GENOCID NAD SRPSKIM NARODOM NIJE BIO SAMO U PIVI I VELICI
1 min read
Ilustracija: Mi znamo ko smo
Obimni i obuhvatni magnum crimen nad srpskim narodom u Drugom svjetskom ratu nije se, nažalost, odvijao samo nekoliko junskih dana 1943. u Pivi, niti se odvijao samo jednog julskog dana 1944. u Velici. Genocid nad srpskim narodom se događao iz dana u dan, iz časa u čas, iz minuta u minut, pune četiri godine rata, u organizovanoj i sistematskoj kampanji nacifašističkih, ustaških, balističkih, bugarskih i mađarskih zločina na teritoriji Kraljevine Jugoslavije.
Genocid nad srpskim narodom se ne može detektovati samo na jednoj lokaciji, niti suziti na jednu teritoriju. Strašni zločini nad Srbima u Pivi i Velici nijesu posebni genocidi, izdvojeni od ostalih zločinstava na svim krajevima jugoslovenske teritorije gdje je živio srpski narod. Stotine, hiljade i desetine hiljada ubijenih ljudi u stratištima od Jasenovca, Jadovna i Podrinja do Hercegovine i Crne Gore, od Kosova i Metohije do prigraničnih krajeva prema Bugarskoj, dio su planiranog, organizovanog i sistematski sprovođenog genocida nad srpskim narodom. Lokalizovati genocid nad Srbima u Pivi i Velici znači otvoriti mogućnost da se proglase posebni genocidi na svim mjestima srpskog stradanja u Drugom svjetskom ratu.
Lokalizovati genocid znači obesmisliti suštinsko značenje genocida, jer se on nije dogodio nad Pivljanima i Veličanima samo zato što su bili Pivljani i Veličani, nego najprije stoga što su bili Srbi. Zato i Konvencija o sprečavanju genocida iz 1948. definiše genocid kao niz radnji >>počinjenih s namjerom da se potpuno ili djelimično uništi jedna nacionalna, etnička, rasna ili religiozna grupa<<. Krajnja meta svake genocidne radnje jeste uništenje grupe. Genocid je, po srpskom, rodoistrebljenje. Ubijanje Srba u Pivi i Velici, imalo je, jednako kao ubijanje Srba u NDH, na Kosovu i Metohiji, po raznim krajevima Crne Gore, Srbije, Bosne i Hercegovine — samo jedan cilj — da se unište Srbi uopšte.
Da su pripandici Skenderbeg divizije imali mogućnost, oni bi pored Veličana ubili i Murinjane, Šekulare, Poličane i ostale Srbe. Iako je njihov dohvat, hvala Bogu, bio ograničen, njihova namjera bila je neogrančena i genocidna — uništiti Srbe, gdje god mogu. Žrtve njihovog genocida su pored 428 veličkih velikomučenika bili i svi drugi zaklani, strijeljani i izmrcvareni Srbi podno Komova i Prokletija, kao i širom Kosova i Metohije. Po širini namjere, a ne po ograničenju djelanja cijenimo i zločine Handžar divizije, Ustaša, bugarskih, mađarskih i ostalih nacifašista. Svi bi oni, da su mogli, još ubijali. Niko od njih nije imao namjeru da stane.
Za razliku od Jevreja koji stravične zločine istrebljenja svog naroda u Evropi zovu Holokaustom i za razliku od Jermena koji genocid nad svojim narodom zovu „Velikim zločinom”, kao i Roma koji ga zovu „Porajmos”, Srbi nemaju poseban termin kojim bi zvali genocid koji se nad nama desio. Genocid je najobuhvatniji pojam koji imamo i stoga ne smijemo dozvoliti obesmišljavanje tog pojma proglašenjem posebnih genocida u Pivi i Velici, jer ti zločini ni po čemu nisu sasvim posebni, nego samo dio jednog velikog, bodljikavom žicom okupacije opasanog skupa zločina čije je zajedničko ime Genocid nad srpskim narodom u XX stoljeću.
Da ne bude zabune, inicijativa srpskog naroda u Crnoj Gori „Mi znamo ko smo” se klanja namučenim i Svetim žrtvama strašnih pokolja u Pivi i Velici, međutim, bunimo se i dižemo glas protiv kulta partikularizacije zločina nad našim narodom jer njih treba posmatrati u okviru cjeline, opšteg a ne pojedinačnog. Ne treba, sebično je i surovo, odvajati sudbinu Svete pivljanske mučenice Jaglike (koja je uskočila u spaljenu kolibu u kojoj su živi goreli njeni roditelji i maloljetna braća Dušan, Momčilo i Milorad) i sedmogodišnje Jelene Buhač (koja je odvedena u Jasenovac gdje su joj ustaše zaklale oca, četvrogodišnjeg brata i 86 članova porodice) jer njih dvije su sestre, i imaju na desetine hiljada sestara, po krvi i tragediji, sličnih i mučeničkih sudbina, koje nisu stradale zato što su iz Pive, Čapljine ili iz Kravica — nego zato što su Srpkinje, pripadnice prokazanog naroda kome se ne priznaje tuga, a uvijek dodaje krivica. Nad Srbima se desio genocid i on još uvijek traje.
Ni Jevreji ni Jeremni, a ni Romi, nisu čekali da bilo koji sudski organ presudi da je nad njima vršen genocid — međunarodno krivično djelo genocida nije ni postojalo kao takvo onda kad su Jermeni istrebljivani diljem Osmanskog carstva, a nije ni postojalo onda kad su Jevreji i Romi istrebljivani od strane Trećeg Rajha i njegovih pomagača. Ono je definisano po uzoru na stradanja ovog naroda. Ali i našeg, srpskog. Zato i mi Srbi ne bi trebalo da bježimo od suštine onoga što nam se dogodilo: a to je rodoistrebljenje. Padale su srpske glave, gažena su srpska djeca, mrcvarene srpske žene — svuda gdje je Srba bilo. Svi su oni pali zato što su Srbi, a neki su htjeli da Srba više ne bude. Na njihovu žalost: ima nas, i nećemo zaboraviti ko smo, zbog svih onih kojih nema, i njima smo dužni.
Bog dao mira našim žrtvama, na nebu, jer ga na zemlji nisu imali. Mir su zaslužili.
Svaki dan pisati ,pisati nas narod nije zao pa zaboravlja ,a ovi mladi neznaju ama bas nista čas malom broju.Samo pisati i podsjećati .
Sela u Savnickoj opstini su palili. pljackali i ubijali. Na Gradan selo kod Savnika su po ili mnogo ljudi. Mom dedu koji je bio nosilac dvije zlatne medalje Obilica su sve opljackali , zapalili kucu , ubili sina jedinca studenta. A dedovog oca zaklali na kucni prag kao i 3.brata od strica. Nijesu dali da se kopaju vec da ih psi raznose. Moja baba sa cerkom od 17god.sina je umotala u neki kaput i sahranila. To su ti isti koji su po Pivi klali i bacali u vatru. Handzar divizija, div .princ Eugen, balisti i muslimanska milicija. Eto za vrijeme Broza fetisa nijeso mogli o tome uciti. Broz fetis je sve ustase primio krajem rata u partizane i dao im boracke. Kakav sljam smo slusali 40god. SljM koji je.i sve ovo pripremio.
Andjeli Mali Nasi…. Nevina Cistoto…. Rano Moja Ljuta….
Rano Srpska, Teska i Neprebolna….
Gledam Vasa Lica…. Lica Malih, Neodraslih, a Odraslih Ljudi….
A Puste, Izdajnicke, Neumorne Suze ne Prestaju….
Rodili Ste Se da Ne Zivite…. A da Prhnete u Vjecnost Naroda….
Nadam se da Ste Sada u Nekom Toplom Skutu i Zagrljaju….
Voljena Djeco Moja…. Vas Mali i Kratki Zivot….
Ostavio Nam je Ljubav i Obavezu…. Da Vas Pamtimo….
Da Pronosimo i Prenesemo Vase Mucenistvo u ZIVOT….
Boze Dragi i Pravedni, Smiluj se Rodu Mojemu ….
Zar Nam Nije Bilo Dosta Stradanja?…. Pogledaj Djecu Nasu….
Postoje svedočenja da je narod Novog Pazara dočekao nemačkog okupatora na sličan način na koji je to učinjeno u Zagrebu: zastavama Trećeg rajha i klicanjem. U odboru za doček bio je čak i međuratni gradonačelnik Aćif Hadžiahmetović, zloglasni kolaboracionista kojeg su partizani pogubili na kraju rata zbog ubistva preko 7.000 Srba.
Već 21-22. aprila 1941. godine na sastanku grofa Ćana i Joakima Ribentropa, dva glavna osovinska ministra spoljnih poslova, dogovorena je demarkaciona linija dve okupacione zone koja je sekla Rašku po pola, ali se nije odnosila na status same oblasti kao takve, koji je ostao otvoren.
Zato je novi ustaški režim u Zagrebu pokušao da Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, pored Srema te Bosne i Hercegovine, pripoji i ovu drevnu srpsku oblast, tu kolevku nemanjićke državnosti. Tako je jedan vod Ustaške vojnice (paravojne partijske formacije) stigao u Prijepolje već 29. aprila, objavio da je „Sandžak“ pripojen NDH, tražio od mesnih službenika da se zakunu na vernost svojoj novoj državi, i podelio se u dve posade od kojih je jedna zaposela železničku stanicu na Uvcu kod Sjenice a druga otišla u Priboj.
Ali, poglavnik Pavelić i njegovi banditi su igrali igru kojoj nisu bili dorasli, uprkos tome što je preko Sarajeva u Zagreb stigla delegacija raških muslimana sa tvrdnjom da su oni hrvatski muslimani i sa peticijom kojom je traženo da NDH zbilja njihovu regiju anektira (bilo je 38 potpisnika, od čega su Pljevlja i Prijepolje dali po deset, Sjenica šest, Priboj i Bijelo Polje po pet, a Nova Varoš dva; Novi Pazar i Tutin nisu dali nijedan potpis).
3. maja bataljon Ustaške vojnice stiže iz Sarajeva, sa fesovima na glavama, te oni učvršćuju svoje pozicije u Priboju i na Uvcu, a zaposedaju i Prijepolje i Novu Varoš uz masovna paljenja sela, klanja i silovanja srpskog stanovništva. Srpski žandarmi se razoružavaju i lividiraju, a bosanski kadrovi se postavljaju na čelne pozicije u administraciji. Uspostavljaju se ustaški logori i tabori (u pitanju su ogranci ustaške organizacije na nivou kotara i opština), pa čak i ogranci Ustaške mladeži.
Ustaše u Pljevljima 5. maja traže da od Nemaca da im predaju grad, što ovi odbijaju, budući da su čekali Italijane koji je trebalo da stignu tri dana kasnije. Ipak, ustaše tiho uspostavljaju svoju vlast koju će Italijani raspustiti čim budu došli, a njih proterati.
Sredinom maja situacija je bila takva, da su kombinovane nemačke i ustaške posade držale Priboj, Prijepolje i Novu Varoš, dok su Bijelo Polje i Pljevlja bili u italijanskim šakama. Nemci su bili jedini gospodari Sjenice, Tutina i Novog Pazara.
Maja meseca, kao i u narednom periodu, demarkaciona linija je više puta menjana, tako da je na kraju nemački garnizon ostao samo u Novom Pazaru.
Zna se da su formacije Ustaške vojnice sastavljene od lokalnih muslimana formirane u Brodarevu, Novom Pazaru i Sjenici, a neki kažu i da je ova oblast formalno postala Mileševski kotar u okviru NDH (kotar je lepi starosrpski pojam koji odgovara okrugu, dok je izbor imena — Mileševski — čist bezobrazluk i krađa tuđe istorije). Dakle, Zagreb je Mileševski kotar smatrao delom svoje teritorije, postojao je i pečat kojim su se služili njihovi organi vlasti, ali to nisu priznavali oni čije je mišljenje bilo jedino važno: Berlin i Rim.
Problem za Pavelića je bio i u tome, što su uprkos pozivu pojedinih glavešina raških muslimana da se snage NDH rasporede u svakom kutku te regije, sami raški muslimani bili vrlo podeljeni. Jedan veći deo je zaista bio za Hrvatsku, drugi manji je bio za priključenje Velikoj Albaniji, treći su bili pod Hadžiahmetovićem za tesnu saradnju sa Nemcima, a četvrti sa crnogorskim kolaboracionistima.
Ta podela najbolje se pokazuje u „puču“ koji su 15. juna u Sjenici izveli prohrvatski orijentisani muslimani a protiv proalbanske administracije. Verovatno se može reći da su ustaše, uprkos svemu, imale tih meseci vlast nad ovim delom Srbije.
Ustanak sve je ovo poremetio; tada je dobar deo Raške oslobođen, (većina gradova su četnici oslobodili) praktično sve osim Novog Pazara, pa se i ustaška vlast urušila, kao i njihovo vojno prisustvo. Delovi oružanih snaga NDH ostali su do 7. septembra, kada su ih Nemci i Italijani primorali da se povuku. 27. oktobra potpisan je ugovor kojim se NDH zvanično odrekla svih ambicija prema Raškoj, koja je time podeljena između okupirane Srbije i italijanskog protektorata Crne Gore.
Neki smatraju da Nemci nisu podržali ove ustaške aspiracije da se ne bi dodatno zamerili Srbima, te da je to isti razlog zbog koga nisu podržali Pavelićevu formalnu aneksiju Crne Gore i Boke Kotorske nakon sloma Italije 1943. godine. Kao što nisu tom prilikom podržali ni novi pokušaj Zagreba da prigrabi celu Rašku, za šta su čak imali podršku i velikoalbanske vlade u Tirani.
Desetine hiljada djece su pobili, samo zato sto su bili Srbi. A pogledaj kako se danas ponasaju prema nama.
Demokrate procitajte ovaj tekst i izadjite bar na trenutak iz partijske ogranicenosti i sluzenja zapadnim gazdama.
koji idiot je dao minus
Bravo za tekstopisca samo je zaboravio one koji su najvise srba pobili, mucili i obespraviliva to su brozovi komunisti. Ono sto pavelic nije mogao da dohvati naoruzavao je komuniste da pobiju sto vise srba. A komunisti, kao sto i sami tvrde, nemaju ni vjeru ni naciju a jos manje moral, razum i cojstvo. Pojavom ovog pokreta isplivao je najveci sljam koji se mogao zamisliti da postoji na ovim prostorima. Ali izgleda da im je dosao kraj.
Zbog budala kao sto si ti nikad Srbi nece na zelenu granu u Crnoj gori.I Srbija i R.Srpska je pomirila cetnike i partizane samo bilmezi ovdje ne popustaju.Nije ni cudo sto je najvise crnogoraca(teritorijalna oznaka) bilo na Golom otoku jer nista niste ni radili nego lagali i jedni druge slali tamo da se tada dodvorite partiji ko sto ae danas dodvoravate zapadnim ambasadama.
a komunisti su posebna prica
Treba svaki dan pisati, pidsjecati zlotvore na zla koja su cinili srpskom narodu. Mi smo htjeli da mirno zivimo sa drugima ali dzelati id sebe prave zrtve.Nece moci vise.Dodik je napravio jaku stvar.I mi uradimo.Mir nasim otislim braci i sestrama,Amin.
bravo
Svaka čast za tekst!
Dok postoji i jedan SRBIN, istina o stradanju našeg naroda neće nestati!
U Srebrenici nine bilo genocida!!!
U skupštini Crne Gore, usvojiti rezoluciju o genocidu nad Srbima!
Bravo!!!
… Bravo za tekstopisca!
Ko zna zna … A ovaj, koji gođ da je, zna.
Odličan tekst, odličan!
Ocekujem da Krivi uskoro donese rezoluciju o zabrani spominjanja genocida nad Srbima. To bi bio logican nastavak price koju trenutno vodi.
Odličan i istinit tekst
Postovani urednici portala IN4S
Potrebno je da obradite temu pocetka II svjetskog rata na sjeveru Crne Gore, narocito tokom mjeseca aprila 1940.godine.
Naime odmah po proglasenju NDH napisano je pismo muslimana sa sjevera Crne Gore Pljevlja, B. Polje, kao i iz Prijepolja Priboja i Nove Varosi.
Ovim pismom trazi se od Pavelica da ovi dijelovi Crne Gore i Srbije budu dio NDH!! Cak je Pavelic i primio delegaciju tzv. Sandzaka!!
Ove namjere je osujetio sporazum Njemaca i Italijana. A delegacije su brojale po 10-tak najuglednijih muslimana iz ovih gradova!!!
Brate moj… Upravo sam napisao tekst o toj temi…. Pročitaj… Naravno ako mi odobre ovo na IN4S pošto moje komentare naširoko brišu
Nažalost lakše je nabrojati gde nije bio nego gde jeste. Gde god su Srbi živeli sa njima i kad god državu svoju ( ne Brozovu jer je i tad bio)imali nisu desio se genocid nad Srbima. I sada se opet priprema genocid. Ništa se promenilo nije. Krivokapić priprema govor za godišnjicu oluje.