Kralj Nikola: Crna Gora je srpska kraljevina na primorju
1 min read
Kralj Nikola
Piše: Nemanja Popović
Uzevši u obzir „Bombašku (1907-1908)“ i „Vasojevićku aferu (1909)“ i montirane sudske procese koji supratili ove diskreditujuće događaje po crnogorski politički sistem, kompetitivnost sa Srbijom u opštem srpskom nacionalnom pitanju i želje crnogorskog knjaza da podigne ugled sebi i svojoj dinastiji nisu splasavale.
Poznato je da je knjaz Nikola imao žudnju za srpskom krunom, pa je odlučio da Crnu Goru, prilikom jubileja njegove pedesetogodišnjice vladanja, proglasi kraljevinom i sebe kraljem, godine 1910.
Veliki broj država Evrope je ovim povodom poslao svoje predstavnike u crnogorsku prijestonicu. Od vladara su bili prisutni bugarski kralj Ferdinand Koburg i italijanski kralj Vitorio Emanuele III, zet knjaza Nikole. Na Cetinju je boravila i delegacija Kraljevine Srbije koju je predvodio prestolonaslednik Aleksandar Karađorđević, knjažev unuk.
Zvanična proslava počela je 15. avgusta liturgijom, koju je crnogorski mitropolit Mitrofan Ban odslužio u Cetinjskom manastiru. Svi govori koji su kasnije prilikom svečanosti održani imali su za cilj istaći važnost Crne Gore za srpski narod i njegovu istoriju, te njen kontinuitet sa najstarijim srpskim državnim tvorevinama, ne bi li na podroban način opravdali zamisao i potrebu da se ova država proglasi kraljevinom.
Predsjednik Narodne skupštine Marko Đukanović istakao je „da poslanici smatraju da se treba umoliti Slavljenik (čitaj knjaz) da obnovi kraljevsko dostojanstvo“.
„Prva srpska država Svetog kralja Vladimira nastala je na teritoriji Crne Gore, potom Zeta je dedovina Stefana Nemanje, a zetski gospodar Ivan Crnojević se nije priklonio sudbini ostalog srpskog naroda te nije priznao tursku vlast, već se sklonio i borio na poslednjoj stopi srpske zemlje i čuvao poslednju iskru srpske slobode i nezavisnosti“, izložio je Đukanović.
Potom je premijer Lazar Tomanović nastavio u istom maniru besjedeći o „srednjevjekovnoj srpskoj državi na teritoriji Zete, Raške i Zahumlja, kao dokazu kontinuiteta, odnosno obnove Kraljevine.“ „Cetinjska mitropolija“, nastavio je Tomanović „jedina je Svetosavska episkopska stolicakoja je sačuvana bez prekida i koja je naslednica Pećke patrijaršije.“
Tomanović je, takođe, istakao „ovoj staroj srpskoj zemlji se mora vratiti njeno dostojanstvo, a njen uspjeh podržavaju i velike sile, sa ciljem da se uspostavi red i mir na Balkanu, na radost cijelog Srpstva i Slovenstva„.
Nedugo posle pomenutih govora knjaz Nikola je pred poslanicima, uz pominjanje zahvalnosti Bogu i Rusiji na tom momentu, istakao: „Crna Gora ima istorijsko pravo na ovo dostojanstvo, a Srpstvo pored Kraljevine u Podunavlju, ima srpsku Kraljevinu u Primorju. Srpstvo i Slovenstvo imaju još jedan garant za opstanak i napredak srpskog plemena.“
Odštampan je i zvanični proglas knjaza Nikole kojim se Crna Gora proklamuje za Kraljevinu. Ovom prilikom crnogorski vladar se krunisao krunom srpskog kralja Stefana Dečanskog iz vladarske kuće Nemanjića, koja se čuvala u prijestonom Cetinju, što je takođe predstavljalo važnu simboliku za crnogorskog vladara.
I pored crnogorskog isticanja kako je proglašenje Kraljevine od enormne važnosti za čitav srpski i slovenski narod, čini se da Kraljevina Srbija, kao ni ukupna srpska i slovenska javnost nije sa posebnim entuzijazmom prihvatila ovaj događaj.
U njemu je izvan Crne Gore malo ko vidio nešto što će bitno unaprijediti rješavanje srpskog pitanja. Veća je važnost samog istorijskog konteksta u kojem se ovaj proglas desio nego on sam, jer u suštini on nije donio ništa novo na balkanskoj i evropskoj političkoj sceni. Izgledi su bili takvi, da je važnost proglašenja Kraljevine Crne Gore najviše bila prisutna u glavi njenog kralja, koji je tim manevrom pokušao podići sopstvenu poziciju, makar i narativno.
Ipak, činjenica da je prijestižnost Crne Gore i njene mitropolije u srpskom narodu i njegovoj povjesnici isticana kao njena najsvijetlija tačka i glavni izvor legitimiteta odluke da se ona proglasi za kraljevinu, na vrlo jasan način svjedoči o nacionalnom sentimentu Crnogoraca toga doba.
Čitajući pomenute citate tadašnjih najrelevantijih crnogorskih političkih ličnosti, današnji čovjek ne bi mogao da se otme potrebi da postavi pitanje: da li bi bilo realno očekivati da i aktuelni crnogorski: šef države, premijer i predsjednik Skupštine danas izjave nešto slično?
Pa normalno da je srpska kraljevina na primorju, nego čija!? Uvijek je Crna Gora bila i biće srpska država. To su znali i kralj Nikola i svi Petrovići prije njega, to su znali i predsjednik Skupštine tadašnje Crne Gore i premijer, a znali su i svi Crnogorci toga doba koji su svi do jednoga bili Srbi, što se vidi po popisima iz toga vremena. A što su se kasnije neki izrodili i pljunuli na svoje pretke i postali mrzitelji svoga porijekla, svoga gena i svoje krvi, to je već problem za dublje naučno izučavanje. Jedan dio odgovornosti za tu pojavu konvertitstva među crnogorskim Srbima – uglavnom sa Cetinja i okoline, svakako nose italijanske trupe i njihovo djelovanje tako svojstveno Latinima ??
Ne radi se ovdje o neznanju Montenegrina, već o velikom bezobrazluku. Silovanje istorije, na prostoru bivše države i malo šire, je postalo olimpijska disciplina. Tako imamo Šiptare, koji Gračanicu I Dečane proglašavaju svojima, Montenegrini traže dokaz da je Morača srpska, a Sv. Vasilija proglašavaju Crnogorcem. Bošnjaci kralja Tvrtka proglašavaju Bosancem, a on sam sebe smatra kraljem Srbljem i kruniše se, gle čuda, u Mileševi. Hrvati neće da priznaju da u Dubrovniku do 45-e nije živio ni jedan Hrvat, već Srbi Katolici. Boka 48-e prvi put ulazi u sastav Crne Gore, a bivša vlast traži od Crkve da dokaže da je Savina nazvana po Sv. Savi?!
Manastir Sv. Trojice pravili Nemanjići, a Pljevlja ušla u sastav Crne Gore prvi put 1913 godine, i sad Crkva mora dokazivati da Manastir nije crnogorski, već srpski?! Ko je ovdje lud, a ko bezobrazan.Bezbroj je ovakvih primjera, kad u nedostatku vlastitog identiteta, kradeš tuđi.
Sve su nam to napravili titogorci, ove milove podrepne muve koje dižu spomenike josip brozu.
Imate njihove kadrove koji pričaju ekavski, posluju po Srbiji, a nama prosipaju priče o crnogorskoj naciji.
Niko ne spori da su Srbi u C Gori izmišljeni u 19. vijeku.
19. vek? Druže imaš masu izvora koji govore o Srbima u Crnoj Gori mnogo pre 19. vek. Ja znam za dva iz 11. veka. Postoji i Ajnhard s početka 9. veka koji piše da su Srbi držali veliki deo antičke Dalmacije u koju je spadala i današnja Crna Gora.
Pa nisu Sveti Petar Cetinjski, Njegoš i Nikola bili budale, da nisu znali ništa o svom poreklu.
Tomo ne bleji dzaba. Niko ne spori da smo mi srbi hercegovci unijeli u CG staru hercegovinu. I niko ne spori da cemo je iznijeti ako treba a ti mozes samo da prihvatis da nam po…. kur….
Dok je Herceg Novog, Srbija ima izlaz na more!
Naravno , od Ulcinja i Bara do Novog srpski turista je dobrodošao , bolje da pare ostavi na Crnogorsko primorje nego u Grčku !
A moze komotno za to vrijeme vjerovati da je Crnogorsko primorje „srpsko more“ , ko vam brani .
A lijepo reče kralj Nikola :
„Primio sam malo vijesti iz moje zemlje jer, kako je srpska okupaciona vojska, postavila kordon, nijednoj osobi niti pismu nije dozvoljeno da prođe. Jedini izvještaji su prokrijumčareni od strane mojih prijatelja na rizik njihovih života“
Izgleda da postoji istinska vladavina terora. Muškarci, žene, djeca su pogubljeni bez suđenja. Bombe su bačene na kuće mojih pristalica. Novac se troši kao voda da privoli moju djecu da se odreknu njihove zakletve !
Srpska Bila i Bice.
Umukli nešto DPS botovi! Možda im je subota neradni dan 🙂
CG je uvijek bila srpska država i tako će ubijek biti. Laži ne mogu pobijediti istinu – Boga. Evo vidite čim su montenegrini, po nagovoru nečastivog, takli u onu malenu a veliku srpsku svetinju na Rumiji udari ih Istina u glavu i frontalno sve. Ako se ne pokaju nema im spasa.
Poslje samo jednog vijeka od jednog barjaka postadose dva. E moj Nikola, da vidjis svoja pokoljenja sta uradise. A tek da vidjis Cetinje i sta su ruadili od stare prijestonice. Srbi na Srbe udarise i golgotu dozivjese. Jednima mozak isprali a druge uspavali.