Bečka škola (terorizma)

Piše: Dževad Galijašević

Svi tragovi nedavno počinjenih terorističkih napada vode ka BiH, a mahom su ih izvršavali mladi ljudi bez ratnog iskustva. Kamo su nestali stari provjereni kadrovi – bombaši i samoubice – ISIL-a i Al Kaide?

Kada je vehabijsko podzemlje teroristički napad Salhudina na obezbeđenje izraelske ambasade u Beogradu proglasilo šehidskim podvigom, a njegovog učitelja, ubijenog Senada Ramovića prvim do proroka, do tog trenutka uspavana teroristička mreža počela je nanovo da podrhtava. Bežeći iz Srbije ka BiH, Albanac Faton Hajrizi ubija saobraćajnog policajca. U Nevesinju ilegalni migrant, naoružan do zuba, iz automatskog oružja puca na policajce MUP-a Republike Srpske – i naravno – biva neutralisan. Sledi teroristički napad na Izraelski memorijalni centar i Generalni konzulat u Minhenu. Počinilac je bečki terorista Emrah Ibrahimović, porijeklom iz Bosne i Hercegovine. Pušku iz koje je pucao mediji su nazvali „pištoljem sa dugom cijevi“ potpisujući teroristu kao Emrah I., te insistirajući na njegovih 18 godina. I on je ubijen u toku akcije.

PORIJEKLO – BIH

Zanimljivo je da svi tragovi nedavno počinjenih terorističkih napada vode ka Bosni i Hercegovini, i da su ih mahom izvršavali mladi ljudi bez prethodno stečenog ratnog iskustva.

Emrah Ibrahimović je iz Salcburga doputovao u Minhen da bi u blizini izraelskog konzulata izašao iz automobila i otvorio vatru na policiju koja se nalazila ispred zgrade Dokumentacionog centra za razdoblje nacionalsocijalizma. Ovaj centar je inače smešten pored zgrade konzulata u središtu bavarske metropole. Emrah je austrijskim vlastima već neko vrijeme poznat kao islamista a u njegovom telefonu pronađen je i propagandni materijal Islamske države. Ključna stvar je njegovo porijeklo – BiH.

Da li je BiH, s relativno većinskim narodom slovenskog (evropskog) porijekla važan dio u postojanju i akcijama globalnog terorizma? Nedvosmisleno da jeste – sa stanovišta razvoja i realizacije globalnih terorističkih ciljeva koje formulišu zapadni centri moći preko globalne terorističke mreže: Muslimanske braće, Islamske države i Al Kaide. Sarajevski politički i obavještajni krugovi nisu voljni da se saglase sa ovim činjenicama, delom iz razloga što mjesta i poprišta na kojima je globalni terorizam vodio svoju bitku za Bosnu i Hercegovinu i za duše muslimana, u zemlji i regionu, nisu bila neposredno pred očima akterima javne scene.

ORUŽJE, ISLAMIZAM, TERORIZAM

„Ideološka borba“, koja je kod bosanskih muslimana pomjerala granice pripadnosti islamu (s jedne strane) i evropskoj istoriji, misli i civilizaciji (s druge strane) – uvijek u korist „svjetskog islama“ – puni zamah dobila je nakon putovanja Alije Izetbegovića u Iran i druge arapske zemlje – zatim uvođenjem radikalnije islamske literature na područje Bosne i Hercegovine i konačno – suđenjem trinaestorici hodža, nazvanih intelektualcima, uglavnom zbog „Islamske deklaracije“. U ovom pismenu naglašena je „nespojivost zapadnih kulturnih obrazaca i političko-ekonomskih modela i zajednica u kojima žive muslimani a posebno sa islamskim učenjem“. Bosna nikada ne bi postala centar vehabizma da nije bilo „vehabijske filijale u Beču“ koja i danas s mnogo uticaja vuče konce kad je u pitanju djelovanje pokreta, u zemlji, u regiji i u Evropi. Izbor Beča nije bio slučajan budući da je ovaj grad evropski centar operacija američke Centralne informativne agencije – CIA.

Analizirajući razvoj vehabijske ideje u Beču, kao i njene organizacione strukture i specifične oblike liderstva pojedinih „vođa“ koji su i sarađivali i sukobljavali se, ponekad „otimali posao jedni drugima“, uočljivo je da je vjersko i političko djelovanje teklo mimo zakona države. Od trgovine oružjem preko širenja islamističke ideologije i promocije džihada kao najvažnije islamske dužnosti „najdraže Alahu“ (što je besmislica jer džihad ne potpada pod islamske šarte i nije propisana dužnost proistekla iz Božje zapovjedi) – vehabije u Beču prešli su i na konkretna d‌jela nasilja i terorizma. Veze s Bosnom su dokumentovane.

GORNJA MAOČA – BEČ

Haris Čaušević zvani Oks je prije aktiviranja eksplozivne naprave kod policijske stanice u Bugojnu održavao intenzivne kontakte sa Nedžadom Balkanom ili Ebu Muhamedom iz Beča.

Rijad Rustempašić, protiv koga se vodio sudski postupak zbog terorizma, bio je takođe u živoj komunikaciji s bečkom mrežom. Mevlid Jašarević, napadač na američku ambasadu u Sarajevu, živio je godinama u Beču. Prije napada na ambasadu bio je naseljen u Gornjoj Maoči.

Danas vojni komandant u Idlibu Nusret Imamović jedan period života proveo je u Beču kao najbliži saradnik radikalnog imama Muhameda Porče. Najznačajniji radikalni propovjednici u Gornjoj Maoči su takođe dolazili iz Beča – među njima i Mirsad Omerović zvani Ebu Teima i Adem Demirović. Uhapšeni u operaciji Savezne uprave za zaštitu ustavnog poretka kodnog naziva „Palmira“, ovi, poreklom Tutinci, već deset godina izdržavaju kaznu zatvora.

A u vehabijskom džematu u Salcburgu – gde je svoja prva znanja stekao i terorista Emrah I. – ključne figure su braća Ekrem i Himzo Jusić, te braća Ahmet i Meho Brkić, koji snagu (vjerskih) argumenata mere isključivo snagom mišića. Svoje „argumente“ predočavali su poslovično mirnoj i opreznoj austrijskoj policiji, prisilivši je da u decembru 2009. zatvori prostorije u kojima su se pomenuti okupljali. Ova predostrožnost pokazala se jalovom i zakasnelom merom. Jednom rođen, terorizam se širi kao pošast – nezaustavljiv i nepredvidiv.

Evropa s pravom strepi.

Izvor: Pečat