Najsjajnija vojna pobjeda srpske srednjevjekovne države: Bitka kod Velbužda
1 min read
Prikaz bitkr kod Velbužda
U ovo vreme pre tačno 689 godina odigravala se čuvena bitka kod Velbužda (današnjeg Ćustendila—što u prevodu znači Konstantonova banja kasnije ponevši ime po srpskom velmoži Konstantinu Dragašu).
To je verovatno najsjajnija vojna pobeda srpske srednjevekovne države, jer je naša vojska u jednom danu potpuno porazila Bugarsko carstvo i od nekada moćne države praktično je svela na srpskog vazala, a sama srpska država je postala najmoćnija balkanska (a po nekima i evropska) sila.
Bitka je otpočela iznenadnim i munjevitim srpskim napadom u subotu 28. jula 1330. u 7 sati izjutra.
Srpske trupe je, nakon bezuspešnih pregovora sa Bugarima i odslužene Svete Liturgije u zadužbini kralja Milutina u manastiru Svetog Đorđa u Starom Nagoričanu, predvodio kralj Stefan Dečanski (1322-1331), zajedno sa svojim sinom ”mladim kraljem” (tj. prestolonaslednikom) Dušanom, koji je pristigao sa svojim trupama iz prestonog Skadra u Zeti.
Trupe Bugarske carevine je sa druge strane predvodio car Mihajlo III Šišman (1323-1330).
Povod za bitku bio je pokušaj kralja Stefana Dečanskog da predupredi spajanje bugarske vojske sa romejskom na Vardaru i njihov zajednički napad na Srbiju. Bitka se okončala potpunom pobedom srpske vojske i pogibijom Mihajla Šišmana čije su trupe do nogu potučene.
U bici se naročito istakao ”mladi kralj” i prestolonaslednik Dušan, pošto su trupe pod njegovom komandom i on sam bili ključ u pogubljenju bugarskog cara Mihajla.
Direktne posledice bitke bila su manja teritorijalna proširenja Srbije oko Niša prema Sofiji i postavljanje maloletnog sestrića srpskog kralja Stefana Dečanskog Jovana Stefana (1330-1331) na bugarski presto.
Međutim, ova srpska pobeda imala je daleko dublje posledice. Njome je u samom začetku uništen romejsko-bugarski savez uperen protiv Srbije, pošto je romejski car Andronik III (1328-1341) svoju vojsku koju je trebalo da spoji sa bugarskom, nakon vesti o njenom porazu, okrenuo na drugu stranu i napao Bugarsku.
Njen ishod dovodi i do toga da se u Srbiji osećalo nezadovoljstvo vlastele vladavinom kralja Stefana Dečanskog i nastojanja da Dušan stane na čelo nestrpljive vlastele i pokuša da obori oca sa vlasti. Tako se na kraju i desilo.
Srbija je nakon bitke postala najmoćnija sila na Balkanskom poluostrvu i bio joj je otvoren put ka osvajanju celokupne grčke Makedonije.
Preuzeto sa stranice: Istorija Srba
Tako je Đikane!!Nema se šta dodati.Živio nam brate!!
Nije samo po nekima Srbija bila najveća sila toga doba, nego po onim najvišim autoritetim istorijske nauke evropskog kontinenta.( Ovdje treba naglasiti da jei tadašnja Bugarska bila takođe sila nad silama toga doba!)
Inače, najinspirativniji su potonji tekstovi aktuelnog njemačkog akademika Šipmana : „Antički, a onda i srednjevjekovni Srbi su SRŽ(!) evropske civilizacije „!
Posebno je dragocjen naučni rad njegovog kolege i saradnika u mnogobrojnim projektima, italijansko- njemačkog istoričara mlađe generacije, Kurta Griča, o superiornoj tehnologiji korišćenja rudnog bogatstva i preradi metala u Srbiji toga doba. Vrhunskoj “ industriji“ oružja i oklopa!
… Što će nešto kasnije da zadivi i persijske hroničare bitke kod Angore, kada su smotrili srpsku tešku konjicu pod vođstvom najčuvenijeg ratnika toga doba, despota Stefana Lazarevića.( Koji je plijenio na evropskim dvorovim svojom vanjštinom, jednako i obrazovanjem, ličnim šarmom i elokvencijom.)
Prvi put su tada viđeli bijele, srebrne oklopnike, još ih jeposebn zapanjilo što i konji pod njima biše pod oklopom!?
To je ona konjica koja će da probije lijevo krilo Tamerlanovo, da razbuca slonovsku vojsku pobratima mu Miranšaha Nepobjedivog, koga na zemlju bačiše strašni Srbi!
… Konjima na slonove!!!
Svijet to nikad gledao nije – zapisali su persijski hroničari : “ … ravnica i samo Nebo zadrhtaše pod naletom srpskih teških oklopnika“!
Ali nas je biva za vijeke podučila nordijsko -bečka istorijska škola, jedan grozan falsifikat i papazanija od istorije, po kojoj su Srbi ubogi dotepanci na Balkan od istorijskog juče!
Neznaveni Srbi!
Morao je eto i Natjanahu da nas, ima tome dvije godine, prisjeti, da nas opomene da smo se š njima sretali još prije dva milenija!!!Prijateljovali, kako reče! Srbi antički, oni Srbi za koje Šipman kaže da su “ srž evropske civilizacije“! Koji su se na Istok širili sve do Sirije i tamo sretali sa Semitima.
Pa kad čujem ova go*vna montenegrijska i njihove povjesničare i historike kako zaglabaju o „ropskim Srbima“, što ću drugo nego da bljunem!
Takvi mi.
Svakakvi, odnarođeni …
A ko sebe i svoju prošlost ne zna i ne poštuje, što bi ga pa ko drugi poštovao!?