Crna Gora za pravoslavlje što Krim za Rusiju

Piše: Slobodan Milić

Ako na čas ostavimo današnju politiku po strani, iako svi vidimo da politike i nema, samo Amerika preliva silu po svijetu i radi šta hoće, moramo da postavimo jasno pitanje: da li se pravoslavne svetinje u Crnoj Gori, koje su i svjetska baština, smiju dobrovoljno ustupiti pod upravu nehrišćanske i antihristovske Amerike i Evrope, odnosno NATO pakta.

Ovakvo pitanje mora da dođe na red poslije uništenja drevne iračke civilizacije tj. arapske, a posebno poslije rušenja i zločina koji su se desili na Kosovu i Metohiji, pod komandom gore pomenutih nehrišćana. Kao što vidimo u Iraku je Amerikancima cilj nafta. Na Kosovu i Metohiji cilj im je bio stvaranje najveće baze Bondstil kako bi lakše sa ravnice gađali Rusiju. Naravno i zbog bogatstva.

Na Kosovu i Metohiji su angažovali Šiptare kao radnu snagu ili ljepše kao izvođače radova, i otvoreno im rekli: „dobićete nezavisnost samo porušite što više manastira, crkava, i srpskih kuća i protjerajte što više Srba.“ Tako je i bilo. Mada moram priznati da Šiptari ovo sami nikad ne bi uradili. Doduše, bilo je pojedinačnih rušenja, progona, zločina.

Tako i Hrvati. Kad stane iza njih kakva fašistička sila onda postaju jaki i tada pokazuju svijetu ko su, klanjem žena, staraca i djece. Specijalitet su im vezani ljudi. Njihovo iživljavanje otkriva barbarski razum.

No vratimo se pravoslavnim Svetinjama u Crnoj Gori.

Još od stare Duklje, prve srpske države, sa prestonim gradom Skadrom i velikim kraljem Vladimirom, koji se krunisao 999.g. u Skadru počela je izgradnja velelepnih Svetinja, koja traje i dandanas. U najmučnije i najcrnje doba pod Turcima, narod i vladari su podizali manastire, crkve i hramove. Danas su izgrađena dva čudesna hrama u Baru i Podgorici kojij se rade jednaput u hiljadu godina. Sagrađeni su od strane malenog dijela velikog duhovnog naroda, sirotog i siromašnog, koji bi priličili mnogo većim i bogatijim narodima.

Na ovom mjestu da nešto raščistimo: Doklea ili rimska postoja nema nikakve veze sa srpskom Dukljom, izuzev što su Rimljani latinizovali naziv. I drugo, još od apostolskih vremena u Baru je bila Mitropolija srpska sa Primasom srpskim.

Pred opasnošću koja prijeti pravoslavlju u Crnoj Gori moraju hitno da se sastanu svi partijarsi sa Vaseljenskim na čelu, u Podgorici ili negdje drugdje, i donesu jedinu moguću odluku: da u Crnu Goru ne mogu stupiti antihrišćanske čizme sa antihristom na čelu.

Kao najveća pravoslavna zemlja, Rusija mora odmah da povede dijalog sa protivnom stranom i da međusobno iznađu rješenje. No bojim se, kao kroz cijelu istoriju nasilnici razumiju jedino jezik sile. Ovo pitanje je svjetski problem.

Sada mi pade na pamet ono kod Dostojevskog o pitanju časti.

Za Rusiju je ovo i pitanje časti i pitanje morala.

Da završim kredom koji važi za sve nasilnike svijeta, citiraću iz romana „Na Drini ćuprija“ velikog Iva Andrića:

„Kao što se često u ljudskoj povesnici dešava, prećutno su dopušteni nasilje i pljačka, pa i ubijanje, pod uslovom da se vrše u ime viših interesa, pod utvrđenim parolama, nad ograničenim brojem ljudi, određenih imena i ubeđenja“ („Na Drini ćuprija“, str. 355).

I onim Njegoševim stihovima:

Vuk na ovcu svoje pravo ima,

Ka tiranin na slaba čovjeka,

Al’ tirjanstvu stati nogom za vrat

Dovesti ga k poznaniju prava

To je ljudska dužnost najsvetija.