Ko je Savo Vuletić koji je pogubljen bez suđenja 1945. sa mitropolitom Joanikijem Lipovcem
1 min read
Savo Vuletić
Piše: Jovan Markuš
Savo Vuletić (Golubovci, 21. januar 1871 — Aranđelovac, 18. jun 1945) bio je crnogorski pravnik, političar, publicista i književnik.
Završio je učiteljsku školu, koju je pohađao u Beogradu i Aranđelovcu, kao jedan od najboljih đaka u istoriji ovih ustanova. Učinio je mnogo za razvoj školstva, ali i parlamentarnog i uopšte javnog života u Crnoj Gori.
Bio je predsjednik Cetinjske varoške opštine, poslanik Zetske kapetanije u svim sazivima Crnogorske narodne skupštine, od njenog osnivanja 1906. do 1914. godine, predsjednik Oblasnog suda na Cetinju, član Privrednog savjeta Crne Gore.
Kao kandidat Crnogorske federalističke stranke, na izborima februara 1925. godine izabran je za poslanika u parlament nove jugoslovenske države – Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca za period od 1925. do 1928. godine.
Kao poznati pravnik bavio se kasnije advokatskim poslovima, ali i te kako i književnim i publicističkim radom. Autor je zapaženih zbirki pripovjedaka Proste duše i Naši ljudi.
Savo Vuletić je nosilac medalje „Osvećeno Kosovo“ iz 1912. godine, Spomena „Krst 1913“ Petra Karađorđevića, Danilovog ordena za nezavisnost Crne Gore, medalje za revnost 1895. i medalje spomenice povodom pedesete godišnjice vladavine Nikole Prvog.
Novembra 1944. godine odstupa prema Sloveniji sa crnogorskim četnicima predvođenim Pavlom Đurišićem, preživljava pakao Lijevča polja i biva zarobljen u Celju u Sloveniji zajedno sa mitropolitom crnogorsko-primorskim Joanikijem Lipovcem. Biva sproveden u Beograd, potom u Aranđelovac, gdje je i strijeljan juna mjeseca 1945.
Bio je oženjen Jelenom, kćerkom Miša Popovića, maršala dvora na Cetinju, nije imao poroda.
Pročitajte JOŠ:
Vječnaja pamjat !
Bravu, ne vrijedi sendvica vrijedjanje velikih crnogoraca kao sto je bio Savo Vuletic.
dome josjo…zasto je bjezao savo vuletic i joanikije lipovac sa pavlom djurisicem…pravi nikad ne bjezi dome josjo….ali s kim si onakav si… dome josjo….
Pošli su što dalje od takvih kao što si ti „ruza veljova“ i od vaših komunističkih zatvora u Nišu, Idrizovu, Lepoglavi, Staroj Gradišci, Požarevcu, Sremskoj Mitrovici, Golom otoku, Kotoru, Nikšiću i Prištini u kojima ste posebno uživali da se iživljavate na zatvorenim sveštenicima podvrgavajući ih posebnom režimu šikaniranja i unižavanja. Gde ste svakog sveštenika na suvo brijali kao što su i u poslednjem ratu 90-tih u hrvatsko-muslimanskim logorima pravoslavnimSrbima činili.
Krenuli su što dalje od vas „ruza veljova“ jer su znali šta ih čeka od onih koji su zaboravili hrišćanski put i njegove svete propise. Znali su šta ih čeka od vas koji ste izgubili svoju dušu prodavši je đavolu, a svoje srce ispunili mržnjom prema bližnjima jer ste iz srca izbili Boga i postali duhovni siromasi i bogalji”… Pričao mi je moj deda Svetislav Rakidžić kako ste ,stavljajući nevine mučenike u mračne ćelije, uživali i likovali rečima: „Moli se Bogu da ti pomogne. Ja sam ti Bog,” ili „Kako to, da je taj tvoj Bog tako nemoćan? Dopustio je, da te uhapsimo i držimo ovde! Zar ne vidiš da smo mi jači od Boga koga ti ispovedaš. Mi se ne molimo Bogu, pa smo slobodni.“ ETO, OD TAKVIH KAO ŠTO JE „ruza veljova“ SU POŠLI NA PUT BEZ POVRATKA ali osta stih:
„Zbog vernosti Bogu i Božijoj pravdi
postradaste telom, zemlja se rastuži;
Al, spasoste duše, nebo se veseli.
A preci se vaši raspevaše Nebom,
Na kapiji Raja sretoše vas s pesmom:
Imena su vaša u knjizi Večnosti,
Ulazite u Raj, deco besmrtnosti!
Mi na zemlji, rod vaš, kličemo vam u glas:
Novomučenici Srbski, molite se za nas!“
Zato da nebi od tvojih dozivio sudbinu kao onih sto nisu bjezali a zavrsili u Kolasinu ns pasijem groblju u Kolasinu. Vi ste ubili i srbina Zrna Krstova Popovica pa ga sad slavite. To movu samo mostrumi ka sto si ti i tvoji.