Jerusalim

Središte svijeta po hrišćanskom učenju, svetilište je Mediterana.

Uzdignemo li fokus, opazićemo da svetilišta po Mediteranu ima još, od Rima do Svete gore i obratno, no im se – zar ne? – do te mjere malo poklanja pažnje u medijima glavnog toka da je to u najmanju ruku zbunjujuće.

Malo?

U moru vijesti da je Tramp „donio odluku o priznavanju Jerusalima za prestonicu Izraela“ jednako smo saznali o razlozima koliko onomad i od odluke pape Benedikta XVI da za života odstupi sa stolice Sv. Petra.

Da bi se iza uvijek škrtih vijesti i rijetkih kvalitetnih analiza u stranu za inč pomjerio zastor poznanja, valja pročitati (makar, od dostupnih) knjigu „Praotac“ Brusa Fejlera (Laguna) – o nikad razrješivim odnosima između Jevreja i Arapa, i knjigu „Krstaški ratovi u očima Arapa“ Amina Malufa (Laguna) – o nikad razješivim odnosima između rimokatolika i muslimanskog svijeta.

Kad pesimistički kažem: o nikad razrješivim odnosima između tih i tih, i tih i tih, u obzir uzimam više realnost nego teologiju, jer ne mogu da vjerujem da Bog koji je ljubav nema formulu za mir među braćom. Biblijski Avram i Isak, isti su junaci iz Kurana, Ibrahim i Ismail, što već postaje komplikovano, jer Jevreji i hrišćani drže da je praotac Avram krenuo da žrtvuje prvenca Isaka pa ga je Bog zamijenio jegnjetom, dočim milijarda i milionski kusur muslimana vjeruje da je praotac Ibrahim krenuo da žrtvuje prvenca Ismaila na mjestu današnje jerusalimske Kupole na stijeni, no se umjesto Ismailove žile kucavice, božjom voljom pojavila žila životinjska.

Čvor u tumačenju je u tome što biblijski praotac Avram, kome je obećano sinova koliko i zrnaca pijeska, sa ženom Sarom nije mogao da ima potomstva. Nego je po Sarinoj dozvoli uzeo robinju Agaru, i s njom dobio sina. Ismail je po tome, kako ga zovu Arapi, prvenac. No Sara, gle, u 100. godini rodi Isaka, i kao zakonita žena reče kako je Isak pak nasljednik, a ne sin robinje Agare… Tako je počela najveća svađa među braćom, i jedna od najvećih teoloških rasprava unutar najvećeg svetilišta na svijetu – Mediterana.

I sad – šta unutar jerusalimskog čvora zapletenog crvenom, plavom i zelenom vunicom raščivijava Tramp donoseći „odluku o priznavanju Jerusalima za prestonicu Izraela“? To se, upravo, ne može saznati iz nama dostupnih medija glavnog toka.

Do sada sasvim zanemaren u priči patrijarh jerusalimski Teofil III hodi po diplomatskim hot-spotovima evropskog kontinenta sve protusloveći protiv zakona da se od pravoslavne crkve oduzme makar dram svete zemlje.

U medijima glavnog toka prisutni, muslimani nikako da dovoljno podvuku kako se pod džamijom Al Aksom, trećom svetom tačkom nakon Meke i Medine, vrše već preduboka arheološka istraživanja ako su to, po njihovom tumačenju, uopšte. Šta ako neko pogriješi, šta ako neko potkopa preduboko, šta ako neko ko drži da je Avram žrtvovao Isaka uruši Al Aksu, i Kupolu na stijeni, na kojoj je – na prostoru koji se metafizički preklapa – Ibrahim žrtvovao Ismaila i Muhamed se uznio na nebo?

Izbiće posljednji svjetski rat.

Jerusalim je probni kamen vjere. Solomonov hram mora da bude izgrađen opet. Na istom mjestu gdje je bio, ali se na tih 14 hektara nalazi Al Aksa i osmougaona džamija s ogromnom kupolom od 24-karatnog zlata.

Tramp zna šta radi nepriznavanjem Istočnog Jerusalima za prestonicu palestinske države. Bilo bi dobro da to znamo i mi.