Na današnji dan 1371: Marička bitka
Na današnji dan 1371. godine u bici na rijeci Marici, kod Černomena, Turci su porazili srpsku vojsku braće Mrnjavčevića, kralja Vukašina i despota Uglješe, koji su u boju poginuli. Bila je to jedna od važnijih bitaka u turskom pohodu na Balkan.
O samom toku bitke danas se malo zna. Na osnovu dostupnih izvora izgleda da su Turci napali preko noći i srpsku vojsku zatekli nespremnu. Pokolj koji se zatim dogodio kod Černomena na Marici skoro niko nije preživio. Černomen se danas nalazi na samom sjeveru Grčke i zove se Ormenio. U boj protiv Turaka despota Uglješu je podržao samo brat, kralj Vukašin. Razjedinjena onovremena srpska vlastela nije se odazvala na poziv Mrnjavčevića da zajedno stanu na put turskim osvajačima. Pored faktora iznenađenja, i ovo se često navodi kao razlog turske pobjede. Po mnogo čemu Marička bitka je bila važnija od Kosovske, iako je ova druga ostala mnogo više u svijesti našeg naroda. Turci koji su bili hiljade kilometara udaljeni od Srba odjednom su se nalazili u Makedoniji. Svi naknadni padovi i osvajanja, teritorija današnje Rumunije, Kosova i Metohije, Crne Gore i Srbije, počeli su porazom na Marici. Bitka na Marici bila je početak propasti srpskog srednjovjekovnog carstva. Nakon smrti kralja Vukašina njega je naslijedio sin Marko, srpskoj istoriji poznatiji kao Kraljević Marko. On nije uspio da odbrani svoje teritorije i nedugo poslije bitke postao je turski vazal.
Nedugo poslije bitke, decembra iste godine, umro je i car Uroš i time se ugasila dinastija Nemanjića. Državu su razgrabili oblasni gospodari, a Turcima je bio otvoren put ka Evropi. Jedan od najboljih i ujedno najstariji srpski opis Maričke bitke je nazvan Vrijeme kada su živi zavidjeli mrtvima: „I tolika nužda i zlo ljuto obli sve gradove i krajeve zapadne, koliko ni uši slušaše ni oči vidješe. Prosuše se Ismailćani i poletješe po svoj zemlji i jedne od hrišćana mačem klahu, druge u ropstvo odvođahu. Takva glad bi po svim krajevima, kakva ne bi od postanka svijeta. I uistinu, tada živi oglašavahu za blažene one koji su ranije umrli.“
Svetigora
