Inferiorni tiranin (I dio)
1 min read
Premijer Milo Đukanović tokom prošlonedjeljnih intervjua radiju Slobodna Evropa i moskovskom dnevniku Komersant, svoje političke protivnike optužio je da djeluju sa inferiornih pozicija, iz stanja inferiorne svijesti.
Krajem sledećeg maja navršiće se decenija, od kako sam stavio tačku na svaku svoju partijsku pripadnost. Od tada, pa sve do poslednjih građanskih protesta, možda bih se i složio sa Đukanovićem, da ljudi koji vode salonske rasprave u parlamentu i učestvuju u jalovim pregovorima pod rukovodstvom Ranka Krivokapića, kojima se politički programi sastavljaju u stranim ambasadama, koji do mišljenja tih ambasada neuporedivo više drže nego do preferencija vlastitih birača, zaista zauzimaju inferiornu političku poziciju i nastupaju iz pozicija inferiorne političke svijesti. Međutim 27. septembar prodrmao 9 godina dugu crnogorsku političku učmalost i probudio duh autentičnog i autonomnog narodnog bunta protiv četvrt vjeka duge tiranije jednog čovjeka.
Cilj mog reagovanja nije pobijanje premijerovog stava o inferionosti njegovih oponenata, toga svakako i dalje ima, već postavljanje pitanja koliko kvalifikacija političke inferiornosti odgovara upravo njegovom političkom profilu. Obratimo stoga pažnju na politička dostignuća Mila Đukanovića na spoljnem i unutrašnjem planu.
Sa nepunih 29 godina došao je na vlast u državi gdje praktično nije bilo nezaposlenosti i gdje su egzistirali privredni giganti poput cetinjskih Oboda i Košute, Radoja Dakića, Marka Radovića, Titeksa, Elastika, 19. decembra, Metalca, Šik Javorka, Velimira Jakića, Vunka, Imaka, FEP Plužine, Gornjeg Ibra, Fabrike radijatora, danilovgradske Fabrike stanova, Rivijere Kotor, Jadran Perasta, Rudnika Brskovo, Rudnika Berane, Fabrike celuloze i papira, Cementare Pljevlja… Desetine hiljada ljudi nekada je radilo u ovim fabrikama, zbrisanih tokom dvije i po decenije duge vladavine Mila Đukanovića.
Dok se nad ovim davno zavtorenim fabrikama polako nadvija sjena zaborava, nad leševima KAP-a i rudnika Boksita odvija se završni čin lešinarske gozbe, kao poslednje etape na putu njihovog potpunog gašenja. Za poslednjih četvrt vijeka, nije otvoreno nijedno novo proizvodno postorojenje sa trocifrenim brojem zaposlenih. Oni rijetki koji uvijek još nekako opstaju, poput nikšićkih željezare i pivare, danas zapošljavaju desetak puta manje radnika i posluju sa višestruko manje angažovanih kapaciteta, nego u vrijeme kada je Đukanović došao na vlast.
Zatvorene su dakle desetine hiljada radnih mjesta u realnom sektoru i zemlja je dovedena u poziciju da više praktično ništa ne proizvodi. Nova radna mjesta nastajala su uglavom u javnim preduzećima, fantomskim vladinim agencijama i raznim nivoima državne administracije. Tamo su isključivo zapošljavani podržavaoci vladajuće partije, po onoj čuvenoj formuli jedan zaposleni – četiri glasa. Sistem koji Đukanović oktroiše punih četvrt vijeka, pretpostavlja kriterijum političke podobnosti kriteriujumu stručnosti i sposobnosti. Baš u tome leži jedan od osnovnih razloga nefikasnosti institucija sistema, jer danas tamo uglavnom rade ljudi prventsveno motivisani za dokazivanje u partiji, pa tek onda u profesiji.
Zvanična stopa nezaposlensti u Crnoj Gori je 14%, a režimski portal Analitika čak slavodobitno poručuje da je nezaposlenost u Crnoj Gori čak za 17% niža od prosjeka EU. Prema podacima Zavoda za zapošljavanje 31.660 građana nema posao, od oko 226.000 koliko prema zvaničnoj evidenciji iznosi ukupan broj radno sposobnog stanovništva. Pošto ovi podaci datiraju iz polovine avgusta ova godine, kada je broj zaposlenih na sezonskim poslovima maksimalan, realno je pretpostaviti da se u Crnoj Gori radi neuporedivo manje ljudi nalazi u stalnom radnom odnosu, od javno deklarisanih 195.000.
Uporedimo sada cifru od 226.000 zvanično evidentiranog radno sposobnog stanovništva, sa rezultatima popisa iz 2011 po kome u Crnoj Gori živi 620.000 stanovnika, od čega 68% odnosno 420.000 nalazi se u uzrastu od 16 do 65 godina. Ukoliko su režimski podaci tačni, ispada da u Crnoj Gori postoji najmanje 194.000 invalida i studenata, tj. tačno onoliko koliko imamo navodno zaposlenih u Crnoj Gori. Stoga se nameće pitanje pouzdanosti zvanične Đukanovićeve statistike, odnosno realne stope nezaposlenosti koja bi mogla da stremi čak ka čitavih 50%?
Svakom čitaocu ovog teksta preporučio bih da napravi ličnu anketu među svojim prijateljima i rođacima, pa je uporedi sa zvaničnom statistikom. Moje istraživanje nalazi se veoma blizu granice od 50% nezaposlenih u neposrednom okruženju. Unutar mog uzorka se nalazi mnogo mladih, obrazovanih, inteligentnih i talentovanih ljudi, izuzetnih ličnosti koje vladaju stranim jezicima, a koji ne samo da danas nezaposleni, već u tiraniji Mila Đukanovića do sada nijesu bili u stanju da obavljaju neki adekvatan i dostojan posao.
Đukanović i njegovo okruženje nikada nije bilo zainteresovano za ozbiljne strateške i infrastrukturne projekte. Tako na primjer, u turizmu je dozvoljen opšti urbanistički haos i masovna izgradnja stanova na samoj obali mora, što ni u jednoj razvijenoj turističkoj privredi nije moguće vidjeti. Umjesto hotela, koji bi zapošljavali ljude i državnom budžetu donosili kontinuirane poreske prihode, izgrađene su bez ikakvog ozbiljnog plana desetine hiljada stambenih jedinica. Urbanističke dozvole za ove objekte su bile rezervisane za uzak krug oko Mila Đukanovića, što im je za kratko vrijeme donijelo milionske zarade, a državu trajno lišilo važnog resursa, kontinuiranog poreskog prihoda i instrumenta razvojne politike. Ovaj proces i dalje traje i usporava ga isključivo finansijska kriza, a nikako pretenzija Đukanovićeve vlade da zavede red i napokon osmisli neku razvojnu strategiju.
Da li se državnik, koji je za čevtvrt vijeka svoje vlasti uspio da zbriše gotovo cjelokupnu industriju zemlje, koji je stvorio glomazan i nefiksan državni aparat, promovisao poltronstvo kao ključ uspjeha u životu, koji je zarad trenutne zarade svog najbližeg okruženja trajno devastirao razvojne potencijale zemlje, može okvalifikovati drugačije nego kao inferioran?
Milo neprestano dolijeva ulje na vatru, ali se plamen otpora sporo razgorijeva. Zasto?
izdajnicka opozcija,lekic,becic i tajkun rakcevic..umjesto da samo postave zahtjev za prelaznom vladom,oni se,poput prodanih dusha blamiraju.pih
Pročitajte savjete CIA-e kako otkriti špijuna u firmi
Odavno je poznato da se Centralna obavještajna agencija nije bavila samo klasičnom špijunažom i postavljanjem raznih Americi naklonjenih režima, nego i industrijskom špijunažom i sabotažom.
E, pa dočekali smo i to da je CIA nedavno objavila nekada tajni dokument pod nazivom “Jednostavni vodič za sabotažu na terenu” u kom daje savjete kako da se unište kompanije koje su na ovaj ili onaj način bile “prijetnja američkim interesima”.
Ovaj vodič koji je “složen” na 32 strane, prepun je “pravila igre” koje se koriste kako bi se sabotirao dalji napredak, ali takvih koje ne skreću pažnju na vas. Zanimljivo je što tehnike sabotaže mogu da se primijene u mnogim firmama u kojima inače nema špijuna.
Od uvoda, preko odjeljka u kojem se analiziraju “Mogući efekti” kao i poglavlja “Kako motivirati sabotera”, sve do poglavlja “Oruđa, ciljevi i vrijeme” i konkretnih tehnika – sve je tu.
Ne radi se samo o mirnodopskim, nego i o sabotažama koje se provode pred vojnu intervenciju i tijekom intervencije. Interesantno: iako je upotrebu ovog “vodiča” odobrio direktor CIA William Joseph (“Wild Bill”) Donovan daleke 1944. godine (u vrijeme dok je CIA nosila ime OSS (Office of Strategic Services), oznaka povjerljivosti je sa ovog dokumenta skinuta tek prije tri godine.
Evo kakve instrukcije su dobijali špijuni saboteri:
1. Sve poslove dostavljajte komisijama na “dalje proučavanje i analizu” kad god ste u mogućnosti. Pokušajte da napravite što je moguće veće komisije sa ne manje od pet članova. 2. Potežite irelevantne teme što češće možete. 3. Pravite se da ste pogrešno razumjeli naloge. Žalite se na naređenja. Postavite bezbroj pitanja i uključite se u duge prepiske o takvim nalozima. 4. Sitničarite o preciznoj upotrebi ijreči u komunikaciji i izvještajima. 5. Budite nerazumni i zahtijevajte od vaših kolega da budu “razumni”. Izbjegavajte rasprave koje mogu da vas uvale u nevolje ili da vas osramote pred svima. 6. Nemojte naručivati nove materijale za rad, sve dok vam postojeće zalihe ne budu gotovo potpuno iscrpljene. Tako će i najmanje odlaganje ispunjenja vašeg naređenja značiti gašenje. 7. Kako biste smanjili elan zaposlenih, a time i produktivnost, budite ljubazni prema najmanje efikasnim radnicima i dajte im unapređenja koja ne zaslužuju. Diskriminirajte efikasne radnike i žalite se na njihov rad. 8. Popunjavajte formulare nečitko, tako da se posao mora ponovo obavljati; pravite greške ili preskačite obavezna polja. 9. Širite uznemirujuće glasine tako da zvuče kao “insajderska” dojava.
Tehnologija napreduje. Ali – ljudska psiha – ne toliko. Zato možemo i da vas pitamo da li ste primjetili da u vašoj firmi ima “sumnjivih lica”?
Izvor: Newsweek.rs
Crna Gora je tako postala Montenegro,a Montenegro je postala privatna drzava njih nekoliko u pocetku,sada preostaje da se jedino porodica Djukanovic izmedju sebe posvadja oko nasledstva citave drzvae.To je jedan put kojim ide ova danasnja drzava i to niko kako se cini nemoze zaustaviti, sem naroda,ali izgleda da oni kojih se to ponavise tice nijesu bas u prvim redovima borbe,tesko za shvatiti ali je tako.
Ima skoro 25 godina od kada se ova i ovakva politika nasedjena od predhodne vlasti intezivira i zaostrava,pokusava se na svim frontovima stvori razjedinjenje a na drugoj stani vrsi se podkupljivanje nekakvih osoba koje sebe nazivaju politicarima,mada bi im druge rijeci bole pristajale uz njihova imena i prezimena.
Ovo je put bez povratka Djuknovca sto svakga razumnog treba da raduje,jer kada se nema povjerenja u organe koje sam postavis nesto nije uredu ili sa tobom samim ili sa sitemom koji si sam stvorio,mada je i jedno i drugo pogresno ,ovdje je sve pogresno ,samo se nece to priznati,a odlaganje toga vodi samo u vecu katastrofu,koja se zove katastrofa Djukanoviceve drzave i nazlost naroda koji to sve gleda ,ali nemora!
Poput najjaceg tornada ostavili su pustos u C.Gori.Vlast se mora mijenjati odstupanja vise nema da bi nasa srecna bila dolazeca pokoljenja.Idemo do kraja sa DF