Na današnji dan umro Milan Rakić
Milan Rakić (foto: Wikimedia Commons/Jelica)
1938. – Umro srpski pisac, pozorišni kritičar i diplomata Milan Rakić, reformator stiha i veliki poznavalac jezika, član Srpske kraljevske akademije, predsjednik Srpskog PEN kluba. Poslije završenih studija prava u Parizu, radio je u Beogradu kao činovnik, a od 1904. bio je u diplomatskoj službi. Rakić se 1903. pojavio sa zbirkom „Pjesme“ kao potpuno izgrađen pisac, misaon i osjećajan, pjesnik unutarnjih nemira i sukoba, čiji je pesimizam potiče iz intelektualnog razmišljanja o prolaznosti svijeta. Zbirku „Nove pjesme“ objavio je 1912. a 1936. „Pjesme“. Pedesetak pjesama, koliko je ukupno napisao, odlikuju se elegancijom i savršenstvom forme. Pjesmama – kao što su „Na Gazimestanu“, „Jefimija“, „Dolap“, „Simonida“, „Napuštena crkva“, „Orhideja“, „Iskrena pjesma“, „Jasika“ – svrstao se u sam vrh srpske lirike 20. vijeka. Njegove pozorišne kritike izraz su velike kulture pouzdanog suda.
Rakić je rođen 30. septembra 1876. godine u Beogradu, a umro je u Zagrebu 30. juna 1938. godine od teške bolesti, nakon nekoliko operacija.
Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Beogradu, a Pravni fakultet u Parizu. Po povratku u Srbiju se oženio, a zatim zaposlio kao pisar u Ministarstvu inostranih djela 1904. godine.
Poslije studija na Velikoj školi u Beogradu i fakultetima u Francuskoj, kao svršeni pravnik, Milan Rakić je ušao u diplomatsku službu u kojoj će provesti trideset godina, službujući u Prištini, Skoplju, Solunu, Skadru, Sofiji, Bukureštu, Kopenhagenu, Londonu, Rimu.
Boravak u Prištini podstakao je nastanak kosovskog ciklusa, Kopenhagen je inspirisao stihove „Večitog putnika“, u Rimu je, pogođen sestrinom smrću, napisao „Oproštajnu pesmu“, koja je označila kraj njegovog pjesničkog stvaranja, i to devet godina pred smrt.
U diplomatskoj službi u inostranstvu bio je skoro do smrti kao poslanik Kraljevine Jugoslavije. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 18. februara 1922. godine, a za redovnog 12. februara 1934. godine, prenosi
Njemu u čast ustanovljena je pjesnička nagrada Milan Rakić koju dodjeljuje Udruženje književnika Srbije.
Rakić se svojim prvim pjesmama pojavio u „Srpskom književnom glasniku“ 1902. godine. Potom je objavio dvije zbirke pjesama /1903. i 1912. godine/, koje je i publika i književna kritika pozdravila sa oduševljenjem.
Njegove malobrojne pjesme odlikuju se najvišim umjetničkim osobinama i predstavljaju vrhunac u izražaju pjesničke škole koju je osnovao Vojislav Ilić.
On je pjesničku vještinu učio na francuskim uzorima, ali ih nije podražavao, već je ostao nacionalan i individualan.
Rakić je sa Šantićem najuspješnije obnovio srpsku rodoljubivu poeziju, na sasvim originalan način, bez poze i šovinizma. Njegovo je rodoljublje otmeno i plemenito, prožeto diskretnošću i smjerovima modernog mislioca.
Njegove misaone pjesme su jasne iako duboke, jednostavne i pored rječitosti, prisne, tople i utešne iako prožete najsnažnijim pesimizmom.
Napisao je ukupno 64 pjesme i nešto pozorišnih kritika, ali najveći dio onoga što je u poeziji stvorio, može da izdrži i najstrožiji kritički sud.
Posebno njeguje jedanaesterac i dvanaesterac, stihove zvučne i glasne, salivene i savršene, koji su za njega jedina dva stiha sposobna za izraz. Od lirskih oblika najčešći je sonet jer je ogledalo savršenstva i pjesničkog majstorstva.
Prevođen je na francuski, njemački, mađarski, bugarski, ruski, italijanski i engleski jezik.
