Protojerej Jovan Plamenac: Abortus i demografija

(Zašto pred zločinom ubijanja nerođenih ljudi, bezmalo, svi zabijaju glavu u pijesak)

Počećemo od premise, u ovo vrijeme i naučno dokazane, da čovjekov život počinje trenutkom začeća (ona može validno biti osporena isključivo dokazom da čovjekov život počinje u nekom drugom trenutku, ne filosofskim izvođenjem tog dokaza nego egzaktno, a to još niko nije uspio da uradi). To znači da od tog trenutka, pa i sekund, prekinuti život čovjeku znači da je on umro, bilo prirodnom, bilo nasilnom smrću.

Kako je tema ovog teksta tzv. abortus, u njemu ćemo se baviti isključivo nasilnom smrću nerođenog čovjeka. Nasilna smrt, kako rođenog tako i nerođenog čovjeka može nastupiti nehotimice ili hotomice, kao nesrećan slučaj ili kao ubistvo. U ovom tekstu bavićemo se samo hotimičnim usmrćenjem nerođenog čovjeka, ubijanjem nerođenog čovjeka.

Najpoznatiji način ubijanja nerođenog čovjeka je tzv. abortus. Pod pojmom abortus podrazumijeva se ubijanje fetusa u materici, uglavnom specijalno za taj zahvat ljekara abortera konstruisanim instrumentima ili hemijskim sredstvima. U većini država u svijetu ubijanje nerođenog čovjeka je, uz izvjesna ograničenja, legalan čin. Ovo ubistvo svrstano je u tzv. ženska prava koja su u pravnim sistemima tih država nadređena osnovnom ljudskom pravu na život. Prethodno, ne samo bez ikakvog naučnog dokaza nego i mimo zdravog razuma, fetus je proglašen dijelom majčinog tijela, bez obzira što je on, vidjeli smo, poseban čovjek još od trenutka kada je začet. Iz tog manevra proizašlo je pravo žene da raspolaže fetusom kao dijelom svoga tijela, da može da mu dopusti da uzrasta u njenoj materici do rođenja ili, pak, da ga odstrani iz materice.

Dakle, tzv. abortus je ubistvo, nasilni prekid života nerođenog čovjeka. Ozakonjeno ubistvo. Ne Božijim, ne prirodnim, nego ljudskim zakonima.
Tzv. abortus je samo jedan vid nasilnog prekidanja života nerođenom čovjeku. Ubijanje nerođenih ljudi mnogo masovnije vrši se tzv. sredstvima za kontracepciju. Ova sredstva, uglavnom, ne služe za sprječavanje začeća, nego da spriječe da se začeti čovjek usadi u matericu. Tako začetom čovjeku biva zapriječeno da pristupi hrani i on zbog toga umire. Tzv. kontraceptivna sredstva služe i tzv. planiranju porodice. Takvo planiranje porodice, ubijanjem tek začetih ljudi, je morbidno.

Takođe masovno ubijanje nerođenih ljudi ostvaruje se i vantjelesnom oplodnjom. U tom procesu veoma često biva začeto više djece, nekada i na desetine, nego što biva usađeno u matericu. Djeca koja su višak bivaju zamrznuta, na njima se vrše eksperimenti…, konačno bivaju bačena, kao medicinski otpad. I mnoga od onih koja bivaju usađena u matericu „ne prime se“, tu umiru. Vantjelesnom oplodnjom djeca bivaju rođena, često, uz žrtvovanje mnoge njihove braće i sestara.

U osudi globalnog zločina ubijanja nerođenih ljudi, daleko brojnije pogibelji nego u svim ratovima, od svih bolesti, uključijući i pandemije, svim prirodnim nesrećama, saobraćanim udesima…, govoriti samo o tzv. abortusu i tako oćutati zločin upotrebe tzv. sredstava za kontracepciju i vantjelesne oplodnje svojevrsno je učešće u tom zločinu. Osuda samo tzv. abortusa guranje je seksualno aktivnih ljudi u zločin upotrebe tzv. sredstava za kontracepciju. Ljudi uglavnom ne znaju, jer niko im to ne kaže, da su ta sredstva abortivna i pribjegavaju im da ne bi došli u poziciju da pribjegnu abortusu. Tako, izbjegavajući manje brojni zločin, pribjegavaju daleko brojnijem. Zločin učinjen upotrebom tzv. sredstava za kontracepciju smatra se civilizovanošću čovjeka. Posebnim dostignućem medicine smatra se zločin ubijanja ljudi začetih vantjelesnom oplodnjom. Njega finansiraju državni zdravstveni sistemi i blagosiljaju neki sveštenici.

Kada se sruši putnički avion, svi svjetski mediji izvještavaju o tom dogaćaju, državnici šalju telegrame saučešća, proglašavaju se dani žalosti… A što tog istog dana samo u jednom gradiću, bilo gdje u svijetu, biva ubijeno puno više ljudi koji još nijesu rođeni nego što je poginulo u toj avionskoj nesrećeni, bezmalo, nikoga se ne dotiče.

Svijet obitava u zločinu svakominutnog stravičnog zločina ubijanja nerođenih ljudi čije dimenzije je ljudskom umu nemoguće sagledati. Civilizacija je natopljena krvlju nerođenih ljudi i uznosi se, bezosjećajna za nepregledne rojeve duša nasilno odvojenih od tijela prije rođenja. Tehnološki razvoj, kojim se civilizacija toliko ponosi, praćen novopaganskom ideologijom, učinio ju je neshvatljivim stratištem.

Ubijanje nerođenih ljudi je tema od koje bezmalo svi zaziru. I kada se bave njome, to rade na krajnje površan način. Hrišćani se „hrišćanskom ljubavlju“ trude da ne povrijede svoje bližnje, kao ni sebe same. „Svi smo grješni“. O ubistvu tzv. kontraceptivnim sredstvima i vantjelesnom oplodnjom se i ne govori. I zločin ubijanja nerođenih ljudi se baškari u civilizaciji, pa i u Crkvi iz koje ga ne istjeruju. Kako su, bezmalo, svi ljudi koji su imali tu rijetku sreću da budu rođeni učesnici u njemu, što direktno, kao akteri, što indirektno, kao oni koji se ne trude da ga spriječe i o njemu ćute, opšti je interes da ovaj najveći problem čovječanstva od kada ga je biva gurnut pod tepih. I on ne samo da živi, nego cvjeta.

Sljedstveno, govoriti o zločinu tzv. abortusa kao demografskom problemu, kao jednom od uzroka izumiranja populacije, a ne sagledati njegovu suštastvenu dimenziju grijeha, je što i govoriti o rupi koju je načinila atomska bomba, ne sagledavajući posljedice radijacije koju je izazvala.

Protiv zločina ubijanja nerođenih ljudi moguće je boriti se sa uspjehom jedino sagledavši ga u cjelosti i sagledavanjem njegovih uzroka. Uzroci ovom zločinu su u novopaganskom hedonizmu u koji je uronila civilizacija. Imuni sistem pred tom boleštinom je zdrava porodica, porodica u kojoj uzrastaju djeca vaspitana na osvjedočenim, tradicionalnim moralnim, etičkim, kulturološkim, duhovnim načelima.

Demografskoj katastrofi neće doakati smanjeni broj tzv. abortusa. Može je samo malo manje ili malo više ublažiti. Doakaće joj zdravo društvo uzraslo na zdravoj porodici, društvo koje čini ljudi koji sagledavaju svoj grijeh i stresaju ga sa svoje duše ne tako što će gurnuti glavu u pijesak, nego – pokajanjem.

*Tekst je napisan za Međunarodnu demografsku konferenciju „Porodica – put spasenja i društvenog preporoda“, koja je održana na Srebrnom jezeru 5. novembra ove godine.