Misteriozna anomalija u Zemljinom magnetnom polju: NASA istražuje opasnosti u Južnom Atlantiku

NASA prati neobičnu anomaliju u Zemljinom magnetnom polju: ogromnu oblast smanjene magnetne intenzivnosti na nebu iznad planete, koja se prostire između Južne Amerike i jugozapadne Afrike.

Ovaj veliki i sve izraženiji fenomen, nazvan Anomalija južnog Atlantika (South Atlantic Anomaly – SAA), već godinama intrigira i brine naučnike, posebno istraživače NASA-e.
Sateliti i svemirske letelice svemirske agencije posebno su ranjivi na oslabljenu snagu magnetnog polja unutar anomalije, što ih izlaže naelektrisanim česticama koje dolaze sa Sunca.

Anomalija južnog Atlantika – koju NASA opisuje kao „udubljenje“ u Zemljinom magnetnom polju ili neku vrstu „rupe u prostoru“ – generalno ne utiče na život na Zemlji, ali isto se ne može reći za orbitalne svemirske letelice (uključujući Međunarodnu svemirsku stanicu), koje prolaze direktno kroz anomaliju dok kruže oko planete na niskim visinama orbite.

Tokom tih prolazaka, smanjena snaga magnetnog polja unutar anomalije znači da tehnološki sistemi na satelitima mogu pretrpeti kratke spojeve i kvarove ako ih pogode visokoenergetski protoni koji dolaze sa Sunca.Ovi slučajni udari obično izazivaju manje greške, ali nose rizik od značajnog gubitka podataka ili čak trajnog oštećenja ključnih komponenti – što prisiljava operatere satelita da rutinski isključuju sisteme letelica pre ulaska u zonu anomalije.

Ublažavanje tih opasnosti u svemiru jedan je od razloga zbog kojih NASA prati SAA; drugi razlog je što misterija ove anomalije predstavlja odličnu priliku za istraživanje složenog i teško razumljivog fenomena, a NASA sa svojim resursima i istraživačkim timovima ima jedinstvenu poziciju da prouči ovu pojavu.

„Magnetno polje je zapravo superpozicija polja iz različitih izvora struja,“ objasnio je geofizičar Teri Sabaka iz NASA-inog Godard centra za svemirske letove u Grinbeltu, Merilend, 2020. godine.

Glavni izvor smatra se kovitlanjem okeana tečnog gvožđa u Zemljinom spoljnjem jezgru, hiljadama kilometara ispod površine. Pokreti te mase generišu električne struje koje stvaraju Zemljino magnetno polje, ali ono očigledno nije uvek ujednačeno.