Petrović za IN4S: Montenegro počiva na mržnji prema Srbiji i Rusiji

Prema Crnoj Gori se sprovodi model „slamanja srpstva“. Vašington i atlantisti podržavaju Mila Đukanovića, a montenegrinski koncept kao antisrpski, odnosno suštinski antiruski je po svojoj biti, vrijednostima i geopolitici i antievropski, pa ako hoćete i antihrišćanski, rekao je u intervjuu za IN4S Dragan Petrović, politikolog, naučni savjetnik sa Instituta za međunarodnu politiku i privredu u Beogradu.

-Pojedine mjere donijete od režima u Crnoj Gori posebno u poslednje vrijeme poput određivanja egzemplarnih kazni za nepoštovanje himne i zastave, što je gotovo unikatno u savremenom svetu, posebno u toj mjeri, potom što ste naveli hapšenje poslanika i lidera opozicije, način ulaska u NATO, zabrana ulaska u zemlju intelektualcima koji drukčije misle, falsifikovanje istorije i dr, su izrazito zabrinjavajući procesi koji potpuno negiraju NATO lobiste u tvrdnji da je ulazak u Alijansu i podrška razvoju demokratije u zemlji, u praksi vidimo sve suprotno, naveo je on.

Vi ste politikolog, ekonomist, geopolitikolog, završili ste četiri fakulteta i radite u Institutu za međunarodnu politiku i privredu u Beogradu. Kakav je geopolitički položaj Evropske unije nakon svih turbulencija koje je potresaju od Bregzita pa sve do žutih prsluka?

– Evropska unija je u višestrukoj krizi, identitetskoj, ekonomskoj, krizi izostanka konsenzusa oko daljih glavnih strateških pravaca između zemalja članica, protivrječnosti u regionalnom razvoju, migrantskom pritisku, prije svega tzv. zemalja u tranziciji njenih članica, i dr. Naročito veliki izazov za jedinstvo Unije predstavlja makroekonomska koncepcija tzv. štednje, odnosno modifikovana neoliberalna koncepcija koja u praksi dovodi do produbljivanja siromaštva na račun siromašnijih članica Eupre svega iz južne Evrope i bivših socijalističkih država istočnoevropskih. Naročito su te zemlje, tzv. zemlje u tranziciji iako članice Unije, su posebno pogođene deindustrijalizacijom, ali i demografskim krahom, kao posledice negativnog prirodnog priraštaja i odliva najvitalnijih djelova stanovništva ka bogatijim članicama Unije. To dovodi do depopulacije tih zemalja, posebno naših susjeda Rumunije, Bugarske, potom zemalja tzv. Višegradske grupe. Upravo migrantski problem donosi «so na ranu» i izazov za demografsku strukturu tih zemalja, pa smo svedoci počevši od 2015. produbljivanja sukoba interesa i pravih konfilkata između tih zemalja i centra u Briselu po pitanju odnosa prema migrantskim kvotama i migrantima sa Bliskog i Srednjeg istoka i Sjeverne i Subsaharske Afrike uopšte. Tome treba dodati stare razlike između geopolitičkih prioriteta tzv. „Stare Evrope“ (Francuska i Njemačka, pa i Italija) i „Nove Evrope“, gde su ove prve samosvjesnije za samostalnu politiku Unije u odnosu na SAD i NATO. Sve to zajedno dovodi na scenu nove generacije političara umjerenih ili radikalnijih evroskeptika i na desnici i na ljevici evropske političke  i društvene scene. Orbanova politika na primer ili posledice glasanja u Marakešu po pitanju migrantskog problema su nove realnosti u životu EU. Protivrečnosti u samoj Njemačkoj po pitanju odnosa prema ovim najvažnijim izazovima će se dodatno razviti nakon odlaska Merkelove sa političke scene. Ukoliko Unija nakon Bregzita i ostane u punom sastavu sledećih godina, doći će svakako dijelom institucionalno ili makar neformalno do njenog raslojavanja, na centar i manje uticajne i povlašćene članice, a protivrečnosti po najvažnijim pitanjima među članicama, ali i u okviru samih zemalja Unije će rasti, što podrazumeva i vaninstitucionalne oblike borbe – sindikalne štrajkove, proteste i sl.

Dvije trećine Francuza za Rusiju

U Francuskoj protestanti jasno traže izlazak iz NATO i EU, da li mislite da se Francuzi okreću De Golovoj Francuskoj?

– Iako se svjetski poredak postepeno okreće ka multipolarnom, u Francuskoj se na poslednjih tri predsedničkih izbora, pobeđuje kandidat koji je u odnosu na drugih desetak protivkandidata na tu poziciju, redovno najbliži atlantističkim i globalnim interesima: 2007 Sarkozi, 2012. Oland i 2017 Makron. Načini na koje su stvorene afere njihovim najvećim protivnicima uoči tih izbora 2006-7 Domeniku De Vilpenu, 2012. Stros Kanu i 2017. Fransoa Filonu, predstavljaju prava remek dela američkih i globalističkih struktura, od službi do vodećih medija i djelovanja u javnosti proglobalističkog dela elite (tzv. «kompradori»). Sa druge strane populacija je i dalje ostala dobrim dijelom nepoćunda atlantističkog geopolitičkoj koncepciji, kakva je bila recimo još u periodu De Gola i inače francuski geopolitički pol je samostalan u odnosu na anglosaksonski i Njemačku. Na primjer uzmimo u tom pravcu odnos prema Rusiji samo za poslednje predsjedničke izbore u Francuskoj 2017. prvi krug, gde su geopolitički izrazito proruski i antiamerički predsednički kandidati Marin Le Pen i Melanšon dobili 21,5 %, odnosno 20 % glasova, a sličan njima Nikola Dipon oko 5 %, što je za geopolitički proruske kandidate i u isto vreme izrazito antiameričke 46,5 %. Tome treba dodati da su svi lideri neodegolističke UMP a to su Filon koji je tada bio predsedički kandidat i dobio je 20 % glasova, (ali i ostali vodeći političari iz te moćne stranke poput Sarkozija, Kopea), se javno više puta založili u Strazburu za ukidanje sancija Rusiji i za tešnju saradnju sa njom. Dakle to je 66 % glasova izašlih birača pri izlaznosti od oko 79 % svih upisanih birača u Francuskoj!! Dakle dvije trećine francuskog biračkog tijela je glasalo za kandidate predsedničke koji su naklonjeni javno Rusiji, a opet na kraju je pobedio u drugom krugu Makron koji je od desetak vodećih francuskih političara i predsedničkih kandidata (slično situaciji sa Sarkozijem 2007 i Olandom 2012) najbliži globalističkim interesima! Kako izbori za parlament Francuske su gotovo unikatni u Evropi, jer se glasa po regijama, a samo vodeći kandidati po njima ulaze u Parlament, pa se može desiti kao recimo ranije Nacionalnom frontu da na nivou cele Francuske bude drugi po dobijenim glasovima za Parlament, a dobije samo nekoliko poslanika, to u političkim tijelima zemlje, pre svega mjestu predsjednika Republike kao dominantnom u političkom sistemu zemlje, drže snage koje ne predstavljaju realan odnos snaga u biračkom telu i društvu Francuske. Kada se tome doda da najvažnije medije pretežno drže globalističke snage, da su u francuskom društvenoj eliti posebno povlašćeni kompadori poput ranije Levija, Gliksmana, Kušnera i dr, nesrazmera između raspoloženja stanovništva i birača i sa druge strane odnosa snaga u vlasti i vodećim medijima je nesrazmerna. Na taj način su česti vaninstitucionalni oblici manifestacija, demonstracije, protesti, naročito po ovim ključnim društvenim i političkim pitanjima, kao što je migrantski problem, makroekonomski i socijalni model, odnos prema NATO i drugi. U zemlji u kojoj NATO nije omiljen, i u kojoj i referendum za Ustav EU propada 2005, Sarkozi i sam sa vrlo malim političkim kredibilitetom, uvodi zemlju u Alijansu 2009. godine, naravno van referenduma, sa prostom većinom u parlamentu. Ako neko tu pravi analogiju sa ulaskom Crne Gore u NATO 2017, to ipak nisu uporedive stvari, jer je Francuska sarađivala tesno sa NATO od ranije, ali nije imala puno članstvo, mada je jasno da je i u slučaju njenog ponovnog ulaska u Alijansu 2009 (izveo ju je referendumom De Gol 1966. godine), prilično nedemokratski čin. Nezadovoljstvo dobrog dijela naroda aktuelnom politikom Makrona naročito po pitanju ekonomsko-socijalnim, ali i mnogim političkim, uključujući i migrantsko pitanje, je veliko i protesti žutih prsluka i slični su manifestacija toga. Veliki problem antiglobalističke i antiameričke opozicije u Francuskoj na levici (Melanšon) i desnici (Marin Le Pen i sl.) je izostanak međusobne saradnje, dok su, što se vidi naročito po pitanju ključnih momenata osvajanja vlasti, kao drugi krug predsedničkih izbora 2017, globalistički centri vrlo povezani i finansijski i medijski uticajni. Nema logike na prvi pogled da Fransoa Filon podržava tako direktno uoči drugog kruga Makrona u odnosu na Marin Le Pen (programski je čak bliži Le Penovoj), ili izostanak takve ili makar indirektne podrške Melašona Marin Le Pen. Makron će se sa svojim političkim konceptom, ukoliko vremenom ne evoluira (što se desilo u dobroj meri sa Sarkozijem nakon što je izabran za predsednika naročito po pitanju modifikacije neoliberalne ekonomsko-socijalne koncepcije nakon 2008. i omekšavanja prema Rusiji), postati sve usamljeniji, a opozicija će sve više jačati. Ukoliko opozicija počne više da sarađuje doći će do mogućnosti promene vlasti na sledećim parlamentarnim izborima a predpostavljam da će već na predstojećim izborima za EU parlament u Strazburu na proljeće, vlast postići slabiji rezultat nego 2017. godine.

Koji je, po Vama, najbolji način za rješavanje pitanja Kosova i Metohije i da li postoji opcija koja može zadovoljiti srpske nacionalne interese?

– Pitanje Kosova i Metohije treba držati u fokusu nacionalne politike, ali su gubici u tom pravcu kao posledica katastrofalno loših poteza Vučićeve i u manjoj meri Tadić-Cvetkovićeve vlasti po ovom pitanju kolosalni i biće u najboljem slučaju veliki i sa teškim posledicama i u budućnosti. Briselski sporazum i njegova operacionalizacija su zadali veliki udarac srpskim intersima i doveli u pitanje čak i srpski sjever koji smo dotle apsolutno kontrolisali, odnosno koji je uz sva etnička čišćenja albanskih ekstremista i dalje ostao etničko srpski i nealbanski, te i geografski deo Srbije . Sada je najvažnije da Vučić ne uradi izdaju do kraja, i da se ne realizuje i de jure priznanje tzv. Kosova preko pravno obavezujućeg sporazuma kroz tzv. «razgraničenje» što je drugi naziv za omogućavanje stolice u OUN toj paradržavi u zamenu za mali djelić sjevera KIM, vjerovatno za opštinu Leposavić i sl, što bi bila veleizdaja najvišeg ranga i najveća srpska kapitulacija u istoriji. Vučić je ozbiljno oslabio sjever i njegovu odbranu preko niza rešenja poslednjih godina – ukidanje civilne zaštitite, stavljanje policije sjevera pod ingerencije Prištine, deblokada i proširenje mosta na Ibru, podređivanjem sudova sjevera Prištini, predajom mobilne telefonije sjevera Prištini i dr.) Zašto bi neko ko brani makar sjever ga bezbednosno predavao protivniku, pa se politika Vučića čak i prema severu ne može posmatrati nikakvim „Miloševim lukavstvima, kupovinom vremena i sl“.

Ukoliko se odbije ta opasnost koju nagoveštava Vučić, budući da je Briselski sporazum neadekvatan i pravno niti ga sama Priština poštuje, to su šanse u buduće da se spasi što se spasiti može po pitanju Kosova i Metohije, naravno uz promenu vlasti, realne, a to znači da je sjever sastavni dio Srbije. Najveća opasnost za Srbiju dolazi i od niza drugih pogrešnih rešenja vlasti, kao što je pogrešan ekonomski i socijalni model, migrantski pritisak, dakle udar na demografsku strukturu zemlje (podpisala je Srbija i sporazum iz Marakeša!), izostanak povezivanja sa srpskim narodom u regionu, prije svega mislim na Crnu Goru, ali i Republiku Srpsku, medijska blokada…

SFRJ bila pogubno rješenje za srpski narod

U toku ste sa situacijom u Crnoj Gori. Ovih dana imali smo sistem otvorene diktature, poslanik Nebojša Medojević je bio uhapšen u gluvo doba noći, a da mu pri tom imunitet nije ukinut, dok je poslanik Knežević bio „zatvoren“ u zgradu Skupštine jer i njega čekao isto zatvor. Kako komentarišete ta dešavanja?

–Prema Crnoj Gori se sprovodi isti model „slamanja srpstva“, kao i prema ostalim srpskim prostorima, naravno na specifičan način, kao operacionalizacija nastavka koncepta anglosaksonskih i atlantističkih struktura još iz ranijih vjekova, jer se kroz srpski faktor elementima drugog trajanja, video produženi uticaj Rusije. Nakon Drugog svjetskog rata ta tradicionalna britanska politika, koja je u novovjekovnoj epohi Istočnog pitanja bila očigledna i po pitanju podrške izdišućoj Otomanskoj imperiji, protiv oslobodilačkih težnji Srbije i Crne Gore, ali  i većine drugih pravoslavnih naroda Balkana i Bliskog istoka, ojačana je pristizanjem američke moći u Evropu, pa je Vašington vremenom preuzeo glavne postulate politike Londona prema Istočnom pitanju iz novovjekovne istorije. Nema sumnje da je Tito usmeravao svoju unutrašnju politiku prema tim centrima moći, što se manifestovalo u pogubnim rešenjima i poziciji srpskog naroda u SFRJ, – navedimo samo najznačajnija formiranje dekretom muslimanske nacije početkom sedamdesetih, stvaranje pokrajina samo u Srbiji i njihovo prerastanje u elemente državnosti vremenom, uvođenje crnogorstva vremenom kao sve veće negacije srpstva, začetak vojvođanskog autonaštva, umanjenje pozicije srpskog naroda u republici Hrvatskoj kao konstitutivnog naroda i dr.

Vašington i atlantisti podržavaju Mila Đukanovića i montenegrijski koncept kao antisrpski, odnosno suštinski antiruski, ali po svojoj biti vrijednostima i geopolitici i antievropski, pa ako hoćete i antihrišćanski. Ukoliko posmatramo recimo Orbana i posebno Dodikovu politiku, naći ćemo da su po glavnim geopolitičkim i vredonosnim, socijalnim i drugim pitanjima, Đukanović i Vučić zajedno, i to u paketu sa Tačijem i Haradinajem na sasvim drugom polu. Uostalom u ključnom momentu a to je davanje kakvog takvog parlamentarnog kapaciteta Đukanoviću i odluci da se ide ka NATO (bez referenduma i većine stanovništva u tom pravcu) a to su izbori oktobra 2016. i farsa od „državnog udara“. Pojedine mjere donijete od režima u Crnoj Gori posebno u poslednje vrijeme poput određivanja egzemplarnih kazni za nepoštovanje himne i zastave, što je gotovo unikatno u savremenom svetu, posebno u toj mjeri, potom što ste naveli hapšenje poslanika i lidera opozicije, način ulaska u NATO, zabrana ulaska u zemlju intelektualcima koji drukčije misle, falsifikovanje istorije i dr, su izrazito zabrinjavajući procesi koji potpuno negiraju NATO lobiste u tvrdnji da je ulazak u Alijansu i podrška razvoju demokratije u zemlji, u praksi vidimo sve suprotno. Uostalom način na koji se režim u Crnoj Gori obračunavao sa opozicijom u periodu 2015-2016, nedemokratski ulazak u NATO 2017 i sve ono što sledi u 2018, govore o izrazito nedemokratskom i diktatorskom poretku. Sa druge strane je za divljenje i pored svega držanja opozicije u Crnoj Gori prije svega Demokratskog fronta ali i dobrog dijela stanovništva, uključujući i Vaš portal i dio slobodnih medija.

Vi imate svoj Ju jub kanal i emisiju Gost nedjelje. Takve vrste kanala su iz dana u dan sve više i kod nas uobičajena. Da li mislite da gledajući te internet emisije, narod može da izađe iz onog okvira što mu serviraju televizije sa nacionalnom frekfencijom?

– Jedno od najvažnijih odlika nedemokratskih režima danas u Crnoj Gori i Srbiji su blokada medija. Ovakvi mediji su u tom pravcu antipod, ali imaju velika ograničenja u činjenici da je veći dio populacije van dostupa internetu. U istraživanju NSPM za beogradsku regiju 2017, oko dvije trećine penzionera nikada ne koristi internet. U tom pravcu, i pored porasta korisnika interneta, vlast brutalnom kontrolom i čak vlasništvom neposrednim nad televijama, posebno s nacionalnom frekvencijom, i najvećeg dijela štampanih medija ima presudan medijski uticaj. Interesantno je da EU i zapadni centri ne protestuju vidljivo protiv medijskog pritiska, pa je recimo samo u Srbiji donijet zakon da u lokalnoj upravi ni list hartije ne može biti u državnom medijskom vlasništvu pozivajući se tobože na vrednosti EU (što je unikatno u EU inače u praksi), što je 2016. dovelo do prodaje oko 70 preostalih regionalnih i lokalnih televizija, koje su pokupovali indirektno vlast i atlantisti (Bata Gašić trenutni šef BIA i funkcioner i tajkun SNS ima oko devet televizija u svom vlasništvu i kontroli!). Imate sa jedne strane pod direktnim američkim vlasništvom i uticajem više medija poput N 1 tv, Južnih vesti, Danas i sl, a ostalo drži Vučić, sada je kupio i Prvu tv, prošle godine Kopernikus, većinu talbloida i dr. Ljudi traže alternativne medije, pa su Balkan info, Helmkast, Srpska priča, pa i moj kanal i dr, sa sve većom gledanošću, ali to je daleko slabija medijska moć vezano isključivo za internet, koja ne dopire do većeg dela populacije u Srbiji i srpskim prostorima u celini.

Doprinos IN4S slobodi medija je mnogo veći od prostora same Crne Gore i ako se unaprijede tehničke mogućnosti, što je opet vezano i za sredstva kao najveći problem, ali ne jedini, taj uticaj i kvalitet će svakako rasti.