Ne može više UDBA, biti naša SUDBA

Piše: Milan Stanišić

Svjedoci smo da odlazeća DPS totalitarna vlast papagajski ponavlja da Crna Gora počiva na antifašističkim temaljima i da oni neće dozvoliti da skrene sa toga puta. Ništa tu ne bi bilo sporno da ova dosadašnja vrhuška nije do sada vladala upravo na totalitarnim (neofašističkim i neokomunističkim) osnovama, spajajući u sebi kao način vladanja ove dvije najcrnje ideologije ne samo 20 vijeka, već se te tiranske organizacije svrstavaju među najsvirepijima u istoriji čovječanstva (naci-fašizam i komunizam su u prošlom vijeku iza sebe ostavili preko sto miliona žrtava i ogromnu materijalnu i duhovnu pustoš).

Da bismo shvatili društvenu zbilju u Crnoj Gori, treba istaći da po načinu vladavine dosadašnja vlast predstavlja poslednji bastion komunizma, totalitarizma i diktature u Evropi, a koji je ovdje po prvi put promijenjen na avgustovskim parlamentarnim izborima i to u nedemokratskim uslovima koje je već tri decenije nametala DPS-ovska despotska vlast, koristeći sve poluge iz vlastodržačkog jednopartijskog, komunističkog sistema, čiji su oni mutirani naslednici, a od koga su naslijedili i ime Savez komunista Crne Gore i pod tim imenom učestvovali na parlamentarnim izborima 1990. godine.
Kada je talas demokratskih promjena zapljusnuo komunističke zemlje iz tzv. Varšavskog pakta, pa se taj rigidni, jednopartijski, tiranski sistem počeo rušiti kao kula od karata, tada komunistički vlastodršci u Crnoj Gori, radi političke mimikrije, mijenjaju ime u Demokratsku partiju socijalista. To „demokratsko“ u nazivu te političke partije nije značilo i otklon od jednoumlja i diktature, već je imalo samo deklarativnu ulogu da zamagli suštinu, zadržavajući u praksi recidive diktatorskog, udbaškog načina vladavine sve do današnjih dana. U prilog ovoj temi, a što se preslikava na političku i društvenu zbilju u Crnoj Gori svih ovih decenija, poslužiće nam i zapaženi tekst istaknutog teoretičara Ota Rila iz 1939. godine, objavljen u časopisu „Moving Marxism“.

On je u mladosti bio marksističke provenijencije, ali je ubrzo uvidio svu pogubnost komunističke, boljševičke ideologije i njene tragične posledice u Rusiji, a kojoj se bio priklonio bježeći od najezde naci-fašizma, uviđajući podudarnost i paralele te dvije totalitarne ideologije (komunizma i naci-fašizma), ističući strukturalne i funkcionalne elemente koji su prožimali te dvije tiranske organizacije, pri čemu su ih jedni od drugih preuzimali za svoje diktatorske potrebe, od kojih se izdvajaju: „šovinizam, centralizam, diktatura vođe, politika moći, vladavina terora“ i sl. Oto Rile ističe da je fašizam kopija boljševizma tj. komunističke ideologije, zaključujući da borba protiv jedne od navedenih diktatorskih ideologija, mora početi i borbom protiv one druge totalitarne ideologije.
Svaka podudarnost navedenih stavova o pomenutim totalitarnim oblicima vlastodržavlja sa višedecenijskom situacijom u Crnoj Gori je očigledna. Naime, ne može se u Crnoj Gori, koja nije demokratska država i koja je evo skoro osam decenija rastrzana bratoubilaštvom (kojega je započela KPJ), neslobodom, podjelama, komunističkom tiranijom, zalagati se deklarativno za antifašizam, a u praksi koristiti neke njegove elemante („montenegrinski fašizam“), a naročito baštineći drugu vrstu totalitarizma, komunizam, od koga nijesu preuzeli elemente relativne socijalne pravde i uravnoteženosti, već su pod svoju šapu stavili svo društveno i državno bogatstvo i preusmjerili ga u svoje džepove, koristeći od toga sistema nasilne elemente vladavine i sraslost države i partije. DPS je kao antidemokratska i totalitarna vlastodržačka klika, za kratko vrijeme od nepune tri decenije, fabrikovala više tzv. unutrašnjih neprijatelja sa kojima su se surovo obračunavali , negoli i njihovi komunističko-boljševički stvoritelji i učitelji, pri čemu su ih oni, dakle, u tim nečastivostima i prevazišli.

Nabrojaćemo samo neke od tih kategorija „unutrašnjih neprijatelja“ koje su DPS inkvizitori po svojim mjerilima označavali i obračunavali se sa njima, kao što su: antikomunisti, 100% Crnogorci (kada su se DPS-ovci smatrali Srbima), Hrvati (kada je diktator mrzio šah zbog šahovnice). Potom su na red došli i Muslimani (hapšenja, torture, deportacije, Bukovica i sl), zatim Albanci (poznati „Orlov let“ i dr.).
Već dvije decenije od učvršćivanja Đukanovićeve despotije označili su Srbe za svoje neprijatelje u cilju stvaranja njihovog satanističkog Montenegra, odričući se srpskog identiteta, po čemu je Crna Gora vjekovima bila poznata i priznata i te vrijednosti utkala u evropske civilizacijske tokove. U svojoj antisrpskoj i antidemokratskoj zaslijepljenosti i histeriji krenuli su u obračun sa SPC i njenim eparhijama u Crnoj Gori, kao njenom ugaonom temelju i duhovnom stubu, na kojim vrijednostima je ona stvarana i opstajala vjekovima. DPS satanisti su u svojim blasfemičkim zamislima htjeli da prevaziđu i svoje komunističke učitelje, pa kada su opljačkali sve ono što je svjetovno i materijalno, htjeli su da nam uzmu dušu i otmu svetinje, kako bi i njih upregli u njihove tranzicione (pljačkaške) tokove.
Ali, Božja istina i pravda je kao i uvijek pobijedila ono satansko, pa i ovo naše zlo domaće, čime je trasiran put kojim Crna Gora treba da se kreće, a to je da treba da postane uređena i pravna država, prostrani dom za sve. Zato ova parmanentna trabunjanja od strane eksponenata odlazeće DPS vlasti i njihovih dvorskih „stručnjaka“ izgledaju groteskno, pokvareno i stupidno, jer iza njih ostaje samo materijalna i duhovna pustoš.

Na novoj demokratskoj vlasti je da stvara preduslove kako bi se formirale nezavisne i profesionalne državne institucije, čime bi se oteto vratilo, a vinovnici kaznili, kao i radilo na pomirenju i ozdravljenju društva, od komunističkog jednoumlja i DPS-ovskog bezumlja, koji su produkovali ukorijenjenu totalitarnu, udbašku, poltronsko-podaničku svijest, a u takvom neslobodnom društvenom miljeu njegovo „visočanstvo“ ČOVJEK, je sve više postojao njegov surogat.
Prvi korak koji bi nova demokratska vlast trebalo da učini u procesu demokratizacije i ozdravljenja crnogorskog društva je otvaranje tajnih arhiva, dosijea i saradnika (špijuna) zloglasne UDBE, sadašnjeg ANB-a, koji su infiltrirani u sve strukture društva i predstavljaju smetnju promjenama i društvenom progresu. To predstavlja conditio sine qvan non, bez koga nema ni pomena demokratizacije društva i opštedruštvene katarze, a što je bila praksa skoro svih zemalja koje su izvršile traziciju sistema iz jednoumlja u demokratiju.