Čerčil je rušenjem kneza Pavla posledično osudio Jevreje na smrt!

Obaranjem kneza Pavla, Britanci su izazvali napad Hitlera na Jugoslaviju i stvorili novu realnost u vidu marionetskih država pod direktnom upravom Vermahta i Rima. Pučem u Beogradu marta 1941.g. u izvjedbi svojih plaćenika, na čijem je čelu bio general Simović, zvanični London je kao rezultat svoga djelovanja dobio mnoštvo kvislinga na Balkanu koji su režirano upravljali državama u kojima je carovao haos. U tom smislu, Britanci su očigledno direktno odgovorni što su rušenjem kneza Pavla napravili situaciju u kojoj se desio, između ostalih stradanja, i sveobuhvatni egzodus Jevreja u Kraljevini Jugoslaviji.

Podaci o stradanjima Jevreja – dr Jaša Romano

Najpreciznije podatke o stradanjima Jevreja poslije okupacije i cijepanja Kraljevine Jugoslavije je dao dr Jaša Romano, veterinar iz Loznice i partizanski pukovnik, koji se dvadeset godina bavio istraživanjem te tragedije.

On je utvrdio da je u Kraljevini Jugoslaviji uoči rata živjelo 82.242 Jevreja, pri čemu je u taj broj uključio i 15.399 osoba koje nisu bile na popisu članova Jevrejskih opština, ali su stradale na osnovu rasnih zakona. Kraj rata dočekalo je 14.394 jugoslovenskih Jevreja, pa je prema tome 67.248 Jevreja stradalo u holokaustu, što čini 81,76% od njihovog ukupnog broja.

Na teritoriji NDH je prije rata živjelo 39.500 Jevreja, a postradalo 30.500 ili 75,07 odsto, kao i dodatnih 1.600 jevrejskih izbjeglica iz Njemačke, Austrije, Poljske i Čehoslovačke.

Na teritoriji NDH koja je obuhvatala područje današnje Hrvatske, Slavonije i Srema, živjelo je 1940. godine oko 25.000 članova Jevrejskih opština, a rat je preživjelo oko 5.000, što znači da je u holokaustu izgubilo živote približno oko 80% ljudi. Osim toga, na tim područjima je dodatno lividirano i preko 1.100 jevrejskih izbjeglica iz Evrope.

U drugom dijelu NDH, Bosni i Hercegovini, bilo je uoči rata oko 14.500 Jevreja, a rat je preživjelo 4.000 ljudi, te znači da je u holokaustu i ratu izgubilo živote oko 72,4 % ljudi. Na teritoriji BiH je dodatno likvidirano i preko 500 jevrejskih izbjeglica iz Evrope.

U dijelu Jugoslavije koju su okupirali Mađari (Bačka, Baranja), od 16.000 Jevreja postradalo je njih 13.500, što je 84,4 odsto te populacije. Oni su postradali u nacističkim logorima, zloglasnim “racijama”, kao i na prisilnom radu u Ukrajini, Mađarskoj i Borskom rudniku.

U Sloveniji, kao i Međimurju i Prekomurju, od 1.500 Jevreja ubijeno 1.300 ili 86,6 odsto.

U italijanskoj okupacionoj zoni u Dalmaciji i Hrvatskom primorju je bilo uzeto u plijen preko 7 000 Jevreja. Od toga, u Dubrovačkom logoru je bilo zatočeno 1700 Jevreja. U mjestu Kraljevici na Hrvatskom primorju bilo je zatočeno 1.250, logorima na Braču i Hvaru 615 a na Rabu 3.500 Jevreja. Italijani su bili mnogo humaniji od Njemaca i ustaša jer su izbjegavali ubijanje Jevreja, tako da je npr. od 3.500 Jevreja u logoru Rabu kraj rata dočekalo čak 3.008 ljudi, a nije dočekalo 492 čovjeka koje su likvidirali njemački nacisti.

U užoj Srbiji koja je bila pod njemačkom okupacionom komandom je od 12.500 postradalo 11.000 Jevreja, što čini 88 odsto postradalih. U Banatu, koji je bio pod kontrolom folkdojčera i Vermahta, je od 4.200 postradalo 3.800 Jevreja ili 92,8 odsto te populacije. U Sandžaku je od od 300 Jevreja ubijeno 260, ili 86,6 odsto. Dodatno je na teritoriji Srbije, Banata i Sandžaka ubijeno i 1.100 jevrejskih izbjeglica iz centralne Evrope.

U Bugarskoj okupacionoj zoni Vardarske Makedonije, u Sabirnom centru u Skoplju, je bilo zatočeno 7.315 Jevreja. Njih 7.144 je odvezeno u tri željezničke kompozicije sa stočnim vagonima od 22. do 29. marta 1943.g. u konclogor Treblinka gdje su stigli 28. i 31. marta, kao i 5. aprila 1943.g. Upravo u tom logoru su većim dijelom bili ugušeni u gasnim komorama. Tako je od 7.762 Jevreja u Makedoniji ubijeno 6.982, ili 90 odsto.

Na Teritoriji Kosmeta je živjelo 513 Jevreja, a u toku rata postradalo 210. U Crnoj Gori je od 30 Jevreja preživjelo dvoje ljudi. U Dalmaciji je od 400 Jevreja postradalo 148 osoba.

Jevreji u jugoslovenskim partizanima i uticaj zločina NDH na taj proces

Slavko Goldštajn, političar, istoričar i publicista jevrejskog porijekla, u tekstu “Kakva sreća, otići u smrt uzdignuta čela”, govori o stanju u marionetskoj NDH sledeće: ”Nakon uspostavljanja Nezavisne Države Hrvatske u proljeće 1941. godine, Židovima koji su živjeli unutar njenih granica postalo je vrlo brzo jasno da će biti obespravljeni i šikanirani, ali velika većina, još oko pola godine, nije ni slutila da će biti ubijani. O masovnim ubijanjima, koja su u logoru Jadovno i na otoku Pagu počela u srpnju i kulminirala u kolovozu, saznavalo se postupno i trebalo je nekoliko mjeseci dok se shvatilo što se zapravo zbiva. Time se može objasniti što je premnogo Židova u Hrvatskoj i u Bosni i Hercegovini kod svojih kuća dočekalo da budu odvedeni u logore smrti.”

Slavko Goldštajn, u tom tekstu navodi da su formiranjem NDH i odvođenjem Jevreja u konclogore “za Židove postojala dva glavna puta za spašavanje života: bijeg u dijelove zemlje koji su bili pod kontrolom Italije ili bijeg k partizanima, u njihove odrede ili na teritorij pod njihovom kontrolom.

Talijani kao vlast na anektiranim ili okupiranim područjima Hrvatske i Hercegovine držali su židovske izbjeglice pod strogom kontrolom, zatim su ih i internirali u nekoliko logora, ali nigdje ih nisu ubijali.

Tek kada je u rujnu 1943. kapitulirala Italija, velika većina židovskih izbjeglica iz Hrvatske i Bosne spašavala se boreći se u partizanskim redovima ili sklanjanjem u sela pod partizanskom kontrolom. Daleko najveća bila je skupina iz logora na otoka Rabu, u kojem je uoči kapitulacije Italije bilo nešto više od 3.000 Židova, uglavnom izbjeglica iz Hrvatske i Bosne. Na dan kapitulacija, 9. rujna, sami su razoružali talijansku stražu i dio garnizona, pa su zaplijenjenim oružjem formirali Rapski partizanski židovski bataljon!”

Za razliku od njemačkih nacista, Italijani nisu dozvoljavali da se Jevreji masovno likvidiraju. Tako se i desilo da je poslije oslobođenja Jevreja iz italijanskih logora, od njih 4000 čak 2000 pristupilo Narodnooslobodilačkom pokretu što, kada se izuzme nejač, čini 62 odsto vojno sposobnih ljudi te populacije.

Najpribližnije podatke o učešću Jevreja u partizanima i uopšte u NOB-u je dao upravo dr Jaši Romano u svojoj knjizi “Jevreji Jugoslavije 1941-1945 – Žrtve genocida i učesnici Narodnooslobodilačkog rata” (izdanje Saveza Jevrejskih opština Jugoslavije, Beograd 1980.). Romano navodi da je samo 1941. godine u NOB stupilo 1.320 Jevreja, i do kraja rata od tog broja poginulo 908 lica.

Jaši Romano je u toj knjizi objelodanio 4.572 imena i prezimena Jevreja učesnika u NOB-a, od kojih je u Narodnooslobodilačkoj vojsci učestvovalo 2.993, a u Narodnooslobodilačkom pokretu 1.579 ljudi. Od 4.572 Jevreja boraca NOR poginulo je njih 1.318 (28,95 odsto), kraj rata dočekalo je 3.254 čovjeka. Čak 44 Jevreja učesnika NOB su bili na uticajnom mjestu političkih komesara odreda razne snage. Deset Jevreja su bili narodni heroji Jugoslavije, a četrnaest su postali generali JNA.

Logori za Jevreje i političke projekcije

Dr Jaša Romano je u svojoj knjizi dao i tablicu koncentracionih i sabirnih logora na teritoriji okupirane Jugoslavije.

Sabirnih logora za Jevreje, gdje se nije vršila likvidacija zatočenika, najviše su imali Hrvati- i to trinaest logora, a poslije njih: Italijani 8, Mađari 7, Njemci 6, Gestapo 3. Gestapo je imao dva sabirna centra u Crnoj Gori (Podgorica i Cetinje) i jedan na Kosmetu! Njemci su imali i jedan radni logor za Jevreje, Borski rudnik kojeg su sa vojnim kontigentom držali pod kontrolom Mađari.

Što se tiče koncentracionih logora, gdje su vršene likvidacije Jevreja, najviše ih je imala NDH i to devet. Te logore smrti su formirale hrvatske ustaše bez učešća Njemaca. Na teritoriji NDH Njemci su osnovali logor Sajmište u Zemunu bez učešća ustaša. Njemci su na teritoriji Srbije formirali 4 koncentraciona logora, to su bili: Banjica i Topovske šupe u Beogradu, Crveni krst u Nišu, Jevrejski logor u Šapcu. Na tom spisku, kojeg je predostavio dr Romano, nema niti jednog sabirnog ili koncentracionog logora da su ga osnovali Srbi ili neko iz Crne Gore.

Ipak, ovi precizni podaci o sabirnim i koncentracionim logorima nisu bili smetnja određenim krugovima da pokušaju manipulisati sa jevrejskim žrtvama u Srbiji, radi pravljenja smutnje. Naime, vremenom je nedvosmisleno dokazano da čak ni Milan Nedić nije učestvovao u pravljenju logora za Jevreje, niti u njihovom uništavanju, o čemu ide dalja priča.

Jaša Almuli, beogradski Jevrej, u tekstu “Ubice samo Nemci”, objavljenom 9. decembra 2009. godine u “Večernjim novostima” navodi primjere falsifikovanja i manipulisanja jevrejskim žrtvama. On je u tom tekstu naveo da je “jedno od prvih hrvatskih grubih iskrivljavanja istorije pojavilo u “Pismu uredniku londonskog dnevnog lista “Independent” 24. oktobra 1991. godine, koje je potpisano imenom Lea Bauman”. Upoznaje nas da je Lea Bauman, članica Židovske opštine u Zagrebu i službenica Ministarstva informacija Hrvatske, u tom pismu tvrdila da su Jevreje u Srbiji za vrijeme okupacije ubili isključivo Srbi a ne Njemci. Jaša Almuli je napomenuo da je tim povodom oštro reagovala Memorijalna komisija jevrejske opštine u Beogradu i uputila pismo “Independentu” koje je, takođe, objavljeno. U reakciji na pismo Lei Bauman, Memorijalna komisija jevrejske opštine u Beogradu je citirala Studiju DŽV izraelskog memorijalnog centra Jad Vašem (Jerusalim, 1983) u kojoj je Kristofer Brauning u svome radu “Konačno rešenje u Srbiji” ustanovio da je- “Jevrejske muškarce u Srbiji streljala nemačka vojska, a žene i decu podavili pripadnici nacističke SS bez ikakvog učešća Srba u tim zločinima.”

Manipulacije Helsinškog komiteta Sonje Biserko

Na tome se nije zaustavila borba uglednog publiciste i novinara Jaše Almulija, koji je napisao knjige: “Živi i mrtvi”, “Jevrejke govore”, “Jevreji i Srbi u Jasenovcu”, “Stradanje i spašavanje srpskih Jevreja”.

U tekstu “Istina o uništenju srpskih Jevreja i njeno falsifikovanje”, objavljenom u “Politici” 07.01. 2012. godine, Jaša Almuli je naveo da se isti slučaj manipulacije sa jevrejskim žrtvama, kao i pripisivanja Srbima nečega što nisu počinili desio u režiji tzv. Helsinškog komiteta za ljudska prava u Srbiji sa Sonjom Biserko na čelu.

Sonja Biserko je u svome Izvještaju o Srbiji za 2009. godinu (13. juna) optužila Srbiju da je Nedićev režim učestvovao u holokaustu Jevreja, i tražila od Srbije priznanje za učešće u holokaustu, i izvinjenje jevrejskom narodu. Sonja Biserko je isti falsifikat i ranije propagandno gurala kroz Izvještaj o Srbiji iz 2006. godine, što znači da je protežiranje neistine od strane te osobe i tzv. Helsinškog komiteta u Beogradu nosilo programski karakter.

Almuli je osporio navode Sonje Biserko tvrdeći da se kolaboracionisti Nediću ne može pripisati ono što nije radio, i konstatovao da je cilj takvih lažnih tvrdnji providan- “da izazovu omrazu protiv Srba među Jevrejima u svetu i u svetskom javnom mišljenju”.

Što se tiče odnosa prema Milanu Nediću i njegovoj ulozi u okupiranoj Srbiji, Jaša Almuli je naveo sledeće: “Savez jevrejskih opština Jugoslavije u knjizi objavljenoj 1952. Nedićevom režimu kao konkretno zlodelo pripisuje samo to što su pripadnici njegove policije i državne straže tragali za nekoliko stotina Jevreja koji su se krili po Srbiji posle nemačkih ubistava 1941. i 1942. godine.”

Na osnovu svega, Almuli je zaključio sledeće:

“Zaključujem da su i Tuđmanova propaganda i Helsinški komitet optuživali Srbiju za uništenje Jevreja zbog svojih političkih ciljeva. Time su zloupotrebili našu nesreću i skrnavili naše žrtve. Igrali su se tuđom smrću u svoju korist. Tome se mora stati na put. Ne da bi se branilo Nedića kao kvislinga, već da bismo sprečili smanjenje krivice Nemaca i preinačenje istorije Holokausta, koje u ovom vremenu poprima čudovišne razmere – sve do njegovog poricanja.”

Britanci su stvorili uslove za holokaust nad Jevrejima

Da Britanci nisu srušili kneza Pavla, te da je ostao na snazi sporazum Kraljevine Jugoslavije sa Hitlerom, do ovakvog stradanja Jevreja u Jugoslaviji sigurno ne bi došlo.

Kao primjer za poređenje se može uzeti marionetska Bugarska tog vremena, koja je bila ratna saveznica Hitlerove Njemačke, ali je uspjela sačuvati jevrejsku zajednicu na svom tlu. Svi nacistički napori da se bugarski Jevreji unište završeni su neuspjehom. Zahvaljujući bugarskom kralju Borisu, koji je pristao na savez sa Hitlerom, 48 000 Jevreja koji su živjeli u Bugarskoj su rat dočekali živi. Jedine teritorije koje su bile okupirane Bugarima a gdje su Jevreji ubijani, su bile okupirane teritorije grčke Trakije, Vardarske Makedonije i dijela Srbije (Pirot), gdje su bugarske vojne snage bile pod direktnom njemačkom komandom, te je na njima postradalo 14.000 Jevreja koji su se tamo zatekli.

Knez Pavle je na teritoriju Kraljevine Jugoslavije primio hiljade jevrejskih izbjeglica koje su bježale iz centralne Evrope. Njegovim rušenjem od strane Londona, te izbjeglice je postigla zlehuda sudbina, uostalom kao i ostale Jevreje Jugoslavije.

Nema sumnje, jedina sila koja je mogla da spasi Jevreje u rasparčanoj Jugoslaviji poslije rušenja kneza Pavla je ona sila o kojoj govori Slavko Goldštajn. Dakako, radi se o Italijanima koji su kao okupatori bili vrlo humani prema jevrejskoj zajedici koja je pala u nacističku nemilost. Italijanska okupaciona zona je bila jedini spas za Jevreje toga vremena. Da je Srbija, ili cijela Kraljevina Jugoslavija, potpala pod italijansku okupacionu zonu, brutalnog stradanja Jevreja ne bi bilo na toj teritoriji.

London više od stotinu godina kasapi Balkan

Da zaključim, pučem Simovića i rušenjem kneza Pavla Britanci su stvorili novu surovu realnost, koja je bila smrtonosna za Jevreje Jugoslavije. U tom smislu, Čerčil je jedini odgovoran što je Hitler napao Jugoslaviju, izvršio njeno rasparčavanje, tako da je London isključivi krivac za šansu koju su potom dobili nacisti u svom planu za uništenja Jevreja i na tlu Jugoslavije.

Vinston Čerčil je taj državik koji je svojim potezom stvorio situaciju nicanja sabirnih i koncentracionih logora na tlu podijeljene Jugoslavije, u kojima su potom masovno stradali Jevreji i Srbi. Tako da, ako se London hvali obaranjem kneza Pavla, red bi bio da preuzme odgovornost pred Jevrejskom zajednicom za ono što se desilo rušenjem kneza Pavla. Osim toga, London treba da preuzme odgovornost i za ogromno stradanje Srba, ne samo u Drugom svjetskom ratu. Jer, bar stotinu godina britansko mešetarenje po Balkanu prevršava svaku mjeru, stvara pakao na zemlji, a svaki britanski potez ostavlja jedino i samo krvave tragove.