Katiheta Branislav Ilić: (Su)sretanje kao istinska sreća

„Sada otpuštaš u miru slugu svoga, Gospode, po reči svojoj; jer videše oči moje Spasenje tvoje, koje si ugotovio pred licem svih naroda. Svetlost, da prosvetljuje neznabošce i slavu naroda tvoga Izrailja.” (Lk. 2, 29-32)

Ovim rečima starac Simeon bogoprimac iskazao je osećaj svoga bića i uzneo je slavu i hvalu Onome koji u istinskom susretu daruje čoveku spasenje. Ovaj dirljivi i molitvom ispunjen susret Hrista i svetog starca Simeona ne predstavlja samo jedan od važnih događaj iz Spasiteljevog života, već iz njega isijava duhovni značaj koji prosvetljuje svakoga od nas. Iz ovog susreta otkriva se velika tajna sjedinjenja Boga i čoveka u ličnosti Bogočoveka Hrista, a kroz Njegovo telo i prečasnu krv kojima se sjedinjujemo na svakoj svetoj Liturgiji, otkriva se i tajna sjedinjenja čovečanskog roda i sve tvorevine Božije sa Bogom. Naš susret sa Bogom počinje prilikom svete Tajne prosvetljenja (krštenja), dobijajući svoj vrhunac u svetoj Evharistiji kroz koju svoje Krštenje uvek i iznova potvrđujemo, potvrđujući tako i naše pripadanje Crkvi kao Bogočovečanskoj zajednici Boga i ljudi. Gospod nas u tom tajanstvenom liturgijskom susretu osvećuje, a kao što je primio ispovest proročice Ane, On prima molitve naše u kojima se molimo da nas udostoji da budemo prigrljeni umnim naručjem Njegovim. Suština praznika Sretenja Gospodnjeg ima i katihetski značaj, jer bivamo utvrđeni u istini da nam ovaj Bogorodični praznik sa elementima Gospodnjeg praznika, predočava tajnu sjedinjenja božanstva i čovečanstva u ličnosti Hristovoj. Prizvani smo da vaskoliki svoj život sagledamo kroz smisao i pouke praznika susreta Boga i čoveka, kao pripadnici Crkve poimajući hrišćanski život i podvig kao neprekidni trajni nerazlučni susret, koji traje svakoga dana, i svakoga trenutka našega života.
Svako od nas u ovom prolaznom životu, koji crkveni pesnik naziva uzburkanim morem iskušenja, traga za srećom i žudi da bude srećan. Da li je sreća bogatiti se prolaznim dobrima, ili je njen smisao mnogo dublji? Reč „sreća” dolazi od glagola „sretati”, iz čega nam je jasno da se istinska sreća nalazi u susretu sa Bogom, svima svetima i bližnjima. Poznate su drevne reči iz Starečnika: „Video si lice brata svoga, video si lice Boga svogaˮ, dakle, sretni se sa bližnjima, sretni se sa Bogom. Sreća je susret ličnosti sa ličnošću u slobodi i ljubavi, i tajanstveni susret Hrista i starca Simeona bogoprimca bio je istinska sreća. To je bila sreća i za Boga, jer ga je prihvatio grešni čovek, i za čoveka, jer mu je došlo spasenje. Pravog i istinitog susreta nema bez ljubavi i slobode.
Provodimo li mi dane svoga života po ovom pravilu? Stremimo li i mi večnom susretu u kojem je tajanstveno skrivena sreća? Živimo u vremenu koje nam sa svih strana donosi iskušenja i teškoće, ali otuđenost je jedno od najvećih iskušenja današnjice. Neosetljivost prema drugom čoveku, gubitak spremnosti da ljubavlju svojom zagrlimo svakoga ko se nađe na našem životnom putu, ali i gubitak spremnosti da saslušamo drugoga čoveka i stavimo se u službu bližnjih, čine nas da budemo daleko od istinske sreće koja je zapretena u tajni dvojednog susreta sa Bogom i bližnjima. To iskušenje moguće je prevazići jedino i isključivo ljubavlju i slobodom u Hristu, jer stojeći u ljubavi i slobodi postajemo spremni da se susrećemo sa Bogom i jedni sa drugima, a kroz taj svešteni susret bićemo ispunjeni istinskom srećom, onom srećom koja nije od ovoga sveta i koja ne podleže ovovremenim potrebama i pravilima, već je njen smisao u večnom susretu kojem se nadamo i koji opitujemo učešćem u Liturgiji.

*Objavljeno u majsko-junskom 391. broju Pravoslavnog misionara (str. 9-10)