Gafovi američkih ambasadora

Pisano diplomatsko pravo nastalo je na Bečkom kongresu 1815. godine, ali, bez SAD, jer su tada još bile na Divljem Zapadu. Zato američki ambasadori u Podgorici i u Beogradu daju izjave „ala Džon Vejn“ kojima krše Bečku konvenciju o diplomatskim odnosima iz 1961., član 41, stav 1: „Ne dirajući u njihove privilegije i imunitete, sva lica koja uživaju te privilegije i imunitete dužna su da poštuju zakone i propise države kod koje se akredituju.

Ona su takođe dužna da se ne miješaju u unutrašnje stvari te države“.

Američki ambasador u Podgorici, Su Kej Braun, reče da „sukobi bazirani na uskim partijskim interesima unazađuju Crnu Goru na putu ka EU i NATO“, posebno u izboru vrhovnog državnog tužioca, pa „sve partije da rade zajedno da pronađu rješenje“. Ambasadori nemaju pravo da javno daju ocjene o unutrašnjem stanju u zemlji svog agremana, niti da daju naloge kako da se oni rješavaju. Dakle, gospođa Braun je prekršila pomenuti čl. 41 miješanjem u nezavisno sudstvo Crne Gore i crnogorski ministar spoljnih poslova dužan je da preduzme zakonske mjere prema njoj, ako drži do državnosti i dostojanstva Montenegra.

Američki ambasador u Beogradu, Majkl Kirbi, ogriješio se o diplomatske zakone obje sestrinske države. Nije mu dovoljno pravno nasilje koje čini kada traži od Srbije da prizna suverenitet Ukrajine nad Krimom, iako on ne priznaje suverenitet Srbije nad Kosmetom, već ukida i suverenitet Srbije nad Raškim okrugom i suverenitet Crne Gore nad „sjeverom“, jer je u Novom Pazaru koristio isključivo termin „Sandžak“, koji je u Srbiji samo istorijska kategorija, a ne službeni naziv. Dakle, američki ambasador Kirbi krši zakone i propise Srbije.

„Sandžak“ danas podrazumijeva djelove teritorije dvije međunarodno priznate države Srbije i Crne Gore, pa je u političkom pogledu moguće da nastane samo secesijom od sestrinskih država. Dakle, šta je htio da poruči Kirbi Sulejmanu Ugljaninu, Rasimu Ljajiću, Harunu Hadžiću, muftiji Zukorliću i drugim „sandžaklijama“? Nije li to baš ono što su oni tražili kao vođe SDA 1991. i koalicije „Sandžak“ kasnije, a sada to promoviše Kirbi kroz regionalizaciju i „evropeizaciju“ radi stvaranja tzv. prekogranične regije “Sandžak”, koja će obuhvatati djelove obje države, a ono „Sandžak Republika“ će poslije doći samo po sebi. Radi pripreme toga je bivši američki ambasador u Srbiji, Manter Kamerun, formirao „Prijatelje Sandžaka” čiji su članovi diplomate-instruktori iz SAD, Britanije, Njemačke, Francuske, Švajcarske, ali i Turske. To je forma koju Zapad koristi za forsiranje separatizma (“Prijatelji Kosova”, “Prijatelji Sirije”, “Prijatelji Tibeta“, itd.).

Nije li Kirbi nagovijestio secesiju Raškog okruga i „Sjevera“ od država matica preko kancelarije evropske prekogranične autonomne regije „Sandžak“ u Briselu, čime se praktično ujedinjuju ove oblasti (u diplomatskim kuloarima kruži da je Gospodar ovo prihvatio kao uslov Zapada da dobije nezavisnost). Potom ide formalizacija nezavisnosti „Sandžaka“ i njegovo povezivanje sa Sarajevom na putu ka „Zelenoj transverzali“.

Operacija „Sandžak Republika“ je usporena otporom Republike Srpske i rastom ruskog uticajau njoj. Možda je i Krim to malo odložio, ali projekat „Zelene transverzale“ je jedna od okosnica američke politike na Balkanu da bi se zadovoljili turski apetiti i kompenzovao turski neuspjeh u evropskim integracijama.

Nereagovati na ovakve izjave stranih ambasadora, znači dozvoljavati im da te ponižavaju u tvojoj zemlji. Zašto na to pristaju crnogorski i srpski vlastodršci?

 
PIŠE: DRAGAN MRAOVIĆ, NEKADAŠNJI GENERALNI KONZUL SRJ U BARIJU