Dok Srbe dele u vremenima kada nas svi na krst razapinju teško da ćemo izaći kao pobjednici

Piše: Jovo Pejović

Ma koliko se velike sile Zapada trudile da promijene identitet Crne Gore za njihove ciljeve, vršeći atak na Srbe, ništa manje za takvo stanje nijesu zaslužni ni neki srpski lideri koji su na razne načine bili, a to su i dan danas, u službi degradacije srpstva. Srbi brzo zaboravljaju ulogu nekih takozvanih srpskih partija i lidera koji su krajem prošlog vijeka ubačeni od domaćih i stranih tajnih službi sa zadatkom da prevarom građane srpske nacionalnosti razjedine u više kolona radi zaustavljanja ostvarenja srpskog jedinstva. Predsjednički izbori iz 1997. godine uz rasute srpske glasove u prvom krugu onemogućili su predsjedničkog kandidata Momira Bulatovića da ostvari ubedljivu pobjedu, čime je nakon brutalne krađe u drugom krugu započelo rušenje Njegoševe Crne Gore i promovisanje vrijednosti koje su Crnu Goru povele putem odvajanja od sebe same.

Svojom inertnošću, a moglo bi se reći i lošom strategijom, sve lošijem statusu Srba u Crnoj Gori doprinosile su i građanske partije koje su u svojim redovima u velikom procentu okupljale Srbe, a čiji su se lideri uglavnom izjašnjavali kao Crnogorci, objašnjavajući to time da su Srbi i Crnogorci jedan te isti narod. Neki su mijenjali nacionalnu pripadnost u zavisnosti koliko im je to donosilo koristi pred međunarodnom zajednicom ili stranačkim članstvom. Kako se članstvo u političkim partijama uglavnom rukovodi stavovima rukovostva, tako se i njihova opredijeljenost prilagođavala toj činjenici.

Za to vrijeme separatisti i njihovi lideri su izgrađivali neku novu Crnu Goru u kojoj su Srbe predstavljali kao narod koji nema ništa zajedničko sa Crnogorcima, što je imalo za cilj da se izvrši temeljna asimilacija identiteta Crne Gore. Zato se agresivno krenulo na ukidanje srpskog jezika, Srpske pravoslavne crkve i simbola na kojima se temeljila Njegoševa Crna Gora. I danas u svim građanskim partijama i u vlasti i u opoziciji djeluje veliki broj Srba čija je uloga u odbrani srpskog identiteta nakon pobjede na izborima od 30. avgusta 2020. godine naglo splasla, na što ukazuju najnoviji stavovi iz vrha tih partija koji su u totalnoj koliziji sa interesima Srba u Crnoj Gori. Ćutanje i zatvaranje očiju Srba u tim partijama pred očiglednim ignorisanjem njihovih interesa uprkos pritiscima sa svih strana je nedopustivo. Kako se događaji u Crnoj Gori smenjuju kao na filmskoj traci, tako se zaboravljaju sramotne uloge jednog broja političara prilikom donošenja sudbonosnih odluka za Crnu Goru, ali i sluganstvo aktuelnih koji nemaju mandat naroda za odluke i stavove koji su suprotni interesima njegoševe Crne Gore.

Euforija nakon veličanstvene pobjede na parlmentarnim izborima od 2020. godine ostvarene na krilima odbrane Crkve neuobičajno dugo traje. Kadrovske kombinatorike su istisnule u drugi plan pitanja od najveće važnosti za očuvanje identiteta Srba na ovim prostorima, što se ma koliko neko mislio da je to nemoguće može vratiti kao bumerang. Svi narodi u Crnoj Gori su činili i čine da se ujedine u odbrani svojih interesa, jedino Srbi rasuti u razne partije, svako za sebe, a uvijek na štetu srpstva još uvijek lutaju, daleko od postizanja toliko potrebnog jedinstva. U tom lutanju sve konce u svojim rukama drže lideri političkih partija, kojima je važniji lični primat nego srpsko jedinstvo. I dok nas god budu dijelili na evropske i nove Srbe, demokrate i socijaliste, narodne i prave, slobodne i ujedinjene, građanske i nacionalne u vremenima kada nas svi na krst razapinju teško da ćemo izaći kao pobjednici.

Jer ići različitim putevima u vremenima najveće hajke na Srbe u njihovoj istoriji ravno je samoubistvu ma koliko to zvučalo kao utopija. I ma koliko vjerovali da ćemo u Evropsku uniju brže ući kao ljevičari ili desničari ili bliži ili dalji Centru, njima najbolje odgovaramo kad smo pogureni. Evropi ne smetaju preznaci političkih partija u Crnoj Gori ni crnogorski ni albanski ni bošnjački ni hrvatski, jedino ne može srpski. Svjestan da su vremena teška i izbori koji nam se nude složeni birajući između poniženja i dostojanstva, uvijek prednost dajem dostojanstvu.

Uostalom toliko su nam toga uzeli da nam skoro ništa nijesu ostavili.