"Crne trojke" napadale borce za zajedničku državu
1 min read
Na udaru „crnih trojki“ formiranih za obračun sa neistomišljenicima nakon podjele u Demokratskoj partiji socijalista 1997. godine, našli su se prvenstveno politički protivnici Mila Ćukanovića i ljudi koji su bili prepoznati kao borci za zajedničku državu sa Srbijom, prenosi „Dan“.
Na spisku za prebijanje neposlušnih bili su Duško Jovanović, glavni i odgovorni urednik „Dana“, Radovan Aleksić, načelnik za bezbjednosnog Podgoričkog korpusa, književnik Momir Vojvodić, Gojko Mitrović, urednik TV Elmag, kao i visoki oficiri Vojske Jugoslavije.
„Crne trojke“ su spremale sačekuše i za dopisnika beogradske „Politike“ Dragomira Bećirovića i njegovu kćerku, nekadašnju novinarku „Dana“ Draganu Bećirović.
Brajuško Brajušković, bivši specijalac, nedavno je progovorio o postojanju „crnih trojki“ optužijući Veselina Veljovića, nekadašnjeg direktora policije, i Miljana Perovića, sadašnjeg direktora ZIKS-a, da su naređivali prebijanje novinara i opozicionih predstavnika.
Brajušković je tada ispričao i kako su Veljovićeva naređenja izvršavana po ustaljenom receptu – jedna grupa bi pratila i šefa izvještavala o kretanju žrtve, a druga grupa bi premlaćivala.
Načelnik za bezbjednost Podgoričkog korpusa Radovan Aleksić prebijen je 19. novembra 1999. godine u Nikšiću, ispred zgrade u Ulici Vuka Mićanovića 54 u kojoj je stanovao. Informativna služba Druge armije Vojske Jugoslavije saopštila je tada da „ovaj incident može imati većih implikacija i zahtjeva hitnu istragu nadležnih organa Crne Gore“. Poslije prve pomoći ukazane u Opštoj bolnici u Nikšiću, Aleksić je vojnim helikopterom prebačen u Kliničko-bolnički centar u Podgorici sa teškim povredama.
On je tada saopštio da su u napadu učestvovala tri N.N. lica. Tada se špekulisalo se da je u napadu učestvovao i Brajuško Brajušković, tada pripadnik specijalne jedinice MUP-a.
I Duško Jovanović se našao meti „crnih trojki“. On je 2000. godine napadnut ispred ulaza zgrade na Zabjelu. Napad nije rasvijetljen. Duško Jovanović je četiri godine kasnije ubijen ispred redakkije „Dana“, a nalogodavci i izvršnilac tog zločina nijesu otkriveni ni procesuirani.
da mene neko tako prebije a da slutim da su oni ,zbog moje kativnosti koje nisu u skladu sa mafijaskim klanom…licno bi oh ovjerio ,ne jednog nego vise njih….ne mogu da shvatim da nekog muce i prijete i da ovi ne reaguju…zato vas i siluju sve ove decenije i opljackase vam sve a vi samo blejite
Brajuskovic je najmanje obezbedio uslove za konkurs za ulicu u Podgorici!
Danas to radi kako vidimo nekim specijalnim jedinicama,koje je policija krstila vjerovatno nekim svojim tajnim imenom,pa ne treba da se cudimo ako sjutra neko kod nas u Crnoj Gori zatrazi da se da ime neke ulice, tom bezumniku, koji u 21 vijeku naredjuje likvidaciju ljudi, koji drukcije misle.
Pouka nam za to dolazi iz Beograda ,gdje se trazi da se Djilasu dodijeli ulica.
zgleda da prilikom izricanja citirane kazne nije uzeto u obzir Đilasovo ponavljanje takvih
postupaka u Novoj Varoši i na Kamenoj gori gde su se zaustavljale poražene partizanske snage iz Srbije. Stara komunistkinja Cana Babović, koja je, kao visoka funkcionerka srpske partije dočekivala ove desetkovane jedinice, pred smrt je izdiktirala svoju ispovest o zbivanjima na tom krvavom putu. Njeno svedočenje objavljeno je u drugom tomu Dedijerovih Priloga za biografiju Josipa Broza (str. 719). Sprovodeći istragu nad umornim i izgladnelim borcima, Đilas je sam donosio smrtne presude.
Canu je posebno pogodilo ubistvo jednog dvadesetogodišnjaka iz Jagodine koji je bio u radničkoj četi i u borbama u zavičaju ubio nekoliko Nemaca. Bio je gladan i izvršio „neku krađicu“ pa ga je Đilas osudio na streljanje. Uz podršku ‘Đilasove supruge Mitre, Cana je uspela da spase mladića. Međutim, u daljem povlačenju na Kamenoj gori, izgladneli borac opet se popeo na tavan neke kuće, ali nije našao ništa za jelo. Ovog puta intervencija dve žene nije uspela: streljan je pre nego što su one stigle da se umešaju. Cana dalje tvrdi daje ‘Đilas poveo grupu partizana u selo Ranitovići i „pobio celu porodicu, pokupio stoku, proglaša- vajući ih, bez prethodne istrage, za četnike“.
Novinari titogradske Pobjede (broj od 12. juna 1989) postavili su Đilasu između ostalog i ovo pitanje: „U takozvana lijeva skretanja pripisuje se provođenje druge faze revolucije kada je trebalo pobiti sve kulake, popove i buržuje. Partijski list u Crnoj Gori objavljivao je spiskove strijeljanih sa obaveznim upozorenjem na kraju ‘nastaviće se’…
Neki učesnici i svedoci lijevih skretanja greške i posljedice pripisuju vama?“
Đilas je u odgovoru priznao da postoji „moj lični udio… Dok sam ja tamo bio, ta strijeljanja se tačno svode na ono što je objavljeno u ondašnjoj Narodnoj borbi. Ja se broja ne sjećam, moglo je biti 15-20 ljudi, i to onih koje su partijske organizacije označile kao špijune, aktivne agitatore protiv partizana…U vrijeme kad su ta strijeljanja bila najšira, nijesam bio u Crnoj Gori. Bio sam opozvan.“
Zamenio ga je Ivan Milutinović koji je tu seriju ubistava nastavio, i to sa većim brojem žrtava. Tek posle godinu dana, 19. juna 1942, na sednici CK na Zelengori, zaključeno je da je partizanska vojska u Crnoj Gori i istočnoj Hercegovini pretrpela „ne samo vojnički, nego i politički neuspeh“. Međutim, Đilas i Milutinović kažnjeni su začuđujuće blago – ukorom – dok su Hercegovci, (Petar Drapšin, Miro Popara i Pavle Kovačević) zbog sličnih grešaka isključeni iz KPJ „zbog zločinačkih grešaka kojima su ukaljali ugled Partiji“.
Ko će to saslušati Veljovića, da mi je znati?
Šta će biti kad propjevaju još neki, kao Brajuško!
Eeee, to će biti narodno ,,veselje“!
Ja vjerujem u Brajuškovićevu priču, apsolutno, samo mi je čudna onakva iznenadna izjava Momira Vojvodića!
Nešto ne znam, dobar pjesnik, ali, zašto bi ko Momira u ulazima zgrada začekivao?
O Dušku i ostalim slučajevima, sve je tačno!
Duško Jovanović, Aleksić i Bećirović su ljudi kojima je stvarno prijećeno i koji su trpjeli posledice. Ostali u tekstu su samo dimna zavjesa.