Partizani u Pranjanima: Ko skriva američke pilote od četnika?
1 min read
Draža i piloti
Piše: Ivan Milošević
U Pranjanima juče je obilježeno 75 godina od četničke akcije spašavanja savezničkih pilota pod vođstvom generala Draže Mihailovića . U tom selu našao se državni vrh Srbije, američki ambasador i još poneko. I dobro je što su Pranjani dočekali da obilježavaju gerilski poduhvat srpskih komandosa pod komandom Draže Mihailovića, koji je prije 75 godina zadivio saveznike i dokazao im antifašističku i oslobodilačku ulogu Jugoslovenske vojske u otadžbini. Pranjani su bez sumnje jedan od krunskih uspjeha gerilaca-četnika i kraljevskih oficira tokom Drugog svjetskog rata. Žalosno je što se jedna takva saveznička akcija u okupiranom Balkanu obilježava sa toliko decenija zakašnjenja, ali zla kob komunizma dugo prati Srbe, a posebno potomke i čuvare tradicije JVuO i njegovog vođe Dražu Mihailovića. Valjda je tome došao kraj, ponadali smo se prije par dana, ali govori na tom događaju, a posebno predsjednika Srbije, Aleksandra Vučića, bacio je veliku sjenku na ta nadanja.
Jeste Vučić pomenuo presudnu ulogu u Pranjanima Jugoslovenske vojske u otadžbini, ali nekako stidljivo i nije zaobišao da u tu priču ubaci čak i partizane! Pominjati partizane u Pranjanima je kao pominjanje četnika na drugom zasijedanju AVNOJ-a u Jajcu, odnosno za to bi prije sedam decenija pljuštali rafali. Naravno i srećom juče u Pranjanima nije bilo ništa od toga, ali malo kome je jasno kojom se to logikom mogu prevesti partizani u tom selu, kada su oni u to vrijeme bili na sigurnom, u okolini Bihaća, odnosno u srcu NDH-a. Nakon 75 godina prevlačiti ih iz NDH-a u srce Srbije nekako ne ide i ne znam kome to treba, kada je akcija u Pranjanima čisto četnički poduhvat i bez ikakve veze sa partizanima. Jesu tu partizani pominjani kao pokret koji su Srbi podizali kao otpor okupatoru, ali nekako je to izgledalo nezgrapno i navrat-nanos upostavljanje nekog novog bratsva i jedinstva i to preko leđa, koga drugog, nego Srba.
Takoće i data riječ rukovodstva Srbije da će obnoviti kao istorijski dokument kafanu gdje su se u ljeto 1941. sastali Tito i Draža Mihailović, liči na još jedno povlačenje simetrije između četnika i partizana. Valja napomenuti da je u to vrijeme jedini legalni pokret otpora sa potpunom vojnom i lokalnom političkom organizacijom u okupiranoj Srbiji bio general Mihailović i njegova vojska. Partizani su u tom vremenu bili malobrojni, a sa stanovišta tadašnjih pravnih normi, partizani i Broz su bioli nelegalna vojna grupa, danas bi rekli paravojna formacija. Obnavljanjem značaja te kafane i ta paravojna grupa i njen vođa nekako se na silu i sramotu uguravaju na istu ravan kao i JVuO, što je teško prihvatljivo, ali i ne odgovara vremenu kada je taj sastanak održan.
Uglavnom, za malo osjetljivije poštovaoce tradicija Draže Mihailovića i njegovih četnika, jučerašnje obilježavanje događaja u Pranjanima ima neki nepotrebni građanski prizvuk i poziv na pomirenje na račun četnika. Ne bi valjalo JVuO oduzimati ono što je ona sama uradila i na taj način sprovoditi neku tihu reviziju ionako dozlaboga revizionirane istorije građanskog rata među Srbima u Drugom svjetskom ratu.
Uostalom i sami piloti su nakon rata na paralelnom suđenju Draži Mihailoviću u Americi jasno objasnili ko ih je spasio u Srbiji i ko je vodio o njima brigu do Pranjana. Ta dokumentacija je danas dostupna i nalazi se arhivi Huverovog instituta u Vašingtonu, a o njoj Dejvid Martin, američki novinar, napisao je i obimnu knjigu „Slučaj Draže Mihailovića“. Na njenim stranicama piloti su svjedočili da su o njima nakon obaranja u Srbiji isključivo brigu vodili četnici i lično Draža Mihailović. Naravno, uz pomoć običnih seljaka. Koliko mi je poznato niko pod njih ne pominje partizane, pa je i to jedan od razloga da se čovjek upita kojim se to čudom juče u Pranjanima pojaviše partizani!
Nešto se razmišljam, pa što već dvadeset godina ,Drašković ne napisa neki scenario gde su četnici bili oslobodioci srpskog naroda i isti se borili protiv Nemaca, a da su partizani sarađivali sa Nemcima i ubijali Srbe. I da se onda snimi film , i da se isti prikaže narodu, pa da vidimo, da li su 1945 u Beograd ušli partizani kao oslobodioci ili četnici.
Nešto ih nema četnici četerest pete na slikama i filmovima i u sećanju preživelih iz tog doba.
Ili čekate da i zadnji svedok iz tog vremena koji zna ko su bili partizani a ko četnici, umre, pa da promenite istinu, i istoriju. Pa će tada da ispadne da su nas četnici oslobodili od Nemaca, a da su partizani sarađivali sa Nemcima i zajedno sa njima bežali ka Austriji i Trstu.
Pitam vas jel to pošteno.
Niko ne spori da su partizani bili antifašisti.Samo tvrdimo da smo imali dva antifašistička pokreta.Kako su četnici u komunističkoj diktaturi mogli da budu prikazani kao oslobodioci???
Ako misliš na Vuka Draškovića, evo šta ozbiljni istoričari misle njegovim delima- https://www.pogledi.rs/drazin-lik-u-delima-vuka-draskovica/
„Komunisti nisu birali saveznike u ostvarivanju svog krvavog plana. Najdrastičnija potvrda ove komunističke beskrupuloznosti jeste ugovor o ustaško-komunističkoj saradnji koji su početkom tridesetih godina ovoga veka u sremskomitrovačkom zatvoru sastavili i potpisali Hrvat Mile Budak, potonji srbski krvolok i doglavnik Ante Pavelića, i Jevrejin Moša Pijade, doglavnik i najbliži saradnik Josipa Broza čija „Pasja groblja“ i danas svedoče o njegovoj ulozi u Drugom svetskom ratu. Moša Pijade i Mile Budak su u drugom i trećem članu pomenutog ugovora precizirali da:
„vođstvo jugoslovenske komunističke partije svesno svoje uloge, priznaje da se Balkansko poluostrvo neće tako dugo moći komunizirati, dok se srpstvu i pravoslavnoj crkvi ne slomi kičma, pošto je poznato da su upravo ova dva faktora uvek sprečavala kako prodiranja Osmanlija na Zapad tako i komunizma i Austrije prema Istoku. Radi toga ovo vođstvo složno je u tome da pripremi zajednički teren za komuniziranje Jugoslavije i Balkanskog poluostrva i za uništenje svega što je srpsko i pravoslavno.
Vođstvo hrvatske ustaške organizacije predoseća, da će u slučaju da ne nastupi brza promena, hrvatski narod podleći jugoslovenskoj podlosti i srpskoj hegemoniji, te nudi svoju saradnju svima podjarmljenim narodima Kraljevine Jugoslavije, a pogotovu komunističkoj partiji, kako bi se požurio tok događaja, a prema uputima ovog vođstva.
Član 3.
Vođstvo hrvatske ustaške organizacije obavezuje se da će potpomagati i učestvovati u svim materijalnim izdacima, demonstracijama, manifestacijama i raznim štrajkovnim akcijama, koje provode komunističke formacije.
Vođstvo komunističke partije smatra hrvatsku ustašku organizaciju kao važnog faktora i kao pomagača u uništenju postojećeg stanja, u postizanju ustaških ideala obećava svoju pomoć.
Vođstvo ovih partija obavezuje se da će između sebe izbegavati sve nesuglasice i raspre, na primer: putem javnih proglasa, privatnih razgovora itd. te da će se obostrano, bezuslovno potpomagati u slučajevima demonstracija, revolucija ili rata, a osobito što se tiče uništenja svega onog što je srpsko i pravoslavno, kao što je naglašeno u tački 2. ovog Sporazuma“. (Ovaj dokument se čuva u Arhivu vojno-istorijskog instituta, Nedićeva građa, K. 1. F. 1. D9-9a).
Komunistička partija Jugoslavije nije bila samo ideološka i politička već je bila i svojevrsna teroristička organizacija. Komunisti nisu čekali da se rasplamsa ratni požar da bi krenuli u ostvarivanje svojih krvavih ciljeva već su i u mirnim vremenima organizovali saboterske i terorističke akcije (kao, na primer, kada je muslimanski komunista Alija Alijagić sa Rodoljubom Čolakovićem i grupom terorista Komunističke partije u Delnicama ubio srbskog ministra Milorada Draškovića).
No, Drugi svetski rat je predstavljao idealnu priliku da komunisti izađu iz ilegale i krenu u svoj demonski pohod. Na njihovom putu je sve trebalo da bude pregaženo. Ideologija i interes revolucije je svakom komunisti nametao imperativ uklanjanja svega onoga što je bilo protiv njih. Jedina „svetinja“ im je bila revolucija, koja je po cenu ubistava najrođenijih i najbližih morala biti izvedena. O komunističkim zločinima nad nedužnim srbskim stanovništvom će se tek pisati i oni će po monstruoznosti biti uz ustaške zločine u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.
Kao što se iz ugovora, koji su potpisali Mile Budak i Moša Pijade, da videti, jedan od glavnih ciljeva ustaša i komunista je bio vezan za uništenje Srbstva i Pravoslavlja. I ustaše i komunisti su se još u prvim danima rata u Jugoslaviji ustremili na Srbsku Crkvu kao duhovni stožer Srbstva tako što su najpre ubijali srbske vladike i sveštenike.“
PROF.DR. VELIBOR DŽOMIĆ, PROTOJEREJ. STAVROFOR
O IZDAJNICIMA BEZ FUSNOTA _VUK DRAŠKOVIĆ , čovek koji je mnoge mlade i sredovečne ljude prevario, zaveo ih pričom o monarhizmu, ravnogorstvu i obnovi Srbije !! Pojavio se na nebu srbske kulture svojim romanima koji su se bavili temama naše novije istorije. Najjači uticaj je ostvario „Nož“, priča o pokolju koji su muslimani Osmanovići izvršili nad pravoslavnim Jugovićima u jednom selu kod Gacka (pri čemu su Osmanovići preverice koje potiču od Jugovića). Ovaj roman se nije čitao, nego gutao, i mnogi su ga doživljali kao novi „Gorski vijenac“, iako je reč o dvodimenzionalnom delu OSREDNJEG PISCA što se proslavio nepismenim rečenicama u kojima je nož „lak za poneti, a težak za podneti“. Vuk Drašković je koketirao i sa pravoslavljem, priključivši se grupi nacionalnih opozicionara okupljenih oko „Glasa Crkve“, časopisa Eparhije šabačko-valjevske. Kada su prenošene mošti Svetog vladike Nikolaja iz Libertivila u Lelić, on ih je, između ostalih, dočekivao, i besedio u govoru prepunom LAŽNE SKROMNOSTI i PLITKE PATETIKE.
Kada je Vuk osnovao Srpski pokret obnove, mnogi su mislili: “Blago nama, eto nam obnove Svetosavske Srbije!“ Čupav, bradat, pravi četnik iz partizanskih filmova, Vuk je najbrutalnije zloupotrebio Ravnu Goru kao kultno mesto. Podignut je spomenik đeneralu Draži, kao i hram na slavnoj srbskoj planini na kome je „potrošeno“ duplo više nego što on realno košta. Taj i takav, uoči ratova nastalih u doba raspada SFRJ, busao se u prsa Kosovskim zavetom i pričom da niko ne sme prodati Lazarevu zemlju, a u Raškoj oblasti je pretio sečenjem svake ruke koja bi u Srbiji uzela zeleni islamski barjak. Kad je rat počeo, njegova stranka osnovala je Srpsku gardu, zbog koje su poginuli Giška i Beli, legende beogradskog „rodoljubivog podzemlja“.
A onda, dr Džekil postaje mister Hajd: Drašković i žena mu Danica svim silama napadaju Srbe u Bosni kao ubice i zločince, koji masovno kolju muslimane. Počinje ono što su kasnije nazvali „huškanjem na mir“. U njihovim novinama, „Srpska reč“, izlaze tekstovi kojih se ne bi postideli ni hrvatski, ni bošnjački „tisak“. Na naslovnoj strani jednog od brojeva stoji „Dođi, Bili“: Klinton se priziva da interveniše u Srbiji i smeni zlog Miloševića. Ulične demonstracije Koalicije „Zajedno“ 1996-1997. godine ne sprečavaju Draškovića & kompaniju da prave biznis dilove sa „nedemokratskim režimom“, a Vuk ulazi i u vlast koja dočekuje bombardovanje 1999. godine, da bi tu istu vlast, zbog novih političko-poslovnih kombinacija, napustio i opet pozvao NATO da ukloni Miloševića.
I tako dalje, ad nauseam… Kao ministar spoljnih poslova u postpetooktobarskoj Srbiji, Drašković potpisuje sporazume sa NATO nacistima, traži da se odreknemo Kosova i Metohije, sanja o potpunom predavanju Srbije pod vlast Brisela, napada nas zbog „maštarenja“ o Rusiji, ulazi u koaliciju sa Čedomirom Jovanovićem, i evo ga sad u koaliciji sa Vučićem, koji mu, štedro, obezbeđuje mesto među prodanim dušama u naprednjačkom teatru apsurda. Drašković je, zaista, potrošio ogromnu energiju ljudi koji su ga sledili, i mnogim svojim bivšim simpatizerima ogadio i Srbstvo, i monarhiju, i Ravnu Goru, i Dražu. Verovali su mu, i on ih je izneverio; išli su za njim, a on je skočio u ponor NATO ništavila, u koji ljudi nisu hteli da ga prate. Ali su ostali razočarani; jer su bili očarani. A stanje očaranosti lako se pretvara u razočarenje. I njih sad, u mnogim slučajevima, ne zanima nikakva politika, što pogoduje svima što bi da Srbijom vladaju bez Srba i njihove slobodarske samosvesti. TOLIKO O VAŠEM VUKU DRAŠKOVIĆU.
Vreme je da se prekine sa davanjem „počasti” komunistima, kao „borcima za oslobođenje“ kada svi dokumenti i sve činjenice govore suprotno.KOMUNISTI SU KAO STRANI AGENTI RUŠILI SVOJU DRŽAVU. Što vreme više odmiče sve više se zaboravljaju KOMUNISTIČKE LAŽI kada su u pitanju prohujali događaji i STRADANJA SRBSKOG NARODA. Tokom 1944. godine ostvarivalo se ono što je Mihailović predvideo u raspisu svim komandantima od 3. decembra 1943, očekujući novi napad komunista na glavninu svojih snaga: “TITU ZA OVO NISU DOVOLJNI HRVATI, MUSLIMANI I BELOSVETSKI OLOŠ, VEĆ POKUŠAVA DA OBEĆANJIMA SRPSKIH ZEMALJA PRIDOBIJE I ARNAUTE I BUGARE I SA SVIH STRANA NAPADNE SRBIJU.“
Dejvid Martin je zabeležio karakteristično mišljenje iz Srbije 1944. godine: “OSLOBAĐAJU NAS , GOVORILI SU SRPSKI SELJACI /MISLEĆI NA BROZOVE PARAVOJNE FORMACIJE/ KOMUNISTI ZAJEDNO SA USTAŠAMA, BUGARIMA, ALBANCIMA, MAĐARIMA, ITALIJANIMA. UKRATKO, *OSLOBAĐAJU* NAS SVI ONI KOJI SU NAS ZA VREME RATA KLALI!“
Komunistički napisi o 27. martu 1941. godine kada su vojničkim udarom smenjeni Kraljevski namesnici i kada je doveden na vlast Kralj Petar Drugi komunisti su koristili da se prikažu kao rodoljubi. Nemam nameru da objašnjavam razloge puča i pravne posledice, nego samo da makar i zagrebem na ovom portalu KOMUNISTIČKU MASKU sa naše istorije. Ovo specijalno zato što su danas na vlasti na prostoru rasparčane Jugoslaviji uglavnom deca komunista.
Od momenta „prelaska“ u zapadni tabor 1948. godine komunisti su se predstavljali kao „patriote“ koje su učestvovale u martovskim događajima 1941. godine u obaranju potpisanog pakta.I VI IMATE OBRAZA DA SE OGLAŠAVATE.
Vodeći srbijanski komunista Petar Stambolić je opisao taj komunistički „doprinos“ 1977. godine povodom 40 godišnjice dolaska Josipa Broza na čelo Partije i na 85. Titov rođendan svojim detaljnim napisom o martovskim događajima. U svom članku Stambolić bez stida piše: „U martovskim događajima članovi Partije su ostvarili još čvršći kontakt sa narodom, hrabrili ga i povezali se s njim… Zato je 27. mart odgovarao opšteizraženom raspoloženju masa koje su prihvatile parole i stavove KPJ.“
Ponesen komunističkim lažnim pričama Stambolić nastavlja „Stoga se suština 27. marta 1941. godine ne može shvatiti ako se nemaju u vidu tokovi političkih zbivanja u Jugoslaviji između dva rata… Komunisti su bili tumači njegovih najdubljih osećanja i životnih interesa. Otuda 27 martovske manifestacije nisu bile podrška pučističkom aktu, izvršenog toga jutra… u martovskim demonstracijama došle su do punog izražaja snage i organizovanost KPJ. Zaključeno je da se komunisti moraju odazvati mobilizaciji i odmah pojačati politički rad u vojsci i narodu u cilju pripremanja naroda na otpor…“
Smatrajući da više nema svedoka stvarnih događaja tog dana Stambolić još piše: „O događajima u Beogradu Pokrajinski komitet KPJ za Srbiju odmah je (28. marta) obavestio generalnog sekretara KPJ Josipa Broza Tita, koji se nalazio u Zagrebu. Tito je već 29. marta došao u Beograd gde je održao savetovanje sa članovima Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju… Za dalji politički rad Tito je dao ocenu političke situacije u zemlji i odredio političke zadatke članovima Partije koji su proizlazili iz događaja od 27. marta.“
Titove tadašnje poruke, sasvim suprotne onome što su komunisti posle rata pisali, saopštene u Beogradu u kući Lazara Kočovića sačuvao je za istoriju i objavio 1949. godine u knjizi predratni britanski konzul u Zagrebu Stefan Klisold
BRITANSKI KONZUL je jasno pisao: „DOGAĐAJI OD 27. marta IZNEDRILI SU JUGOSLOVENSKE KOMUNISTE. IZVELI SU PUČ ELEMENTI PREMA KOJIMA SU GRADILI NAJVEĆE NEPOVERENJE … TITO JE IMAO OSEĆANJE DA SU DRUGOVI U BEOGRADU OTIŠLI SUVIŠE DALEKO U IZRAŽAVANJU PARTIJSKE POTPORE NOVOJ VLADI. ZATO JE TITO ODMAH POJURIO IZA ZAGREBA U BEOGRAD I POZVAO NA HITAN SASTANAK OBLASNI ODBOR ZA SRBIJU GDE JE UPUTIO DIREKTIVE ZA DALJI RAD: ‘KOMUNISTIČKA PARTIJA JUGOSLAVIJE SAD JE U POLOŽAJU DA UZME AKTIVNO UČEŠĆE U ZBACIVANJU MONARHISTIČKOG REŽIMA… ČLANOVI PARTIJE POZVANI U VOJSKU PRVO DA DEZORGANIZUJU OTPOR JUGOSLOVENSKE VOJSKE STVARAJUĆI ZABUNU MEĐU OFICIRIMA I LJUDSTVOM’. Onda je Tito izbacio na videlo stari Kominternin plan da se Jugoslavija razbije sa rečima: „PRUŽITE SVU NUŽNU POTPORU USTAŠAMA, MAKEDONCIMA, ALBANCIMA I DRUGIM NACIONALNIM ORGANIZACIJAMA. U KOLIKO BI ONE MOGLE DOPRINETI ŠTO BRŽEM ZBACIVANJU SADAŠNJEG REŽIMA.“
A taj režim, koji Broz optužuje, kroz nekoliko dana, 6. aprila napao je, bez objave rata tada komunistički saveznik Adolf Hitler. To su činjenice.
Sve ovo je pominjano mnogo puta u organu SNO pa da podsetim na dokumenta koje je objavio NIN 9. februara 2006. godine. Ti dokumenti su „SLIKE KOJE SU BILE SKRIVANE 65 GODINA“ kako glasi naslov članka. Radi se zapravo o filmu pomenutih događaja koje je komunistička cenzura godinama krila, a koji su ipak naši istoričari morali da znaju. Borislav Zečević, filmski teoretičar, je u članku to približio čitaocima sa rečima „NA SNIMKU iz 1941. godine DOMINIRAJU ODUŠEVLJENA NASMEJANA LICA, A NE „LJUTI „DEMONSTRANTI, ŠTO POTVRĐUJE DA JE NAROD NA ULICE IZAŠAO SPONTANO, DA IZRAZI SVOJA PATRIOTSKA, MONARHISTIČKA I ANTIHITLEROVSKA OSEĆANJA.
„NA DELU JE MAGIJA KOLEKTIVNOG DOGAĐAJA KOJI JE PREOKRENUO TOK ISTORIJE I KOJI MNOGI ISTORIČARI I UČESNICI POVEZUJU VIDOVDANSKIM ARHETIPOM CELOG SRBSKOG NARODA . KADA JE KLICAO MLADOM PETRU KOJI JE TOG JUTRA PROGLAŠEN KRALJEM, KADA JE MANIFESTOVAO SVOJA ISKRENA SLOBODARSKA, ANTIFAŠISTIČKA OSEĆANJA DO GRANICE ZDRAVOG RAZUMA,TAJ NAROD JE BIO NEPOBITNA ISTORIJSKA ČINJENICA.“
‘’SVE TO UVELIKO MENJA NAŠU DANAŠNJU PERCEPCIJU OVOG DOGAĐAJA, KOJA JE 60 GODINA STAJALA POD HIPOTEKOM BROZOVOG REŽIMA, KAO NAVODNA“POSLEDNJA SMOTRA PARTIJE PRED USTANAK“ . DOGAĐA SE SASVIM NEŠTO SUPROTNO.BEOGRAD SA SLIKAMA MLADOG KRALJA PETRA,PATRIJARHA GAVRILA DOŽIĆA,NACIONALNIM ZASTAVAMA , PREPLAVLJEN ODUĐEVLJENJEM, RADOSNIM LICIMA, SMEHOM, IGROM I PESMOM, TO JE BEOGRAD KOJI SE VIDI I ČUJE !SVAKO KO JE VIDEO ( A JA SAM VIDELA PORED TOGA ŠTO SAM ISTINU SLUŠALA OD SVEDOKA DOGAĐAJA) MOŽE SE UVERITI U PRAVI KARAKTER MANIFESTACIJA, U SPONTANU ERUPCIJU NARODNIH, PATRIOTSKIH OSEĆANJA.“
…
O ovoj temi u socijalističkoj Jugoslaviji, odnosno Crnoj Gori, a takođe i Srbiji, nije se govorilo ni pisalo. Pogotovo se nije pisalo da je početkom 1944. godine, nacionalna struktura partizanskih jedinica izgledala približno ovako: Srbi – 25.000, Slovenci – 15.000, Hrvati – 10-12.000, Crnogorci – 3.000, muslimani – 2.000 (u ovo vreme, komunisti još nisu bili proglasili posebnu naciju pod ovim imenom), Italijani – 3.000, Albanci – 1.000, Makedonci – 1.000, ostali – 1.000.
Najveći broj Srba nalazio se u četnicima, pa u nedićevcima, partizanima i ljotićevcima. Slovenaca je verovatno bilo približno isto u belogardejcima i partizanima, dok su se na trećem mestu nalazili četnici (“Plava garda“). Hrvata, muslimana i Albanaca će sve do kraja rata ubedljivo najviše biti u NACISTIČKIM FORMACIJAMA.
Prva partizanska jedinica u Srbiji sastavljena od Bugara osnovana je avgusta 1943. godine u oblasti Vranja i zvala se Trnski odred. Delovala je u okviru Vranjskog odreda, a kasnije u okviru 6. južnomoravske brigade. Marta 1944. godine na ovom području je osnovan bugarski Bataljon “Vasil Levski“, aprila meseca 1. sofijska brigada, maja meseca 2. sofijska brigada, a istog meseca u okolini Lebana i Bataljon “Georgi Dimitrov“, koji će uskoro prerasti u brigadu.64
Ima podataka i o drugim bugarskim partizanskim jedinicama osnovanim u Južnoj Srbiji, poput odreda “Slavčo Trnski“, “Vasil Levski“, “Georgij Rakovski“ i “Hristo Botev“.65 Neki od komandira ovih jedinica, poput narednika, a kasnije poručnika, Ivana Videnova, bili su poznati po zločinima nad Srbima – “DM pristalicama“.
Dakle, od dvanaestak komunističkih brigada koje su tada postojale u Južnoj Srbiji, čak tri su bile sastavljene od Bugara, uglavnom prebeglica iz bugarske okupacione vojske. Ove brigade nisu odlazile da “oslobađaju“ Bugarsku i da se tamo bore protiv “reakcije“. Naprotiv, komunističke jedinice osnivane u Bugarskoj dolazile su u Srbiju, kao pomoć ovdašnjim partizanima u borbi protiv četnika.
IZVORI:
Zbornik dokumenata, tom 2, knjiga 10, 363.
Zbornik dokumenata, tom 2, knjiga 11, 187-189.
Zbornik dokumenata, tom 12, knjiga 3, 626.
Z. Knežev, Zapadne sile i Jugoslavija u Drugom svetskom ratu, 326-327. Prema: D. Martin: “Ally Betrayed“, str. 45.
V. Pavlović, Od monarhije do republike, 143.
AVII, ČA, K-278, reg. br. 18/1.
D. Martin, The web of disinformation, 265.
Zbornik dokumenata, tom 1, knjiga 20, 533, 536.
64 Zbornik dokumenata, tom 2, knjiga 8, 131.
65 R. Konstantinović, Crna Trava i Crnotravci, 168-170.
Takođe:
Zbornik dokumenata, tom 1, knjiga 21, 623, 700.
M. Aćin Kosta, Srpska krv, Staljinova vlast 1944, 2.949.
Zbornik dokumenata, tom 1, knjiga 21, 734, 740, 744.
IAN, mikrofilm br. 6, snimak br. 207.
AVII, ČA, K-277, reg. br. 6/1.
M. Samardžić, Istina o Titovim partizanima, neobjavljen rad
Obavezno da se obnovi ova kafana! Odje su četnici i ustaše proveli mnogo lijepih dana nazdravljajući Hitleru.
Sve ovo je prežvakano mali milion puta i ništa se neće promeniti. Vašoj mržnji kraja nema. Kako radili, tako nam Bog pomogao.
Lešnica, Šabac, Beograd, Valjevo, Ub, Užice, Leskovac, Niš, Pirot, Đakovica, Kragujevac.
To su gradovi u kojima je 1920. godine pobedila KPJ, ali joj nije omogućeno da dođe na vlast. KPJ je dakle pre 100 godina izdominirala na izborima uz masovnu podršku naroda, ali četničke apologete znaju šta im je deda pričao. 😀
Nego, kad vam je sledeće druženje sa američkom ambasadom? 😀
titositička istorija – 1919 KPJ nije postojala nego Socijalistička radnička partija Jugoslavije, a ni to nije toliki problem. Zlo je nastalo kada je Tito preuzeo KPJ i krenuo u trku sa Pavelićem, ko će bolje da zadovolji Vatikan
Kakva mržnja? Vidiš li oči ti ispale da medju njima nema nikakve mržnje!
Jean de La Fontaine je napisao: „NIŠTA NIJE TAKO OPASNO KAO PRIJATELJ NEZNALICA; VIŠE BI VREDIO PAMETAN NEPRIJATELJ.“
Bogu hvala, pa je srbskoj emigraciji iz Crne Gore ostalo dosta svedočenja koja dokazuju laži i insinuacije na kojima opstaje“CRVENA BURŽOAZIJA“ o kojoj je i pok.Branko Ćopić pisao.
Na pisanje knjige o golgoti i stradanjima četnika 1944-1945. odlučio se još 1947. godine u Italiji Stevan Vučetić, a potom 1965. u Sjedinjenim Državama i Mihailo Minić. Pojedina, epizodna sećanja su uglavnom objavljivana u glasniku Srpskog istorijskog i književnog društva „Njegoš“. To su svedočenja Predraga Miša Cemovića, Dimitrija Pejovića, Novice Popovića, Nedjeljka Tijanića, Čeda Radovića, Radojice Backovića, Jagoša Dragovića i drugih. Sva ova svedočenja su dragocen osnov bila osnov za nastanak pojedinih delova ovog rukopisa. Pogotovo poglavlja koja opisuju put od Lijevča polja do stratišta u Sloveniji.
Deo preživelih ravnogorskih komandanata, kao što su bili kapetan Miloš Kureš ili major Aleksandar Milošević, ili savremenika, kao Milija Lašić, takođe su pisali o ovim događajima, a njihova memoarska dela pojavila su se u ovdašnjoj javnosti u proteklim godinama.
Istaknuti pripadnici Srpskog dobrovoljačkog korpusa vlade đenerala Nedića, Boško Kostić, Ratko Parežanin i Borivoje Karapandžić u svojim memoarskim i publicističkim radovima objavljivanim u emigraciji obradili su takođe ovu teme. Posebno zanimljivo svedočenje je iz pera američkog majora vazduhoplovca Džejmsa Inksa, koji je još 1953. godine objavio svoju memoarsku knjigu o povlačenju zajedno sa crnogorskim snagama 1944-1945. godine. Najveći deo događaja na golgotnom putu do Lijevča polja u ovoj studiji je opisan na bazi arhivske građe jedinica Jugoslovenske vojske u Otadžbini, tačnije Vrhovne komande, Komande Srbije i, naravno, Komande Crne Gore, Boke i Starog Rasa. Ova dokumenta se nalaze u Vojnom arhivu u Beogradu, u fondu „Četnička arhiva“. Deo građe objavljen je u Zborniku dokumenata koji je Vojnoistorijski institut izdavao decenijama, i to u četvorotomnoj knjizi broj 14. Jedan njihov deo objavljen je i u dvotomnoj zbirci „Rat i mir đenerala“ 1998. godine, gde je i ovaj autor bio u autorskom timu……
Kakav paradoks. Čitav rat se bore protiv Njemaca i ustaša a 44 te ljuti gibaničari udare u bježaniju zajedno sa neprijateljem!?
Pored nepoznavanja činjenica, fascinantni su ovde ODSUSTVO SVAKE LJUDSKE VRSTE SRAMA I STIDA i totalno ignorantski odnos prema realnosti. To ukazuje da ANONIMUSI pripadaju jednom patološkom narodu i patološko-zločinačkom mentalitetu. Ovakvi komentari ukazuju na bolesno stanje duha karakteristično za male i beznačajne osobe koji se svim silama trude da izgledaju veći i viši.
A što se komunističkih zločinaca i zločina tiče nad nedužnim srbskim stanovništvom, tek će se o tome pisati i govoriti i tada će se videti da su oni po monstruoznosti ravni ustaškim zločinima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Pored Nemaca, Italijana, Mađara, Bugara , Arnauta i vas, komunista na čelu sa bivšim austro-ugarskim feldvebelom Josipom Brozom zvanim Tito, koji ste združeni zavodili svoju krvavu strahovladu, a u zapadnim krajevima slomljene i okupirane Kraljevine Jugoslavije iznedrili zloglasnu Nezavisnu Državu Hrvatsku kao zločinačku tvorevinu kakvu moderni svet nije video, a istorija zabeležila, zaista bi pravo čudo bilo da je ishod po ČETNIKE, SRBSKI NAROD i SPC, bio drugačiji.
Zato i nose crne uniforme.
Kad su Srbi u svojoj istoriji nosili crne uniforme?
Srećom, i jedni i drugi su na đubrištu istorije.
Četnici su početkom 20. veka u Makedoniji nosili crne uniforme kako bi se lakše kretali noću.
VAN SVAKE JE SUMNJE DA SI SVOJIM NEZNANJEM , ZLONAMERNOŠĆU , MRŽNJOM I OSTRAŠĆENOŠĆU SAMO ORUĐE U RUKAMA KOMUNISTIČKIH HOHŠTAPLERA. U TOJ FUNKCIJI SU I MONTAŽE KOJE U VIDU FOTOGRAFIJA IZBACUJEŠ.
ČETNICI (dakle NE JV u O tj.Ravnogorci) crno su nosili nakom 1915.g., u borbi, u Prvom svetskom ratu. I nije bila uniforma, nego uobičajena nošnja crne boje za nočna dejstva.
Čak ni uniforma Četničkih formacija iz 1940-41. nije bila crna već između maslinasto zelene i braon/ tzv.kaki boja koju su koristile vojske širom sveta za maskirne uniforme/. Samo su uz svečanu uniformu imali crni kalpik (kapa sa kićankom).
Bagra obična koja čak ni izgledom nije ličila na vojsku!
OLOŠ je, za mene, svako ko pokušava da gazi i ponižava ČETNIKE falsifikovanjem sećanja na propast Srbije delovanjem BEZBOŽNIH KOMUNISTA koji su kovali planove o kasapljenju Kraljevine Jugoslavije i SRBSKOG NARODA. Koji su na svojim prvim kongresima otvoreno zauzela stav da treba srušiti Kraljevinu Jugoslaviju kao „tamnicu“ jugoslovenskih naroda i koji su na po zlu čuvenom komunističkom kongresu u Drezdenu, decidirano odlučili i naveli Srbske Zemlje koje su, posle raspada Kraljevine Jugoslavije i izvođenja njihove revolucije, trebale da postanu države. Na tom kongresu, nažalost, Srbija nije bila pomenuta kao buduća država.
U tom pravcu komunisti nisu birali saveznike u ostvarivanju svog krvavog plana i cilja. Najdrastičnija potvrda ove komunističke beskrupuloznosti jeste ugovor o ustaško-komunističkoj saradnji koji su početkom tridesetih godina ovoga veka u sremskomitrovačkom zatvoru sastavili i potpisali Hrvat Mile Budak, srbski krvolok i doglavnik Ante Pavelića, i Jevrejin Moša Pijade, doglavnik i najbliži saradnik bivšeg austro-ugarskog feldvebela Josipa Broza zvanog Tito, čija „Pasja groblja“ i danas svedoče o njegovoj ulozi u Drugom svetskom ratu.
OLOŠ je svako ko, otvoreno ili prikriveno, poziva na progon, linč ili maltretiranje SRBA , samo zbog toga što različito politički misle.
OLOŠ je svako ko voli svakog drugog sem svoj SRBSKI NAROD.
Kada se već toliko zanimaš za ČETNIKE I NJIHOVE UNIFORME, preporučujem ti: A. Životić: “JURIŠNE ( ČETNIČKE) JEDINICE VOJSKE KRALJEVINE JUGOSLAVIJE 1940.-1941.godine”,. VOJNOISTORIJSKI GLASNIK, br. 1-2, Beograd 2003
A koja je to kafana? Ovaj „ustaša“(očigledno) nosi crnu uniformu kakve su nosili pripadnici Crne legije.Ta Crna legija nije delovala na prostoru pod kontrolom Srednjobosanskog korpusa JVuO gde je četovao vojvoda Drenović.Ovaj „domobran“ nosi oznaku narednika muzičke službe, pa šta on radi na potpisivanju nekog vojnog sporazuma? Ta slika je providan komunistički falsifikat nastao posle rata…
Evo su ustaše i partizani 🙂
Partizani su preteča OVK (uck) teroristi i banditi ! Bilo je zalutalih i oni koji su bežali od ustaša (ali došli kod ustaških saveznika).
Jesu pripadnici pokreta pukovnika D.Mihajlovica spasavali saveznicke pilote ali su isto tako i likvidirali neke saveznicke pilote(stenogram sa sudjenja Rajacicu zvanom Pozarevac koji je licno zaklao dva britanska pilota).
ZLOČINA JE BILO KAO ŠTO IH UVEK IMA U GRAĐANSKOM RATU. TO NIKO NE NEGIRA. VOJISLAVA RAJAČIĆA POŽAREVCA, koji je prvobitno pristupio Ljotićevcima, optužnica i sud terete za 49 ubistava i za toliko je presuđen na smrtnu kaznu. Međutim, slika nije crno-bela kako su nas učili u školi.
Dana 19. septembra 1941. g. u selu Struganik, kod Mionice nedaleko od Valjeva, u kući vojvode Živojina Mišića, održan je sastanak između Broza i Dragoljuba Mihailovića na kome je postignut dogovor o zajedničkoj borbi partizana i četnika protiv okupatora.
Draža je tražio da komunisti ne uspostavljaju vlast, nego da se nakon oslobođenja zemlje narod izjasni o državnom uređenju. Naravno, komuniste to nije interesovalo i na taj način dolazi do razlaza.
Posle je išlo kuda je išlo! „Pobednici“ su svoje zločine sakrili, mnoge opravdali propagandom a protivnike osudili kako i danas čitamo u komentarima na ovom portalu i kako i meni 10.04.2019.g. presudiše: “Crkni četnikušo ! Crkni, odnosno skapaj od gladi bagro smrdljiva četnička – koljačka, zajedno sa svima onima koji su došli sa tobom. Došla si u CG da pomogneš u izazivanju krvoproliću. PS Ono što bih napisao, što treba sa njom, ne biste mi objavili.“
Međutim, argumenti i dokazi govore drugačije. Jedan od njih glasi:
„Dragi Iso, malo će te začuditi način na koji ti dostavljam ovo pismo. Ali neka to ne dovodi u sumnju. Kad se jednom sastanemo objasnićemo vam sve. Evo o čemu se radi.
Sa VI Brigadom, pojačanom sa delovima majevičkog odreda ili fruškogorskog, hitno se prebacite između Goražda i Medjedje na sandžačku stranu i čistite teren od četnika u pravcu Zaborka i Čajniča. Ovde ćete uhvatiti vezu sa levim krilom naše I Divizije i dobiti dalje direktive.
Na svome putu, tj prilikom prebacivanja ne sukobljavajte se sa Nemcima, ne preduzimajte ma kakve akcije na pruzi, jer je to u interesu sadašnjih naših operacija. Još pre vašega prelaza pošaljite kurire u pravcu Ustikoline, gde će uhvatiti vezu sa našim jedinicama.
Najvažniji naš zadatak sada jeste uništiti četnike Draže Mihajlovića i razbiti njegov upravni aparat koji predstavlja najveću opasnost za daljnji tok narodno-oslobodilačke borbe.
Sve ostalo saznaćete kad se sastanemo.
U istočnoj Bosni ostavite manje odrede čiji će zadatak za sada biti borba protiv četnika i mobilizacija novog ljudstva. Pojačavanje VI Brigade nesme ići na račun brzine pokreta u gore predvidjenom pravcu.
29-III-1943 g.
S drugarskim pozdravom
potpisali: Josip Broz Tito, Aleksandar Ranković i Sreten Žujović
Očigledno da većina politički motivisana komentatora nisu videli ni jedan istorijski dokumenat nego prepričavaju “ istinu “ od političkih istomišljenika. Ja sam po arhivima VS i ratnim arhivima Londona i Pariza pronašao na hiljade dokumenata i izveštaja agenata sa terena, raznih ratnih naredbi komadanata , izveštaja potčinjenih starešina , raznih ratnih odluka i arhiva zarobljenih od kvislinga i fašista…Pokušao sam da dosta toga prepišem , snimim i sačuvam od zaborava jer laž i neistina kao i prekrajanje istorije skraćuje ljudima pamet. Pokušao sam ukratko da u komentaru ispod prepišem neke najznačajnije izveštaje na ovu temu i zahvaljujem se ljudima koji su mi omogućili pristup određenim dokumentima.
Adolf Hitler je rekao:“ OD POBEDNIKA SE NIKADA NEĆE ZAHTEVATI DA KAŽE ISTINU“, pa vam sada smeta što postoje naučni, validni materijalni dokazi koji ukazuju da komunistička propaganda neće moći sprečiti istinito viđenje golgote nacionalnih snaga Srbije i Crne Gore.
Postojeći izvori i novija arhivska istraživanja nude svakom zainteresovanom preglednu studiju ove istorijske drame a sve uklopljeno u širi kontekst vojno-političkih događaja na prostoru okupirane Jugoslavije. Takođe, čitav golgotni put četnika , naroda i SPC, uklopljen je u unutrašnje odnose u Ravnogorskom pokretu. Kada je Crna Gora u pitanju, pre svega odnosom đenerala Dragoljuba Draže Mihailovića i komandanta Crne Gore potpukovnika Pavla Đurišića, NESPORNOG NACIONALNOG LIDERA SRBSKE SPARTE. Na žalost, taj odnos je bio pun nesporazuma i nepoverenja, upravo u danima kada je trebalo da vlada nacionalna sabornost i jasnost ciljeva u preživljavanju pred talasom komunističkih „pobednika.“
Istina, ja svoje znanje nisam crpila u Londonu i Parizu, ali je sasvim dovoljno ono do koga sam došla slušajući ŽIVU REČ KOJA NIJE ZAKLANA, te čitajući i slušajući :Akademika Srboljuba Živanovića, pok.prof.
dr.Rade Rajiću, Milorada Draškovića, prof.dr. Velibora Džomića, Miloslava Samardžića, mr Nebojša Stamboliju, Krstu Niklanovića, Nemanju Devića…….HVALA IM.
Ko hoće istorijsku istinu evo: Jugoslovenski prostor bilo je pokriven engleskim i američkim obaveštajcima. Po imenu i prezimenu indetifikovano je 268 engleskih obaveštajaca i 612 američkih pripadnika OSS službe ( Office of Strategic Services) i 50 pripadnika PWB ( služba za propagandu). Ukupno 930 lica. Obaveštajci su delovali uglavnom u okviru vojnih misija kod četničkog i partizanskog pokreta. Ovaj impozant broj ukazuje da su njihove službe imale apsulutan uvid na terenu , odnose postojećih snaga i delovanje ratujućih strana. Američka vojna misija kod četničkog pokreta pri štabu gen. Mihailovića obrazovala je u proleće 1944. štab od sedam Amerikanaca tkz.
„Operativnu grupu za spasavanje vazdušnih posada.“. Ova grupa je organizovala obnavljanje i osposobila aerodrom kod sela Pranjana i bila organizator evakuacije. Intenzivno su prikupljanje vazduhoplovne posade koje su bile kod četnička ili su skriveni kod građana. Tako je od 8-10 avgusta transportnim avionima evakuisano 225 američkih pilota. Poslednja 23 pilota evakuisana su tokom novembra i decembra 1944. sa drugog aerodroma. Postoje podaci da je decembarski transport od 19 pilota odveo tada američki pukovnik a kasnije general Džordž Krajger.Po njegovim podacima i američke vojne misije četnici su spasli 372 američka vazduhoplovca. Činjenice pokazuju da svi saveznički vazduhoplovci nisu evakuisani.Na suđenju gen. Mihailoviću sam je izjavio da su neki njegovi „neodgovorni komandanti jedan broj vazduhoplovaca predali Nemcima u zamenu za municiju, a neke su pobili zbog pljačke, kao Spasoje Dakić, Voja Branković , i Dušan Radović „. U Homolju brigada“Kenta“ zaklala je dva oborena pilota, što je i priznao četnik “ Požarevac“ da je između 49 koje je zaklao bila i dva oborena pilota. Za sve postoje dokazi u vojnom arhivu.
Spašavanje savezničkih avijatičara od strane NOV i POJ (partizanskih jedinica) . počelo je decembra 1943.g. Do kraja II svetskog rata 9. maja 1945.g. jedinice NOP evakuisale su i spasle 1585 američkih pilota, 267 engleskih , i 1222 druga vazduhoplovaca (Kanađana , Francuza , Poljaka i Jugoslovena. Odnosno 3074 pripadnika savezničke avijacije. Spaseno je 215 savezničkih aviona (aerodrom ostrva Vis i drugi) sa posadama od 1935 vazduhoplovca što iznosi 5009 lica. Ovi podaci se nalaze u vojnom arhivu VS i u engleskim i američkim ratnim arhivima.
Američki vazduhoplovni general Ira Iker i Natan F. Tvajning (komadant 15. Američke vazduhoplovne armije) srdačno su se zahvalili jugoslovenskoj državi na spasavanju njihovih vazduhoplovaca. Jedan broj njih je odlikovan ratnim ordenima, a mnogi su objavili svoja sećanja na dane provedene kod partizana i uputili brojne zahvalnice. Ne treba zaboraviti celu istinu.
Toje istina u moje selo Recicu su ih likvidirali postoje i danas zivi svedoci.Kad su cetnici zaklali mlade Britanse pilote.Selo Recica kod Pozarevca.Tacno se zna mesto likvidacije pilota.Zasto to ne obelezitw.Cetnici su bili obicna neorganizovana banda.Koja je ubijala i Srbe.
Smradiša, ako je i istina to što si napisao, ne treba da mešaš četnike JVuO sa Pećančevim četnicima.
Ljudi, ne treba verovati izjavama ucenjenih četnika datim posle rata, poput tog „Požarevca“.Ja znam da su komunisti na Beogradskom procesu govorili o „dva zaklana saveznička pilota“ koji su se posle dva dana javili da su živi.
Praksa u srpskoj i crnogorskoj javnosti osamdesetih godina bila je da o problematičnim događajima Drugog svetskog rata prvi govore pesnici, i događaje o kojima se nije smelo pisati pretaču u stihove. Prvi ko je o ovoj temi progovorio bio je Matija Bećković u svojoj poemi „Čiji si ti mali?“, slikajući scenama ličnog iskustva tragiku onih koji su ostali bez bližnjih i time bili posebno obeleženi u crnogorskom društvu posle 1945. godine. U isto vreme, u Srbiji, kragujevački list „Pogledi“ umnogome je zaslužan za otvaranje ove teme, sakupljanje novih podataka a posebno fotografija. Ova praksa ostala je do danas, na istoimenom internet-sajtu koji vodi Miloslav Samardžić. Od početka devedesetih počelo je otvaranje ove teme u srpsko-crnogorskoj javnosti. Crnogorski istoričar Branisav Kovačević ponudio je 1993. godine naučnu studiju „Od Vezirovog do Zidanog Mosta“. Bio je to iskorak ne samo u opisivanju bosanske golgote crnogorskih snaga i naroda, već i u kritici revolucionarne prakse masovnih likvidacija zarobljenika po završetku rata. Tokom devedesetih ovo interesovanje se nastavilo kroz nekoliko studija dr Vučete Redžića, koje su se fokusirale mahom na građanski rat koji je plamteo u Crnoj Gori 1942. godine. Od sredine devedesetih u javnosti se pojavilo nekoliko studija jereja Velibora Džomića. On se bavio sudbinom sveštenstva i institucija Mitropolije crnogorsko-primorske, osvetljavajući jedan potpuno zapostavljeni segment tragike nacionalnih snaga i institucija u Crnoj Gori u Drugom svetskom ratu. Posebno se bavio tragičnom sudbinom mitropolota Joanikija i njegovom likvidacijom u potaji juna 1945. godine .Okupacijom, građanskim ratom i pokretom otpora bavili su se u protekle dve decenije i Dragan Nenezić, Kosta Nikolić, Miloslav Samardžić i Aleksandar Stamatović u više svojih studija. U proteklih deset godina, izdata su i dva posebna izdanja koja govore o stradanju Crnogoraca – četnika, na kraju Drugog svetskog rata. To su obimna knjiga Sava Gregovića sa mnogobrojnim izjavama i više od 5.200 popisanih imena nevoljnika koji su „odstupili“, odnosno nastradali, kao i zbirka tekstova savremenika i naučnih priloga u uredništvu Slaviše Gubernića …………KO ŽELI DA ZNA, PROČITAĆE. KO NE ŽELI, ZAUVEK ĆE OSTATI ZAROBLJEN U BRATOMRŽNJI I SRBOMRŽNJI.
INDOKTRINACIJA je proces NASILNOG usađivanja ideja, stavova, kognitivnih strategija ili profesionalnih metodologija .Razlikuje se od obrazovanja zbog činjenice da se od indoktrinisane osoba očekuje da NE DOVODI u pitanje i kritički NE ISPITUJE doktrinu koja mu je usađena u mozak i koju je naučila.
Primer:
DANGIĆ, četnički komandant, antifašista
MESIĆ, komandant hrvatske dobrovoljačke jedinice na Istočnom frontu, „antifašista“
DANGIĆ: SRBIN, žandarmerijski major
MESIĆ: HRVAT, artiljerijski potpukovnik
POČETAK RATA:
DANGIĆ: odlazi u ČETNIKE
MESIĆ: stupa u armiju NDH
DO ZAROBLJAVANJA:
DANGIĆ: ratuje protiv USTAŠA u istočnoj Bosni (verovatno i protiv partizana)
MESIĆ: visoki oficir u hrvatskoj dobrovoljačkoj pukovniji, povremeno i pred raspad i komandant
ODLIKOVANJA:
DANGIĆ: od Italijana i Nemaca sigurno NE
MESIĆ: više nemačkih i NDH odlikovanja, između ostalih NEMAČKI GVOZDENI KRST ZA HRABROST
ZLOČINI PODČINJENIH JEDINICA:
DANGIĆ: verovatno protiv Muslimana u istočnoj Bosni
MESIĆ: zlodela njegove pukovnije u Rusiji
ZAROBLJAVANJE:
DANGIĆ: zarobili ga NEMCI aprila ’42, nemački logor u Poljskoj
MESIĆ: zarobili ga Rusi u Staljingradskoj bici početkom ’43, sovjetski logor „Nova šansa“
DANGIĆ: beži iz logora ’44., pridružuje se poljskom otporu i ratuje protiv NEMACA, navodno čak i kao komandant
MESIĆ: da bi spasao glavu ’44. prihvata da stupi u PRVU JUGOSLOVENSKU BRIGADU , čiji kostur čine PREŽIVELE USTAŠE, i sa tom jedinicom „ratuje“ protiv Nemaca
EPILOG:
DANGIĆ: IZRUČEN, OSUĐEN i STRELJAN u Sarajevu
MESIĆ: PENZIONISAN NAKON RATA KAO UČESNIK NOB-a . Tito je Mesića lično primio 1944.g. i po izjavi svedoka partizana “ neviđeno ljut oštro KRITIZIRAO zbog sudelovanja u fašističkoj vojsci“
Eto, to je razlika između ANTIFAŠISTE DANGIĆA i „ANTIFAŠISTE“ MESIĆA i ta razlika se na štetu DANGIĆA NEGUJE OD MESIĆEVACA DO DANA DANAŠNJEG !!!
Odlicna analiza, svaka cast i od srca cesttitam.
Srpska nesreca je zamaskirana floskulama bratstva jedinstva, kao ida i mi i oni imamo petu kolonu.
Ali da li smo i mi tvorci svoje nesrece….
Tamo su bila dva skota. Ispade da su svi piloti padali u Pranjane. Sveli celu akciju na jedno selo. Skotovi neznaju za sramotu.