Prva subota Minje Subote

Piše: Batrić Babović

Minja je živio za nedelju. Ona je bila njegov prkos, ponos i jedini radni dan. Tobogan je bio Hram u koji se nesmetano ulazilo. Od djeteta, preko zrelog čovjeka pa sve do pogrbljenog starca. Muzika je bila i svijeća i ispovjest. Vjerovatno po Bogićevom sudu jedanaesta Božja zapovjest.

Od Sarajeva i Dalmacije pa do Beograda. Muzičkim toboganom odozdo naviše kao suprotnost svim toboganima koji su slijedili pravilo Zemljine teže. Zvonio je Minjin zvonki glas, šumio kao more, opijao kao maestral… „ Homo homini, Čuvar parka, Budi dobar prema njoj, Čekaj me, Dok te ljubim, U jednom danu“…

Serijal megahitova koji gutaju bezdan ohladnelog prostora i ozloputalog vremena. Sa grupom „ One i oni „dotakao je nebeske svodove. Glas muzike se razvejao u posebne nježnosti i lirske oktave. Zatim smo sa Minjom svi zajedno išli u Afriku, shvatili da su djeca jedini i najveći ukras svijeta i sve smo to ispričali brezi i topoli prije nego se lisica razboljela i osušila kao grana…
Vitez od Čarpanije, Sarajlija iz Petrovog polja ili nešto nepojamno i nesvakidašnje preneseno dalmatinskim elektricitetom i sarajevskom istoriografiojom u beogradski kosmopolitizam.
Bio je i ostao čovjek vaskrsenja i najljepši prepjev zlatnog izuma vokala djece i Nikole Tesle.
Zadušne svijeće se pale subotom a svaka nedjelja je mali Vaskrs. Onaj dan i poj iz koga Minja nikada nije izišao i sišao u zemljinu orbitu ili njenu naprslu koru.
Sad kad putuje svojom plavom muzikom od nas mu ostaje prva subota. Muzika za tobogan koji ne prestaje da horski nadilazi sebe i sopstvo.
I na kraju šta reći osim srećan put Minja. Do beskraja i smiraja, do nedelje iz koje nikad nisi iskočio zalutali subotnji prezimenjače muzike za najmlađe i najbolje.