Koprivica: Da se konačno ispravi nepravda prema šampionu!

Piše: prof. dr Dragan Koprivica

Već godinama u Crnoj Gori jedan broj sportista trpi velike nepravde i diskreditovanja od strane aktuelnog režima samo zato što su, i pored svih pritisaka, odbili da prime člansku kartu DPS-a. Ta partija i inače nastoji da u javnosti sve sportske uspjehe Crne Gore pripiše sebi, kao svoje privatne partijske domete. Ali je zato tokom svih ovih godina život nekih sportista ispunjen gorčinom u njihovoj sizifovskoj borbi za ispravljanje brojnih nepravdi.

U svemu ovome prepoznatljivo je mešetarenje sportskih komesara iz DPS-a uz njihov kriterijum davanja podrške po partijskom ključu. Zato i dalje traje uhodana praksa brižljivih provjera ko podržava vladajuću političku opciju, što je uhodan kriterijum za davanje ili nedavanje podrške, uz podjele na poželjne i nepoželjne i u sportu.

Upravo ovakvu Golgotu, koja nema ničeg sportskog i humanog, prolazi svih ovih godina i naš, ali i svjetski šampion u boksu Ratko Drašković, u svojim uzaludnim nastojanjima da ga njegova Crna Gora konačno ispoštuje kako i dolikuje.

Javna je tajna da je Draškoviću još odavno nuđena članska karta DPS-a, i da je dostojanstveno odbio, što je naišlo na hladan odziv i dugogodišnji revanšizam DPS-moćnika. Svojevremeno, (2007) tadašnji ministar sporta, koji ima veze sa sportom koliko i s astronomijom, po kuloarima je prenosio da Draškoviću ne da podršku iz ličnih razloga. Sljedeći ministar je ukazao da bi mu podršku obavezno dao da je bio u mandatu svog prethodnika, kad je Drašković po svakom osnovu morao biti proglašen za vrhunskog sportistu Crne Gore. Takvo zamešateljstvo traje do danas, a Drašković i dalje vodi svoju borbu da njegova zemlja ispoštuje samo ono što bi svaka druga odmah učinila, uz puni respekt prema njegovom doprinosu našem i svjetskom sportu.

U prilog blistavoj priči o šampionu, kojeg režimska Crna Gora i dalje izbjegava da prizna, treba se prisjetiti bar nekih detalja, koji ukazuju na bogatu sportsku biografiju i put ovog vrsnog crnogorskog sportiste.

Ratko Drašković, rođen 1966. u Nikšiću, prvi meč je imao 1981. godine, trostruki je prvak Crne Gore u teškoj kategoriji, juniorski prvak SFRJ, seniorski prvak SFRJ, juniorski prvak Balkana, i juniorski prvak Evrope u Tampereu kao jedan od ukupno dvojice osvajača te visoke titule na eks-ju prostoru. Potom su uslijedili i najviši, vrhunski rezultati Draškovića, jednog od najuspješnijih boksera u istoriji Crne Gore. Postao je profesionalni prvak Balkana, zatim i profesionalni prvak svijeta, i to ne u jednoj, nego dvije asocijacije: u prvoj, GBU, titulu je osvojio u Baden-Badenu u Njemačkoj, a titulu svjetskog prvaka u WBU asocijaciji u trijumfalnom meču u Magdeburgu. Dakle, obje titule osvojio je na stranom terenu, i obje branio takođe van Crne Gore, u Cirihu, u Švajcarskoj. Ove i ovakve vrhunske rezultate Drašković je jedini osvojio u istoriji crnogorskog boksa.Uz ove podatke, dostojne najvišeg poštovanja, treba istaći da Drašković ima i najviše profesionalnih mečeva u istoriji jugoslovenskog boksa. Pritom je od prvog meča u karijeri (1981) do posljednjeg (2016.) proteklo 35 godina, što je takođe jedan od rekorda na našim i širim prostorima u kontinuiranom bavljenju bilo kojim sportom, posebno boksom.

Drašković je boksovao sa najvećim svjetskim imenima, kao što su Odli Harison, olimpijski šampion i profesionalni prvak svijeta, Deni Vilijams, profesionalni prvak Evrope i Komonvelta (svojevremeno pobjednik u meču sa Tajsonom), Sinan Sam, profesionalni prvak Evrope, Premislav Saleta, takođe profesionalni prvak Evrope, i drugi.

Na mečevima Ratka Draškovića u njegovom rodnom Nikšiću uvijek je prisustvovalo po pet i više hiljada gledalaca, kao i u drugim gradovima širom Crne Gore i bivše Jugoslavije.
Drašković je ovako pronosio slavu crnogorskog boksa kod nas i širom svijeta, a zbog političke nepodobnosti i dan danas ostaje zvanično nepriznat od svoje zemlje, i živi skromno boreći se za egzistenciju svoje porodice.

Radom i uspjesima na domaćoj i međunarodnoj sceni bitno je uticao i na popularizaciju boksa u Nikšiću i Crnoj Gori, ima trenersku boksersku licencu i radi u Bokserskom klubu “Žarko Mijatović” – Nikšić, gdje mladim sportistima prenosi svoja znanja i iskustva. Od značaja je navesti i da se očevom profesijom nastavio baviti i sin Boško, koji je na Mediteranskim igrama u Peskari osvojio zlatnu medalju, učesnik je pet evropskih, četiri svjetska prvenstva i Olimpijskih igara u Londonu, a kao kapiten reprezentacije na evropskim olimpijskim igrama u Bakuu nosio je državnu zastavu Crne Gore u ime našeg Olimpijskog komiteta.

Ali maćehinski odnos zvanične Crne Gore prema svjetskom šampionu Ratku Draškoviću i dalje traje. Primjera radi, uz sve poštovanje, ipak groteskno djeluje podatak da je za sve ove i ovakve neponovljive planetarne uspjehe našeg boksa i sporta u cjelini, kao jedino od svoje zemlje, dobio priznanje: sportista grada Nikšića. Usvajanje novog Zakona o sportu, koji je upravo prošao javnu raspravu, na kojoj je bilo i značajne polemike povodom nehumanog odnosa Crne Gore prema rezultatima crnogorskog i svjetskog šampiona Ratka Draškovića, pravi je trenutak da se ispravi dugogodišnja nepravda. Ovo tim prije što će verzija WBC biti uvršćena u novi tekst Zakona, te bi titule Draškovića, ostvarene u takođe vrhunskim asocijacijama, morale biti ispoštovane. Osvajači titule u WBU, koju Drašković takođe posjeduje, su i velikani svjetskog profesionalnog boksa Džordž Formen, Roj Džons Junior, Hasim Rahman i drugi, što dovoljno govori o nivou takve asocijacije. Na završnoj raspravi o Nacrtu novog Zakona o sportu, sudeći i po stavu ozbiljnog sportiste i političara, ministra Janovića, treba se nadati da će se ova Golgota Ratka Draškovića konačno završiti. I da će Crna Gora konačno ispoštovati svog šampiona, i staviti do znanja da sve njegove godine ogromnog rada i svjetskih rezultata neće ostati nepriznate zbog političkog revanšizma i podjele na podobne i nepodobne sportiste po partijskoj liniji.