Filip Bevanda

Piše: Boško Vukićević

Svjestan činjenice da već gubi bitku u okviru crkvenog pitanja koje je tako prepotentno otvorio, diktatorski režim je odlučio da angažuje svoj najisluženiji kadar, čovjeka za sva godišnja doba, „ni voda ni vino“ bivšeg predsjednika i premijera Montenegra, Filipa Vujanovića Bevandu.

Tako Filip juče zaprijeti da će „crkvena imovina biti državna“, kao i da se pravi „graja“ od diskriminacije Srba. Fijip Maji, inače, ima bekgraund umjerenog političara, dobrice, tipa koji se nikom ne zamjera, režimskog nevinašceta. Međutim, upravo u ulozi režimskog nevinašceta Filip Bevanda je obavljao sve ključne državne dužnosti, pa i više puta uzastopno, i kao jedna od glavnih ličnosti režimske partije i prvi poslušnik diktatora učestvovao u pustošenju društvenih resursa i pljačkanju države i naroda. Upravo iz razloga takvog njegovog predstavljanja, kao neupućenog i nevinog jagnjeta koje je, eto, pukim slučajem bilo u ulozi udarne pesnice višedecenijskog korumpiranog režima, uvijek sam smatrao da je gori i od samog diktatora. Jer Milo, kojeg sam neuporedivo više kritikovao, makar nikad nije izigravao neupućeno nevinašce.

Reputacija umjerenog dobrice je i osnovni razlog što je u ovom trenutku Filip Bevanda „izvađen iz naftalina“ od strane hard-kor dijela režimske partije: kako bi pokušao da privoli ono „mekše“ krilo vladajuće partije, kao i neodlučne, da makar pasivno podrže otimanje crkvene imovine i instauraciju aparthejdske i antisrpske Crne Gore.

Tako, bivši predsjednik juče zbaci sa sebe jagnjeće ruho i poput stranačkih mu kolega zaprijeti slobodnim ljudima i pravoslavnim vjernicima: crkvena imovina će biti državna! Prije nego što ovo izgovori, Filip Bevanda se vjerovatno dobro zamislio: da li da se zamjeri crkvenim velikodostojnicima, s kojima pokušava da održi dobre odnose i koji su ga u svojoj naivnosti nedavno i odlikovali, ili da se pak zamjeri montenegrinskom poglavniku? Prisjećajući se onog diktatorskog guranja prilikom proglašenja pobjede nakon pokradenih izbora, ali prije svega činjenice da diktator za razliku od velikodostojnika i dalje ima pendrek, Bevanda odluči da se Milu ne zamjera. Bar ne za sada, a kad se promijene okolnosti – doći će vrijeme da se promijeni i stav, u skladu sa „ni voda ni vino “ filozofijom.

Nastavljajući da laže i obmanjuje javnost, Filip Bevanda ustvrdi i da se pravi „graja“ od diskriminacije Srba u Crnoj Gori. „Nisu Srbi ničim ugroženi u Crnoj Gori, to je čista socijalna demagogija“, izbljuva umjereni dobrica.

I vrapci na grani znaju u kolikoj mjeri je srpsko stanovništvo diskriminisano u današnjem Montenegru, a to najbolje zna Filip Vujanović Vrabac, jer je lično učestvovao u konstruisanju mehanizama i instrumenata za njihovu diskriminaciju. Zato njega ne treba podsjećati na primjere ugroženosti, ali treba sve one koji još uvijek nijesu svjesni činjenice da samo prestanak diskriminacije i aparthejdskog sistema može pružiti šansu našem društvu i zemlji da opstanu.

Srpsko stanovništvo je prije svega ustavno diskriminisano: većinski srpski jezik je doveden u podređen položaj u odnosu na manjinski, što je jedinstven slučaj u svijetu, a novokomponovani simboli su izglasani sa ciljem da ne budu prihvatljivi za Srbe, i kako bi se njima napravio otklon od tradicionalne Crne Gore. Srbi su diskriminisani pri zapošljavanju, a tu više od lažljivih riječi Bevande znače zvanični podaci kompetentnih institucija, koji govore o mizernom procentu srpskog stanovništva u državnim upravama. Srbi su diskriminisani kulturnim, obrazovnim i svim drugim politikama režima čiji je ponosni član Vujanović. Šovinistička vlast se trudi da na sve moguće načine umanji udio srpskog stanovništva na narednom popisu, ali joj to neće poći za rukom. Iz svih ovih razloga, djeluje licemjerno i mizerno poziv Bevande srpskim strankama da uđu u Vladu. To ne bi bilo pomirenje, već traženje modela za olakšano i zamaskirano sprovođenje aparthejdskih politika.