Čiča
Piše: Mišo Vujović
Njegova biografija podseća na kolektivnu istoriju naroda kom je pripadao. Trijumfalna i tragična, tužna i uzvišena, časna u vremenu besčašća:
Pobednik i junak tri rata, dva Balkanska i Velikom, u četvrtom neporažen postao gubitnik, žigosan i razapet na pravdi Boga kome je verno služio do zadnjeg časa.
Bio je prvi geralac porobljene i prva žrtva osramoćene i posrnule Evrope. Umesto streljačkog voda, Krcun mu je sasuo pun šaržer u glavu u prisustvu javnog tužioca Miloša Minića i stražara koji su ga sprovodili. Prethodno ga je opsovao i udario drškom pištolja.
Draža se, vezan, branio pljunuvši mu u lice. Odsekli su mu glavu, telo uništili kiselinom i krečom. Lonanju su ratnih devedesetih iskopali i bacili u užarenu peć smederevske železare, svedoče njihovi šoferi.
Da li da zavaraju trag ili da obeshrabre sve koji tragaju za njegovim zemnim ostacima?
Kakva mržnja!? Još veći strah dželata. Otkud tolika raspolućenost jednog bića!? Srpskog. Dželat sa crvenom žabom na kapi okupan u krvi svojih sunarodnika zakleo se svom budućem egzekutoru ideološkom vođi da će se lično obračunati sa reakcionarnim snagama u Srbiji. I održao je obećanje, ubijajući najpre svoje Užičane bez suda i porote, bez prava na odbranu i svedoke. Sa istom strašću se obračunavao sa “domaćim izdajnicima” i svojim drugovima inforbirovcima.
Bio je neprikosnoveni gospodar života i smrti u Srbiji. Osnivač Ozne i njen prvi šef u Srbiji. Prek, inpulsivan, surov i nemilosrdan nije se ustručvao da noćima isleđuje i teroriše utamničene, svestan ili ne,da je i sam zatočenik jedne surove ideologije koja će u ime socijalne pravde i ravnopravnosti ostaviti ogromne posledice na kolektivno biće srpskog naroda. Ali i njemu presuditi u zenitu moći.
Otkud tako dubok poriv za poniženjem poraženog i vezanog? I to heroja iz tri rata, četvrti tragični da ne pominjemo.
Draža je bio zavetnik časti i vojnik otadžbine. Nije odstupio ni kada je odstupnica predstavljala jedini izlaz iz čeljusti boljševizma. Preživeo je Turke, Bugare, Austrougare, Nemce i njihove kvislinge, ali i pored zalaganja zapadnih saveznika, apela velike spisateljice Rebeke Vest, Trumanovog i De Golovog odlikovanja, završio je i bez prava na opelo i obeležje poslednjeg počivališta.
“Ostao sam vojnik ubeđen da narod treba da da reč na kraju. Ubeđen sam da sam bio na pravom putu. Pozivao sam novinare celog sveta i tražio misiju crvene armije. Sudbina je bila nemilosrdna prema meni kada me je bacila u najteže vihore. mnogo sam hteo, mnogo započeo, ali vihor, svetski vihor, odneo je mene i moj rad”, rekao je na kraju inkvizitorskog suđenja čovek o kome i danas kruže predrasude, neistine i kontroverze.
SLAVA TI DJENERALE,
A NA SRAMOTU DRZAVE DA NEMA TRG GJENERALA U VELIKIM GRADOVIMA,ILI NAZIV ULICA,A SPOMENIK IMA U LIBERVILLU KOD CHICAGA.
PARTIZANI FASISTI SU TE UBILI OD STRAHA,ALI MI TVOJI SLEDBENICI OJACAVAMO BROJNO I SPREMNI SMO DA SE VRATIMO NA TVOJ IDEOLOSKI PUT.
UBISE TE PARTIZANSKI FASISTI,MISLECI DA CE UBITI I TVOJU IDEOLOGIJU.
Od Dražine sudbine strašnija je bila Čingrija Melko, srbina katolika (Dubrovnik, 1. IV. 1873 – Dubrovnik, 8. XII. 1949). Pravo doktorirao u Grazu 1895., nakon čega je u Dubrovniku otvorio advokatsku kancelariju. Do 1905. član Narodne hrvatske stranke, potom Hrvatske stranke. Kao jedan od zagovornika politike »novoga kursa« učestvovao u potpisivanju Riječke rezolucije. Bio je 1903–08. zastupnik u Dalmatinskom saboru, a 1911–18. u Carevinskom vijeću u Beču. U dva navrata obavljao je dužnost dubrovačkoga gradonačelnika (1911–14. i 1919–20), kao i prethodno njegov otac Pero Čingrija. Bio je i član Narodnoga vijeća SHS u Zagrebu te član Privremenoga narodnog predstavništva Kraljevine SHS u Beogradu. U okviru delegacije Kraljevine SHS učestvovao je 1919. i u radu Mirovne konferencije u Parizu. Od 1926. član Narodne radikalne stranke. U razdoblju između dva svjetska rata bio je na čelu uprave Dubrovačke parobrodarske plovidbe, predsjednik Trgovačko-obrtničke komore u Dubrovniku te predsjednik dubrovačkog Saveza za unaprjeđivanje turizma, a 1931. imenovan je za viceguvernera Narodne banke u Beogradu. U brošuri Dubrovnik i hrvatsko pitanje (1939) suprotstavljao se ulasku Dubrovnika u Banovinu Hrvatsku. Talijani ga 1941. privremeno zatvaraju, potom do kraja II. svjetskog rata boravi u Splitu pišući memoare, kojih se rukopis nalazi u Državnom arhivu u Dubrovniku.
I šta je sad tu tragično? Za vreme II Sv.rata piše.memoare u Splitu, ‘Srbin katolik’ član hrvatske szranke..pa viceguverner Narodne banke pa..
Melka je UDBA neprekidno ispitivala, i ako je progonjen i zatvaran i u Austro-Ugarskoj i NDH , zatvaralo, pratilo ga se, prisluškivalo i posmatralo, a UDBA je znala naći načina da i najnevinije privoli na tačno onakva priznanja koja su im trebala kako bi Melko i konačno bio optužen za krivično djelo protiv naroda i države.“Ministarstvo unutarnjih poslova zaključuje iz navedenih činjenica i ako proističe da je dr. Melko Čingrija bio taj koji je svojom privrednom saradnjom s okupatorom jačao potencijal okupatora i njihovih pomagača, te time počinio krivično djelo protiv naroda i države. Kao aktivni saradnik vrhovnih rukovodioca stare Jugoslavije u privrednom i političkom životu proizlazi da je jedan od učesnika-pripremača sramne kapitulacije Jugoslavije, i time počinio krivično djelo protiv naroda i države“, presuđeno je 28. januara 1948. godine. Godinu dana kasnije, Melko je izmrcvaren od siledžija UDBE preminuo, ne ostavivši nasljednika, a opštini Dubrovnik ostavio je svoje jedino blago – velelepnu Vilu Čingriju.
He, he! Kad može Tesla biti proglašen Hrvatom, što ne bi mogao i Draža Mihajlović.
Stevo Moljević, koji je uhvaćen zajedno sa Dražom, bio je kum, zapravo moj đedo je bio vjenčani kum Steve i Franke Moljević. Nakon smrti Steve Moljevića u zatvoru (suđeno je istovremeno i Draži i Stevi), navodno od slijepog crijeva, mi smo nastavili da održavamo bliske odnose sa Frankom i njenim kćerkama radom i Mirom. Ima tu mnogo interesantnih, a neispričanih priča. Sjećam se kao student prve godine, došla je Franka prvi put u Banjaluka, da posjeti Stevin grob (živjeli su cijelo posljeratno vrijeme pod velikim pritiskom, jer je kćerka Mira pobjegla sa Četnicima u Južnu Ameriku, a Stevo skončao u zatvoru). Sjećam se Franke, bila krupna žena u dugoj crnoj haljini, sa velikim zlatnim krstom na lancu oko vrata. Otišle su baka i ona u crkvu da daju parastos Stevi. U punoj crkvi niko im nije smio prići, samo moja strina, tako i n agroblju.
Zlikovci, zazirali su i od njegovog groba! Evo ko je preteča Belivuka, partizan Krcun! Zemlja ga iz sebe isturila, nemao mira na onom svijetu!
A taj gore navedeni je lično odgovoran(odmah posle Tita) zašto Dražinog groba nema,niti ga moze biti…