„Komitska ljubav“ u doba korone: „Napoleonov kompleks“ i požari u srcu!

Piše: Kosta Nenezić

I ovaj Trinaesti jul 2020. je protekao sa subjektivnim osjećajem od 12. aprila 1941. Kazaljke na instrument tablama za gorivo su kao 21-og maja, opet prešle polovinu i otišle udesno.

Crvena zastava je privremeno ugasila crvenu lampicu, a Nikšićko polje je postalo rezonantna kutija onih koji prekomjernom količinom decibela žele nadomjestiti svoju malobrojnost. Tako je u psihologiji niskog čovjeka. Nerijetko je to galamdžija sa dubokim baritonom koji svoju sitnu vizuelnu pojavu amortizuje auditivnom.

U psihoanalizi su to nazvali: „Napoleonov kompleks“. Sindrom koji nije sasvim zanemarljiv jer se manifestuje patološkim porivom da se urade „velike stvari“.

A kada ni buka nije dovoljna da se pokaže prisutnost u društvu, a u džepu se nađe pirotehnika, fortifikacioni kompleks San Đovani se pretvara u San Karbonari. No, nisko rastinje, po koji četinar i kameni bedemi pod zaštitom UNESKO-a, su talične okolnosti, nesrećnog događaja, inače bi od monumentalnog utvrđenja ostali „samo dugmići“. Sreća je i što su granice hermetički konzervirane sa Srbijom, u protivnom bi se pojavio importovani piroman srpsko-ruskog porijekla sa ambicijom da prijestonicu Boke vrati u naručje Rusije, kao početkom 19. vijeka.

Nekada je Titova slika spašavala nelegalno izgrađene kuće od lopate građevinske inspekcije, a danas državna zastava i zeleni barjak koji nosi nesrećni naziv: „gaetuša“ predstavljaju imunitet od odgovornosti za bilo koje krivično djelo, pa i za: „Izazivanje opšte opasnosti“.

„Mi smo je stvorili, mi je možemo i zapaliti“- izusti čovjek srednjih godina za državu koja baštini hiljadugodišnju državnu tradiciju, a posredno i za grad koji ima vjekova koliko djevojka godina u Galijinoj pjesmi. Ulje na vatru dolio je predsjednik opštine koji u vatrenoj stihiji iznad monumentalnih zdanja Starog grada ne vidi ništa sporno, već pronicljivo osjeća visoku temperaturu plamena u srcima piromana, na jedan metaforičan način.

Požar iz strasti, kaže. Da li to znači da oslobađa od krivične odgovornosti činjenica da je ljubomorni muškarac ubio ženu zatekavši je u preljubi (in flagranti), samo zato što je „veća emocija, veći požar u srcu“ povrijeđenog muškarca, od onog što je učinio? Ni Hitleru se ne može osporiti ljubav prema Njemačkoj, a posledice strasne ljubavi prema svom narodu su svima već poznate.

Opšta tuča u centru Nikšića na Dan nezavisnosti i paljenje svjetske baštine na Dan državnosti su primjeri ljubavi na „komitski način“. No, ta ljubav će ipak, ostati platonska. Neuzvraćena, od prave i većinske Crne Gore. One opštenarodne, trinaestojulske, koja je porazila dvanaestojulsku.