Nelegalan postupak formiranja nelegitimne, „manjinske“, DPS-ovske, (anti)crnogorske, srbofobne, rusofobne i euronatovske „vlade“, koju su kreirali američka i britanska ambasada i NATO pakt

Piše: Milan Gajović

„Mora biti da je vlast veliko zadovoljstvo, kad toliko ljudi želi da je se dočepa.“ (Volter, 1694-1778, francuski filozof i pisac)

„Šteta što su svi koji umiju da upravljaju državom već zauzeti vožnjom taksija i šišanjem mušterija.“ (Džordž Berns (George Burns), 1896-1996, američki glumac)

„Ljudi koji si proglašavali ljubav i bratstvo, izdali su sebe odmah pošto su došli na vlast.“ (Isak Baševic Singer (Isaac Bashevis Singer), 1904-1991, jevrejski pisac)

„Mandatar“ Dritan Abazović je obznanio da je sastavio „manjinsku“ „vladu“ i sačinio njen program. Tu „vladu“ bi konstituisali koalicija „Crno na bijelo“ (Građanski pokret URA i Savez građana CIVIS), SNP, SDP, albanska koalicija „Jednoglasno“ i Bošnjačka stranka koje ukupno imaju svega 15 poslaničkih mandata! „Vlada“ bi imala 4 potpredsjednika i 20 ministarskih mjesta, za razliku od Krivokapićeve „vlade“ koja je imala jedno potpredsjedničko mjesto i 12 ministara! Ovo „proširenje“ je, očito, posledica zadovoljavanja funkcionerskih apetita konstituenata „vlade“. Abazović je kazao da DPS neće biti zastupljena u budućoj „vladi“, ali i:  „Ne vidim problem da DPS dobije funkcije po dubini“?!

Građanski pokret URA je glavni krivac što je i marionetska i nelegitimna Krivokapićeva „vlada“, u potpunosti, nastavila da vodi Đukanovićevu pogubnu antisrpsku i antirusku, a time i antcrnogorsku, politiku, koja  „jača i unapređuje saradnju sa NATO savezom“ kome je Crna Gora neustavno pristupila, te što nije pokretala „bilo kakve incijative ili postupke sa ciljem promjena državne zastave…i himne“ i nije pokretala postupak „za povlačenje priznanja (lažne države – M.G.) Kosova“. Cilj koalicije „Crno na bijelo“ (kao, uostalom, i SDP-a)  je ispunjavanje naloga američke i britanske ambasade u Podgorici i NATO pakta da u vladi, ni po koju cijenu, ne budu autentični i javno prepoznatljivi predstavnici srpskog naroda u Crnoj Gori.

Da je Krivokapićeva „vlada“ bila zapadnoambasadorska i natovska potvrđuje i njegovo priznanje, uoči Nove, 2021.godine:

„Strane (čitaj: američka i britanska) ambasade nijesu htjele da razgovaraju sa mnom dok ne potpišem da neću povući priznanje Kosova i sankcije Rusiji. Ne bih imao njihovu podršku da to nijesam uradio…“?!

To znači da je Crna Gora je potrebna Zapadu samo kao antisrpska, antiruska i antipravoslavna (narko)banana država!

Krivokapić je, prije svega, pod ultimatumom URA-e i njihovih zajedničkih zapadnih mentora, odustao od predizbornih obećanja svoje koalicije „Za budućnost Crne Gore, a to su i: ukidanje sankcija Rusiji, opoziv odluke o otkazivanju gostoprimstva ambasadoru Srbije, neodložno razvlašćivanje DPS-a i utvrđivanje krivične odgovornosti Mila Đukanovića i njegovog kriminalnog okruženja: rodbine, kumova i prijatelja.

Krivokapićeva „vlada“, čiji je Abazović (jedini) potpredsjednik, i drugi crnogorski državni organi postali su aktivni saučesnici u višedecenijskom, hibridnom (mrežnom, mrežnocentričnom) ratu SAD, V. Britanije, NATO pakta i najmoćnijih članica Evropske unije protiv Rusije i pravoslavlja, ali i protiv Srbije i srpskog naroda u cjelini, a time i protiv interesa države Crne Gore. Cilj ovog rata je ostvarivanje globalne, totalitarne prevlasti.

To potvrđuje i „Sporazum o parlamentarnoj podršci i političkim prioritetima 43. Vlade Crne Gore“ (u daljem tekstu: Sporazum), u kome je predviđeno da se „Potpisnici Sporazuma (dakle, i SNP – M.G.) obavezuju da će  Skupštini Crne Gore zajednički predložiti Rezoluciju povodom agresije Ruske Federacije na Ukrajinu i tako iskazati svoju punu privrženost vanjskoj i bezbjednosnoj politici Evropske unije“?!

Abazovićeva „vlada“ bila bi, faktički, „vlada“ DPS-a. Koalicija „Crno na bijelo“ (GP URA i CIVIS) ima samo četiri mandata. Odakle je, onda, Abazović crpio „pravo“ da se (samo)kandiduje za budućeg premijera?! Odgovor je jasan – iz podrške američke i britanske ambasade, te NATO pakta, koji bi, uz Mila Đukanovića i DPS bili „daljinski upravljači“ te Vlade.

Glavni zadatak Abazovićeve „Vlade“ bio bi odbijanje potpisivanja Temeljnog ugovora sa Srpskom pravoslavnom crkvom, prihvatljivom za Crkvu, i onemogućavanje sprovođenja (ustavnog i zakonitog) popisa stanovništva.

A šta je sa zalaganjem URA-e za ekspertsku vladu? Prema javnosti dostupnim podacima o njenom sastavu, to je političko-predstavnička „vlada“. U njoj, sa rijetkim izuzecima, nema eksperata!

Glavni odbor SNP-a je napravio euronatovski zaokret, odnosno donio je odluku o učešću u Abazovićevoj „vladi“. Prema broju dobijenih ministarskih mandata i drugih funkcija „po dubini“, razumno je zaključiti da su rukovodstvu SNP-a lični materijalni interesi (uhlebljenje) bili ispred principijelnog zastupanja interesa svog (prosrpskog) biračkog tijela.

Predsjednik te partije, Vladimir Joković je izjavio da „SNP ne može biti dio vlade ukoliko u istoj bude zastupljen DPS“. To je pokušaj obmane svog članstva i srpske i prosrpske javnosti, jer će opstanak i funkcionisanje eventualne, buduće Abazovićeve „vlade“ u potpunosti zavisiti od sprovođenja programskih stavova i opredjeljenja DPS-a i podrške njenog poslaničkog kluba (30 poslanika).

A potpredsjednik te partije Dragan Ivanović je nedavno izjavio da će se odluke u budućoj vladi donositi prostom većinom, što se odnosi i na potpisivanje Temeljnog ugovora sa SPC. Međutim, u Sporazumu jasno piše da su potpisnici saglasni „da se sva pitanja od vitalnog državnog i nacionalnog interesa usvajaju kvalifikovanom (natpolovičnom – M-G.) većinom svih članova Vlade“. Ivanović je, takođe, izjavio i da je ulazak SDP-a u vladu „kompromis koji se morao prihvatiti“?!

Jednom riječju,SNP u toj „vladi“ služio bi samo kao dekor i za obmanu prosrpskog biračkog tijela.

Iz navedenog proizilazi da bi Abazovićeva „vlada“, i po svom sastavu i programskim ciljevima, bila nelegitimna, jer bi njen izbor predstavljao prekrajanje izborne volje građana, izražene na izborima od 30.avgusta 2020.godine. Nelegitimnost takve „vlade“ proizilazi iz činjenice da je karakteriše nedopustiva politička protivrečnost, jer  je čine politički predstavnici i partija (koalicija) koje su se na izborima bile protiv  Demokratske partije socijalista,  ali i onih partija koje su podržavale njen opstanak na vlasti!

Znači, izborom Abazovićeve „vlade“, bio bi prekršen  član 2  (Suverenost) st. 2 i 3. Ustava:

„Građanin vlast ostvaruje neposredno i preko slobodno izabranih predstavnika. Ne može se uspostaviti niti priznati vlast koja ne proističe iz slobodno izražene volje građana na demokratskim izborima, u skladu sa zakonom.“

Na ovaj način, uspostavila bi  se i nelegalna izvršna vlast, protivno Ustavu i Zakonu o izboru odbornika, jer se Abazovićeva „vlada“ ne može izabrati na ustavan i zakonit način.

U cilju dokazivanja, citiraću relevatne odredbe Ustava i Poslovnika Skupštine:

„Predsjednik Skupštine…saziva Skupštinu na sjednice i predsjedava im, stara se o primjeni poslovnika Skupštine…“ (Član 89 stav 2 Ustava). „Potpredsjednik zamjenjuje predsjednika Skupštine u vršenju poslova kada je on spriječen ili kada mu on povjeri da ga zamjenjuje.“ (Član 89 stav 3 Ustava)

Poslovnik o radu Skupštine normirao je sledeće:

„Ako predsjednik Skupštine ne odredi koji ga potpredsjednik zamjenjuje, zamjenjivaće ga potpredsjednik Skupštine, iz kluba poslanika koji ima veći broj poslanika.“ (Član 17 stav 3)

Tumačimo, Skupština je ustavno ovlašćena da donese poslovnik kojim se, između ostalog, uređuje organizacija i način rada Skupštine, te „postupci u Skupštini“. Nadalje, predsjednik i potpredsjednici Skupštine su ovlašćeni i dužni da se staraju o (ustavnoj i zakonitoj) primjeni Poslovnika.

Nadalje, potpredsjednik Skupštine Strahinja Bulajić  je jedini ovlašćen da sazove Skupštinu na sjednicu. Međutim, on je izričito saopštio javnosti da to neće učiniti, iz pravno principijelnih razloga, i podnio je ostavku i na potpredsjedničku i poslaničku funkciju.

Ako potpredsjednica Bošnjak ili potpredsjednik Ibrahimović sazovu Skupštinu na sjednicu, to bi bio nelegalan akt, odnosno kršenje Ustava i Poslovnika Skupštine. Preciznije, to bi bio nelegalan čin i kršenje Ustava (član 10 stav 2 – „Svako je dužan da se pridržava Ustava i zakona“ i, već citirani, član 89 stav 2) i Poslovnika Skupštine. Takva sjednica bi se, pravno, smatrala nepostojećom, a eventualne odluke odnosno opšti i pojedinačni pravni akti koji bi se na takvoj sjednici „donijeli“ ne bi imali pravno dejstvo.

Nelegalnim sazivanjem Skupštine na sjednicu potpredsjednica Bošnjak ili potpredsjednik Ibrahimović počinili bi i krivično djelo Zloupotrebe službenog položaja iz člana 416 stav Krivičnog zakonika, koji glasi:

„Službeno lice koje protivpravnim iskorišćavanjem svog službenog položaja ili ovlašćenja, prekoračenjem granica svog službenog ovlašćenja ili nevršenjem svoje službene dužnosti pribavi sebi ili drugom korist, drugom nanese štetu ili teže povrijedi prava drugog, kazniće se zatvorom od šest mjeseci do pet godina.“

Naime, svojstvo službenog lica ima i potpredsjednik Skupštine, kao izabrani funkcioner organa državne (zakonodavne) vlasti. Pod inkriminisanim radnjama izvršenja ovog krivičnog djela, po pravnoj teoriji i sudskoj praksi, smatraju se i „kršenje zakona i drugih propisa“, „donošenje nezakonitih akata“ i „preduzimanje nezakonitih postupaka“.

Šta je jedino rešenje?

Očito je da Skupština ne može funkcionisati na legalan način, u skladu sa Ustavom i Poslovnikom. Zato ne preostaje ništa drugo do raspuštanja Skupštine, u skladu sa članom 92 stavom 2 Ustava, (Raspuštanje Skupštine), koji glasi:

„Ako Skupština duže vrijeme ne obavlja dužnosti utvrđene Ustavom, Vlada može, pošto sasluša (neobavezujuće – M.G.) mišljenje predsjednika Skupštine i predsjednika klubova poslanika u Skupštini, raspustiti Skupštinu“.

Po stavu 4 istog člana, „Predsjednik Crne Gore raspisuje izbore prvog narednog dana po raspuštanju Skupštine.“

Pročitajte JOŠ:

Manjinska Vlada prigrlila je zaštitnike korupcije i kriminala – kancer države!