Oni, tamo oni
1 min read
Piše: Maksim Drašković
Oni, tamo oni,
zvijeri zalutale
u tijelo čovjeka,
zbog čije ćudi podivljale,
zaupokojeno zvono zvoni
više od četvrt krvavog vijeka-
usuđuju se, bez trunke stida,
da podlo zareže i zakmeče,
i tobož nedužne žrtve žale,
dok nebo nad Crnom Gorom rida
i svaki kamen od tuge leleče –
oni i dalje plam krvavi pale.
Ponovo oni, tamo oni,
u ljudskom obličju
čopor bezumnika,
umjesto da ih kajanje progoni,
glavu da pognu i grešni zaćute,
da se oglednu u svome naličju
zlikovačkoga krvožednog lika -oni i dalje ovaj narod mute.
I opet oni, tamo oni,
oličenje smrti
i zlih mračnih sila,
ti zapadni bijedni pioni,
što su im pogledi ka paklu uprti,
i što krv lopću u jednome dušku,
jer im je, kažu, Crna Gora mila,
jedino slobodna kad potegnu pušku.
