Đurković: Hrišćanstvo po mjeri Milove privatne države

Cijela priča oko takozvane autokefalne crnogorske crkve dio je geopolitičkog paketa nasilnog kreiranja novocrnogorskog identiteta, koji je, po svjedočenjima Momira Bulatovića, Milo Đukanović preuzeo kao obavezu 1996. godine da bi pokrio svoje kriminalne radnje, kaže u razgovoru za „Politiku” Miša Đurković, direktor Instituta za Evropske studije.

Podsjeća da je Đukanović, prije nekoliko godina, rekao da je nezadovoljan time što su dobili državu ali nisu dobili narod.

Sve ovo je dio konstruisanja jednog vještačkog identitetskog projekta kojim bi stanovništvo Crne Gore trebalo da izbriše i zaboravi svoju srpsku prošlost, odnosno srpski identitet. Sve to nema nikakve veze sa verom, hrišćanstvom i duhovnošću, već sa politikom i nasiljem. Zamislite, molim vas, komunistu i ateistu poput Đukanovića koji nam tumači kanonsko pravo!

Upravo to što on radi i zagovara jeste stvarni etnofiletizam, nasilni pokušaj da se hrišćanstvo svede na granice njegove privatne države. Što bi u Crnoj Gori rekli: „Pih!”

Crnogorski predsjednik je pomenuo i da SPC čuva infrastrukturu velike Srbije time što ima eparhije u Crnoj Gori, šta je zapravo htio da kaže?

Budalaština, kao i sve što narečeni gospodin govori o crkvenim pitanjima. Po toj logici, vladika Grigorije, koji je do juče kao arhijerej Eparhije zahumsko-hercegovačke, bio nadležan za jedan dio Crne Gore, sada valjda čuva infrastrukturu velike Srbije u Njemačkoj, a vladika Irinej Dobrijević je do juče to radio u Australiji, a sada razvija velikosrpske ideje i duhovnost u SAD.

Problem Mila Đukanovića i njegovih bezbožnika je s ličnom istorijom, s istorijom porodice između ostalog. Sjetite se onog nesrećnika sa Cetinja koji je djedi preuredio spomenik, brišući ćirilicu. Tako bi isto oni da preprave i Svetog Petra Cetinjskog i vladiku Rada, pa i kralja Nikolu, a time i cijelu istoriju Crkve u Crnoj Gori koja je naravno svetosavska, izgrađena na kosovskom zavjetu, pa time i srpska i opštehrišćanska. Đukanović i bednici koje plaća u Srbiji bi da poput njihovih komunističkih predaka na silu ukinu sve što čini identitet stvarne Crne Gore i da na silu uteraju sve ljude u taj izmišljeni identitet.

Da li smatrate da su najnovija dešavanja u Crnoj Gori podigla tenziju između dvije države ili još više između stanovnika Srbije i Crne Gore i kakav razvoj događaja možemo očekivati?

Najveće tenzije su između pravoslavnog stanovništva Crne Gore i nasilnog bezbožničkog režima Mila Đukanovića. Takozvana CPC ne postoji, tamo niko ne ide i kao što je poznato pravoslavni vjernici idu u jedinu pravu crkvu, svetosavsku, na čijem su čelu zaista veliki duhovnici poput mitropolita Amfilohija i vladike Joanikija.

Zatim, tu postoji problem sa pripadnicima srpskog naroda u Crnoj Gori koji čine trećinu stanovništva, a kojima se na ovaj način poručuje da je cilj njihovo istrebljenje. Molim vas, sadašnji ministar spoljnih poslova Darmanović je prije desetak godina javno tvrdio da je cilj državne politike da se broj Srba svede na manje od dvadeset odsto, a s vremenom i na još manje. Zbog toga i zbog napada na SPC bi i država Srbija morala da reaguje i da brani prava našeg naroda od novocrnogorskih rasista i nasilnika.

Da li je moguće povući paralelu između dešavanja u Crnoj Gori i Ukrajini?

Jedina paralela je to što se radi o pokušaju instrumentalizacije vjerskog pitanja u geopolitičke svrhe. Dok u Ukrajini bar jedan dio vjerujućeg naroda slijedi takozvanu ukrajinsku crkvu, u Crnoj Gori taj politički projekat ne slijedi niko. Komunisti naprosto hoće da otmu hramove narodu i Crkvi i da ih daju svojim političkim i bezbjednosnim komesarima, kazao je Đurković za „Politiku“.