Neokolonijalističko nastojanje NATO-a da porobi afrički kontinent

Afrička unija, pod sve većim uticajem Kine, bori se protiv destabilizacije kontinenta, uzrokovanog pokroviteljstvom NATO-a u vidu vehabijskog terorizma kao što su organizacije Al Šabab i Boko Haram, piše internet-portal Dissident Voice.

Afrički kontinent je nerijetko potpuna nepoznanica Evropljanima, pa tamošnje prilike nije lako razumjeti. Ipak, jedno je jasno: NATO je stigao da tamo ostavi neizbrisiv krvavi trag, podržavajući terorističke grupe i njihovo djelovanje „spinujući“ putem medija i rada brojnih NVO.

Pristrasno izvještavanje medija

Bujica terorističkih napada u Francuskoj, Tunisu i Kuvajtu prošle godine naišla je na osudu većine svetskih lidera, ali je isto tako najveći teroristički napad u Somaliji od raspada te zemlje 1991. godine, kada je poginulo pedeset burundskih vojnika, a više desetina ranjeno, zavrijedilo malo pažnje, a saučešća svetskih zvaničnika izostala.

Burundska obavještajna služba je tada upozorila na mogućnost napada, međutim, svetska medijska mašinerija pod okriljem SAD-a dočekala je ova upozorenja s podsmijehom, ističući da se radi o predizbornom triku predsjednika Burundija Pjera Nkurunziza.

Predsjednik Nkurunziza tada se borio sa agresivnom politikom SAD/EU, koje su podržavajući smjenu vlasti u toj zemlji, osnovale nebrojene NVO, u cilju djelovanja protiv aktuelne vlade i sve većeg uticaja zemalja BRIKS-a.
Burundsko vojno prisustvo u Somaliji i, prema nekim izvorima, uzdizanje samog Nkununziza, ostvareno je djelimično zbog uticaja regionalno jakog čovjeka, predsjednik Ugande Joverija Musevenija.

Borba Ugande za izbavljenje od uticaja SAD-a

Museveni, za kojega se vjeruje da je sredstvo CIA, takođe se suočava sa problemom američkog finansiranja NVO, lažnih opozicionih pokreta, a kao što su to radili njegovi prethodnici, kao što je Ben Ali u Tunisu, i Mubarak u Egiptu, lagano okreće svoju zemlju od SAD/izraelsko neo-kolonijalne diktature ka bližoj saradnji sa Kinom i Rusijom.

Museveni se protivio NATO bombardovanju Libije u 2011. godini i žalio ubijenog libijskog lidera Muamera Gadafija nakon što je gadafi ubijen od strane NATO-a. U elokventnom govoru, Museveni je tada pohvalio Gadafija za istaknuto pronacionalno djelovanje i njegov razvoj libijske infrastrukture.

Tadašnji govor predsjednika Ugande pokazuje da je on daleko od američke marionetske uloge diktatora, kakvim ga mnogi smatraju, već da lider Ugande jasno želi da se identifikuje sa progresivnim, nacionalnim demokratskim snagama u Africi.

Musevenijev zaokret prema Kini tokom poslednje decenije je razlog zašto je neokolonijalni medijski monopol na Zapadu okrenuo svoje bodeže na njega. Lider Ugande je takođe u dobrim odnosima sa Moskvom, te u 2012. dobija najveću vojnu nagradu od strane ruske vlade nakon što je izveo oštar napad na „zapadni hegemonizam i imperijalističko djelovanje“ . Museveni je tada pozvao na povećanje ruskog učešća u Africi da se suprotstavi zapadnim neokolonijalnim ambicijama.
Od dolaska vojnih snaga Ugande i Burundija u Somaliju 2007. godine, zabelježeno je jačanje borbe protiv terorista iz Al Šababa.

Terorizam i obojene revolucije

Kao i sve terorističke grupe poput Al Kaide, koju je CIA stvorila u Avganistanu 1980-ih, Al Šabab je organizacija koja služi SAD/izraelskim geopolitičkim ciljevima. Al Šabab je CIA/Mosad operacija, tajni vojni savez, s ciljem da zadrži Afriku u nestabilnosti kako bi se spriječilo njeno ujedinjenje, razvoj i jedinstvo, kao i obezbjeđivanje jeftinog i nesmetanog pristupa sirovinama zapadnim multinacionalnim korporacijama. Ova teroristička grupa je sprovela i brojne napade na civilne ciljeve u Keniji, zemlju koja je takođe pokušava da pobjegne neokolonijalne smrtne zamke putem približavanja Kini.

SAD je podsticao Arapsko proljeće 2011. godine i uništio projekat Afričkog jedinstva, koji je dogovoren na arapsko-afričkom samitu 2010. u Libiji, gdje su svi lideri istakli da arapsko-afričko jedinstvo i integracija jeste u svačijem interesu. Od tada, operacijama obojene revolucije uslijedila je destabilizacija od strane Zapada, koji je time proširio širom južne hemisfere pustoš u ime zapadnih neokolonijalnih interesa.

Obojene revolucije i terorizam su dvije ključne karakteristike savremene američke spoljne politike, a u Africi posebno ističe ambiciozni pokušaj NATO-a da ponovo kolonizuje afrički kontinent. Ako uspiju, svijet će pasti pod tiraniju bez presedana u istoriji.