Koprivica: Kad vampiri marširaju – O neoustaškoj simptomatici srpskog („civilnog“) društva

„Slučaj Dinka Gruhonjića“ nastavlja da potresa Srbiju, uz snažne odjeke diljem bivše Jugoslavije. Formalno, povod za to su prijetnje upućene jednom „profesoru univerziteta“, odnosno akcija dijela studenata Novosadskog univerziteta, izazvana podsjećanjem srpske javnosti na dio dugogodišnjeg, neslavnog djelovanja dotične osobe. Suštinski, riječ je o nezadovoljstvu srpskog društva (koje je, u svojem stilu, interesno instrumentalizovala SNS-ovska vlast) tolerisanjem djelovanja jednog neoustaškog društvenog aktiviste. Riječ je o opskurnoj osobi čije je javno djelovanje praćeno ne samo povremenim, izrazito srbofobnim ispadima, čiju crvenu nit predstavlja upravo rasistička srbofobija. Gruhonjić je karijeru napravio prevashodno zahvaljujući svojoj vanrednoj srbofobiji, u čemu jedva da je imao premca na prostoru Srbije. Zahvaljujući tome, on je najprije postao „novinar“, da bi se onda on, ili neko iz njegovog okruženja, dosjetio da bi mogao biti dodatno promovisan, ali i zaštićen, kao profesor univerziteta, iako od „akademskih“ kvalifikacija ima samo srbofobiju. I upravo sada se, pod vidom borbe za „akademsku autonomiju“, a povodom slučaja savršeno akademski nepodobne osobe, zapravo vodi borba za nastavak normalizovanja neoustaškog javnog istupanja i djelovanja, po kojem je nečuveni Gruhonjić postao čuven.

Pritom, da je u ovoj zemlji funkconisala pravna država kada je riječ o njegovom dosadašnjem javnom djelovanju – vrlo vjerovatno ne bi došlo do aktualnih slučajeva prijetnji njegovoj bezbjednosti. Doduše, on bi odavno, vjerovatno ne samo jednom, bio procesuiran zbog širenja vjerske i nacionalne mržnje, pa bi bilo malo vjerovatno da bi u javnosti – čak i u njenom naglašeno antisrspki senzibilisanom dijelu – mogao duže vremena figurisati i kao „novinar“, a kamoli, volšebnim preobražajem, postati „profesor univerziteta“, što je neoposivi skandal, i dugogodišnja bruka koja prati ne samo Filosofski fakultet u Novom Sadu već i pitavu srpsku visokoškolsku zajednicu.

No slučaj Dinka Gruhonjća, koji je, u suštini: „karijera Dinka Gruhonjića“ – veoma je indikativan za stanje javne svijesti u poslijepetooktobarskoj, okupiranoj Srbiji. Ako je moguće da neko uspješno kapitalizuje svoj dar, kao „novinar“, čak i predsjednik Nezavisnog društva novinara Vojvodine, a zatim kao profesor uglednog, državnog univerziteta, tada to znači da je Gruhonjićev „dar“, neoustaška srbofobija, tražen u jednom dijelu srpske javnosti, koja je djelimično rezidualno drugojugoslovenska (neotitoistička), a drugim dijelom je spolja instalisana i podržavana – od strane zapadnjačkih, neformalno okupacionih sila Srbije.

Društveni uzlet na osnovu antisrpskog angažovanja – ne samo preko zapadnjačkih ambasada i zapadnjačkih „NVO“ nego i u domaćem miljeu, moguć je zato što zarobljenost Srbije i srpskih zemalja ne podrazumijeva samo zapadnjačku okupaciju države (niti, sljedstveno tome, datira tek od Petog oktobra 2000) već i rezidualnu kroatoslavensku okupaciju društva, koja kapilarno prodire u srpske javnosti (ali i u privatne identitete pojedinaca), utičući na javno djelovanje političara, novinara i drugih javnih osoba. To se projavljuje ne samo pasivno, posredstvom autocenzure, već i aktivno – favorizovanjem antisrpskih stavova, što predstavlja važnu nijansu postjugoslovenske (tzv. „regionalne“) varijante koda „politkorektnosti“. Kao što su mnogi pojedinci u drugoj Jugoslaviji, srpske i nesrpskih narodnosti, pravili neslavne karijere „boreći se protiv „srpskog nacionalizma“, potpuno isti obrazac ponašanja, sa sličnim rezultatima – društvenom uspješnošću, odnosno profesionalizovanjem srbofobije – poznati su i danas, ne samo izvan Srbije nego i u samoj Srbiji. I to je dokaz da drugojugoslovenska okupacija Srbije i Srba i dalje traje. Gruhonjić ni izbliza nije jedina osoba koja je dobro unovčila svoj srbofobni „zanat“, pa se može reći da je on bezmalo reprezentativan za čitavu klasu takvih ljudi, koji su jedan socijalni fenomen sui generis, koji bi bio jako zanimljiv za sociološka istraživanja…. Bio bi, da nam institucionalizovana komponenta društvenih nauka, konkretno sociologije, takođe nije glajhaštovana saobrazno zahtjevima zapadnjačke okupacije.

Nigdje, kako to „lijevo-liberali“ vole da fomrulišu, u „civilizovanom svijetu“ nijesu dopušteni rasistički ispadi – osim protiv Srba (i, vidimo, Rusa), pri čemu je osobenost postjugoslovenske situacije to što je u svim republikama nekadašnje SFRJ ne samo moguće nego mahom i društveno poželjno antisrpsko istupanje. Pritom je etnofobija dopuštena samo kada je riječ o Srbima, dok su takvi ispada na račun drugih naroda ne samo javno neprihvatljivi već i krivičnopravno kažnjivi. Zato ih i nema. Ono što i dalje negativno konstituiše „Region“, kao ideološko vezivo – jeste srbofobija. Virtualna Next-o-slavija je „kosmopolitski“, a zapravo neotribalni – u svojoj duhovnoj nezrelosti i samonesporazumu, „samoskrivljeni“ Srbofobistan. Od nekadašnje krilatice, nezvaničnog temelja „Titoslavije“: Slaba Srbija – jaka Jugoslavija, došlo se do: Glasna (i obavezna) srbofobija – stabilan „Region“.

Okupiranost Srbije i svih srpskih zemalja vidi se po tome što pravosudni organi, u najmanju ruku, osjećajući dubinsku normalizovanost antisrpske politkorektnosti u srpskim javnostima, da i ostavimo po strani njihovu realnu „nenezavisnost“, godinama ne reaguju na očigledne slučajeve „izazivanja vjerske i nacionalne mržnje“, ne samo Gruhonjića već i mnogih drugih. Inače, to treba da se progoni po službenoj dužnosti, što se, po pravilu, čini – osim kada je riječ o antisrpskim ispadima. I opet, kao u Kroatoslaviji, svi – stvarni, a naročito izumljeni – slučajevi „vjerske i nacionalne mržnje“ prema nesrbima od strane Srba hitro bivaju stigmatizovani u besprijekorno dresiranim (medijskim) „organima“ (jugoslavoidne) javnosti, da bi ubrzo uslijedila i pravosudna reakcija (pritom su nosioci i javnog „ukazivanja“/huškanja i službenog reagovanja obično srpske nacionalnosti, kao i u Kroatoslaviji), dok analogni, a nerijetko i neuporedivo gori slučajevi ispada protiv srpskog naroda ostaju i bez pažnje javnosti, a naročito bez pravosudne reakcije – Da se ne bi reklo… A to „da se ne bi reklo“ Srba, ali pogotovo onih koji su na sigurnom putu da to više ne budu – iza kojeg slijedi trotačje koje otvara neograničenu imaginaciju autocenzure – implant je ideološke kontrole patentirane u Kroatoslaviji. Taj istorijski izum daljinskog upravljanja pojedinačnom i kolektivnom sviješću, te teledirigovanja identiteta dobro je funkcionisao od 1945. do 1987, kada je Milošević izveo antititoističku revoluciju, čime je, nehotično, presudio konstitutivno srbofobnoj Kroatoslaviji. U svojoj političko i istorijskoj naivnosti nije shvatio da i dalje važi: Jugoslavija će nastaviti da bude neoustaška, ili je neće biti.

U čitavoj, očigledno uspješno sprovedenoj, socijalno-duhovnoj mobilizaciji „građanski svjesne“ javnosti u Srbiji povodom „slučaja Gruhonjić“ upada u oči spremnost da se, u ime navodne odbrane načela akademske autonomije, čvrsto drže zatvorenim oba oka pred neonacističkim nazorima štićenika. To ne bi trebalo da iznenadi, jer nije u pitanju istorijska novina – ni kod nas, niti „u svijetu“. Podsjetimo, jugoslovenski komunisti su podržali ustaški ustanak protiv Kraljevine Jugoslavije 1928, kao što je i „generalna linija“ rezidualno proaustrogarske Kominterne, do pred sam Drugi svjetski rat, podrazumijevala podršku separatističkim, antijugoslovenskim pokretima – čak i kada su oni stajali na jasno nacističkim pozicijama. Nacistički ekstremisti su bili oruđe destabizovanje postojećih država – ne samo kada se radilo o Trećem rajhu nego i o komunistima. Ovakva predistorija omogućila je tihu i vrlo uspješnu povijesnu tranziciju hrvatskog nacionalnog pokreta od 1941. do 1945. – od ustaša do hrvatskih komunista, bez suštinske revizije ne samo krajnjih ciljeva nego i ideoloških konstanti, te korišćenih narativa. To, makar i posredno, objašnjava frapantnu permisivnost prema ustaštvu savremenih srbijanskih građanističkih jugoslavoida, koju su, dakako nesvjesno, „posisali“ sa svojim kumrovečko-habzburškim jugoslavenstvom. Uostalom, to je i „svjetski trend“, što vidimo ne samo po toleranciji nego i po savezništvu „lijevih liberala“ Zapada s neskrivenim ukrajinskim nacizmom. Najposlije, za mnoge „lijeve-liberale“ na Zapadu čak je i politički islamizam „prirodni saveznik“ u borbi protiv „hrišćanskog konverzvativizma“ i „etničkog nacionalizma“.

Za domaće „građaniste“ važi ne samo: bolje lijevo-liberalan nego konzervativan (što smo odavno znali), već se to ideološki ekstrapoliše u – kako ubjedljivo pokazuje i „slučaj Gruhonjić“: bolje ustaša ( neo-jugoslAven) nego (srpski) „nacoš“. Inače, ovo potonje je kulturrasistički intonirani, upravo iz Vojvodine potekli žargonski izraz za srpskog rodoljuba. Dakle, bolji je realni antsrpski nacizam od (izmišljenog) „srpskog nacizma“. Jedini siguran način bjekstva Srba po rođenju/porijeklu od srpskog identiteta, na kraju krajeva – jeste neoustaštvo. Zašto bi se, uostalom, „izmišljala topla voda“ kada su oprobani i uspješni istorijski uzori već dobro poznati, a nema nikakve društvene, pravne, moralne…smetnje da i dalje budu korišćeni? Aktivno bjekstvo od srpskog identiteta svojih predaka i svoje sredine, koje se ritualno sprovodi, i javnim podržavanjem antisrpskog neonacizma, način je da se potvrdi sopstvena „emancipovanost“ od „pogrešnog“ nacionalnog identiteta. Neostaštvo je logični telos brozoidnog jugoslavenstva, čiji vampir ne samo što nije upokojen nego je i živ kao da su Jajce ili Ustav iz 1974. bili juče. Neoustaštvo je, dakle, posljednje pribježište jugoslavoidnih „kosmopolita“ srpskog porijekla, ideološka „sigurna kuća“ u nikada prekinutom neofrankovačko-križarskom pohodu protiv „srpske opasnosti“, tj. protiv politički konstituisane fizičko-prostorne egzistencije Srba u bivšoj Jugoslaviji, pa i u samoj Srbiji.

Svrha ovakvog djelovanja jeste da se od Srbije konačno napravi bezotadžbinski prostor, što bi mjere okupacije učinilo suvišnima – tako što će na mjesto srpskog rodoljublja, kao prirodnog izdanka istorijskog postojanja srpske države, biti „aploudovana“ virtualna Kroatoslavija, kao duhovno-ideološki nasljednik Austro-Ugarske. A ona je i u samoj Srbiji je u nekim važnim aspektima, očigledno, dosta jača od realne Srbije. Ovo treba shvatiti kao temeljni pokazatelj toga da nije samo suverenost srpske društva suspendovana dobrovoljnom kolaboracijom s okupacionim političkim Zapadom od Petog oktobra 2000, već je u suverenost – a zapravo sloboda – srpskog društva ukinuta produženom duhovnom okupacijom (nekad/nikad) srpskih „umova i duša“ zloduhom jugoslavenstva. Obje ove okupacije savršeno su funkcionalno uvezane u kongenijalnu biokupaciju, njihovi eksponentni se odlično razumiju, što je i prirodni nastavak njihove istorijske saradnje. Naime, savremeni geopolitički Zapad prema Srbima baštini narative i gepolitiku naslijeđene od Austrougarske, odnosno od Trećeg rajha, u čije aksiome je spadala upotreba Hrvata, muslimana i Šiptara protiv Srba. Savremeni neojugoslaveni, u svojoj ekscesivnoj permisivnosti prema neoustaštvu, ostaju u okvirima istorijske matrice akcionog antisrpskog konsenzusa na liniji: Treći rajh – NDH. Pritom je NDH istorijski i ideološki „lokalna“ karika-poveznica Austrougarske i Kroatoslavije, kao što je Treći rajh zapadnjačka („globalna“) veza između istorijske srbofobije Austrougarske i današnje srbofobne geopolitičke agende Zapada, kada je riječ o jugoistočnoj Evropi.

U vezi s time, teško je zamisliti, odnosno predvidjeti, bilo kakav drugačiji ishod sučeljavanja (neo-jugoslavensko-neoustaškog) „civilnog društva“ i (okupirane) države Srbije osim još jedne kapitualcije potonje – ne zato što su (drugo)srbijanski „građanisti“ jači od žalosnih institucionalnih ostataka naše države, već zato što vrh srpske države, personalizovan u predsjedniku Republike, najdirektnije služi Zapadu. Kvazipatriotska, u predizborne svrhe preduzeta inscenacija podgrijevanja slučaja Gruhonjić, koji je odavno „otvoren“, kao ogromna mrlja na savjesti srpskog društva, vrlo moguće zapravo potiče od pomenutog Kristoferu Hilu neposredno potčinjenog lica. Posredstvom toga SNS sebe „konstruiše“ kao „zaštitnika srpstva“ od izdajnika i neprijatelja, što ne treba da svjedoči o moralno obaveznoj riješenosti na projavu nulte tolerancije prema (neo)ustaštvu – kako bi trebalo biti, već samo treba da dodatno produži rok trajanja konstitutivne laži vučićevskog namjesničkog režima: da je on tobožnji branilac nacionalnih interesa i jemac (nepostojeće) suverenosti srpske države. Dakle, SNS-ovsko „suprotstavljanje“ izdajnicima u datom kontekstu samo produžava režim okupacije u kojem strane ambasade i najistaknutiji izdajnici imaju posljednju riječ u najznačijim društvenim sporovima. Tako će, bojimo se, biti i ovoga puta, i svakog drugog puta – sve dok srpski narod ne ustane i svrgne okupaciju države, društva, kulture, javnosti i (pod)svijesti.

Izvor: Pokret za odbranu Kosova i Metohije