizam totalitarne vlasti zasniva na zameni onostranog sa konkretnim odnosima, ali je religiozna strana tog odnosa prenešena na ličnost “vođe”. Prekidom sa onostranim, presečeno je i uviđanje grešnosti i etičnost postupka koje je takođe preneto na vrhušku hijerarhije. Tako je humanizam spustio nebo na zemlju, a ideologija počela da vrši najvažniju funkciju u ljudskom ponašanju.
Otuda, pravoslavlje se našlo u sličnom položaju kao građanska demokratija, jer netrpeljivost prema pravoslavlju i njegovoj ideologiji proizilazi iz kocepta čoveka. Ono što su “božiji zastupnici” i njihovi sledbenici pritajeno mislili o ruskom pravoslavlju, pokazala je Boljševička revolucija. Isto se ponovilo četvrt veka kasnije u Jugoslaviji, samo je Vatikan neposrednije bio uključen u pokolje pravoslavaca, tehnički obavljenih u okviru ideologije hrvatskog nacizma. Posle Drugog svetskog rata, komunistička partija je samo nastavila progon Srba, sarađujući otvorenije sa islamom a prikrivenije sa rimokatolicima.
Odricanje od autonomije ličnosti stvara osećanje krivice, ali je ona projektovana na žrtvu što je uobičajeno kod paranoidnog sindroma. Da nema građanske demokratije i pravoslavlja, svet bi mirno živeo u mrtvilu totalitarizma.
priredio S. Filipović iz knjige PSIHOLOŠKE BELEŠKE,
Treba da je više vas u crkvi koji jasno i glasno branite istinu,valjda vam je to i posao. Hvala tebi pope što vraćaš nadu u budućnost našeg sveštenstva.
Na žalost moj dobri oče upravu si,bez glave,srca,duše i bez hrabrosti da to sebi priznamo i borimo se za ono što je naše!
Dostojan!!!