Ne Crkva Srbije već Srpska Pravoslavna Crkva – naše ime je zasnovano na žrtvi
1 min read
o. Darko Ristov Đogo
Piše: o. Darko Ristov Đogo
Izraz „Crkva Srbije“ nije nastao ni u DPSu1 ni u DPSu2 (URA i ostali zatočnici crnogorskog građanskog nacionalizma) . On je preuzet iz grčke titulacije Patriajrha srpskoga – a odraz je ideološke eklisiologije koja se već duže od vijeka propagira kao „jedina ispravna eklisiologija“ (učenje o Crkvi) u gotovo svim pravoslavnim bogoslovskim učilištima. Dakle: možda to danas ne bi priznali, ali ogroman broj i srpskih bogoslova je učen da je bolje reći „Crkva Srbije“ ili „Pećka Crkva“ nego „Srpska Pravoslavna Crkva“.
Nemam namjeru da repliciram pobornicima izraza u svim filijalama, „teološkim“, političkim i inim Globalne Patrijaršije, samo navodim odlomak iz jednog rada koji, na žalost, nikako da prikončam:
„Možda je najčuveniji i najočigledniji primjer ovog postmodernističkog sravnjivanja identitetâ čuveni prigovor o „neadekvatnosti“ nacionalnih imena slovenskih Crkava kojima nasuproti, navodno, stoje „toponimska“, „geografska“ imena „drevnih patrijašija“.
Bijeg od istorije – a samim tim i bijeg od identiteta – tako se na jedan parolaški i agitropski način širio (i danas se širi) buldožerskim zahvatima i jeftinim simplifikacijama, prema kojima bi, analogno „Aleksandrijskoj“ ili „Jerusalimskoj“ ili „Konstantinopoljskoj“ Crkvi i narodne patrijaršije Rumunâ, Srbâ i Bugarâ trebalo da nose nazive „Bukureštanska“, „Beogradska“ ili „Sofijska“ Crkva (i to arhiepiskopija).
Kako je stvar postavljeno razistorijski, na takav način da ideologija ne poznaje različitost istorijskih iskustava, taj recept se čini kao svudaprimjenjiv, a otpor ka takvom rješenju kao stvar teške zaostavštine nacionalizma koja se, eto, toleriše ali koje se bi se sa vremenom trebali oslobađati.
Stvar je međutim, upravo, suprotna. Identitet pomjesnih Crkava – izraženi i saopšteni kao njihova imena – uvijek daju ono sadržinski važno. To sadržinski važno može biti iskazano kao istorijska toponimija ili istorijska etnonimija, ali ona je uvijek zasnovana na nekom konkretnom samospoznanju o važnosti i žrtvenosti sopstvenog identiteta.
Ako posmatramo Aleksandrijsku Patrijaršiju, na primjer, možemo da uočimo da bi, iz perspektive samjerevanja sa drevnom Aleksandrijskom Crkvom, vrlo upitan bio njen apsolutni kontinuitet: većina drevnih Kopta se tokom hristoloških sporova 5. i potonjih vijekova priklonila anti-halkidonskoj opoziciji i formirala posebnu crkvenu cjelinu, istorijski narativ i identitet. Aleksandrijska Patrijašija je tako ostala praktično pomjesna Crkva helenofonog stanovništva čiju etničku monolitnost razbija tek njena misija u podsaharskoj Africi (koja, međutim, nije lišena i kulturološkog i rasnog helenomonizma). Ipak, za samosvijest Pravoslavne Crkve u cjelini, Aleksandrijska Patrijaršija nije temeljno važna kao helenska Crkva već kao aleksandrijska – kao nasljednica katedri Sv. Atanasija Velikog i Sv. Kirila Aleksandrijskog, kao nastavak drevnohrišćanskog identiteta, trajanja i narativa. Njeno istorijsko iskustvo je za nas važno jer je aleksandrijsko, a ne jer je helensko (mada je i helensko). Slično stvari stoje kada su u pitanju i Jerusalimska, Antiohijska ili Konstantinopoljska patrijaršija.
Sve one su i danas – upravo kao što su to već vjekovima – samo u simboličkom smislu „različite pomjesne Crkve“, mada više predstavljaju različite kancelarije jedne iste helenocentrične crkvene administracije kojoj se, u Antiohijskoj i Jerusalimskoj Crkvi, pridodaju i etnički Arapi. Ipak, za samosvijest Pravoslavne Crkve, njihov identitet tj njihova istorija je važna ne u svojoj helenskosti već kao simbolički pokazatelj istorije iskazane tononimski.
Sa druge strane, Srpska Pravoslavna Crkva jeste hrišćanska zavjetna zajednica čije je istorijsko iskustvo iskazivo na najtemeljniji način kroz njen etnički, kulturni, jezički i narodni srpski identitet. Koliko je za Pravoslavnu Crkvu u cjelini važna uspomena na aleksandrijske mučenike, toliko je važna i ona na jasenovačke, prebilovačke, surduličke, momišićke, pivske , veličke, starobrodske mučenike. Njihov hrišćanski identitet – zbog koga i jesu nevine žrtve, a time i ulesnici u Hristovoj Žrtvi i Vaskrsenju – nije bio niti je danas iskaziv „toponimski“ jer ih mučitelji nisu umorili zbog njihovog „beogradskog“ pa ni „pećkog“ karaktera već zbog – srpskog. Kao i u slučaju drevnih patrijašrija, istorija nije apstraktna i žuljava fantazmagorija već polje Žrtve, Hristove i hristolikih ljudi, a ta istorija daje nam se kao ime, kao identitet. U okvirima tog identiteta, apsolutno je nevažno da li su jasenovački i prebilovački mučenici bili ijekavci ili ekavci, porijeklom iz ove ili one subetničke grupe srpskog naroda: svi identitet su varijabilni unutar sebe, ali ako nam je za simboličku moć Antiohije nevažno da li su po srijedi sirijakofoni, helenofoni ili arabofoni svetitelji i mučenici, za simboličko-žrtveno iskustvo Srpske Crkve nije važno da li su žrtve bile iz Vlasotinca ili iz Pridvorice. Unutar zavjetno-žrtvenog identieta možemo da raspoznamo različitost, ali ona po sebi nikada ne ukida sam identitet.
Ovdje dolazimo do drugog važnog momenta neofanarske ideološke razistorije: spljoštenost svih „nacionalnih“ identiteta u istu ravan, bez ovog ralikovanja onih žrtvenih od onih nežrtvenih, tako ne samo da blasfemično uništava i obesmišljava žrtvu već ujedno i stvara privid istoznačnosti svih opcija. To je onaj čuveni retorički poklič da „ako postoji isključivo Srpska Pravoslavna Crkva i ako postoje ljudi koji se osjećaju Crnogorcima a ne Srbima, mi automatski moramo dozvoliti po istom načelu i postojanje Crnogorske Pravoslavvne Crkve“.
Slično stvari stoje i kada se navedu primjeri Ukrajinske i Ruske Pravoslavne Crkve. Na retoričkom planu lako je pokazati koliko je besmisleno ovo buldožersko sravnjiavnje identitetâ: ako bi identitetski voluntarizam bio dovoljan razlog za crkveni separatizam, onda bi grupacija od deset duševno oboljelih ljudi koji sebe smatraju Marsovcima bila dovoljan razlog ta stavarnje marsovske pravoslavne Crkve. Dakle, zavjetne Zajednice Žrtve stavljaju se u isti red sa proizvodima etničkog inženjeringa. Na ovaj prigovor se ponekad odgovara isticanjem sopstvenog (pseudo)istorijskog žrtvenog iskustva novostvorenih nacija – pa se tako kao „razlikujući“ i ujedno utemeljujući momenat navode uspomena na „srpsku represiju iz 1918“ ili na „golodomor“. Međutim, uopšte nije teško pokazati da su ova novouspostavljena „kolektivna iskustva“ zapravo u najskorije vrijeme mitologizovani i zloupotrebljeni događaji i to takvi da čak ni populacije koje danas na njima grade svoje razlikovne identitete tj anti-identitete nisu do najskorijeg vremena imale bilo kakvu „samosvijest“ ni o samim događajima, niti o njihovom „masovnom“ i „epohalnom“ „anti-crnogorskom“ i „anti-ukrajinskom“ karakteru.
Zapravo, mi danas vrlo jasno i dokumentovano možemo sagledati procese, političke i kulturne, u kojima su se, zarad poltičke upotrebljivosti hrvatske pravaške ideologije, kominterne, Đukanovićevog režima uspostavljala crnogorska „nacionalna“ posebnost (slično je išla i ukrajinska etnogeneza koja nam je u svojoj „anti-moskovitskom“ žaru, ostala jasno zabilježena od Gruševskog i političke upotrebljivosti u korist Austro-Ugarske, preko KP SSSR do savremenih geopolitičkih projekata i lokalnih oligarhija).
Dakle: nečiji vagoni žrtava u Jasenovcu stavljeni su u istu ravan sa propagandnim usjpesima Savića Markovića Štedimilije, Sekule Drljevića, Stepanda Bandere i Romana Šuheviča!“
(bilo)
«revolucija» — Upravo opisano stanje, tekstom i (prvim) komentarom sa dilemom oko naziva za autorstvo ne(d(j)ela).
Izvođači radova su se mogli nazivati i «zajedničari» i «egoisti», «dekabristi» ili bilo koji(M) birani(m) izraz drugim.
„2. Jer kakvim sudom sudite, onakvim će vam se suditi; i kakvom mjerom
mjerite, onakvom će vam se mjeriti.
6. Ne dajte svetinje psima: niti bacajte bisera svojih pred svinje, da ih
ne pogaze nogama svojim, i okrenuvši se ne rastrgnu vas.
7. Ištite, i daće vam se; tražite, i naći ćete: kucajte, i otvoriće vam
se.
8. Jer svaki koji ište, prima; i koji traži, nalazi; i koji kuca,
otvoriće mu se.
16. Po plodovima njihovim poznaćete ih. Eda li se bere sa trnja grožđe,
ili sa čička smokve?“
(Sv. Jevanđelje po Mateju 7:2,6-8,16)
Istorijski, Hrist se ovaplotio u Jevrejskom narodu.
Koji je oslobodio Varavu, Izbor je bio VREDNOSNI sud nad ljudima, pritom među sunarodnicima. I ostaje.
Cela istorija ljudskog roda i vrti se samo oko toga, problema našeg SA VRLINOM.
To je i jedini današnji, jučerašnji i sutrašnji problem. Ostalo su posledice.
Eshatologija je tu na svome.
Svetitelji Serafim i Nikolaj nam tumače da se „neki četvrti lek čovečanstvu od Božije strane neće i ne
može davati. Jer se Zakon dade preko Mojseja, a blagodat i istina prispede od Isusa Hrista.“
„Prvobitno religija je bila mati i etike i tehnike.
Prvobitno religija je bila bujni izvor iz skrivenih dubina, etika živonosna reka a tehnika pomoćni umetni kanali što razvode vodu iz te reke u sve arterije života ljudskog.
Bog je objavio ljudima zakon verovanja, zakon vladanja i znanje tehnike…“
Osta(l)o je zanat.
Ako Ko plaća muziku, naručuje p(j)esmu.
…“isjeć ćemo sve srpske knezove,
sve knezove, srpske poglavice,
i kmetove što su za potrebe,
i popove, srpske učitelje,
samo ludu đecu ostaviti,
ludu đecu od sedam godina,
pak će ono prava biti raja,
i dobro će Turke poslužiti…“
Čak se i u bogoslovijama, naročito tamo, delovi Pisma i Predanja ne predaju (dalje drugom), a kamoli među nama koji nismo profesionalno određeni opredeljenjem.
Svi ćemo se složiti sa definicijom u nedavnom Karganovićevom reagovanju na dešavanja u Crkvi u Americi, govoreći o uslovima dostojnosti episkopa, da to i jeste određenje za svakog ispravnog člana Zajednice, „(1) da veruju u Boga i predanjsko učenje Pravoslavne Crkve, i (2) da su srpski rodoljubi.“
Zajednica podrazumeva zajedničku istorijsku svest i sa(osećanje) pripadnosti.
…“Crkva fariseja se u novozavetna vremena još nije pojavila na istorijskoj sceni. Očigledno nije još
vreme, mada njena pojava tek predstoji posle carske Konstantinovske epohe i perioda komunističkog
vavilonskog ropstva. Mi za sada naziremo samo početnu fazu njenog nastanka. Karakteristično je da je i
posle Vavilona spoljašnja sloboda Izrailja ostala relativna, jer i dalje traje okupacija. Makar to bio i
rimski protektorat, opet je vlast tuđinaca. Ali ova vlast uspešno sarađuje sa crkvom fariseja.
Očigledno, sa ovakvom tendencijom razvoja „spoj“ pastira novog tipa i novog tipa pastve, koja veruje u
nepogrešivost svojih pastira, bez prethodne njihove provere i poređenja sa pastirima prošlosti postaće
sama Crkva, a ne neka organizacija van Crkve, koja će se truditi da objedini sve organizacije koje su ranije
otpale od nje.
U toku ovog objedinjavanja može se pojaviti novi tip ekumenizma. Farisejstvo može da objedini sve
jeresi, ukoliko se one formalno odreknu svojih zabluda. Neke od spornih tačaka svojih bogoslovskih teorija
jeretici mogu i da revidiraju u korist pravoslavnih dogmata, ali ne radi služenja istini, već radi
ujedinjenja sa Crkvom fariseja, koja će sve više zadobijati vlast i autoritet u ovom svetu. Danas ni
jeretici nisu više ono što su bili, ne zastupaju više svoje stavove po cenu života. Tako će doći do
objedinjenja.
Formalno, sa pravoslavne tačke gledišta, i predanje i dogmati mogu ostati neizmenjeni. A faktički
jedinstvo će se bazirati na stravičnoj ravnodušnosti prema ovim „spomenicima prošlosti“, oružju i
sredstvima odbrane, koja su koristili naši Oci. Pokretačka snaga ovakvog ujedinjenja biće želja da se
zavlada celim Božjim vinogradom. Doba fariseja označilo je kraj starozavetne crkve. Mi nemamo osnova da
verujemo da će u novozavetna vremena biti drugačije. Odbacuju se svi proroci, pa i najveći rođeni od žene,
narod se ne može urazumiti nijednim znamenjem, ne dejstvuje nijedan način Božjeg promišljanja o Svom
narodu.
Prvi put bilo je neophodno neposredno Božje mešanje da bi se Božji vinograd na kraju predao novim
vinogradarima i tako stvorio novi Božji narod. Nema više od koga da se po drugi put stvara novi Božji
narod. Svi su se prosvetili, a zatim plamsali verom, da bi se ugasili – neko pre, neko kasnije. Opet je
potrebno neposredno Božje mešanje, a to sada znači Drugi dolazak Gospoda i kraj istorije. Neosporno, kraj
izgradnje farisejske crkve biće krunisan zacarenjem antihrista, dok će spolja sve blistati sjajem
prividnog pravoslavlja. U Božjem vinogradu nastaće novi, prividno idealni poredak. Svako će savesno
obavljati svoj posao – neće biti sabotaže, krađa, nemarnog odnošenja prema radu – jednom rečju, savršena
organizacija. Treba postaviti samo jedno pitanje – gde je Gospodar? Ali Njemu je već rečeno: ne dolazi ovde,
budi tamo gore, a ovde ćemo se mi već snaći. A on još uvek trpi ovakav odnos. A gde su vinogradari? Gde je
Naslednik? Stojeći u vinogradu, vi nećete dobiti odgovor, jer su tela svih pobijenih slugu Gospodnjih
bačena iza ograde. Nijednog Gospodarevog vinogradara novi gazda neće pustiti ni da uđe u vinograd. Mesto
pravednika je s one strane ograde vinograda koji su preoteli fariseji. Naravno, pod gomilom kamenja.“
„Dakle, izađimo k Njemu izvan staništa, porugu Njegovu noseći, jer ovde nemamo postojana grada, nego
tražimo onaj koji će doći.“ (Jev. 13,13-14).
(Sveštenik Timotej Seljski 1994., Crkva fariseja)
https://www.youtube.com/watch?v=0vqgdSsfqPs
Bijeg od identiteta je bijeg od sopstvenog etnosa, a najveća jeres i krivovjerje, zloupotreba religije, je suprostavljanje Boga i etnosa i razvodnjavanje i gušenje srpske nacionalne svijesti i njeno supstituisanje rusofilstvom, slavenofilstvom, samodovoljnim i samodopadljivim pravoslavljem u narodu. Etnos nema alternativu.
Vjera je duboka intima, odjelo po mjeri pojedinca, jer ne vjerujemo svi na isti način ni jednakim intezitetom.
Bili smo Srbi i prije pravoslavlja. Dakle, prvo Srpstvo i služba Srpstvu, a sve ostalo u slobodno vrijeme.
Jer, na kraju, ako hoćete, služba Bogu je bedspogovorna služba sopstvenom narodu.
Moćnom Bogu ne treba zaštita.
Znaju oni odlično sve, ali su prodali duše i sve svoje pretke „za šaku dolara“. Zna se kome gori pod nogama, jer treba sačuvati oteto, „mukom stečeno“ .
Ovaj čovjek je izuzetan. Dodao bih da je novi momenat niz pohvala Mitropolitu Amfilohiju (?) koji se koristi kao zalet pri napadu na Mitropolita Joanikija. Đeda, koga su život razapeli, sada u smrti uzdižu. Frazeologija je „Ajde Amfilohije, kakav god da je bio MAKAR JE BIO NAŠ, ali JOANIKIJE!“. Ovo zato što su vidjeli da kult Mitropolita Amfilohija već sada ima uporište u Crnoj Gori, a oni u tvrdo ne udaraju, više vole izokola ili ispod pojasa. Da ne bude da lupam: CDM, danas, naslovna strana, tekst „Kaluđerović: Uzmite se u pamet, ne na Cetinje“, citat: „Mi 5. septembra branimo i srpski narod na Cetinju od vas, jer vi nijeste Srbi. Cetinjani više poštuju mrtvoga Amfilohija nego Zdravko Krivokapić i sva klika koju je bivši mitropolit doveo na vlast.“ Pričati kako su ga poštovali je toliko svima svježe u pamćenju da čovjek stvarno bez komentara na ovo ludilo ostaje. Jednom je možda slučajnost, ali imamo i Tamaru Nikčević, najglasnije novinarsko pero RTCG. Citat Tamare Nikčević o novom Mitropolitu Joanikiju (bez ikakve reakcije države i aktuelne Vlade zbog govora mržnje):“U odnosu na ovu kupljenu vucibatinu (Mitropolita Joanikija) prethodnik je bio – ličnost. Tipični Crnogorac! Njega smo možda (!) mrzjeli: ovu izdajničku Vučićevu marionetu i protuvu duboko preziremo. Mačku o rep objesi svoje kletve gade izdajnički…“. Dakle, isti centar koji drži CDM, radio Slobodnu Evropu, Al Džaziru i slično odjednom koristi termin Srpska Crkva umjesto Srpska Pravoslavna Crkva, Patrijaršiju SPC zove Beogradskom Patrijaršijom, i naprasno POŠTUJE pokojnog Mitropolita kome živom nisu mogli ništa, uz prezir prema živom. Dakle, uvijek će živi poglavar mitropolije Crnogorsko-primorske trpiti prezir, a mrtav slavu. Plan je jasan, ne mogu nam ništa. Ćeraćemo se još, što reče brat.
SLAVA Bogu, konačno doživjesmo da jedan naš učeni bogoslov, poslije poluvjekovne zanemjelosti srpskog akademskog bogoslovlja na tu temu, progovori o filopapističkom razistorizmu Fanara, i o neofanariotizmu kao jeresi koja je zatrovala i mnoge srpske bogoslovske umove, umnogome zahvaljujući i štedrim stipendijama i drugim nasladnim „češkanjima po ušima“ kojima je Fanar neprimjetno otupljivao njihovu svetosavsku britkost i porobljavao njihovo istinoljublje.
Ovom briljantnom tekstu nedostaje samo jedno – osvrt na apostolsko-misionarski presudno značajnu a ovde nedotaknutu jezičku stranu ove problematike.
Ako je Gospod naš i Spasitelj pri Svome Vaznesenju rekao Svojim Apostolima – „idite i krstite sve narode u ime Oca i Sina i Svetoga Duha“ i ako im je o Svetoj Pedesetnici darovao Duhom Svetim i realnu sposobnost da to čine na jezicima jedino razumljivim tim „svim narodima“, dakle, na svim realno postojećim, ane samo na jevrejskom, grčkom i latinskom, kako su kasnije, u vrijeme Sv. Ćirila i Metodija, tvrdili jeretici „trojezičnici“ na papskom Zapadu i njihovi ne baš malobrojni istomišljenici na grčkom Istoku, pri krštavanju dotad „varvarskih“ naroda jezik, koji objedinjuje Bogom naznačenu pastvu Hristovih Apostola i Ravnoapostola prosvjetitelja na određenom području, postaje i značajan element zasnivanja datih Crkvenih pomjesnosti izvan grkofonih oblasti. Novi kršteni jezik postaje jedan od neprolaznih identitetskih činilaca i istorijskih odrednica novih pomjesnih Crkava i njihovih naroda, na svekolikim pravoslavnim prostorima, od Gruzije do Velike Sklavonije,koja se vremenom rastočila na pojedinačne slovenske državice i njihove „posebne“ jezike, kao činioce daljeg usitnjavanja pravoslavnih crkvenih pomjesnosti u Rusku, Bugarsku i Srpsku Pravoslavnu Crkvu koje je ipak još zadugo čvrsto međusobno povezivao i sprezao zajednički bogoslužbeni crkvenoslovenski jezik. Povezivao ih je i zbližavao, sve dok strane anticrkvene sile nijesu njihovim narodima preko svojih gojenaca nametnule antipravoslavne jezičke reforme u zapadnjačkom duhu kojima su se ti narodi ne samo međusobno udaljavali nego i udaljavali od sposobnosti da razumiju crkvenoslovensku riječ,što je, na našu tešku žalost, bilo i ostalo najizraženije kod Srba. To zato što Srpska Crkva, odnosno njeni naučni umovi poslije Vukovog papističkog jezičkog prevrata u srpskom narodu nikada nijesu smogli snage i svijesti da od vuk-karadžićevskih ništitelja ćirilometodijevskog i svetosavskog jezičkog blaga kasnijih pokolenja to blago treba zaštititi osmišljenim sistemskim i sistematskim radom na jeziku bogosluženja i propovijedi naše pomjesne Crkve. Ono što je u slučaju Srpske Crkve značajno naglasiti jeste da njeno srpsko ime nosi i čuva u sebi istinu i svjedočanstvo o jeziku njenog bogosluženja i misije među ljudima kojima je taj jezik svoj. Etnoinženjerijsko stvaranje crnogorske i makedonske nacije i njihovih suludo umišljenih „posebnih“ jezika u službi su daljeg razbijanja srpskog crkvenog, duhovnog, etničkog i jezičkog jedinstva.
Bravo!
Sa zadovoljstvom i radošću čitam tekstove ovog čovjeka.
Ovo ono, vidi se da nemaš baš neku vezu sa izvornim nasljeđem svoje pomjesne Crkve – čim ti smeta naziv Srpska Crkva, ti ne znaš reč njene stare molitve: „Sloves tvojih učeniem Srbska Crkva ukrasi se, Svetitelju Savo! “ I po tome se vidi da ste vi „pravoslavni Montenegrini“ duha tuđeg, da ne kažem protivnog Svetome Savi Ravnoapostolnom, „prvom arhiepiskopu svekolike Srbske zemlje“, kako se potpisivao. Srpsko ime u nazivu naše Crkve nosi i čuva u sebi istorijsko- identitetsku odrednicu onoga dijela Saborne i Apostolske Crkve koja bogosluži i propovijeda ljudima jezika srpskoga. I to je jedna od činjenica koja vašu crkvenu posebnost čini nemogućom, jer ste i vi svjesni farse sa tzv.jezikom crnogorskim. Zsto u duhu pritajeno srbomrznog neofanariotskog razistorizma i idete na brisanje srpskosti iz imena Crkve našeg, srpskog jezika. Tolika je pritajena komunjarsko-latinaška bratomržnja vaša prema nama.
Ta pritajena, u nečistu ljubav neofanariotsko-globalističkog“ „lajt-pravoslavlja“ zamaskirana bratomržnja prema srpstvu i jeste ona sijamsko-blizanačka spojnica koja „pravoslavne“ Montenegrine nerazdvojivo povezuje sa Montenegrinima bezbožnim, toliko da ovim „pravoslavnim“ nema molitve bez onih „bezbožnih“, i odvaja ih sve zajedno od svetosavskog srpstva, čineći ih zarobljenicima najprizemnije ideologije montenegrinske krvi i tla i jedne prejadne i pretužne, a bespredmetne, falsifikatorske, kradljive i grješne „nacionalne“ gordosti.
A ne kažeš ono što se neminovno podrazumijeva – da je, naime, svugde ta „crkva“ – rimska tj. Rimokatolička, imajući papski Rim i rimskog papu kao alfu i omegu svoga ustrojstva. E neznaveni!
Latinično pismo kojim pišeš i tvoj engleski potpis, kao izraz otuđenosti od istinskog identiteta, i nadasve tvoje papističko necrkveno i anticrkveno rezonovanje lišavaju te prava da o Pravoslavnoj Crkvi uopšte govoriš, možeš samo da „tandaraš“ , kao što i jesi thunder-isa ovim komentarom
Maksim bi rado pod Fanar, a protiv SPC.
RIMOKATOLICKA NIDJE NE STOJI ITALIJANSKO KATOLIČKA VI STE NOSIOCI PRAVA NA IME SRBIN I SRPKINJA SVE OSTALO SPADA U FUNDAMETALIZAM
Različito je bilo razvijanje Katoličke (katolikos znači saborna crkva) pod Papom od pomjesnih crkava pravoslavnih koje su jedna crkva Hristova sa administrativnim centrima koji su postali ili jesu bili države. Uz titulu države ide i titula mjesta pa je ruski patrijarh moskovski i cijele Rusije,jerusalimski koji je i patrijarh Sirije i okolnih zemalja, pećki i beogradsko-karlovački Porfirije i svuda gdje su zemlje koje pripadaju patrijaršiji SPC. Mitropolija znači veliki grad tj metropolis. Crna Gora nikada ne može biti i nije bila dignuta na rang patrijaršije jer se radi o jako malom broju stanovnika. Mitropolija uvijek i samo može biti dio neke patrijaršije a koja može biti osim SPC kojoj je pripadala od 12.vijeka? Poredjenje sa katoličkom crkvom je krajnje neumjesno jer oni i nisu primjer crkvenog ispravnog poretka jer boluju od unitarnog papizma ,centralizma i unitarizma političkog jer je Vatikan i država.Pišeš demagoški kao neznalica ne poznajuçi eklisiologiju.