Kad bizarni kvazibogomoljci „razvlače svece po blatu“

U jednom od prethodnih tekstova, pod naslovom „Bjelaški komunisti, Savo Fatić“ i „sahranjivanje svetaca“ (1*), vidjeli smo način na koji su riječi Sava Fatića, potpredsjednika Podgoričke skupštine održane između 24. i 29. novembra 1918. godine, nekritički tretirane i zloupotrebljavane u propagandne svrhe u crnogorskim medijima.

Da se podsjetimo, po informaciji iz knjige dr Jovana Bojovića – Savo Fatić je zajedno sa dvojicom svojih drugova predlagao da se zemni ostaci Svetog Petra Cetinjskog i Svetog Vasilija Ostroškog i ostalih svetaca “sahrane kao što se vrši sahrana običnih civilnih lica”. (2*)

Elem, kako je Savo Fatić bio bjelaš komunističke provinijencije, a među delegatima Podgoričke skupštine bilo još 12. komunista, to je očigledno da su se toj skarednoj inicijativi Fatiću pridružila samo “dvojica drugova”, što je manjinski, ili tačnije mikro- dio te komunističke grupe.

Samim tim, dizanje propagandne prašine modernih kritičara Fatića, sa željom da se zbog ove čudne i neostvarene inicijative stigmatizuju učesnici Podgoričke skupštine, se našlo u domenu nakaradne i prizemne propagande.

Zbog tog čudnog predloga nije se mogla žigosati čak ni komunistička grupacija na Podgoričkoj skupštini, a kamoli učesnici toga događaja u cjelosti.

Dakle, može se konstatovati da se u datom slučaju radilo o nesvakidašnjem incidentu par osoba, bez ikakvih realnih posledica, ako se u posledice ne računaju ovovremena divljanja crnogorskih publicista ateističke provinijencije.

Dvije nestvarne verzije Jovana S. Plamenca

Ipak, ova izjava Fatića je pokrenula nove verzije i scenarija, raspalila fantazije, kao da se “sahranjivanje svetaca” zaista desilo.

I tako, napravićemo osvrt na dvije verzije koje se pripisuju Jovanu Simonovom Plamencu, političkom vođi Božićne pobune, a koje su u poslednjih par decenija konstantno zloupotrebljavane u propagandne svrhe, kako u medijima tako i na društvenim mrežama.

Te izjave Plamenca je, inače, “otkrio” istoričar dr Šerbo Rastoder, i bez pravljenja analize njihove logičnosti i realnosti, ta “otkrića” prosto proslijedio Novaku Adžiću koji je, potom, lagano odradio posao spinovanje javnosti.

Kao primjer upotrebe, ili- očigledne zloupotrebe tih Plamenčevih izjava- uzećemo tekst crnogorskog publiciste Slobodana Jovanovića, koji je jedan od osnivača Crnogorskog pokreta- na čijem je nedavnom skandaloznom skupu u Podgorici držao uvodni govor.

Riječ je o Jovanovićevom tekstu “Tačka bazdišta” (3*), u kojem se s primitivnim uvredama, koje se rijetko srijeću i na ulici, a nekmoli u publicistici, Jovanović obrušio na izvanrednog bosansko- hercegovačkog pisca i publicistu Muharema Bazdulja.

O tome svjedoči i naslov Jovanovićevog teksta- “Tačka bazdišta”, s jasnim, dakako- poganim aluzijama. Elem, kada se čak i prezime ideološkog ili političkog oponenta koristi za javno žigosanje, može se samo pretpostaviti do kojeg se dna može spustiti dotični kolumnista Analitike i E- novina, Slobodan Jovanović?!

Osvrt na izvanredni tekst Muharema Bazdulja, kojeg je pod nazivom “Tačka gledišta” (4*) objavio u “Politici”, kao i opsežnija analiza Jovanovićevog provincijalnog i neznavenog odgovora- biće u nekom drugom, narednom tekstu.

A ovdje ćemo se osvrnuti samo na one Jovanovićeve teze koje ne predstavljaju suštinski odgovor Muharemu Bazdulju, već se nalaze u domenu klasičnog spinovanja, očigledno preuzetog od Novaka Adžića.

Naime, Jovanović se u svom tekstu osvrće na period poslije Božićne pobune 1919. godine, te citira neke izjave iz daleke istorije, gdje kaže:

“…Takođe u beogradskom Balkanu, 1924. godine, Jovan Plamenac, bivši premijer Crne Gore, piše: „Formirale su se bande koje su kao Huni, pustošile oblasti jednu za drugom, pljačkajući sirotinju crnogorsku, skrnaveći grobove predaka… vukući i prljajući po blatu kao pravi divljaci kosti Svetog Vasilija Ostroškog i Svetog Petra Cetinjskog samo zato što su bili crnogorski sveci“.

Potom Jovanović produžava: “U jednom drugom tekstu (Plamenac op. a.) je pisao: „… da se nijesu tadašnje savezničke vlasti velikih sila umiješale, htjele su okupatorske vlasti (srpska vojska i žandarmerija) spaliti mošti sv.Vasilija Ostroškog i sv.Petra Cetinjskog, onako kao što je Sinan-paša spalio na Vračaru sv. Save Nemanjića“. (3*)

Prenošenje ove dvije nestvarne verzije Plamenca, bez ikakve analize rečenog, ili njihovog upoređivanja s drugim istorijskih izvorima, predstavlja klasičan primjer raspirivanja mržnje. Jer, ovo što je navodno rekao Plemenac- uopšte ne potvrđuje niti jedan jedini dodatni istorijski izvor.

Pored toga što nemaju potvrde iz drugih izvora, što je dovoljno da se potpuno diskvalifikuju kao neozbiljne, one imaju i ozbiljne logičke greške. Na njih se treba posebno osvrnuti, jer ih do sada niko nije želio čak ni zapaziti.

Navodni Huni i očigledni falsifikati

Recimo, prva verzija Plamenca, koju citira Jovanović, gdje su navodne “bande koje su kao Huni” legitimisali sebe “vukući i prljajući po blatu kao pravi divljaci kosti Svetog Vasilija Ostroškog i Svetog Petra Cetinjskog”, predstavlja očigledni falsifikat s logičke tačke gledišta.

Sve su prilike da Novak Adžić, Slobodan Jovanović i Šerbo Rastoder ne razlikuju mošti svetaca od kostiju koje se spominju u navodnim izjavama Plamenca.

Jer, ako dotični “eksperti” pod moštima podrazumijevaju skelet, tada su bar mogli napraviti jedan eksperiment koji će potvrditi ili demantovati njihovo pisanje na datu temu.

Recimo, mogli su otići do bilo kojeg Medicinskog fakulteta, pozajmiti medicinski skelet čovjeka od studenata, potom otići na najbliže raskvašeno zemljano mjesto- te skelet eksperimentalno “vući po blatu i prljati mu kosti”- kako to piše u izjavi Plamenca.

Time bi se ubijedili da je takva misija prosto nemoguća. Znajući da, recimo, u tijelu odraslog čovjeka ima 206. kostiju, odmah se postavlja logično pitanje- kako je moguće bilo gdje i bilo kako, tim prije po blatu- vući 206. kostiju skeleta čovjeka?

To praktično nije moguće, a da se ne izgube skoro sve kosti skeleta, osim dijela većih. Zbilja, može li iko zamisliti situaciju da neko vuče, recimo, butnu kost čovjeka po blatu, ili rebro? Pa to ni na šta ne liči. To je toliko bizarno, da je nemoguće! ,

Zbilja, a kako je tek moguće, poslije takvog eksperimenta, sastaviti kostur? Vratiti sve kosti skeleta na svoje mjesto? To ne može niti većina ljekara uraditi, a ne neki civili pa koji su kao Huni.

A razlika između medicinskog skeleta, i moštiju svetih ljudi se ne da porediti. Samim tim, da se nešto slično ikada desilo- nema teoretske šanse da bi se mošti svetaca mogle vostanoviti i dovesti u prvobitno stanje cjelosnosti.

Ipak, naravno da nikakvi eksperimenti nisu bili potrebni. Dovoljno je bilo da oni koji vjeruju u ove bajke odu do dva manastira i uvjere se da mošti uopšte postoje, i da im to bude najlogičniji demant te verzije. Da ne govorimo o ekspertima sudske medicine koji mogu i poslije par vjekova ustanoviti da li je ikada u pršlosti bilo oštećenja moštiju, ili ne.

Htjeli spaliti mošti, pa nisu…

Elem, posred citiranja Plamenčevih navoda da su “okupatorske vlasti htjele spaliti mošti svetaca”, Jovanović je umetnuo svoju “korekciju”- “srpska vojska i žandarmerija”?! Kako se nije potrudio da stavi standardnu nadopunu- “opaska autora”, to ispada da je riječi Plamenca Jovanović frizirao prema svojoj volji.

A šta ako u toj bajci Plamenca nije bila riječ o “srpskoj vojsci i žandarmeriji”, već o malenoj komunističkoj grupi Crnogoraca ateističke provinijencije, kao u slučaju sa predlogom Sava Fatića?A šta ako uopšte nije bilo nita od toga scenarija?

Slobodan Jovanović voli da spinuje- te mu se, očigledno, i u svakoj bajci žandarmi priviđaju. Baš kao što mu se priviđa da je taj tekst Plamenac objavio 1924. godine, a ne 12. novembra 1925. godine, kako to tvrdi Novak Adžić.

I tako, Plamenac u svojoj bajci kaže da su navodno paljenje mošti spriječile “savezničke vlasti velikih sila” koje su se “umiješale”.

Zbilja- a kako su se umiješale? Čuvši ideju- pa je stopirale, ili poslavši vojnike na Cetinje i na Ostrog- državši ih tamo godinama? A gdje su pisani tragovi, naredbe savezničkih vlasti?

Ili, izjave svjedoka, koji bi se sigurno našli među zelenašima i komitima, jer je to– incident nad incidentima, čije bi postojanje sigurno popunilo redove crnogorskih komita? Nema ih? Baš ništa nema?

Opet, da se tako nešto dešavalo- inicijatore i učesnike bi trebalo tražiti u domenu ideološke konotacije, a ne generalizovati “junake bajke”. I taj trag bi vodio prema ateistima među bjelašima, ili bjelaškim- komunistima. Dakle, sve bi se to moglo lokalizovati, a ne generalizovati!

U jednom ranijem tekstu (5*) sam naveo da je pristalica komunističkih ideja u Crnoj Gori poslije 1918. godine bilo jako mnogo, te da su crnogorski komunisti listom bili u bjelašima i antikomitima. Uostalom, crnogorski komunisti toga vremena su bili ogromna, a moguće i preovlađujuća ideološka i oružana narodna sila u procesu detronizacije Petrovića.

U dotičnoj kolumni sam predostavio svjedočenje crnogorskog novinara i publicista Vladimira Jovanovića, koji je ideološki istomišljenik Novaka Adžića i Slobodana Jovanovića.

U tekstu o zelenašu Krstu Popoviću (6*), publicista Vladimir Jovanović se kratko osvrnuo i na crnogorske komuniste, i naveo sledeću tezu:

“Još od 1918. godine, Krsto Popović ne gaji samo neprijateljstvo prema „bjelašima“, već i u najmanju ruku podozrivost prema komunistima; tačnije, komunisti su 1918. i bili „bjelaši“.

Među delegatima tzv. Podgoričke skupštine njih 12 su komunisti, tada pod imenom socijalisti. Ti prvi ovdašnji komunisti, većina njih, na čelu sa Jovanom Tomaševićem, utemeljivačem KPJ u Crnoj Gori, bili su „kontrakomiti“; pozivali su 1919. „protivnike ujedinjenja Crne Gore i Srbije” kao „Nikoline agente” i tvrdili da je „separatizam Crne Gore zločin”. (6*)

Da je među komunistima bjelašima- bilo tako ekstremnih grupa s namjerom da izvedu akciju spaljivanja moštiju, imali su nekoliko godina vremena da tu bizarnu odluku izvrše. Teško da bi im mogli prepreku činiti nekakve “savezničke vlasti velikih sila”.

Ipak, kako potvrda Plemančevim navodima iz bilo kakvih drugih istorijskih izvora nema, to se komunisti bjelaši ne mogu optužiti za nešto čega nije bilo.

Drljević i Štedimlija bi pjevali o skarednostima

Da je ovome o čemu govori Plamenac bilo mjesta, sigurno bi se javili ekstremni političari i publicisti, poput Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije, da sve to s velikim žarom iskoriste u političke svrhe.

A fakt je da čak ni ekstremni Sekula Drljević, koji je koristio priliku da svaki incident informativno nategne ili naduva, o ovim skaradnim pretpostavkama uopšte nije nikada prozborio niti jednu riječ.

Drljević bi se na to sigurno osvrnuo u svojim religijsko- nacionalnim halucinacijama u knjizi „Balkanski sukobi 1905.–1941.“, koja je objavljena u ustaškom Zagrebu 1944. godine, ali nije!

O Saviću Markoviću Štedimliji, koji bi takve stvari opjevao u ustaškom Zagrebu, da i ne govorimo. Nezavisno od toga što je u vremenima bjelaško- zelenaških nadgornjavanja, iako jako mlad, sve su prilike- Štedimlija bio bjelaš.

Savić Marković je rođen 12. januara 1906. godine, a hrvatski izvori, npr. Vikipedija na hrvatskom jeziku, već godinama drži na svojoj stranici sljedeću interesantnu informaciju:

“Mladi Savić Marković je kao pubertetski fanatik, u uniformi pričuvnoga srpskog žandarma, bio za plaću aktivni sudionik oružnih hajki na crnogorske komite koji su se godinama borili protivu aneksije Kraljevine Crne Gore Srbiji od 1918. Dolazi pod utjecaj komunističke literature, pa ga 1923. izbacuju iz podgoričke gimnazije.”

Kako se na toj stranici hrvatski izvor afirmativno odnosi prema Štedimliji, a kako je Štedimlija najveći dio svog života proveo u Hrvatskoj, to je realno moguće da hrvatski izvori najbolje znaju informacije o Štedimlijinoj biografiji.

Jovanović u okruženju “ljekovitih” ideoloških leševa!

Nem sumnje, mnoge kontraverezne ličnosti naše istorije su davale izjave s izvitoperenim i netačnim informacijama, da bi tim manevrom postigli određeni propagandni efekat, i iz toga izvukli političku korist.

Ali, u ovom vremenu se te informacije moraju pažljivo provjeravati, a ne- njima paranoidno spinovati javnost.

Ipak, zloupotreba izjava iz prošlosti, bez ikakve analize koliko one mogu biti realne, kao i bez potvrde iz nekih drugih istorijskih izvora, redovna su pojava u crnogorskim medijima.

Jovanovićevo režirano prenemaganje oko moštiju Sv. Vasilija i Sv. Petra Cetinjskog, zaista je čudno kada je poznato da je dotični lik ateista i antiteista, kao i to- u kojem se skandaloznom ideološkom društvu nalazi.

Jer, upravo iz njegovog ideološkog kruga danas ide novi način skrnavljenje moštiju svetaca, i lavina skarednih napada na Njegoša, a Jovanović na to uopšte ne reaguje.

Recimo, u jednoj od prethodnih kolumni sam naveo da je Stevo Vučinić, koji je blizak saradnik Jovanovića, u Monitoru septembra 2005. godine, na pitanje novinara Veseljka Koprivice da se osvrne na pravoslavne svece SPC, rekao sledeće:

“To je takođe u funkciji raspirivanja mračnjaštva i relativizacije značaja svetog Vasilije kao opštecrnogorskog duhovnog simbola. Mada, to služi i ekonomskim ciljevima, odnosno prikupljanju novca od bogomoljaca koji vjeruju da su leševi ljekoviti.” (7*)

Ukratko, u ovoj izjavi Vučinić je Sv Vasilija Ostroškog okvalifikovao kao „ljekoviti leš“, to svoje skaradno mišenje stavio u usta hodočasnicima, koje je pežorativno nazvao- bogomoljcima.

Reći da je Sv. Vasilije Ostroški „opštecrnogorski duhovni simbol“, a ujedno i „ljekoviti leš“- govori samo o stepenu ludila i bizarnosti onoga koji tako nešto izgovori.

Opet, imamo slučaj “Crnogorske zajednica evanđeoskih/ biblijskih hrišćana”, koja je na svom zvaničnom portalu “Dobra Vijest”, u tekstu “Hrišćanstvo u Crnoj Gori”, rekla o moštima Sv. Vasilija Ostroškog i Sv. Petra Cetinjskog, kao i hodočasnicima- sledeće:

“Na mjesta kao što su Ostrog ili Cetinjski manastir, ljudi masovno idu na hodočašće, bivaju skrušeni pred raznim parčićima drveta ili sasušenim dijelovima tijela, da bi tako, valjda, stekli dodatne zasluge na nebu.” (7*)

Zaista je kuriozitet da je Lav Lajović, propovjednik te i takve protestantske crkve, dobio posao đakona kod Steva Vučinića- direktora „bizarnih bogomoljaca“ nevladine organizacije koja glumi Crkvu.

Činjenica da se Slobodan Jovanović nije osvrnuo na skrnavljenje moštiju pravoslavnih svetaca u ovom vremenu, od strane navedenih likova iz sopstvenog okruženja, predstavlja upečatljiv primjer- koliko je Jovanoviću stalo do svetaca i do svetih moštiju.

Ali zato, izjave iz daleke prošlosti, po istoj temi, mu služe kao jak povod za banditsko divljanje po portalima, i prenemaganje po pitanju moštiju- do kojih mu je stalo koliko i do lanjskog snijega .

Budžetski analitičar- kao guru na paradi fašizma

Iako je jasno da je nespretnim korišćenjem neprovjernih izjava, kao i spinovanjem u ostatku teksta, o čemu će tek biti riječ, Jovanović pokazao da o istoriji Crne Gore malo šta zna, to mu nije smetalo da u svom tekstu uputi poklič: “Očigledno da Bazdulj nema pojma o istoriji Crne Gore…”

Iako je demonstrirao da poznaje Crnu Goru kao da je Mauritanac, Jovanović je, aludirajući na Muharema Bazdulja, u produžetku teksta rekao i ovo: “Ako mi nešto ide na nerve to je kada neko umišlja da je sveznalica i da su baš one informacije do kojih je on došao – istina“.

Slobodanu Jovanoviću ne samo da nije teško da spinuje javnost, već je poznat i po skandaloznom ponašanju na društvenim mrežama.

Naime, jedna od poznatih „zabava“ kolumniste Jovanovića je bila da na Fejsbuju postuje uneređena lica pravoslavnih episkopa. Obično, okrvavljena i probušena mecima.

Sve su prilike da dotični kolumnista na takav način demonstrira svoje animozitete prema onima koji mu se ne sviđaju. Mada, u slučaju Muharema Bazdulja, to se divljanje manifestovalo na poseban način.

Naime, Slobodan Jovanović je u svom tekstu, nezadovoljan Muharemovim tezama, u ogorčenosti tresnuo sledeću bljuvotinu: “Tako se i Muharem Bazdulj, …, sa potencijalno novim pravoslavnim imenom u budućnosti,…, kandidovao za novog Nemanju…“.

Možete zamisliti, Muharem se kandidovao za Nemanju? Sa potencijalno novim pravoslavnim imenom u budućnosti? Kakve su ovo halucinacije?

Nema sumnje, Jovanović je ili žvakao kukurijek i pio čaj od bunike, ili se prejeo gljiva ludara, prije nego što je počeo pisati tekst na tački bazdišta!

Ispada da će svakog pubicistu muslimanske vjeroispovijesti, koji mu nije po volji, Jovanović poslati u Nemanje, pretpostavljajući da na takvo obijesno ludaranje ima puno građansko pravo, kao i kada lica episkopa uneređuje i postuje po Fejsbuku.

Nema sumnje, javni angažman Jovanovića je bio uvijek ispod svakog nivoa. U jednoj riječi se može okarakterisati kao- gebelsovština.

Zato nije ni čudo da je skup u Podgorici, na kojem je Slobodan Jovanović izigravao gurua i prvog govornika, od dobrog dijela javnosti ocijenjen kao- parada fašizma.

Čak su i izbalansirani crnogorski nacionali krugovi, iako im Jovanović samo po nacionalnom predznaku pripada, ocijenili da je skup, gdje je Jovanović bio uvodni govornik- pratila “netolerancija, nasilje, šovinistička i fašistička skretanja”, a učesnici skupa označeni kao “budžetski intelektualci“ koji su stali “u odbranu – crnogorskih patriotskih naboja, kao dimne zavjese za golu autokratiju i pljačkanje sopstvene države.” (8*)

Nema sumnje da je šovinističko divljanje Jovanovića uvijek bilo u službi smanjivanja vidljivosti procesa pljačkanja preostalih resursa Crne Gore.

Ono je vremenom dobilo formu neskrivenog nacističkog pogleda na svijet i okruženje- što je siguran put na čijem će kraju Jovanović zauzeti počasno mjesto- perjanice među prezrenim društvenim izgojima.

(Napomena – Poslije završetka teksta, uočio sam da se spinovanje, o kojem ovaj tekst govori, pojavilo u jučerašnjem tekstu g. Novaka Adžića na portalu IN4S, pod naslovom “Adžić – Grubaču: Plamenac je predlagao zajednicu Crne Gore i NDH”. Samim tim, ovaj tekst se može računati i kao osvrt na spinovanje navoda Plamenca, koje je u svom odgovoru dao Adžić. Odgovor na dva poslednja teksta Adžića na portalu IN4S, koja su meni adresirana, biće data u skladu sa internom tematskom shemom koje se držim.)

Reference:

(1*) (Vojin Grubač, “Bjelaški komunisti, Savo Fatić i “sahranjivanje svetaca”, portal IN4S, 17. maj 2017.)
(2*) (dr Jovan Bojović, „Izvori za istoriju radničkog pokreta i revolucije u Crnoj Gori 1919-1945, Serija 1, knjiga 1 (1918-1929)” Titograd, 1971, str. 19-22.)
(3*) (Slobodan Jovanović, Tačka bazdišta, E- Novine, 13. jun 2015.)
(4*) (Muharem Bazdulj, Tačka gledišta, Politika, 11. 06. 2015.)
(5*) (Vojin Grubač, Bjelaški komunisti, Savo Fatić i “sahranjivanje svetaca”, portal IN4S, 17. maj 2017.)
(6*) (Vladimir Jovanović, Krsto Popović- Sedamdeset godina od pogibije (1), portal Antena M, 13. Mart. 2017)
(7*) (Vojin Grubač, Ipokaplar u volšebnim prostorima oskrnavljenih svetaca, portal IN4S, 25. maj 2017.)
(8*) (URA: Nasilje je posljednji stadijum autokratskog, trulog i uplašenog režima, portal Vijesti, 17.5.2017.)