Da li je Crna Gora zemlja nepisanog aparthejda?

Piše: Igor Damjanović

Još 2011. godine u jednom svom tekstu iznio sam tezu da je „Crna Gora zemlja nepisanog aparthejda“. Te 2011. godine u crnogorskoj državnoj administraciji bilo je zapošljeno 4,13% Srba, odnosno 7 puta manje od njihovog procenta u ukupnoj populaciji države. Po važećem popisu iz 2011. 28,7% građana Crne Gore opredijelili su se kao Srbi.

U međuvremenu, parametri koji ilustruju diskriminaciju građana Crne Gore koji se izjašnjavaju kao Srbi postali su još izraženiji. Za razliku čak i od južnoafričkog ragbi tima, za koji je u vrijeme ozakonjenog aparthejda redovno nastupao bar po jedan tamnoputi igrač, u Vladi Crne Gore od jeseni 2016. godine nema više nijednog Srbina. Nijedan Srbin nije zaposlen ni u administraciji Ministarstva rada i socijalnog staranja, Ministarstva nauke, Ministarastva pravde, Generalnom sekretarijatu Vlade Crne Gore i Sekretarijatu za zakonodavstvo.

Po jedan Srbin nalazi se u radnom odnosu u Ministarstvu kulture, Ministarstvu saobraćaja, Ministarstvu za ljudska i manjinska prava, Ministarstvu zdravlja i Ministarstvu inostranih poslova, dok u Ministarstvu ekonomije i Ministarstvu prosvjete rade „čak“ četvoro Srba. Jednaku sliku imamo u sudskoj vlasti. Među sudijama i saradnicima Vrhovnog suda, Upravnog suda, Apelacionog suda, kao i Vijeća za prekršaje Srba nema, a u Privrednom i Ustavnom sudu radi po jedno lice srpske nacionalnosti.

Istrebljenje Srba u crnogorskoj državnoj administraciji

Moja pretpostavka iznijeta u tekstu iz 2011. godine, da će procenat Srba zaposlenih u državnim organima u slučaju održavanja političkog statusa kvo i dalje opadati, 8 godina kasnije pokazala se nažalost tačnom. Biologija je jednostavno radila svoje. Ljudi koji su dobili posao u državnoj službi do momenta zaokreta Mila Đukanovića u dukljanstvo i antisrpstvo u međuvremenu su sticali uslove za penziju.

Sa druge strane, po nepisanim pravilima aparthejda Montenegra mladi koji se se izjašnjavaju kao Srbi nemaju nikakve šanse da dobiju posao u državnoj administraciji, dok im je u privatnim kompanijama koje pripadaju okruženju vrha vladajuće partije zapošljavanje gotovo jednako nemoguće. Produžetak političkog statusa kvo u narednih 8 godina neminovno će voditi ka potpunom izopštenju i istrebljenju Srba u crnogorskoj državnoj administraciji, koju su Srbi obavezni da porezima i doprinosima finansiraju jednako kao i svi ostali građani.

Postojanje de fakto aparthejda u Crnoj Gori prema nacionalnoj zajednici koja predstavlja blizu trećinu populacije, potpuno je ignorisano od fiktivnih branilaca ljudskih prava iz tzv. NVO sektora, predstavnika međunarodnih organizacija, stranih diplomatskih misija, uključujući nažalost i Ambasadu Republike Srbije. Korijeni teškog stanja srpske zajednice su duboki i kompleksni.

Pored teškog trenutnog stanja, brinu i loše perspektive u budućnosti, u slučaju produžetka političkog statusa kvo, naročito jer kroz nešto više od godinu dana u Crnoj Gori na dnevni red dolazi popis stanovništva. Stoga osnovni zadatak političkih predstavnika srpskog naroda u Crnoj Gori mora da bude pronalazak načina za promjenu odnosa snaga na sledećim izborima, jer njihov rezultat značajno može determinisati i rezultate popisa.

Odgovornost opozicionih partija

Za težak trenutak srpskog naroda u nekadašnjoj Srpskoj Sparti (tako je Crnu Goru nazvao njen kralj Nikola Petrović) značajan dio odgovornosti je i na liderima političkih stranaka utemeljenih na srpskom identitetu. Njihova odgovornost direktno je proporcionalna njihovom parlamentarnom stažu, tokom koga nisu uradili ništa na ispunjenju predizbornih obećanja i zaštiti prava svojih glasača. Naravno, daleko od toga da mogu biti optuženi za saučesništvo, jer pitanje je koliko se u datim okolnostima moglo uraditi bolje.

Nemoć, nezainteresovanost i nespremnost lidera društveno-političkih organizacija formiranih na srpskom identitetu da prihvate vlastitu političku odgovornost dovela je do najmanje tri političke štetne tendencije.

Prva je ogromno povećanje broja protivnika vlasti koji su izgubili povjerenje u aktuelne partije i prestali da izlaze na izbore.

Druga je političko lešinarenje prema srpskom glasačkom korpusu organizacija i pojedinaca, koji su u ne tako davnoj prošlosti bili istaknuti podržavaoci politike Mila Đukanovića, kao recimo Pokret za promjene (PzP-a) i glavni saučesnici u udaranju institucionalnih temelja sadašnje diskriminacije Srba u Crnoj Gori.

Važeći diskriminatorski ustav, koga u redovnoj proceduri nije moguće promijeniti, usvojen je 2007. godine glasovima upravo poslanika PZP-a. Stoga, nedavna jalova i apsurdna inicijativa za promjenu važećeg ustava, inicirana i od strane njegovih donosioca iz PzP-a predstavlja jeftin politički marketing, koji vrijeđa zdrav razum.

Povratak korijenima i identitetu predaka je sjajna stvar, međutim kada se do toga dođe katarzom. U slučaju Pokreta za promjene i pojedinaca koji su tokom poslednje dve godine pokrenuli nove političke projekte, naprasna briga za zaštitu srpskog identiteta u Crnoj Gori posledica je uglavnom nagona za političkim preživljavanjem, odnosno težnja za sticanjem parlamentarnog statusa i velike finansijske dobiti koje taj status donosi. Prelazak cenzusa i formiranje poslaničkog kluba na godišnjem nivou u Crnoj Gori, mimo poslaničkih plata, donosi preko 150.000 evra garantovanih budžetskih dotacija godišnje, odnosno oko 600.000 za jedan parlamentarni mandat.

Treba li Srbi da uđu u vlast sa DPS-om?

Treća štetna tendencija je pokušaj formiranja političkih subjekata koji izlaze sa platformom ulaska Srba u vlast sa DPS-om. Na sreću, zagovornici kapitulacije pred aparthejd režimom Mila Đukanovića nemaju nikakvu šansu da izađu sa političke margine i primaknu se čak i 1% podrške glasača.

Niko od predstavnika aprathejd režima Srbima zvanično i nije ponudio pakt za ulazak u vlast, niti to zahtijeva neki uticajni spoljni faktor. S obzirom da ne postoje nikakve garancije da bi se nešto tako moglo desiti, inicijative o ulasku Srba u vlast sa DPS-om zaudaraju na psihološku igru tajnih službi aparthejd režima Montenegra, sračunatih da izazovu dodatnu smutnju u srpski glasački korpus.

Iza floskule „prihvatanje realnosti„ i „mita o nepobjedivosti DPS-a“ krije se ništa drugo nego verifikacija našem autentičnom identitetu neprihvatljivih vrijednosti poput tzv. crnogorskog jezika, državnih simbola oktroisanih od strane fašističkih kolaboracionista iz Drugog svjetskog rata i istorije pisane na mitovima i lažima, a nametane instrumentima državne prinude. Upravo protivljenje građana Crne Gore koji baštine srpski identitet predstavlja ključni faktor zašto lažne anticrnogorske vrijednosti Đukanovićevog aparthejd režima i dalje nisu opšteprihvaćene.

Ono što više zabrinjava od marginalaca koji pozivaju na kapitulaciju pred mafijom i aparthejd režimom, odnosno pojedinaca i organizacija koji iz lukrativnih motiva postaju naprasno najglasniji zaštitnici srpstva, jeste nasijedanje na podvalu da su Srbi i Crnogorci u Crnoj Gori dva različita naroda. Ovu opasnu podvalu prihvata sve više crnogorskih Srba.

Teza da dva brata od istih roditelja mogu pripadati različitim nacijama predstavlja ništa drugo no politički protivprirodni blud, odnosno prihvatanje teze aparthejd režima da srpstvo u Crnoj Gori nije izvorno, već nametnuto spolja.

Mit o nepobjedivosti DPS-a

Činjenica da je broj glasova DPS-a na lokalnim izborima 2018. godine blago opao u odnosu na parlamentarne izbore 2016. ruši mit o njihovoj nepobjedivosti i istovremeno demaskira direktnu odgovornost opozicije za to što danas u velikoj većini crnogorskih gradova suvereno vladaju oni čija podrška u narodu pada. Po poslednjim anketama javnog mnijenja podrška DPS-u kreće se između 34% i 37%.

Najviše ipak brine što lideri opozicije iz katastrofe sa lokalnih izbora (maj 2018.) godine nisu izvukli potrebne pouke. Tokom prethodnih godinu i po dana ne samo da su nastavili, već i intenzivirali svoje iracionalne sukobe, nerijetko demonstrirajući u međusobnim obračunima primitivizam koji se može vidjeti samo u rijaliti programima. Antagonizmi opozicionih stranaka bili su ključni faktor zbog čega je gotovo jedna trećina opozicionih birača lokalne izbore 2018-e bojkotovala, u odnosu na broj glasova na parlamentarnim izborima u oktobru 2016-e.

Ukoliko se opozicija pod hitno ne urazumi i nastavi da se ponaša kao do sada, bez obzira na prezasićenost crnogorske političke scene nameće se nasušna potreba konstituisanja nove političke snage koja bi se držala van opozicionih svađa. Samo politički subjekat neopterećen bremenom neuspjeha u prošlosti, beskompromisan u stavu da saradnja sa DPS-om ne dolazi u obzir, može biti sposoban da vrati povjerenje glasača koje je suludi opozicioni rat otjerao u bojkot.

Srpstvo je stub odbrane autentične Crne Gore

Odbranom srpskog identiteta u Crnoj Gori danas se autentična, istorijska Crna Gora brani od lažnih vrijednosti generisanih i nametanih od strane aparthejd režima Mila Đukanovića.

Obavezu da Crnu Goru i dalje branimo od montenegrinskog dukljanskog bezumlja imamo prije svega zbog žrtve naših slavnih predaka u oslobodilačkim ratovima. Ni u kom slučaju ne smije se pristati na trule kompromise sa aparthejd režimom i ni po koju cijenu ne smije se odreći istorijskog nasleđa Crne Gore, koja sa Milovim Montenegrom nema ništa zajedničko, osim imena.

Borba koja se sada vodi, nije borba isključivo za srpski identitet, to je borba za opstanak tradicionalne, Njegoševe Crne Gore. Do pobjede u toj borbi može se doći samo istinom. Apostrof je potrebno staviti na vrijednosti slobode i pravde nespornim svakom razumnom Crnogorcu, istovremeno ostavljajući istoričarima da objektivno analiziraju identitetska i istorijska pitanja koja aparthejd režim koristi za generisanje i produbljivanje podjela, kao što je ujedinjenje 1918-e i građanski rat 1941-45.

Izvor: balkanist.rs

Pročitajte još:

Katolička novinska agencija: Papa ne zna da 2020. „dolazi“ u Crnu Goru