Dan kada su nam „zapadne vrijednosti“ padale s neba

Piše: Dušan Krcunović

Danas se navršava 25 godina od početka agresije NATO-a na Srbiju i Crnu Goru 1999. godine, u to vrijeme Saveznu Republiku Jugoslaviju. Stravičan zločin sa trajnim posledicama, kako za naš narod, sve građane i cijelu zemlju – nemilosrdno zasipanu kasetnim bombama i uranijumskim projektilima – tako i za međunarodni pravni poredak, ostao je nekažnjen. Ne samo da je još uvijek nekažnjen već je propagandnim lažima i manipulacijama retroaktivno „legitimisan“, da bi pod plaštom, recimo, njemačkog postulata „spoljne politike vođene vrijednostima“ mogao biti ponovljen od strane istih počinilaca i njihovih marionetskih režima nad drugim narodima i zemljama, u šta se svijet uvijerio od Iraka 2003., preko Libije 2011. godine, pa do Ukrajine 2022. i Palestine 2024. godine.

Tog 24. marta 1999. godine srušen je noseći stub međunarodnog pravnog poretka, dok je Povelja Ujedinjenih nacija moćnicima političkog Zapada poslužila kao otirač za ulazak u „novi svjetski poredak“ zasnovan na bezakonju i brutalnoj sili.

Iako član 2, stav 4 Povelje Ujedinjenih nacija izričito nalaže članicama UN „uzdržavanje od upotrebe prijetnje ili sile u međunarodnim odnosima koja je usmjerena protiv teritorijalnog integriteta ili političke nezavisnosti države“, iako mandat za upotrebu sile može dati jedino Savjet bezbjednosti UN, člance ratnog vojnog saveza NATO svjesno su pogazile ove najvažnije aspekte međunarodnog prava. Veliki borci protiv mitova sa političkog Zapada podlegli su mitu o sopstvenoj izuzetnosti kao pravu na izuzetak, kao pravu na izuzetak od međunarodnog prava i samovoljno jus ad bellum. .

Ujedinjene nacije i Povelja UN o sveobuhvatnoj zabrani sile nastali su kao rezultat iskustva užasa Drugog svjetskog rata. Ali, sve to nije odvratilo članice NATO alijanse od agresije na SR Jugoslaviju, niti je odvratila vodeće evropske države – koje su tokom 54 godine od završetka Drugog svjetskog rata vodile brojne ratove van Evrope – da po prvi put povedu unutarevropski neokolonijalni rat protiv jedne suverene zemlje, njenog naroda i građana, u cilju otimanja Kosova i Metohije kao duhovne i kulturne kolijevke srpskog naroda.

Stara narodna srpska istoriosofska krilatica, koja glasi: „Što vidiš u svijetu, nadaj se u vijeku“, našla je svoju tragičnu potvrdu u novom kolektivnom istorijskom iskustvu naše generacije, priuštivši joj „luksuz“ da o svojoj nacionalnoj i svjetskoj istoriji uči, ne samo iz udžbenika već i doživljajno i iskustveno iz vlastite povijesti, kao istoriju koja nam se događa. Istorijske paralele ne mogu se izbjeći.

Sada, nakon gotovo šest decenija, i mi znamo kako je izgledalo „savezničko bombardovanje“ gradova u Srbiji i Crnoj Gori 1942. i 1944. godine, ali i kako je izgledao napad nacističkog Rajhsvera 1941. godine na Kraljevinu Jugoslaviju, samo što se jučerašnji „saveznici“ danas zovu članice NATO alijanse, dok je jučerašnji Rajhsver preimenovan u Bundesver. Leteći u jatu NATO alijanse, avijacija njemačkog Bundesvera sijala je smrt i razaranje 1999. godine, opet svjesno kršeći međunarodno pravo, ali i Osnovni zakon (član 26, stav 1) iz sopstvenog Ustava Savezne republike Njemačke, koji izričito zabranjuje učešće u vojnoj agresiji. Aktivno učestvujući u prvom agresorskom ratu poslije 1945. godine, Njemačka se oslobađala svoje „vječne krivice“ (ewigen Schuld), da bi u sadejstvu sa NATO alijansom, kao vazal SAD, bestidno projektovala krivicu na srpski narod, i pored odgovornosti za dva svjetska rata, počinjene genocide i na desetine miliona žrtava za šta Njemačka nikada nije odpagala zasluženu kaznu. To važi i za SAD koje su od završetka Drugog svjetskog rata pa do danas vodile 251 rat, a u svojoj istoriji, od 1776. godine, svega 16 godina ova zemlja nije bila u ratu.

Savezna republika Jugoslavija nije vojno napala nijednu članicu NATO alijanse niti je izvršila napad na neku suverena državu koja je zatražila hitnu pomoć. Naknadni pokušaji legitimacije agresije na našu zemlju pozivanjem na izuzetan slučaj iz člana 51 Povelje UN-a koji opravdava samoodbranu i hitnu pomoć u korist napadnute države, nemaju nikakvog osnova. Ta činjenica je poznata i bivšem kancelaru Gerhardu Šrederu koji je pokazao naknadnu pamet kada je 9. marta 2014. izjavio da je misija Bundesvera protiv Jugoslavije bila suprotna međunarodnom pravu. Tokom razgovora koji je organizovao časopis CAJT, Šreder je između ostalog izjavio: „Prekršili smo (…) međunarodno pravo. Poslali smo naše avione Tornado u Srbiju i oni su zajedno sa NATO bombardovali suverenu državu bez odluke Savjeta bezbjednosti“. No, ni ta naknadna pamet i ljudsko priznanje bivšeg kancelara Gerharda Šredera nije imala uticaj na njegovog sunarodnika i aktuelnog kancelara Njemačke Olofa Šolca. Her Šolc je rusku Specijalnu vojnu operaciju 24. februara 2022. godine u Ukrajini označio kao „prekretnicu“ (Zeitwende). Ali, iz perspektive rijetkih slobodnih medija i intelektualaca u Njemačkoj, upravo je učešće Njemačke u agresiji NATO alijanse na Saveznu republiku Jugoslaviju bilo istinska prekretnica koja je bila uvertira u 24. februar 2022. godine.

Šta su, nakon svega, „zapadne vrijednosti“?

Samjuel Hantington ih je svojevremeno sistematizovao u tekstu koji će prerasti u knjigu: „Zapadni koncepti se suštinski razlikuju od onih koji preovladavaju u drugim civilizacijama. Zapadne ideje individualizma, liberalizma, konstitucionalizma, ljudskih prava, jednakosti, slobode, vladavine prava, demokratije, slobode tržišta, razdvajanje crkve i države, često imaju mali odjek u islamskoj, konfučijanskoj, japanskoj, hinduističkoj, budističkoj ili pravoslavnoj kulturi“ (Samuel Huntington, „The Clash of Civilisations?“, Foreign Affairs, Summer 1993, r. 40). Hantingtonova konstatacija o „malom odjeku“ zapadnih vrijednosti iza hladnoratovske „gvozdene zavjese“, koja je svojevremeno bila razapeta od Šćećina do Trsta, otkriva suštinu „humanitarnih intervencija“ ili „militarističkog humanizma“ (Ulrih Bek) na čijem su se udaru našle „druge civilizacije“.

Izvor: Plenum 083