Poslednji sabor Dudinih jata

Piše: Batrić Babović

Septembar je bio njegov mjesec i poslednja granica između zemnog i višeg Carstva. Deveti dio kalendarske godine je vrijeme kada se sabiraju plodovi i u žitnice unose trudbenički zapisi. Poklopili su se atinski septembar 2017. i ovaj beogradski iz 2021. godine u samo jednoj tački svih dnevnih redova: Duda se u kolijevci kulture i civilizacije oprostio od košarke, a u Beogradu od Crvenog Krsta, golubova i zemnog života.

Poletio je u visine i zapljeskao svojim krilima da je krajnje vrijeme zaigrati opet u Gornjim Svjetovima novu partiju nedovršenog crvenokrstaškog pik-en-rola.
Preko Partizana, Radničkog, Šibenika, Vojvodine, Arisa, Panioniosa, PAOKA, AEKA, Olimpijakosa, CSKA, Dinama iz Moskve, Efesa i reprezentacija Jugoslavije, Srbije i Crne Gore i Srbije zlatni i autoritativni Dušan Ivković nizao je svoje trenerske i selektorske uspjehe. Zlato sa Univerzijade iz Zagreba, srebrni Seul, evropska zlata iz Zagreba, Rima i Atine i svjetsko zlato iz Argentine plod su rada sa selekcijama Jugoslavije. Sa reprezentacijom Srbije izronio je evropsko srebro u Poljskoj. Kao prvi saveznik kumu Željku Obradoviću donio je olimpijsko srebro iz Atlante, evropsko zlato iz Barselone, svjetsko zlato iz Atine i evropsku bronzu iz Francuske. Porodio je mnoge igrače, načinio brojne trenere, ispravio brojne neprailnosti i nepravde… Atinskom AEKU je donio Kup Rajmonda Saporte,a moskovskom Dinamu ULEB Kup, Olimpijakosu dvije titule prvaka Starog Kontinenta…. Ostale ligaške i uspjehe iz državnih kupova teško je izbrojati.

Duda je basket majstorisao, prespajao, slikao, vajao, kreirao, preuređivao,opjevao vezao za meridijane, sanjao kao zvijezde, molio se za mir, disao i živio za dobre ljude,veliku Jugoslaviju, Srbiju i golubove… Bio jeduhovni bokser,intelektualni šmekerski boem, borac, mudrac velikog srca i ledeni autoritet sa jasnim stavom i trenerskom riječi koja je bila poslednja.

Isticao je da su golubovi posebna ljubav i da porodica sabrana od 42 roda i 310 vrsta mora biti posebna klauzula svakog novog ugovora. Ledena Moskva nije bila raj za njegove ljubimce, pa se ruski napoleonovski led za njih završio ugodnom beogradskom kućom kao podesnijom geografskom širinom.

Dražen Petrović, Vlade Divac, Žarko Paspalj, Dino Rađa, Toni Kukoč, Jurij Zdovc, Zoran Savić, Željko Rebrača jesu veznici za košarkaški remek studio Dude Ivkovića. Bilo ih je bezbroj ali bi hartija postala preuska za ovaj repetitorijum. Kada sam jednom prilikom upitao Nikolu Bulatovića da li mu je draže zlato iz Barselone ili Atine, stasiti Podgoričanin je iz topa kazao da mu je najdraži poziv u reprezentaciju Dude Ivkovića davne 1993.godine. Duda me je zvao čovječe. Znaš li šta to znači?, odgovorio je uzbuđeno Nikola.
Internacionalni sudija Miloš Koljenšić mi je pričao da je tokom jednog meča u Istanbulu doživio da mu legendarni Duda poželi dobrodošlicu iz Podgorice i da svi zajedno uživaju u vrhunskoj košarci. Luka Pavićević je po krucijalne trenerske savjete odlazio kod Dude Ivkovića i dobijao u sekund odgovore na nerazrešive trenerske enigme.
Ivković je imao je snagu da odstrani Gorana Grbovića, Acu Petrovića i Franja Arapovića. Gledao je u budućnost i mlađe. Vidio je više i dalje. Projektovao je vizije života kroz visokoletače i njihove petnaestočasovne bravure i borbe sa vazdušnim stihijama i protivprirodnim stanjima. Sve je bilo antipod Njutnovih zakona.
Kako je primijetio genijalni Veljko Miladinović, u času Dudinog rastanka sa ovim svijetom igrali su Partizan i Efes, njegov prvi i poslednji klub, na klupi Partizana sjedio je i sjedi kum Željko Obradović a Beograd je bio mjesto te promisaone sinapse.
Prva petorka iz Dudinog tabora i sabora odnijela ga je do vječne kuće i nebu pustila golubove visokoletače. Zemlji su ostale suze i pamćenje na utemeljivača evropske i svjetske košarke, duhovnika, pedagoga i psihologa neugasle košarkaške misli. Onaj koji je sa 50 ljudi obilježio košarkašku nauku i tehniku prelazi u vječno i neprolazno košarkaško nadmetanje gdje nema ni tuge ni bola.
Ako je Atina bila njegov izbor za oproštaj, a Beograd tačka Promisla Božjeg za zatvaranje životnog kruga, košarkaška Srbija i Crna Gora imaju obavezu da ustanove nagradu Dušan Duda Ivković, baš onako kako je to urađeno sa Aleksandom Gomeljskim.
To bi bio najmanji dug prema bijelom golubu visokoletaču u Nebesko Carstvo. Onom golubu po kome se prepoznaju košarka, JUgoslavija, Beograd, Srbija i Crna Gora.
A Crveni Krst je postao centar svih košarkaških terena.
Legendo, počivaj u miru. Rajsko naselje čarobnjaku evropske košarke Dušanu Dudi Ivkoviću!