Ljetopis: Pu Ji, poslednji kineski car

Na današnji dan, 12. februara 1912. godine posljednji kineski car, Pu Ji iz dinastije Manču, je abdicirao. Kina je postala republika, a prvi predsjednik je bio Sunt Jat Sen. Život Pu Jia je sve samo ne običan, i može se reći da je u pitanju jedna od najtragičnijih ličnosti XX vijeka. Niko ga nije pitao da li želi da bude car, drugi su napravili taj izbor dok je još bio odojče. Postao je zatočenik sopstvenog dvora i nametnute titule.

Pu Ji se rodio u mandžurskoj dinastiji koja je Kinom vladala preko 250 godina. Carica Cisi, udovica pretposlednjeg cara prije Pu Jia, izabrala ga je za tu ulogu na samrtničkoj postelji. Nakon nešto više od tri godine “vlasti”, Pu Ji je prestao da bude “vladar” kada je carica Longju, udovica prethodnog cara, postigla dogovor sa pobunjenicima. Kina je postala republika, ali je Vlada morala da dozvoli da Pu Ji zadrži imperijalnu titulu, da ostane da živi u Zabranjenom gradu i da se tretira kao strani monarh. Građanski rat je zahvatio Kinu 1917. godine i jedan vojvoda ga je vratio na prijesto, ali je to propalo poslije samo dvanaest dana zbog protesta širom zemlje i intervencije drugog velikaša. 1924. godine dolazi do promjene odredbi ugovora o njegovom položaju u Republici Kini, pa Pu Ji gubi imperijalnu titulu i istog dana biva izbačen iz Zabranjenog grada iz koga praktično nije izašao šesnaest godina, živjeći u njemu kao u zlatnom kavezu. Japanci ga postavljaju za cara Mandžukua, odnosno zemlje njegovih predaka – Mandžurije (u tom trenutku pod japanskom okupacijom). Za vrijeme Drugog kinesko-japanskog rata služio je “samurajskom” okupatoru kao marioneta koju su koristili po svom nahođenju i potrebi. Njegova tačna odgovornost u svemu što se događalo je, ipak, predmet spora. Sovjeti su ga zarobili 1945. godine nakon što su u strahovitom jurišu zauzeli Mandžuriju. Svjedočio je protiv Japanaca u Tokiju dvije godine kasnije. Kada su komunisti pod Mao Cedungom preuzeli vlast u Kini 1949. godine, Sovjeti su ga isporučili Pekingu. Deset godina je proveo u zatvoru, da bi ga konačno vlasti proglasile za “reformisanog”. Uz pismenu dozvolu Mao Cedunga dolazi 1959. godine u Peking, neko vrijeme sa sestrom živi u običnom stanu, da bi se potom preselio u državni hotel. Počinje da radi u Pekinškoj botaničkoj bašti. Počinje da pruža podršku komunistima. Ženi se 1962. godine negovateljicom. Izdaje svoje memoare uz ohrabrivanje od strane Maoa i njegovih saradnika, kao i uz javnu podršku kineske vlade. Kritikuje svoje ponašanje u prošlosti, i kaje se što na suđenju u Tokiju nije iskreno govorio o svojoj odgovornosti tokom rata. Kulturna revolucija 1966. godine dovodi ga u smrtnu opasnost, pošto Crvena garda u njemu vidi idealnu metu za linčovanje. Bezbjednosne službe ga stavljaju pod 24-časovnu zaštitu. Umire 1967. godine kao 61-godišnjak.

Izvor: Mitropolija crnogorsko-primorska