Izjava samozvanog montenegrinskog mitropolita da bi prema potrebi prešao u rimokatolicizam (TV Rusija 1)

Piše: Ognjen Vojvodić

Na ruskoj državnoj televiziji Rusija 1 prikazana je reportaža o litijama u Crnoj Gori protiv usvajanja antipravoslavnog „Zakona o slobodi vjeroispovijesti“. U emisiji je, pored prikaza proslave Božića i protesta protiv diskriminatorskog zakona, novinarka Darja Grigorovna razgovarala i sa samozvanim mitropolitom „Crnogorske crkve“, raščinjenim monahom Srpske pravoslavne crkve, koji je pored ostalog izjavio da bi prema potrebi prešao u rimokatolicizam. Zapravo, Zakon o slobodi vjeroispovijesti je zakon za progon pravoslavne crkve, usvojen u kontekstu i kontinuitetu sprovođenja evroatlantskih ekumenskih i ekspanzionističkih programa prema Istoku, kojim je planiran progon pravoslavne crkve sa Balkana i  Jadranskog primorja. Potiskivanje i potom potpuni progon pravoslavne crkve predstavlja put pohoda vojno-vjerske atlantske alijanse prema pravoslavnoj Rusiji, koja jeste jedini ozbiljan otpor evroatlantskom osvajačkom pohodu na evroazijsko Veliko kopno.

Takozvana „Crnogorska crkva“ u Crnoj Gori, koja daje saopštenja o svom povjesnom i državnom pravu, nije pravoslavna crkva, već organizacija socijalističke partije na vlasti, kojom vladajuća partija želi zamijeniti pravu pravoslavnu crkvu – Srpsku pravoslavnu crkvu kao jedinu predanjsku i kanonsku crkvu u Crnoj Gori. Takozvanu Crnogorsku crkvu ne čine raskolnici, to nije niti sekta, već grupa građana sa raščinjenim monahom kojeg predstavljaju kao episkopa i koji se predstavlja kao episkop, a koje je angažovala vladajuća partija radi ostvarivanja svog političkog programa. Slična partijska praksa protiv pravoslavne crkve je sprovođena u Socijalističkoj FR Jugoslaviji i Sovjetskom Savezu, ali je komunistički režim u takvim programima koristio kanonske episkope, koji su sarađivali pod prisilom.

Jedan od razloga protivpravoslavne politike vladajuće Demokratske partije socijalista u Crnoj Gori jeste indoktrinacija njenog rukovodstva ideologijom ateističkog ekstremizma, kao pripadnike prve nekrštene generacije u vremenu komunizma, odrastale van kulturnog kontinuiteta vlastite narodnosti i vjere pravoslavnih predaka. Vladajuća partija u Crnoj Gori je nastavak kadrovskog kontinuiteta Saveza komunista Crne Gore, koji je 1989. godine preuzeo vlast partijskom kadrovskom smjenom zbog sukoba u Crnoj Gori na ideološkoj i vjerskoj osnovi, pored ostalog zbog napada dotadašnje vlasti na pravoslavni narod i saradnje sa albanskim separatistima na Kosovu i Metohiji. Nakon raspada Sovjetskog Saveza i uvođenja višepartijskog sistema u Crnoj Gori 1991. godine SKCG je promijenio naziv u Demokratska partija socijalista. Čelnike DPS-a čine pripadnici generacija vaspitanih u jednopartijskom socijalističkom sistemu – pretežno djeca državnih funkcionera i službenika jednopartijskog režima, koji su bili ideološki inicirani u program istorijsko-identitetskog inženjeringa kreiranja nove nacije – jugoslovenske Crne Gore (koji je ekvivalent sovjetski program identitetskog inženjeringa u Ukrajini).

(Prevod na srpski možete uključiti klikom na opciju u desnom donjem uglu video priloga)

Crnogorski identitet je u Kraljevini Crnoj Gori bio izgrađen na tradiciji crnogorske državnosti u oslobodilačkim ratovima od osmanske okupavije. Poslije formiranja Jugoslavije 1918. godine i ukidanja Kraljevine Crne Gore „crnogorstvo“ kao sredstvo koristi katolička i komunistička propaganda za formiranje nove „crnogorske“ protivpravoslavne narodnosti, koju pravoslavni narod u Crnoj Gori naziva „montenegrini“ kao sinonim za unijate, germanizovane i romanizovane Slovene.

Drugi razlog protivpravoslavne politike DPS -a je nalog atlantske alijanse, koja strateški potiskuje pravoslavne crkve na području Jadrana i Balkana, kao i na prostoru Ukrajine, sa ciljem progona pravoslavlja kao saborne vjerske veze pravoslavnih naroda. DPS je pokrenula usvajanje Zakona o slobodi vjeroispovijesti neposredno poslije učlanjenja Crne Gore u NATO, ali je Zakon pripreman pet godina, kako izjavljuju crnogorski državni zvaničnici. Zapravo, takav Zakon je projektovan od određenih struktura vlasti već osnivanjem takozvane Crnogorske crkve 1993. godine, na Cetinju, koja je registrovana 17. januara 2000. godine kod Odjeljenja za bezbjednost (MUP) na Cetinju.

Treći razlog je program atlantske alijanse protiv pravoslavne crkve u Crnoj Gori vezan sa formiranjem velike Albanije kao strateškog saveznika NATO, i glavne islamističke baze na Balkanu, koji se poslije okupacije Kosova i Metohije sistematski sprovodi na prostoru Makedonije i Crne Gore.

Četvrti razlog jeste rimokatolička unijatska misija na prostoru Crne Gore, koja se na prostoru Dalmacije od srednjeg vijeka strateški sprovodi u cilju asimilacije pravoslavnog naroda i formiranja nove rimokatoličke nacije (kao što je formirana hrvatska nacija pokatoličenjem pravoslavnih Srba).

Peti razlog je materijalna korist, prisvajanje materijalnih dobara pravoslavne crkve, korišćenje u komercijalne svrhe crkvenih hramova, krađa i prodaja crkvenog imanja (što strani nalogodavci crnogorske partije na vlasti koriste kao dodatni motiv u podsticanju partijskih čelnika protiv pravoslavlja).

Izjava samozvanog mitropolita montenegrina da bi prešao u rimokatolicizam (video)